Lezen

Landschappen voorwerpen mensen

Rondom mij bewegen landschappen, voorwerpen, mensen. Ze vragen aan Dries om mee te werken. Dries wil helemaal niet meewerken. Dit toekomstvisioen zit er somber bij, de kleren waarmee ik dit avontuur aanvang niet lekker, en jij zegt maar wat. Hier zitten we dan met de teleurstelling: het is niet wat we ervan verwacht hadden. Met die teleurstelling kan je wat doen: er in verzuipen bijvoorbeeld. Een leven dat geleefd wordt, een sombere nasmaak, jij en ik tezamen. We willen allemaal dat er meer gedaan wordt dan wat ik momenteel aanvang met de hoopjes situatie. Daar moet je mee beginnen, nog voor je ouder wordt. De desolate indruk die ik je naliet. Hij was best aantrekkelijk te noemen. Er is binnenin iets verwoest dat niet meer te boven gekomen zal worden. Het steekt soms nog de kop op, ietwat verlekkerd op het leven dat wél nog geleefd wordt. Het kapotte deel is een parasiet, iets dat we aanhangsel noemen. Het is mijn traumatisch verlangen iets of iemand anders te zijn. Maar jij bent mijn spiegel nu: in de kamer, waar we van elkaar bijleren. Jij bent mijn spiegel nu: hoe ik nu zie wat ik toen nog niet zag; in onze collectieve herinnering schuilt de waarheid, en die doet zeer; zeer omdat ik je te kort schoot waar mogelijk. Ik die niet wilde zien, zag niets. Op het einde van je acties, lopen er consequenties rond, te rebelleren tegen een persoonlijke gang van zaken. Hoe ik je te kort schoot. Nu richt ik mijn hoofd fier op, en zeg ‘sorry’, want ik heb échte spijt gekend, en ik heb oprechte feiten verwezenlijkt. Wat ik deed, was wreed en levensecht. Een mensenleven is er geen meer, als je er je eigen lijden tegenaan kunt smeren. Hoe ik je te kort schoot. De pijn was niet meer persoonlijk. En dat is vervelend en begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds aan het lijden ondertussen. De gang van zaken loopt kris kras, bijna symbolisch moeilijk, door elkaar, van elkaar weg bewegend eens het niets meer met elkaar te maken wil hebben. Nu dat onze collectieve moment ook zo vertrekt, rest er niet veel meer voor het gedicht om duidelijk te maken: dat deze ontmoeting een gesprek was met jezelf, de premisse was er beter, en vooral anders van te worden. Wat in mij woedde waren sporen van wat ondertussen niet meer is, maar altijd zeer zal blijven doen. Wat nu nog kan achterblijven is de muziek van leren leven en ik die daarop voort dein.

Dries Verhaegen

33 0

Geweten in de nachtwind#novembervers2024

Jagen. De leeuw onder schot. Keuze Een fel, scherp schot. Op slag dood. Dodelijke efficiëntie. Tweehonderd kilo intelligentie, weggeblazen ziel, in het zand. Doder dan dood. Drie uur in de ochtend Aan honderd meter in drie seconden neemt hij me te grazen, de leeuw. Wakker ! En als ik was gedood ? Zweetparels in de nachtkoelte. De zon raakt de heuveltop.

Alma lavado

1 1

ijs

Elke winter is mijn huid ijs, elke winter ben ik ijs. Dan raken zij me allemaal aan. Want wat is er mooier dan mijn roerloos lichaam van ijs in de weg te staan? Een aangestoken standbeeld word ik dan. En met hun handen smelten ze mijn rondingen af. Zo denken ze me warm te houden, in ruil voor de liefde die ik hun ooit gaf. Elke winter is mijn huid ijs en ijs ben ik niet ongelofelijk graag. Want ik ben hun bron en dorst zullen zij hebben vandaag. Dan kijken ze me aan, mijn water aan hun lippen. Wat maakt het uit wat ik te zeggen heb? Als zij aan mijn ijs willen zitten.

Tess12

14 1

Laten wij het glas heffen!

Dit gedicht is warm en uitnodigend en legt op een heldere manier de nadruk op de waarden van vriendschap, gezondheid en levensvreugde. -------------------------------------------- Laten wij het glas heffen! Laten wij het glas heffenop de kracht van vriendschap,waarbij we elkaars geluk wederzijds vergrotenen elkaar accepteren en respecteren zoals we zijn. Laten wij het glas heffenop alles wat geweest isen op alles wat zal komen,maar vooral op een betere en veiligere wereld. Laten wij het glas heffenop de kleine geluksmomenten in het leven!Om te stoppen met multitasken en één ding tegelijk te doen.En om dankbaar te zijn! Laten wij het glas heffenop de mensen die je hart weten te rakenen die ons leven kleur geven! Laten wij het glas nog eens heffenop een goede gezondheid —de basis van een gelukkig leven.

Guy Van Damme

108 0

De eenzame zalm

Een zonnige namiddag in de herfstvakantie op de Meir, dé perfecte setting voor een onmogelijke missie: wandelen in tegengestelde richting. Want laten we eerlijk zijn, de Meir is niet zomaar een winkelstraat. Het is een menselijke rivier die zich als een langzame file richting de etalages beweegt. Mensen gaan elke winkel in en uit, weer door naar de volgende, zonder pauze. In zo’n stroom proberen tegen de richting in te lopen? Dat voelt al snel alsof je een eenzame zalm bent die vecht door eindeloze scholen andere vissen – vissen zonder besef van persoonlijke ruimte en die de volledige straat innemen. Eerst is er nog die hoop dat mensen je zullen doorlaten, het idealistische idee dat Antwerpse shoppers wel begripvol zullen zijn. Maar al snel blijkt dat ijdele hoop. Dit wordt een overlevingstocht; een slalom tussen gehaaste gezinnen, giechelende pubers en ambitieuze kinderwagens die de ruimte innemen van een SUV. Elke poging om langs te glippen voelt als een tactische zigzag. Met elke stap kom je dichter bij een botsing; hakken, shoppers, en vooral mensen die strategisch tot stilstand komen om te appen. Je vreest niet alleen voor je tenen, maar ook voor je leven. Dan, plots, na wat voelt als een expeditie van maanden, bereik je het einde van de Meir. Je kijkt terug naar de massa. Daar staan ze allemaal, netjes in één richting. Maar jij? Jij hebt het aangedurfd. Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis

0 1

#NovemberVers2024 Ochtendfluisteringen

In de ochtendmist, als een verzachtende schuilplek,voelt de wereld dromerig en bijna magisch,bomen staan als oude vrienden, hun takken fluisteren geheimen,en mijn stappen verdwijnen in de mistige omhelzing,terwijl het licht zijn weg zoekt, schuchter en nieuwsgierig.

Mephis

12 1

#NovemberVers2024 Herfstklanken

De herfst ademt zich binnen als een fluistering, iedere tint verscholen onder lagen verfijnde schaduwen. Vivaldi’s klanken ontwaken iets onzegbaars, alsof de lucht zich vult met het zachte breken van bladeren, een fragiele dans die mijn zintuigen omhelst. Ik voel de tinteling van strijkers op mijn huid, alsof elke noot zich nestelt in een verborgen ruimte van mijn ziel. Het licht daalt, als een streling die me tegelijk verwarmt en doet beseffen dat alles vluchtig is. De geur van vochtige aarde raakt me diep, als een herinnering die ik nooit heb gehad maar toch herken. In het vallen van de bladeren hoor ik de taal van loslaten, de zuivere melancholie van een seizoen dat in stilte sterft. En ergens, tussen de noten, in het zwijgen van de muziek, vind ik een eenzaamheid die me geruststelt.

Mephis

7 1

Herfststoofpot

de straat bedekt met een rood bladerentapijt - imoni* met de buurt *Imoni is een traditioneel Japans herfstgerecht dat populair is in de Tohoku-regio, vooral rond Sendai in de prefectuur Miyagi. Het gerecht is een soort stevige soep of stoofpot, bereid met taro (een knolgewas bekend als satoimo in het Japans), vlees (meestal rundvlees of varkensvlees), groenten zoals prei en wortelen, en vaak paddenstoelen en konjac. Het geheel wordt gestoofd in een bouillon op basis van sojasaus of miso, afhankelijk van de lokale variatie. Imoni wordt vaak bereid en genuttigd tijdens buitenbijeenkomsten aan de rivier, een traditie die bekend staat als een imoni-kai. Vrienden en families komen samen om te genieten van deze soep tijdens de herfstmaanden, meestal september en oktober, wanneer de bladeren beginnen te verkleuren. Vooral langs de Hirose-rivier in Sendai wordt deze traditie uitbundig gevierd, soms met grote ketels waarin de soep wordt gekookt voor honderden mensen.

Margaretha Juta

0 0

Een bijzondere postbezorging

Op een zonnige zondag verzamelen we ons aan de Batteliek in Battel bij Mechelen voor een gezellige natuurwandeling van 12 kilometer. Een koppel vrienden heeft hun hond meegebracht, een vrolijke viervoeter die vol energie rondhuppelt en overal aan snuffelt. Nog geen vijf minuten na vertrek zet de hond zijn eerste grote boodschap neer. Netjes, zoals het hoort, wordt alles in een plastic zakje gedaan, zodat we het later kunnen weggooien. We zijn goedgemutst en hebben er zin in, maar niemand voelt zich geroepen om het zakje de hele tocht mee te slepen. Terwijl we door het landschap trekken, houden we onze ogen open voor een vuilnisbak. Na een tijdje spot ik in de verte een groen bakje. "Kijk! Daar, een hondenpoepafvalbak!" roep ik enthousiast, opgelucht dat we het zakje eindelijk kunnen achterlaten. Vol overtuiging lopen we erheen, en zonder aarzelen deponeren we het zakje in de "afvalbak." Tevreden over onze snelle oplossing wandelen we verder. Maar nog geen tien meter verder stopt Vera ineens en kijkt peinzend achterom. Ze fronst en zegt: "Wacht even... dat was helemaal geen hondenpoepafvalbak. Dat was... een groene brievenbus!" We blijven als aan de grond genageld staan. Een brievenbus? Snel draaien we ons om en lopen terug naar de plek des onheils. En jawel: de groene "afvalbak" blijkt inderdaad een keurige brievenbus te zijn, glimmend met een sleuf en alles erop en eraan. De realisatie bezinkt, en we schieten allemaal in de lach. De situatie proberen recht te zetten, blijkt onmogelijk – het zakje zit stevig klem, en het eruit vissen lukt echt niet. Met rode gezichten en tranen van het lachen in onze ogen zetten we onze wandeling voort, ondertussen grapjes makend over de "speciale post" die de bewoners de volgende ochtend zullen vinden. Wie weet wat voor gezicht ze trekken als ze hun brievenbus openen... Hopelijk hebben ze gevoel voor humor!

Guy Van Damme

31 0

Waar ben je

Er zit een geest in mijn gedicht Het heeft nog geen gezicht Maar dat komt nog wel Het is allemaal onderdeel van het spel

Elle Hart

12 1

Luchtdruktrigger | #NovemberVers2024

De wind snijdt mijn gedachten af De warmte blaast mijn leven op Gevoel stroomt uit mijn vingers weg De letters dansen van mijn blad Hun weerkaatsing botst op elke plas Mijn slapen vuren slagwerk af Vurig spring ik naar ’t moment – De regen tikt op ’t felle glas Ik zie alleen nog sneeuw.

Minerva Cerridwen

12 2

vervaldatum

bij het afscheid klonken we voornemens van anders nu, we sloten de cafés en keken door ongelapte ramen bij elkaar en onszelf naar binnen en braken, de ene nog luchtlediger dan de andere. wetend van de dood en toch. wetend van de dood en net daarom zouden we onze losse tanden in de dagen zetten, met de kaasplakjes weer dunner en in de broodzak enkel pijnboomschors, we zochten naar de boter maar de boter was lang op. het verzet bleek onhoudbaar. in stilte kozen we voor redding en in oude dwaasheid te vervallen.

Marc Terreur

122 4

#NovemberVers2024 Vliegen naar het onbekende

In Sumpango, waar de lucht vol verhalen is,stijgen de vliegeraars als moderne sjamanen,hun creatieskleurrijke dromen die dansen in de lucht vormen een verbinding tussen hier en wat komt.Met elke levendige kleur die omhoog stijgt,voel ik de echo van mijn Guatemalteekse roots,een deur naar het onbekende,waar verleden en toekomst samenkomen. Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis

7 3

Huistafereel

de metronoom tikt terwijl hij piano speelt de poes likt zijn poot

Margaretha Juta

13 0

De laatste blik | #NovemberVers2024

Lege ogen staren naar het plafond Je mond wijdopen De kamer letterlijk doodstil. Vroeger: een geronk! Het daverende gesnurk van een kettingzaag Tot je plots wakker zou schrikken Zou vragen of je met mijn haar mocht spelen En ik zou nee zeggen. Jouw handen grijpen niets meer en toch maakt het verschil.

Minerva Cerridwen

14 1

vannacht ben ik geheel de uwe

vannacht ben ik geheel de uwe, stamelde hij ik ging meteen broeder jacob op mijn kindharmonica spelen iets anders kon ik niet verzinnen hij zei: ‘beschilder me, voeg bossen toe aan mijn rug, camoufleer me, kras de kruinen met een aangescherpte spatel leeg ik wil vannacht alle seizoenen voelen zodat ik de ijspegels door mijn rug voel steken terwijl jij op spotify ‘het hooglied der liefde ‘loeihard van me weg houdt ik moet nu al schreien omdat mijn rug de tijd van een heel jaar zal gedragen hebben binnen de spanne van één nacht bij u omdat ik als een volle appelboom zwaar zal doorhangen met vruchten die mijn takken willen verlaten wil je dan ook mijn hoofd kaal scheren als ontbijt zodat ik licht verder reizen kan met mijn buidel zingend verlangen? ik knik en begin met het hallerbos in de lente penseel een zee van zacht paars op zijn gelooid lijf, zijn poriën, opengaande poorten kleine geur van hyacint uit zijn rugzak die op mijn toile ciréee staat te druppen gutsen tranen of is het oude regen? hij taalt naar een nulervaring en ik laat ook al mijn overtollig buikvel van oude zwangerschappen los in deze nacht van kleine transitzones, ongelenigd verdriet in een doodlopende straat van ratelaars, borstkloppers, babbelaars met oorschelpen rond hun tong tors ik hem één nacht in mijn nieuwe atlas herfst 2024

Ariane Vergult

1 0

Een ode aan de herfst

De herfstzo schilderachtigzo kleurrijken zo prachtig De bomenzowel jong als oudtooien zich met warm oranjeen met glanzend goud Een rapsodiein vlammend rood en zonnegeelals een gedicht, een balladeof een schitterend rondeel Ze staan te dromenoverdag en in de nachtze fluisteren hun geheimenheel stil en heel zacht Hun grote bladeren speleneen zelfverzonnen symfonieen als je doodstil luisterthoor je een lieflijke melodie Hun blaadjes wuiven naar de wind,ze dansen vrolijk in het ronden buitelen spelenderwijsal dwarrelend naar de grond In de Indian Summerstaan ze in hun volle krachten genieten we mateloosvan hun kleurenpracht Het is wondermooivoor jong en voor oudeen droom in oranjein rood, geel en goud De herfstzo schilderachtigzo kleurrijken zo prachtig

Ineke Dijkhuis

13 0

Tip

hij ontdooit

hij ontdooit haar winterhanden stuwt zijn bloed naar haar witte vingertoppen naait met vaste kruisjessteek flanel van vleeskleur op haar rug laat haar slokjes lauwe ochtenddauw drinken knielt, wrijft haar voeten warm met zachte schrijvershanden legt dan haar uitgedunde schaduw neer op een bed van varen en mos dat sinds hun peutersyllaben van zonlicht verstoken bleef ze siddert al haar bosdieren bijeen schudt zich los uit feodale vrieskou vertraagt zijn schrijven door haar bijziende ogen op zijn middenrif te richten hij stokt en haar hand klauwt rond zijn pen, gewillig laat hij zich schrijven op hun hersenstam krast een vogel en als hij haar naar het stilstaand water draagt laat zij zich drijven als een zwaan, muze noch pseudoniem, een vorstin die met haar hand het hele bos in zijn geleende woorden overwinteren laat Ariane Vergult herfst 2024

Ariane Vergult

275 8

Visserslatijn

Een lapjeskat uit Lisse Die nooit had leren spelle Ging op een dag uit visse Na een uur had hij noch niet beed Parpoes kreeg hij kramp in zijn reed Snel rende hij naar de visboer Maar die draaide hem een loer Hij kreeg een kroket In plaats van kabeljauw Miauw, begrijp jij dat nauw?

Elle Hart

3 0

opgepoetst

water wind stromen waaiengedachten gebruiken ruimte om te vloeien voeden stromen leventot een persoonlijkheid Moeder probeert ook alleen maar. Op de juiste plaats,op de juiste manier, komt de stroom en vlaagtot waar hij staan moet.

Wout

7 0