Reflecties
Wat een prachtig wezen! Die vacht, nog nooit zag ik zoiets zacht. Die norse blik en sierlijke snorharen… Pupusa was op verkenning in haar nieuwe huis. De viervoeter keek haar recht in de ogen, het leek magnetisch, en terwijl Pupusa dichterbij kwam, deed het dier exact hetzelfde!
Vanuit een hoekje van de kamer observeerde Gummi aandachtig. Dit had hij nog nooit meegemaakt, een kat die hem niet eens had gezien of geroken!
Pupusa was intussen recht voor de spiegel komen te staan. Pas toen ze met haar pootje het ietwat stoffige oppervlak aanraakte, besefte ze dat ze naar zichzelf keek. Ze wist wel dat ze mooi was, ze had het haar mensen vaak horen zeggen, maar ze dacht dat ze er uitzag zoals de meeste katten in haar omgeving, die ze het best als eentonig kon omschrijven. Belachelijk ordinair eigenlijk, in vergelijking met wat ze nu zag! Natuurlijk werd ze door haar mensen gekoesterd, ze was een schat!
Gummi had zich ondertussen neergelegd. Opeens besefte hij hoe moe hij was, en zijn kleine muizenlichaampje liet een luide geeuw los. Oh nee! Maar toen hij terug op zijn pootjes stond, alert voor de dreiging, bleek dat Pupusa nog steeds op dezelfde plek stond. Hier kon hij wel aan wennen, eindelijk een beetje rust in huis.
“Jazeker, ik ben de mooiste, er is niemand mooier dan mij, ik ben de meest aaibare kat van het hele Universum!”. Pupusa wist wel dat er niemand luisterde, maar haar mens had ook altijd tegen zichzelf gepraat, toch?
Gummi twijfelde. Misschien was de kat wel leuk gezelschap, ze leek niet echt het jagende type. Hij schraapte zijn keel en begon “Ehh, excuseer…”
Ze proestte het uit. Oh, hoe hilarisch als ze met haar ogen knipperde, zo snel ze maar kon. Dan proberen om zo lang mogelijk de ogen open te houden, wat een tof spel!
Gummi rolde met zijn ogen. Jeezes, moet dit nu echt?
Ook toen vanuit de keuken het geluid klonk van brokjes die de etenskom raakten, bleef Pupusa verdergaan met haar nieuwe spelletje.
Misschien moet ik dan maar gaan eten, ik heb ook honger! Het muisje sloop langs de kat, die zich bleef concentreren op haar spiegelbeeld, alsof ze aan het scrollen was op Instagram en elk tijdsbesef verloor.
Dagen en nachten liepen in elkaar door, Gummi was gestopt met tellen. Hij had een comfortabel huis gebouwd met alle mogelijke materialen die hij rustig had verzameld, daar waar hij op de eerste dag nog zijn uiterste best had gedaan om volledig onzichtbaar te zijn. Dat was nergens voor nodig geweest.
Terwijl Pupusa’s ribben zichtbaar werden en haar overschot aan vacht begon te hangen, had Gummi zijn best gedaan om alle kattenbrokjes vakkundig te verstoppen. Hij was net aan een stukje brood begonnen dat in de keuken rondslingerde, toen hij beweging hoorde.
De kat keek naar beneden, en waar anders haar pootjes de grond raakten, zag ze nu alleen maar zwarte vlekken. “Waarom voel ik me toch zo misselijk?” prevelde ze.
“Misschien omdat je van schoonheid alleen niet kan leven? Je weet toch dat je ook moet eten en drinken?” Gummi schrok van zijn eigen baldadigheid.
“Wat? Hoe durf jij, lelijke muis, mij de les te spellen. Ik zal je wel…” De kat probeerde haar poot op te heffen, maar viel neer op de grond.
De muis liep naar het dichtsbijzijnde verstopplekje en legde de brokjes één voor één aan Pupusa’s zijde. Na de tiende keer plofte hij uitgeput langs de kat neer. “Alsjeblieft, eet iets. Schoonheid is belangrijk, maar je hebt de wereld om je heen nog wel nodig. Wat voor nut heeft het, mooi zijn, als je jezelf niet in leven houdt?”
Dankbaar maar verward likte Pupusa de brokjes van de grond. “En waarom doe jij al die moeite om mij te helpen? We zijn toch elkaars vijand?”
Gummi grinnikte. “Mijn leven is ook niet echt verbeterd sinds ik alles kan eten wanneer ik wil, en helemaal geen beweging meer heb. Misschien worden we er allebei wel gelukkiger van als we onze natuurlijke instincten weer volgen?”
Van zodra Pupusa weer wat op krachten was gekomen, duwde ze de spiegel de hoek in, net voor Gummi’s - veel kleiner geworden - holletje. Vanaf nu zou ze nog slechts af en toe gaan kijken. Of Gummi laten schrikken, hem eens verrassen met een brokje.
