Lezen

De Kale waarheid

Z’n kale hoofdhuid stond vol met rode puntjes. Het zag er pijnlijk uit. Gezwollen, bijna paars. Alsof ze met dikke naalden in zijn schedel geprikt hadden. Waarom hij een Björn Borg-haarband droeg was me niet duidelijk. Misschien om z’n gewonde hersenpan gedeeltelijk te verdoezelen. Geen idee. Ze waren met z’n vieren. Alle vier met hetzelfde euvel. Het viel me op dat de heren rijkelijk voorzien waren van baard en ander lichaamshaar dat welig uit hun kraag krulde. In het hotel waar ik verbleef, in Istanbul, kwam ik er later achter dat dit de ‘place to be’ is voor desperate kalenden. Mannen die hun heil zoeken bij de Chirurg. In Turkije. Volgens mij hebben ze daar de implantaten on sale; tien koppen voor de prijs van vijf. De toegetakelde mannen die ik in het hotel zag, waren op zich geen opvallende figuren. Doodgewone mannen. De overbuur of jan met de pet, geen enkel waarvan ik de indruk kreeg dat zijn sexappeal zou toenemen met haardos. Op zich heb ik niks tegen kalende of kale mannen. Waar ik wel van over m’n nek ga zijn gefrustreerde mannen die met de illusie rondlopen dat hun hoeveelheid haar hun aantrekkelijker zal maken. Zeg nu eerlijk dames, wat is er nu meer sexy dan een man die zich lekker in z’n vel voelt? Met of zonder haar… maakt geen ene fuck uit!

Heidi Schoefs

33 0

7 zekerheden die elke vliegreis een hel maken

Ik maakte onlangs nog eens de cruciale fout om mij een half etmaal lang vrijwillig te laten opsluiten in een ijzeren cabine waarin de scheten van 200 vervelende mensen nijdig door de lucht snijden. Wanneer je zo om de halve minuut geconfronteerd wordt met de luchtvervuiling in vliegtuigen, besef je wel dat die Greta Thunberg meer is dan een schoolmoe trollenkind dat pas op haar 40ste ontmaagd zal worden door een zelfgeteelde courgette in haar stoffige vagonder te duwen. Soit, excuses genoeg om mij te verlagen tot het summum der clickbait: een lijstjesartikel. Laten we samen negeren dat zowel jij als ik ver boven dit type geschreven rioolentertainment staan, want hier zijn ze: de 7 kankers die op geen enkele vliegreis ontbreken. 1. JE BUUR DIE ZICH LAM ZUIPT MET GRATIS GIN-TONIC Je bent blij want je vertrekt op reis, iedereen is netjes gaan zitten en het lijkt erop dat je buurman níét stinkt, géén behoefte heeft om je de komende 12 uur beter te leren kennen en géén machtsspelletjes speelt om de armleuning. Voor wie nog nooit gevlogen heeft: dit is even zeldzaam als de Lotto winnen op een dag dat het niet regent in België en de banken al meer dan twee maand de rente op de spaarrekening niet hebben verlaagd. Maar terwijl je dat denkt, komen de stewardessen en die ene zwarte, gay steward met een beperking – drie quota in één klap – langs om te vragen wat je wil drinken. Je buurman checkt of gin-tonic gratis is en begint zo aan het plezantste vliegavontuur van z’n leven. 7 gin tonics, 1,5 Ben Stiller-film en 5 toiletbezoeken later heeft die klootzak niet alleen de armleuning, maar ook je kussen, dekentje en linkerschouder ingepalmd. 2. NET NIET KNAPPE STEWARDESSEN DIE ELK KWARTIER LANGSKOMEN Het is duidelijk: tijdens de eerste les op de vliegtuigschool leren ze dat je je passagiers nooit langer dan 15 minuten aan een stuk gerust mag laten. Kijk, ik zit hier een halve dag vast, laat me dan alsjeblief die tijd benutten door zo veel mogelijk films te kijken op een crappy scherm, dat één keer op drie reageert op mijn aanraking, en geluid enkel in mono afspeelt door m’n koptelefoon van 400 euro. ‘Gaan we niet laten gebeuren,’ denkt het luchtpersoneel. Een film kijken op het vliegtuig is als een blockbuster zien op VIER, waarbij de 11 reclameblokken vervangen worden door dames die gemaquilleerd zijn als drag queens en komen vragen of je in de laatste 5 minuten wél dorst hebt gekregen. En, wat je het liefst wilt: de gewone maaltijd die naar stront smaakt of de vegetarische maaltijd die naar stront smaakt. Wat ons naadloos bij het volgende punt brengt. 3. RANZIG VLIEGTUIGETEN Snack hier, lunch daar … Ik zal wel te dom zijn om te beseffen dat je met het uurverschil eigenlijk twee dagen mist en daarom 6 keer eten moet krijgen tijdens je vlucht. Allemaal sympathiek dat dit gratis inbegrepen is in mijn vliegticket van 1.000 euro, natuurlijk. Maar moet dat eten ook echt zo’n degoutante, vormeloze berg kak zijn? Om nog te zwijgen van die zure stank die al door het hele vliegtuig trekt wanneer ze die shit aan het microgolven zijn. De eerste maaltijd zijn eieren, champignons, brood en confituur. Ik zweer het je dat ik geblinddoekt niet had kunnen zeggen wat wat was. Tegen de tijd dat ik eindelijk door de korst van m'n – volgens mij – broodje raak, heb ik ongewild al 3 plastic messen door het vliegruim gekatapulteerd. Om na de eerste beet al dat eten in nog vuilere versie terug te ruiken wanneer de lucht in die bagger al door het darmkanaal van de eerst bediende passagiers is gereisd. Geloof me, de term ‘vliegend schijt’ is een unicum in de Nederlandse taal omdat hij zowel de vliegtuigmaaltijd op zich, als dat wat meteen volgt na het eten ervan beschrijft. 4. DE HUILENDE BABY Dat alles speelt zich af terwijl op de achtergrond een baby, die eruitziet als een obees weerwolfjong met psoriasis, al vanaf de eerste minuut door alle noise cancelling headphones heen de longen uit z’n borstkas krijst. Ik bestel ondertussen ook een gin-tonic en stop de stewardess 20 euro toe om ‘m rechtstreeks in de open bek van dat monsterkind te gieten. Vastbinden in het onderkoelde bagageruim, eruitgooien zonder parachute of door de vliegtuigmotor blenderen? Ik weet niet wat we het best doen met ouders die beslissen om de vlucht voor iedereen te verpesten, gewoon omdat ze het niet konden laten zich voort te planten én zichzelf een reis te gunnen. Wanneer papa met kind op de arm voor de 79ste keer passeert en met een halve glimlach om wat begrip vraagt, gebaar ik met m’n vierde plastic mes over m’n keel. En zoals het altijd gaat, zal die volgepapte schilferwolf een kwartier voor we landen ineens op wonderbaarlijke wijze z’n muil houden. 5. HET ZETELDILEMMA Maaltijd één van zes is nog geen 30 seconden afgeruimd of het is zover. De fucker voor je legt z’n stoel zó plat dat hij een hoofdmassage verwacht te krijgen. Voor je goed doorhebt wat er gebeurt, hangt er een pluk dik zwart krulhaar op 5 cm van je neus en zit je vastgeklemd tussen je stoel en je tafeltje, terwijl je knieën hardnekkig proberen niet binnenstebuiten te plooien. De beenruimte die er om te beginnen al niet was, is er nu nog nieter. Bijgevolg sta je voor het dilemma: doe je je achterbuur dominogewijs hetzelfde aan en word je de eikel die je verafschuwt of wacht je tot je buur voor je slaapt en sla je hem dan zo hard op zijn oor dat z’n zetel automatisch terug vooruit springt en hij de komende uren gedesoriënteerd blijft zitten, te angstig om nog iets anders te doen dan ademen. Naast me merk ik dat mijn vrouw voor een derde optie gekozen heeft die bestaat uit om de 5 minuten tegen de stoel boksen, vergezeld van een ‘wat the fuck?’, ‘godverdomme!’ en ’echt waar, mongool!’. 6. VLIEGTUIGMODUS Het is 2019. Er bestaan auto’s die zonder chauffeur van hun parking naar ons toe kunnen rijden. Ik betaal mijn boodschappen in één seconde met mijn horloge. Twee minuten voor ik thuiskom gaan de lichten aan, springt de verwarming op en begint de radio te spelen. Het is dan ook niet bizar dat ik op 10.000 meter hoogte kan googelen, youtuben en instagrammen alsof ik op een familiefeest zit. Het probleem is dat dit niet zo is. Want als je niet binnen de 200 milliseconden na het aan boord gaan connectie hebt gemaakt met de wifi, raak je er sowieso niet meer op. Met een beetje geluk, slaag je er toch in en kan je 10 minuten naar je scherm staren terwijl de startpagina van de vliegmaatschappij vol duty free, maar onbetaalbare vliegtuigwinkelbrol geladen wordt. Gelieve hier rekening mee te houden voor je een nier afstaat om 250 megabyte data te krijgen. En wat is dat trouwens met die vliegtuigmodus? Waarom moet ik al mijn technologie uitzetten? Heeft er al ooit iemand een vliegtuig laten neerstorten door nog snel de obligate ‘ik ben weg, fuckers!’-foto op Instagram te posten? De helft van de passagiers vergeet dit, de andere helft doet dit gewoon niet, en de andere helft wil wel, maar is te achterlijk om te weten waar ze dat juist doen. De vierde helft leest dit en vraagt zich terecht af in hoeveel helften je dingen eigenlijk kan verdelen. 7. HET APPLAUS We zouden hem bijna vergeten. Die ene idioot die zo onder de indruk is dat hij begint te klappen omdat de piloot ons levend heeft weten te houden tot na de landing. Maar waarom het daarbij laten? Want onze bestuurder heeft per slot van rekening het uiterste minimum van z’n takenpakket goed afgerond. Klim uit je stoel en geef die man een staande ovatie. Overlaad ‘m met slipjes en gsm-nummers! Als je maar lang genoeg ‘we want more’ blijft roepen met de hele cabine, doet hij misschien nog een extra rondje met een looping of twee. En vergeet zeker de fooi niet, want naar ik heb horen zeggen flirt het loon van piloten met de minimumgrens. Maar goed, wie klappen wil, kan klappen krijgen. Ik zal de eerste zijn om de handjes op mekaar te zetten voor wie die applausmeester vanuit het gangpad tot een overgare vliegtuigmaaltijd mept. Dat alles terwijl er van enthousiasme een lauwe ruft uit m’n achteruitgang glipt en zich samenvoegt bij de rest van de dichte scheetmist in het ruim. In de volgende editie: 57 redenen waarom ik ervan hou om als een terrorist behandeld te worden aan de Amerikaanse grenscontrole.

Hans Verhaegen

55 1

de stad is moe

De stad is moe De stad is vuil De stad is boos 10 jaar geleden was het alweer. Barcelona. Terwijl mijn lief een conferentie bijwoont, strekt de dag zich voor me uit als een leeg canvas. Die tijd krijgen in een vreemde stad, het is een onverwachte luxe. Barcelona was altijd al complex voor me, een soort levende identiteitscrisis als kenner van het Spaanse binnenland, en wordt dat vandaag nog meer. Binnen een tijdspanne van 5 uur meander ik zonder kaart van een café solo onder een palmboom (in november!) via een tentoonstelling over feminisme, recht richting straatprotest. Sinds enkele weken bezetten jongeren het universiteitsplein in een geïmproviseerd tentenkamp, als protest tegen de uitspraak over de Catalaanse parlementsleden en het politiegeweld dat volgde na eerdere manifestaties. De bus die bezoekers naar de binnenstad brengt, moet er omrijden om Plaza Catalunya nog enigszins te kunnen bereiken. De stickers vind je overal in de stad: op vuilnisemmers, lantaarnpalen, onder je voeten op eeuwenoude tegels: l‘LLibertat Presos Polítics!’ - #genercacio14 -‘Spain, a real dictatorship’ - . ‘Todos iguales, todos san papeles’, #NiUnaMenos. Een rugzak op mijn rug blijkt voldoende reden voor de inwoners om me stuurs aan te kijken of in het Engels aan te spreken, hoewel ik perfect Spaans spreek. Het is ontnuchterd als toerist te worden bejegend in een land dat ooit als mijn tweede thuis voelde. Maar ik ben natuurlijk écht: een toerist. Zoals 7 miljoen anderen per jaar. De paradox van de toerist is dat niemand toerist onder de toeristen wenst te zijn. Ook ik redeneer zo, en het uit zich in mijn gedrag: als ik sneller stap, in de metro verveeld voor me uit kijk, een zonnebril draag en de kleine parallelstraatjes induik in El Born – zal ik wel mooi oplossen in de lokale bevolking. Ik moet lachen om mijn eigen doorzichtige gedrag. Alweer een paradox is dat die zelfrelativering me niet belet het truukje toch vol te houden. De stad is vuil en druk. Ik haast me over de uitgesleten Rambla. Ook dit is Barcelona. Na Venetië en Amsterdam een van de meest geciteerde voorbeelden van massatoerisme, tegen wil en dank. Gevelspandoeken herinneren me aan de wens van de bewoners om geen gegentrificeerde woestijn van verhuurappartement te worden. Ik mijd bewust ketens, winkel bij de lokale kruidenier en kies boquerones fritos bij een oude Catalaan. Ik blijf mensen op straat of in het appartementsgebouw waar we logeren, consequent vriendelijk groeten, ook al groeten ze niet terug. Italo Calvino schreef: “de stad ademt in wat wij uitademen. Moge het in hemelsnaam liefde zijn.” Vandaag voel ik die liefde niet. Vandaag is Barcelona een podium van de wereld in crisis, van veranderde narratieven, van het omverwerpen van een dominant discours. De stad is handen van zij die de status quo verwerpen. Oude verhalen, nieuwe, urgente hoofdstukken. Dit is Barcelona.

JanaK

55 0

Tip

Not everybody is ready for Africa

Ik weet niet wat eerst mijn aandacht trekt: de stralend witte lach van Albert of zijn opgeblonken driewieler, schitterend in de Ghanese zon, alsof ook die met een tandenborstel te lijf werd gegaan. Mijn medereizigers zijn verrast door dit originele voertuig, een aangename afwisseling op de veel te krappe, veel te gammele, veel te warme trotro’s waar we tot nu toe mee gereden hebben. “Are you Joka group? Are you miss Hilda? Come, let’s go!” Geestdriftig wenkt Albert ons, maar gehaast is hij allerminst. Hij neemt uitgebreid de tijd om ons allen te begroeten en laat me een voorbijganger een spoedcursus fotografie geven: zo houd je de camera, hier moet je door kijken en op deze knop moet je drukken. Zoals vele andere chauffeurs of gidsen die we al ontmoet hebben hecht ook Albert veel belang aan een group picta. Op de eerste foto zijn we allemaal onthoofd, op de tweede is enkel mijn achterhoofd zichtbaar. De derde foto wordt genomen door een van de vele kijklustigen die zich intussen rond ons verzameld hebben. De kadrering is niet ideaal en de trike staat er niet volledig op, maar wij tenminste wel, inclusief onze eerste fotograaf die zich duidelijk beter voelt voor de camera dan erachter. Blonde, goedlachse Amy wordt uitgenodigd om vooraan naast Albert plaats te nemen, de zes andere vrouwen schuiven haastig op de bankjes in de laadbak. Enkel als er plaats genomen wordt in een voertuig of aan tafel reageren deze dames zonder dat ze daartoe moeten worden aangemaand, bedenk ik me. Alsof het zien van zitplaatsen hun gedachtegang aanzienlijk versnelt. In een fractie van een seconde hebben zij immers alle mogelijke voor- en nadelen van elke zitplaats geanalyseerd, alsook alle mogelijke opstellingen van ieder van ons. Besluitvorming volgt zodanig snel op deze analyse dat het gelijktijdig lijkt, en verrassend genoeg is zij onder deze zes vrouwen ook steeds unaniem. Nauwelijks hebben zij hun blanke kont op de bankjes neergevleid, of zij vatten hun meerstemmig commentaar aan. “Waarom mag zij vooraan zitten en ik niet?” “Ik hoop dat we hier niet te lang in moeten zitten, die bankjes zijn verdomd hard.” “Zie maar dat je niet achteraan zit, dan kan je eruit vallen, zo gevaarlijk als dit is!” “Oh, ik vind het nu al doodeng en we zijn nog niet weg.” “We zijn toch wel verzekerd he?” “Ik hoop dat dit niet de verrassing is waar je over sprak Hilde, en dat er ons nog iets leuks te wachten staat straks.” Ik zet mijn beste professionele pokerface op en probeer enkel klanken te ontwaren, ontdaan van elke betekenis. Ik doe dit niet voor het eerst en ik weet dat ik meer geduld heb met de kakelende kippen die nu voor mijn geestesoog verschijnen dan met deze jonge vrouwen. Helaas werkt mijn trucje deze keer niet. De trike is inderdaad de verrassing die ik voorzien had, en ik voel me mismoedig nu zelfs dit niet geapprecieerd wordt. Hoe kan ik deze mensen in hemelsnaam ooit een plezier doen? Waarom schreven zij zich in voor deze rootsreis van Joker en hebben zij niet gewoon bij Neckermann geboekt? “Kom, ik help je erin.” Jorne neemt me bij de hand en knipoogt naar me, als ik instap geeft hij me een bemoedigend kneepje. Nu lukt het me wel om niet te luisteren naar het gekwetter van de vrouwen, al halen hun hoge gilletjes als we door een kuil of over een wortel rijden me af en toe wel uit mijn gemijmer. Ik geniet van de rood bestoven weg die onder ons heen verschijnt, van de breed lachende mannen in de schaduw van bomen, van de zwaaiende kinderen die al rennend onze snelheid proberen te evenaren, van de honden die ongegeneerd breeduit liggend de weg opeisen, van de rondborstige vrouwen met pak op hun hoofd en kind op hun rug. “Here we are, this is tha house of tha medicine man!” Albert parkeert zijn driewieler in de schaduw van een boom, een beetje teleurgesteld stappen Jorne en ik als eersten af. Voor ons had het ritje gerust nog wat langer mogen duren, maar de vrouwen zijn beduidend opgelucht. De spanning en het heen en weer geslingerd worden bij het ontwijken van kuilen, wortels, honden of kinderen op de weg, heeft hen misselijk gemaakt. Twee van hen zijn wit als een doek, al keert hun kleur snel terug zodra ze met hun bibberbenen vaste grond raken. Dit keer hebben ze echter de kans niet om hun opmerkingen te geven, want binnen een mum van tijd hebben we elk drie of vier kinderen aan onze vingers hangen. De warmte van de Afrikaanse zon straalt nu ook in de ogen van de vrouwen en gewillig laten ze zich door de kinderen naar het erf van de medicijnman voeren. Onverhoeds en vastberaden als een horde mieren op weg naar hun koningin, dringen daar de meest weerzinwekkende reukpartikels onze neusgaten binnen. Er is geen tijd om zelfs maar een hand voor onze neus te slaan, aan een rotvaart rukken ze genadeloos op. Hoe ver we onze mond ook opensperren en proberen hen te verjagen door diep in te ademen of te kokhalzen, toch kunnen we deze aanslag niet afweren. Mijn ogen tasten het erf af op zoek naar de bron van deze stank en ontwaren daar, naast een pruttelende kookpot, de resten van een geit, haar poten opengesperd in totale weerloosheid. De kinderen drijven ons het huis in waar ze zelf onmiddellijk weer worden buiten gejaagd. We bevinden ons in een donkere salon, onderuitgezakt in een comfortabele lederen zetel zit daar de medicijnman. Hij is dik, zijn vingers en lippen glinsteren van het vet van de kippenbouten waar hij als een uitgehongerde het vlees af scheurt. Sabbelend op een botje roept hij een man bij zich en in een ons onverstaanbare taal geeft hij hem te kennen dat hij klaar is voor een gesprek met ons. Hij gooit het botje uit het raam, waar honden erom vechten, boert luid, knoopt zijn jeans en zijn hemd open en zakt zo mogelijk nog meer onderuit. Wij mogen plaats nemen op de bank tegenover hem. De vrouwen zijn intussen blijkbaar weer helemaal de oude, want ik hoor hen schaamteloos commentaar leveren op de man die onmogelijk een medicijnman kan zijn, want waar zijn zijn amuletten, zijn dierenvachten en zijn masker? Het is toch overduidelijk dat deze ongemanierde dikzak in jeans een charlatan is? Jorne, Amy en ikzelf converseren via een tolk met de medicijnman en verontschuldigen het onbehouwen gedrag van de anderen. We spreken over verschillende denkkaders, afwijkende culturele gewoontes, de nood om opgedane indrukken te ventileren bij gelijkgestemden. De medicijnman glimlacht gemoedelijk, “not everybody is ready for Africa”. Het zijn zijn enige woorden in het Engels en het is de enige keer dat hij ons aankijkt. Na het onderhoud met de medicijnman worden we uitgenodigd voor een drum and dance op het erf, de traditionele manier om gasten te verwelkomen. De vrouwen rollen met hun ogen, weeral een drum and dance. Gelukkig zijn er hier talloze kinderen die voor afleiding kunnen zorgen en zonder al te veel morren zetten ze zich tussen de toegestroomde dorpelingen in de kring. De drummers, uitgedost in traditionele kledij, nemen hun plaats in en als ook de medicijnman - dit keer wel degelijk uitgedost met amuletten, dierenvacht en masker - de kring betreedt, is het tijd voor de kinderen om op de achtergrond te verdwijnen. De vrouwen gooien stukken vlees op het erf, de kinderen vliegen erop af als honden op een kippenbot en vechten om een stukje. Ze krabben, ze bijten, ze schreeuwen, ze slaan, ze duwen en trekken om toch maar iets lekkers te bemachtigen. Verstomd en verlamd kijken we toe, en pas als een vrouw een pot vlees voor de allerkleinsten brengt, durven we terug te ademen. Het wordt stilaan te veel voor mijn deelnemers, ik weet dat ik hen daar snel moet weghalen. Maar weg gaan nog voor de drum and dance is begonnen, is grof en respectloos. Ik beloof mijn medereizigers dat we maximum tien minuten naar het spektakel zullen kijken alvorens te vertrekken en neem me voor om vanavond voor het slapen gaan een kringgesprek te houden over de indrukken die we vandaag hebben opgedaan. Op dat moment verschijnt er een danseres. ze stampt met haar voeten op de grond, zwaait haar hoofd in haar nek, gooit haar armen in de lucht. De drummers drijven het tempo op, de voeten stampen sneller en sneller. Armen gaan op en neer en lijken wel van elastiek, handen bewegen zo snel dat het lijkt alsof ze twintig vingers hebben elk. Zweet stroomt over voorhoofden en ruggen, ogen worden wijd opengesperd. De danseres valt op de grond en slaakt een kreet, haar ogen draaien weg, schuim komt op haar mond, haar armen, benen en hoofd schokken. Vier mannen lopen de kring in en halen haar weg. We kijken naar elkaar, beduusd, en vragen ons af of we allemaal hetzelfde hebben gezien. Net als we aanstalten maken om te vertrekken, komt ze terug. Ze beschikt over een bovenmenselijke kracht en schudt de vier mannen van zich af. Ze steekt haar vingers in een pot, tekent strepen op haar gezicht en graait met haar handen in het stof op de grond. Ze slaakt onmenselijke kreten en gooit het stof over zich heen, tolt rond, bukt, neemt nog meer, gooit dit over de toeschouwers. Ze graait en gooit en graait en gooit en graait en gooit en tolt maar in het rond. Bruusk sta ik recht, mijn reisgezellen volgen onmiddellijk. Voor mij uit haasten ze zich naar de trike, ik richt nog enkele woorden van dank tot de medicijnman en maak me dan ook snel uit de voeten. Buiten gekomen haal ik diep adem. Wat. Was. Dat. Op de terugweg wordt geen woord gesproken. Eenmaal terug haast iedereen zich naar zijn kamer, niemand wil vandaag nog in een kring zitten. Ik blijf alleen achter en rol een sigaretje. Ik kijk toe hoe de rook langzaam oplost. Als mijn sigaret op is, rol ik een nieuwe.

Hilde Christens

174 2

Tip

Wachten op de wens

Il était une fois mais pas deux … est-ce que je peux m'asseoir à côté de vous?zo versiert hij een plek naast mij op een bank aan Mont des Arts hij draagt een crèmekleurig maatpakkeurige schoeneneen rode pochet in zijn poche de poitrineJean, een 94-jarige Brusselaar hij is een vriend van Jacques Brel geweestqui n'était pas un voyou d'ailleurs, zette hij zijn vriendschap kracht bij ken je het standbeeld van ‘t Serclaes op de Grote Markt?– ooit lanceerde een verkoper op de zondagse vogelmarkt het verhaaldat wrijven over de rechterarm van ’t Serclaes geluk bracht.wie het deed zou zeker nog terugkeren naar Brusselen mocht een wens doen –ik ben een schieven architekt, ik heb er nog aan meegewerktaan de wensen, vraag ikoui, si tu veux, geeft hij terug elke derde dinsdag van de maandheeft Jean met twee antieke kameraden een vergadering op het Koningspleinna de réunion houdt hij de goede gewoonte aan naar de benedenstad af te dalenen op de Grote Markt een glas te heffenj'aime bien les bières nobles, zegt hijsoort zoekt soort, zeg ik Brussel rolt over onze tongenune Espagnole des Marolles vendait des caricolesken je dit, kwam je daarce coin, cette rue, die sculptuurzie je misschien wat ik zie, jongelingà regarder à nouveau, zeg ik we lachen, de tijd verstrijkten hij vertrekt, peut-être au revoir mademoisellekeje vous laisse à vos amours later die avond in het licht van de volle maanmaak ik op de Grote Markt bij ‘t Serclaes een wens de volgende de derde dinsdag zit ik op hetzelfde bankje klaarom nog eens te wachten op iemandmet hoopmet de lichtheid van de mogelijkheid om een vervolg een kans te gevenwaardoor de eerste ontmoeting een begin kan zijn van ietsik probeer einden te vermijden de laatste tijd om met hem zijn goede gewoonte aan te houden en samen een edel bier te drinkenom in dat kleine gebaar – le temps d'un tchin tchin – mijn vader te willen zieneen glimps van de 94-jarige Brusselaar die hij had kunnen worden als zijn hart om hem nog een keer te horen zeggenje vous laisse à vos amours oui, si tu veuxde afgelopen maand heb ik iemand een langverlangde kus gegeven de afgelopen maand is Jean jarig geweest94 zou 95 worden, had hij mij verteldik wilde hem feliciterenik blijf een uur en half naar de trappen van Mont des Arts kijkenspeur de horizon af naar een rode pochetfluister peut-être au revoirje vous laisse à vos amours

Jill Marchant

191 9

Sensorgevoelig

Nog vier minuten.De mensenzee stort de stad in.Ik trek tegen de stroom in de trappen van het Noordstation op.Hoe de wind ook waait,we vloeien samen.De man die aan de voet van de ingang accordeon speelt, krijgt enkele euro's in zijn hand gelegd. Hij sluit zijn hand, maakt een zachte vuist, een gebaar van kracht. Deze ochtend oogt vriendelijk. Iemand heeft zonet voor de muziek gezorgd en vooral, voor de mens erachter. Het maakt mij essentieel blij wanneer we elkaar iets meer geven dan ons kleinste kleingeld dat we kunnen missen, dat we niet zullen voelen. Waarom zouden we niet willen voelen? 'Alle kleine beetjes helpen'en toch … in één keer een verwarmende koffie of een maaltijd kunnen betalen, dat ís iéts. Iets is soms even alles. Voor de man met het draaiorgel die door Brussel trekt, vouwde ik dit weekend een briefje van vijf euro. Hij had mij uit mijn raam zien zwaaien, had gelachen en met zijn handen draaiend rond elkaar in de lucht getoond hoe ik het briefje waardering voor zijn wandelingen vouwen kon. Ik liet het waaien. Origamigeld is een mooie gift. We keken samen hoe mijn bijdrage door de lucht reisde. Het gaf ons de tijd om er samen om te lachen. Een euro zou te snel gevallen zijn. We zouden het niet gevoeld hebben. Nu hadden we tijd. Een moment van uitwisseling tussen het verzenden en het ontvangen. Het maakt mij intrinsiek blij wanneer we iets voelenals we elkaar iets geven. Tijdens de wintermaanden werd ik steeds gegrepen door zijn vingers die de koude trotseerden. Ook doorheen de donkere dagen speelt de accordeonist 's ochtends solo aan de trappen van Brussel-Noord. 's Avonds dan weer zag ik hem samen met kompanen muziek maken aan het Centraal Station. Zijn accordeon krijgt er gezelschap van een contrabas met twee gele en één rode snaar, een gitaar en een cimbalom. Hoe ze ook besnaard zijn, ze vloeien samen. Er is tijd om iets te geven, iets te voelen, iets door de lucht te laten reizen. Ik vouw een glimlach bij de muziek die we van hen krijgen. Ik reis in de tijd.Nog drie minuten.Achter mij in de mensenzee zie ik een meisje met een krant in haar handen. Ze leest geconcentreerd de voorpagina terwijl ze verder wandelt. Haar zo te zien brengt me in contact met het gevoel gegrepen te kunnen zijn door iets. Op de voorpagina prijkt zeer terecht steeds weer een artikel over onze planeet, onze aarde en dus ook òns klimaat. Een gevoel van hoop grijpt mij. De voorbije nachten sliepen verschillende verbonden harten in tenten op het Troonplein tijdens Occupy for Climate. Het gegeven dat er 'voor' iets een actie plaatsvindt en al zeker als het de grond die ons draagt betreft, de natuur in ons, de natuur waarin wij zijn, raakt mij. Ik voel me vanochtend door de medemensenzee gegrepen en ik heb het grijpende een hand gegeven. We vloeien samen. De glazen deur die tot de grote stationshal leidt, is gesloten. Ergens vangt een sensor mijn vorm op. De twee ramen waaruit de deur bestaat, openen zich langzaam. Ze vertrekken vanuit het midden en schuiven elk naar een kant.Nog twee minuten.Van zodra ik voldoende centimeters deuropening detecteer, stuw ik de voorband en het stuur van mijn plooifiets vooruit. Te snel. De sensor is in de war door mijn verschijning en de deuren blijven steken. Te veel prikkels. Een prikkel is nochtans een veranderende omstandigheid in de omgeving van de sensor en dat was ik, maar met te veel impulsen en sensorgevoelig.Nog één minuut. Ik glip toch gauw door de smalle opening. Meteen ben ik me breekbaar bewust van het feit dat ik als van glas ben, transparant. Dat het meisje dat mij zonder het te weten hoop had gegeven, mij ziet. Ik draai me om, zoek haar. Ik had een beter voorbeeld willen zijn, met respect voor mijn omgeving en diens gevoeligheden. Ik zie haar tussen de geblokkeerde ramen staan. Met haar rechterhand duwt ze rustig de glazen deur verder open. Ze houdt de krant op dat moment in haar linkerhand. Vervolgens wisselt ze van hand, houdt rechts de krant,duwt de glazen deur open aan de linkerkant.Wanneer de deur helemaal open staat, wandelt ze er beheersd door. Ook zij kijkt nog eens achterom, glimlacht tevreden om haar werk, knikt, wrijft in haar handen – nog zo'n gebaar van kracht. Ze is transparant, sensorgevoelig en een voorbeeld. Zij zal de toekomst hoeden.Wij samen.We vloeien samen.De trein vertrekt.Ik reis in de tijd, door de medemensenzee gegrepen.Het maakt mij intrinsiek blij wanneer we iets voelen als we elkaar iets geven.

Jill Marchant

3 0

Moment des arts

met mijn ogen toeluister ik naar zijn ademhalingzwoel zwelt de nachtluchten ik denk aan al mijn liefdes in deze stad met zijn ogen toespeelt hij met zijn gevoelbij een adempauze kijkt hij naar de volle maan - naar meerkijkt dan vanop de berg naar de kunst achter zijn rug: Brusseldan naar de oprijzende moerasoevers voor zichtrappen waar passanten arm in arm, hand in hand, hand in haarop Mont des Arts op dat moment - een hoogtepunthun blik nog even laten zweven over de benedenstad een zilveren gloed vloeit over het gouden midden van het panoramavan koper is de soundtrack die hij met zijn ademtochten speeltvoor vele levens vanavondof we nu klimmen of dalen ik ben de avond daarop rond hetzelfde tijdstip teruggegaanom hem meer te gevendan de munten die ik de avond voordien in mijn portefeuille vondwe herkenden elkaar'je suis revenue pour vous remercier''merci'we glimlachten magnetischeen jongeman danste naar ons toehij bonsde met zijn rechterhand op zijn hart, mouvement du respecten legde tien euro in de instrumentenkoffer, geste doréwij drie met onze handen op onze harten op de trappen waar passanten arm in armgenoten van dat moment des arts onder de volle maan van zijn mond gleed naar zijn hals een tedere trilling - zo ontstaat het geluid van saxofoonde muzikant blies sterren de stad inze stijgen verder naar het bovenmaanse ik heb het hem gevraagd en zijn naam en waar en wat hij het liefst en hij zei'op deze hellingmet de lucht tussen onsals ik ze tussen mijn lippen perskan ik mijn onderdak betalen' in Brusselzwelt zwoel de nachtlucht vol sax

Jill Marchant

0 0

De kleine prinses

Er zit een geheimzinnig meisje recht tegenover mij in metro 5 – richting Erasmus.Ze heeft een paraplu op haar schoot liggen en ze houdt hem stevig vast.Ze kijkt door het raam.Haar opa staat naast haar.Zijn arm rust beschermend op de leuning van haar zitplaats.We staan stil in Beekkant. De metro naast ons komt ook tot stilstand. “Een slang! Die mevrouw houdt een slang vast!”, roept ze luid.Ze wijst naar de metro naast de onze.Verschillende mensen uit onze wagon kijken benieuwd rond.Haar opa fronst.Metro 5 naast ons vertrekt in de andere richting, naar Herrmann Debroux.Zien speelt zich niet af in dezelfde hersendelen als wetenen er volgt zo’n moment waarbij je je afvraagt of wij nu bewegen, of zij.Het is een optische illusie,een waarneming van onze ogen die onze hersenen anders interpreteren. Ik denk aan ‘De Kleine Prins’.Hij tekende een boa die een olifant had ingeslikten grote mensen zagen er een hoed in.Ik zie nog hoe de vrouw aan de andere kant van het raamhaar sjaal op haar schoot legt, terwijl de metro vertrekt. Het kleine meisje friemelt aan haar paraplu.Ze kijkt me guitig aan en ik fluister ‘kapoen’ langs mijn glimlach weg.Opa Frons haalt zijn arm van de rugleuning,legt zijn hand op de paraplu en houdt haar tegen.“Niet opendoen”, zegt hij kort “We zijn er bijna. Nog één halte.”Het kleine meisje kijkt heel even erg beteuterd.Daarna kijkt ze me opnieuw met speelse ogen aan.Ze plooit haar dichtgeklapte paraplu voorzichtig een stukje open.En ze toont me – alsof ze me een geheim laat zien –voorzichtig de prent van een prinses. Ik denk opnieuw aan de kleine prins.Opa Frons zag 'de hoed'. Hij zag een sjaal en een paraplu.Het kleine meisje zag een boa en verbergt in haar regenscherm geheimen.Zij wilde mij per se, met een zekere urgentie zelfs, nog voor ze uit moesten stappen,de verborgen prinses tonen.Dat had haar opa misschien nog niet goed begrepen.Zien speelt zich immers niet af in dezelfde hersendelen als weten.

Jill Marchant

0 0

Wat is jouw missie?

In Amsterdam heb ik wortels. Elke vezel in mijn lichaam bevestigt dit terwijl ik langs de grachten en de trapgeveltjes slenter. Hier voel ik het verleden van mijn oma, mijn overgrootmoeder, mijn grootvader. Hier schilder ik het beeld van mijn familie uit lang vervlogen tijden. Hier werd mijn oma geboren in 1900. Een millennium-kind. Hier heeft zij de 'roaring twenties' beleefd, haar dromen als mode ontwerpster gevolgd en liefde gekend. Op deze plek heeft zij gewonnen en verloren. De kille oorlog sneed de pas af van velen. Ook die van haar. Op een dag was haar atelier dichtgetimmerd. Ja, haar klanten waren Joods. En die rotmoffen, zoals ze toen smalend genoemd werden, maakten alles stuk. Ook dat deel van mijn verleden. ‘Wat als…’ denk ik vaak. ‘Wat als’ ze haar bedrijf verder had kunnen uitbouwen zonder de oorlog. Wat als ze haar succes als mode ontwerpster verder had kunnen ontplooien. Grote namen als P&C, C&A, en vele anderen, waren haar vast cliënteel. Als de oorlog niet zo wreed was geweest, was ik de kleindochter van een grote mode ontwerpster. Helaas werd die droom haar ontnomen. Meer dan eens. Soms draait het leven zo. Sommige dingen hebben we niet in de hand. Nu leven we in een tijd dat iedereen zijn of haar leven zelf in de hand neemt. In alle geuren en kleuren wordt dit luidkeels verkondigd in magazines en zelfhulpboeken. Zelfontplooiing en je eigen leven in de hand nemen is nog nooit zo populair geweest. Als je voor de kost wc’s schoonmaakt, word je argwanend bekeken: ‘werk jij wel genoeg aan je zelfontwikkeling… Je kan vast méér dan dat’, zijn de vragen die dan als een zwaar hangijzer in de lucht hangen. En ja, voor een groot stuk zijn we zelf verantwoordelijk voor hoe we onze talenten gebruiken. Maar wat als er weer een oorlog uitbreekt? Wat als het klimaat een loopje met ons neemt en ook in onze contreien rampen veroorzaakt? Wat als ons vaderland zoveel schulden maakt dat inflatie onvermijdelijk is? Wat dan met onze zelfhulpboeken? Misschien krijgt een wc poetsen dan weer een frisse dimensie en krijgt de schup weer een waardige plaats. Dan is er plots geen ruimte meer voor al onze foliekes over je passie of missie volgen. Nee, dan is het overleven geblazen. Misschien moeten we dan gaten graven om lijken te bergen of vechten voor een hap eten. Dan zullen onze overlevingskwaliteiten en ons 'basic instinct' de dans bepalen...

Heidi Schoefs

24 0

zomer in frankrijk

over eindeloze paden stampen kletterende ijzers de hitte uit de grond met zwiepende staarten briesen dampende lijven in het opwaaiend stof dan de koelte van het bos ritselende bladeren een slok lauw water smaakt naar puur geluk

marmerpiek

10 0

Ons vel ( nog steeds onder constructie)

Ons vel een overrompeling Getekend door Slagschaduw en lijfspreuken die dan door elke kier geeuwen als erosie Liefdes die sleten of ons hadden gebeten Al de dingen die we nooit meer loslieten en die dan toch weg vielen wat we wisten of niet Alle krullen Steeds meer waar Al het haar Of steeds minder Dit en dat vinden Je te zwaar voelen om op te stijgen Niet meer springen omdat je weet dat je kan vliegen en dan toch nooit vliegen Levensverwachtingen tackelen Gewoon blijven gaan Alles neerhalen behalve een grijze vlag, en ook nooit zeggen wat dat precies wil zeggen, want-ge zult dat nog wel snappen. Later als ik groot ben Later als ik grond ben zoals toen ik begon

Erte

16 0

rivierbed

Als ik kon, ik zou een rivierbed maken In de sneeuw uit lopen wolken breken water geven onophoudelijk huilen jongens, ik zou al lang uit de voegen zijn gebarsten De benen nemen, om deze handen eens te ontzien of gewoon eens uit mijn hoofd te komen.

Erte

9 0

Wild Atlantic Way

7 Counties, meer dan 3000 km en 2 weken tijd, meer hadden we niet nodig om de hoogtepunten van de Wild Atlantic Way te ontdekken. We hadden er bewust voor gekozen om deze trip in het voorjaar te doen, Maart om precies te zijn, met in ons achterhoofd dat we zo de grote drukte konden vermijden. Bij nader inzien was dit zeker een doordachte keuze toen we later zagen hoe smal de Ierse wegen waren. Op de meeste plaatsen van de Wild Atlantic Way was er nauwelijks plaats voor één auto. Heel de tijd waren we aan het hopen dat we maar geen tegenligger zouden krijgen. Als je het niet gewend bent om links te rijden, zijn deze smalle wegen zeker een beduchte ontgroening.Tip: Doe er goed aan en neem zeker geen al te grote wagen als je niet in de problemen wilt komen op deze smalle wegen!Het enige nadeel aan Maart was dat er veel plaatsen nog gesloten waren en pas open gingen na Pasen. Spijtig genoeg wisten we dit niet op voorhand en stonden we dan ook vaak voor een gesloten poort. Ook was er natuurlijk het slechte weer, maar dit is uiteraard niet aan de maand Maart gebonden. Als Belg zijden, zijn we nu eenmaal al gewend aan regenachtige en donkere dagen. Iedereen weet dat je niet naar Ierland gaat voor het goede weer, maar eerder voor de spectaculaire uitzichten. Cork - We hadden gehoopt om rustig en uitgerust aan onze roadtrip te kunnen beginnen, en net daar maakten we onze eerste fout. We waren namelijk even vergeten dat we gingen landen op 17 maart, net op het grootste volksfeest van Ierland, St. Patrick’s Day. In eerste instantie hadden we daar bij de landing nog maar weinig van gemerkt. De kleine luchthaven van Cork was zo goed als verlaten en het leek alsof de band die in de inkomhal aan het spelen was, enkel en alleen voor ons bezig was. Een leuke aankomst!Dit veranderde echter toen we aankwamen in de stad en de typische St. Patrick’s Day parade elk moment ging beginnen. Ook al waren we er niet op voorzien, besloten we toch maar om de Ieren te vergezellen op hun nationale feestdag. Iedereen kent de typische groene kleuren die de straten versieren, en als je dit dan nog eens in het echte Ierland kunt meemaken, waarom niet? Uit eigen ondervinding weet ik dat dit bij vele mensen op hun bucket list staat, net zoals Oktoberfest in Duitsland en Cinco de Mayo in Mexico. We gingen onze trip doelbewust in Cork beginnen, ook al werd er overal aangeraden om in Malin Head te beginnen. Maar aan de hand van verschillende getuigenissen leek het ons beter om van zuid naar noord te reizen om de simpele reden: op deze manier was het interessanter voor de bijrijder. Zo had hij/zij het beste zicht op de kustlijn terwijl de chauffeur zich het beste kon concentreren op de smalle wegen. Door St. Patrick’s Day konden we voor de rest weinig verkennen van de stad zelf. De Crawford Art Gallery was wel geopend en zelfs gratis. Tussen de sculpturen in de grote hal, was er ook een live band aan het spelen. Best een leuke setting hiervoor moet ik toegeven. Wat ook zeker een bezoek waard is, is St. Fin Barre’s Cathedral, een pracht van een Gotische kathedraal!Vlakij was er ook de universiteit van Cork. Als je van oude gebouwen houdt, zeker leuk om eens door te wandelen. Zelf vond ik het leuk hoe de natuur stilaan de gebouwen eigen maakte door hun wortels er rond te wikkelen, zoekende naar een weg naar binnen.Persoonlijk was één dag in Cork genoeg voor mij, maar dit was eerder te danken aan het feit dat ik uitkeek naar de wilde kustlijn van Ierland. Mijn hoofd stond niet naar een drukke stad, maar eerder naar de natuur. Zoals de meeste eilanden heeft Ierland ook geen gebrek aan vuurtorens. Sinds mijn kindertijd heb ik altijd iets met vuurtorens gehad, meestal zijn dit de plaatsen waar de zee zijn ruwe kracht laat zien. Dus natuurlijk hebben we tijdens deze trip er verschillende bezocht. De eerste die we tegen kwamen was Old Head Kinsale, maar spijtig genoeg was dit één van de plaatsen die nog gesloten was. Vlakbij was er wel een monument ter ere van de slachtoffers die gesneuveld waren tijdens een Duits bombardement op een cruiseship. Wat vele mensen niet weten, is wanneer je een beetje verder naar beneden loopt en langs de muren van de ruïne gaat, kom je bij een spectaculair zicht op de zee uit, wat tevens ook het meest zuidelijke punt van Ierland is.Een andere vuurtoren was die bij Mizen Head, wat zelfs een nog beter zicht op de oceaan gaf. Het signaalstation was verbonden via een brug, waar je als je geluk had enkele zeehonden kon zien zonnen beneden. De vuurtoren bij Loophead is de enigste nog werkende die we tegenkwamen op deze trip. Bij deze was het dan ook vanzelfsprekend dat je enkel toegang had met een gids, dus kijk zeker op tijd wanneer er rondleidingen zijn. Indien je toch te vroeg bent, kan je nog steeds genieten van het uitgestrekte landschap.De mooiste vuurtoren was Fanad lighthouse, spijtig genoeg was deze ook nog gesloten, maar het uitzicht alleen al is zeker een trip waard! Als het weer meezit, heb je een zicht op één van de meest fotogenieke vuurtorens van Ierland.Als je ooit van plan bent om op een boeddhistische retraite te gaan, is Dzogchen Beara zeker het bekijken waard. Zij zijn nog steeds bezig om een waardige tempel te bouwen, maar het meditatiecentrum geeft een indrukwekkend zicht op de oceaan weer tijdens het mediteren. Dit is één van de dingen die op mijn bucket list staan, dus hier ga ik zeker nog eens naartoe om mijn geest leeg te maken. Kerry - Tijdens de Wild Atlantic Way kom je nog verschillende andere roadtrips tegen die bekroond zijn tot de beste van Ierland. Aangezien deze toch zo goed als op de weg liggen, waarom zou je ze niet meedoen? Eén daarvan is bv. De Ring of Kerry, die begint in Killnarney National Park. Op deze weg kom je allerhande uitkijkpunten tegen, zoals Ladies View, genaamd achter de hofdames van koningin Victoria. Die waren zodanig onder de indruk van het uitzicht en ik snap waarom het is uitgeroepen tot meest gefotografeerde plaats in Ierland.Nog een bezienswaardigheid tijdens de Ring of Kerry is de Torc waterval. Om hier te geraken moest je wel een tijdje wandelen door een bos dat volledig was ondergedompeld in mos. De waterval op zich was zeker de moeite, maar de 100 treden die je moest doen om een uitzicht te hebben op het meer, was eerder teleurstellend. Mijn raad: hou het bij de waterval en geniet daar net iets langer! Prachtige foto’s kan je nemen bij Ballycarberry Castle, een kasteel op een grashelling met zicht op zee. Het gaat om een ruïne waar er absoluut geen toeging mogelijk was, mede door instortingsgevaar, maar zelfs vanop een afstand is het zeer indrukwekkend.Op het eiland Valentia hadden we schrik dat we de befaamde Fogherkliffen niet zouden kunnen zien door de mist. Toen we er echter aankwamen besloten we deze als eerste te doen, in plaats van bovenop de berg te beginnen zoals de meeste. Hierdoor hadden we net het geluk dat het weer opklaarde en we getrakteerd werden op een adembenemend zicht op de kliffen. De mensen die echter eerst bovenaan begonnen waren, hadden minder geluk, de mist kwam weer opzetten toen we onze trip richting de top verder gezet hadden.Tip: Hou het weer in de gaten en grijp elke kans als het weer net even opklaart! Nog één van de andere roadtrips is Slea Head Drive, ooit beschreven als “de mooiste plaats op aarde” door National Geographic Traveler. Natuurlijk is dit voor iedereen anders en in mijn geval deelden we hier zeker niet dezelfde mening. Zeker de moeite waard om te doen, begrijp me niet verkeerd! Deze weg is helemaal uitgesneden op de steile bergwand en volgt elke contour van de kustlijn, wat zicht geeft op enkele fraaie uitzichten. Wees wel voorzichtig, want deze weg is vrij smal met verschillende bochten! Skellig Michael - Ook dit was spijtig genoeg gesloten, maar het is wel mogelijk om via een boot rond de eilanden te varen. Zeker de moeite waard als je voor Pasen hier komt, maar als je kan, probeer te komen wanneer je ook effectief op het eiland kan. Boek hiervoor zeker op voorhand, want er worden maar een bepaald aantal bezoekers per dag toegelaten. Als Star Wars fan is dit zeker een must-see, aangezien het nu wereldberoemd is geworden als laatste rustplaats van Luke Skywalker. Hou er ook zeker rekening mee, dat de zee onvoorspelbaar is en het op sommige momenten zeer ruw kan zijn. Dit was bij ons het geval. Achteraf snapte ik dan ook waarom wij de enigste boot in heel de omgeving waren, maar het was een ervaring op zich, ook al was dit de eerste keer dat ik last had van zeeziekte. Clare - Het meeste bekende en tevens ook drukste punt dat we hebben meegemaakt deze trip, waren de kliffen van Moher. Op zulke plaatsen voel je je pas echt klein op deze wereld. Deze behoren tot de hoogste kliffen van Europa met hun 214m in hoogte. Als je van vogels houdt, zit je hier zeker goed. Dit is een van de plaatsen waar je bv. papegaaiduikers kan spotten. Zeker een waardige naamhouder van Unesco werelderfgoed! Hou er wel rekening mee dat je in hoogseizoen best je tickets op voorhand koopt, zelfs in maart was het hier al beduidend drukker. Dat je zeker niet voor een verrassing komt te staan. Iets wat vele mensen overslaan op hun roadtrip zijn de grotten van Doolin. Hier huist de grootste stalactiet van Europa, dat net op een draperend tapijt lijkt. Zelf vind ik grotten heel interessant, maar als iemand van bijna 2m met een kleine vorm van claustrofobie, is het niet altijd evident om deze in alle gemak te bezoeken. In het visitor’s center en tijdens de guided tour geven ze al hun ruime kennis over de grot en hun ontdekkers door aan hun bezoekers. Als je in de buurt bent van Moher, sla dit zeker niet over! Onderweg naar Galway passeer je de Burren, een landschap dat volledig bestaat uit rotsen. Ook hier kan het al vrij druk zijn aangezien er veel dagtoeristen uit Galway naar de kliffen van Moher komen. Hier kan je zo dicht als je maar wil tot bij de rand van de kliffen komen, weliswaar op eigen risico! Als je iets of wat avontuurlijk bent aangelegd, doe dit, en geniet van de verbluffende uitzichten. Galway - Sky Road, een schiereiland bij Clifden waar je een kleine roadtrip rondom het eiland kunt maken. Je kan kiezen tussen de Lower en de Upper Sky Road. Wij kozen voor de laatste omdat deze de beste uitzichten had over de zee. Langs deze weg passeer je ook Clifden Castle, een ruïne waarin je vrij kan rondlopen. Elke keer vraag ik mij af hoe het geweest zou zijn om te leven in zo’n kasteel. Verder op de route ligt ook Kylemore Abbey, wat helaas ook gesloten was, maar deze keer wegens renovaties. Volgens de host van onze B&B, is dit echter niet de moeite om van binnen te bezoeken, maar de kleine kerk en de tuinen zijn wel een bezoek waard. Het uitzicht op Kylemore Abbey ook uiteraard! Verder op de Wild Atlantic Way kwamen we een ‘verborgen’ strand tegen, genaamd Keem Bay. Om hier te geraken moest je over een berg heen rijden die vol met grazende schapen stond, dus het was opletten geblazen kwestie dat we er geen zouden aanrijden per ongeluk. Maar eens op het strand, met het geluid van neerslaande golven kom je echter snel terug tot rust.Tip: Sharamore House, dit was onze B&B, vlak bij het begin van Sky Road. Zodra je de oprit oprijdt, wordt je vrijwel meteen begroet door de 3 honden des huizes, wat je direct een warm en huiselijk gevoel geeft. Dit wordt enkel maar versterkt wanneer je de gastvrouw ontmoet. Zij zit boordevol verhalen over de streek en geeft je zeker tips over wat je zeker wel en niet moet bezoeken. Mayo - Het meest interessantste van deze county was Downpatrick Head, een door de wind geteisterde rots die van het vasteland werd gescheiden door een storm. De ideale plaats om je dag te beginnen met een kustwandeling. Het enige gebouw dat hier nog staat is een oude uitkijkpost van tijdens de Tweede Wereldoorlog.Door het feit dat we hier ’s morgens vroeg al kwamen, waren wij dan ook de enigste mensen in heel de omgeving. Prachtig gewoon! Op plaatsen zoals deze kan je uren aan de afgrond van een klif zitten om te kijken hoe de golven de rotsen steeds verder en verder inkerven.Nog een interessante plaats was Carrowkeel Passage Tombs, graven van meer dan 5000 jaar oud. Het is echter wel een steil stuk dat je omhoog moet rijden, wat je beter met een 4x4 kan doen, maar mits enige voorzichtigheid geraak je er ook met een standaard auto. Eenmaal aangekomen moesten we ook nog een stuk door de modder omhoog klauteren. Indien je van zo’n dingen houdt, zeker de moeite waard. Voor mij persoonlijk vond ik het de moeite van al het klimwerk niet waard, maar dit kan misschien ook komen door het feit dat we nog niets gegeten hadden die dag. Donegal - Geheel onverwacht kwamen we langs het kleine dorpje Ballyshannon, wat volgens de inwoners het oudste stadje van Ierland was. Uiteraard is dit niet waar, maar ze zeggen dit enkel om toeristen te lokken. De enigste reden waarom wij gestopt zijn, is door het standbeeld van Rory Gallagher, een Ierse bluesmuzikant. Blijkbaar is hij hier geboren en elk jaar worden hier nog verscheidene festivals gehouden ter ere van Rory. Er is dan ook een klein museum, boven een winkel dat beddengoed verkoopt, dat het leven van Rory verder toelichtte.Nog een voorbeeld dat vele toeristische plaatsen nog gesloten waren totPasen, was Donegal Castle. Helaas, maar misschien zorgt dit er wel voor dat we ooit nog eens terugkomen. Slieve League, één van de hoogste zeekliffen van Ierland en tevens één van onze laatste stops op deze trip. Moesten we van Noord naar Zuid getrokken zijn, had dit waarschijnlijk meer indruk nagelaten, maar we hebben veel spectaculairdere uitzichten gezien in het zuiden. Desondanks is het nog steeds waard om hier te stoppen, al is het gewoon voor de weg er naartoe. Deze is namelijk heel leuk om te rijden en voert je soms heel dicht langs de rand van de kliffen.Onze laatste stop en bovendien het meest noordelijke punt van Ierland was Malin Head. Door onvoorziene omstandigheden hadden we per ongeluk ons hotel geboekt in het verkeerde stadje en moesten we nog 2,5 uur rijden om hier te geraken. Iets wat normaal maar een half uur had moeten duren. Hetzelfde als Slieve League, een prachtige plaats om mee te beginnen, maar er zijn leukere plaatsen richting het zuiden. Wel een heel leuke plaats om te wandelen doorheen de natuur met uitzicht op de kustlijn. Meer dan 3000 km later en het besef dat twee weken eigenlijk te kort zijn indien je meer wil genieten van activiteiten of om uit te rusten op een strand, was onze roadtrip langs de Wild Atlantic Way ten einde. Een trip doorheen een land waar het mogelijk is om 4 seizoenen op 1 dag mee te maken, langs kleine, smalle wegen net groot genoeg voor 1 auto. Wil je er even tussenuit, boek een vliegtuig via Air Lingus (dit kan vanaf €150), huur een auto en laat de wegen je leiden langs de fraaiste uitzichten langs de Ierse kust.

Nick Van Loy

0 0

Scherem

Wolkenoverlopen en daar zilveraders vindenAan de rand, de maanOpgeschemerdTepels als juwelen op een outfitzoals ze hen trots draagtWe staan onszelf bij in de vette natte luchtDe stad is een stalen toestandEn ikLicht in mijn hoofd van de winddie op mijn gezicht beukt, mijn harendoor elkaar gooitLicht van de wind in mijn hoofd(Warigger dan haar)Het lijnenspel spant hard hardermisschien zelfs dan die steen die het overtrekt en waar die straatlichtendan in staan spoken alsof ze daaraltijd maar versiering zijn geweestEn hij keekZag dat het goed wasOnrust of niet.

Erte

12 0

In Oostende

Ik zag jou lachen Boven de baren van het water Moest er nog zout zijn? Ik zag jou schreeuwen Naar diegenen Die jou verachten Ze waren gewoon jaloers Gewoon dat Lieve meeuw https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm

0 0

Alles komt terug

Een man en twee kinderen proberen zich vast te klampen Ze zien de goedheid van de wereld voor hun ogen verdampen Ze wonen in een ver land dat niemand wil kennen Hier laat niemand zich in een viersterrenhotel verwennen Dat er mensen verdrinken door overstromingen is heel normaal Het is ver weg dus voor ons in het Westen wreed banaal Pas als er een regendruppel dreigt op onze derde vakantie van het jaar Dan vragen wij alle goden van geld en luxe om een goed gebaar Maar mensen en dieren die wachten op hulp na een zondvloed Dan doen wij ons aan een extra skireis nog liever tegoed Vandaag was het Iran, morgen India, Bangladesh of Soedan Verzuipen en verhongeren ze? Laat ons met rust als je kan Want hier is het druk, druk, druk, met een nieuwe serie op Netflix Vergeet niet, als we die zouden missen, dat is niet niks Alles komt terug als morgen in verwegistan een nieuwe natuurramp gebeurt Iemand dood, iemand in nood, niemand die er hier om zeurt Er bestaan alleen landen waar ze friet en steak aanbieden Waar we all inclusive van onze leugen genieten Alles komt terug, maar Zakaria, Kaspar en Ali niet meer Zij verdronken toen u ging duiken en snorkelen alweer https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm

0 0

Ons vel (onder constructie...)

Ons vel een overrompeling Getekend door Slagschaduw en lijfspreuken die dan door elke kier geeuwen als erosie Liefdes die sleten of ons hadden gebeten Al de dingen die we nooit meer loslieten en die dan toch weg vielen wat we wisten of niet Alle krullen Steeds meer waar Al het haar Of steeds minder Dit en dat vinden Je te zwaar voelen om op te stijgen Niet meer springen omdat je weet dat je kan vliegen en dan toch nooit vliegen Levensverwachtingen tackelen Gewoon blijven gaan Alles neerhalen behalve een grijze vlag, en ook nooit zeggen wat dat precies wil zeggen, want-ge zult dat nog wel snappen. Later als ik groot ben Later als ik grond ben zoals toen ik begon

Erte

0 1

Bergen

Soms lijken woorden bergen Die emoties verbergen Een uniek moment dat moment Niemand die de wolken kent Ze verhullen de pracht van rots en groen Zo is het nu, zo was het toen Elke seconde een andere beeld Nooit went, nooit verveelt Omdat alles constant verandert En de toekomst zo meandert Woord na woord Tot een zin ontspoort Tussen het heden en verleden Steeds nieuwe paden betreden Honderd duizend treden Beneden naar het verleden Omhoog naar de toekomst Een blik die ons verwent https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm

0 0

Tip

Beloftevol blauw

Jullie uniformen hingen te drogen op de draad rondom het schoolterrein. Ze waren van de mooiste tinten beloftevol blauw, alsof de school jullie zo een toekomst wilde garanderen als die van een koning, of van Yves Klein. De school leek verlaten, hoewel de vakantie pas over twee weken zou beginnen. De ventilatoren draaiden niet. Het alfabet werd niet in meerstemmigheid opgedreund. Achter de ramen verschenen geen olijke gezichtjes. Jullie meterslang uitgestalde uniformen konden ons enkel jullie stemmetjes en spel doen vermoeden. We slenterden wat langs de draad. De leraressen in mijn groep waren teleurgesteld en keerden al snel terug. Ze hadden graag een les mee gevolgd, of een leerkracht geïnterviewd. De aanblik van de verlaten school met slechts twee lokalen, één schoolbord en beduidend meer stoelen dan lessenaars had hun nieuwsgierigheid geprikkeld. Toen zag ik jou. Je stond in de deuropening, onbeweeglijk. Argwaan had je doen bevriezen op je weg naar buiten. Je blik liet me niet los, met je ene hand klemde je je vast aan de deurstijl. Je reageerde niet op mijn groet, noch op mijn vraag of ik je mocht fotograferen. Daar, in die deuropening, tussen al dat blauw en met wantrouwen in je ogen, was je prachtig mooi. Je bleef maar kijken, ik werd er ongemakkelijk van. Ik wilde zachtjesaan voor je ogen vervagen, ik wilde verdwijnen zonder te bewegen. Toen ik uiteindelijk langzaam achteruit week, lieten je ogen me niet los. Ik draaide me om en keerde terug naar mijn groep. Ik vertelde niet dat ik jou gezien had, maar stelde voor om te vertrekken. Enkele tientallen meters verder keek ik nog één keer over mijn schouder. Je stond er nog, onbewogen, en een ogenblik lang verbeeldde ik me dat je me recht in m'n ziel keek. Ik diende de foto in voor een wedstrijd en viel ermee in de prijzen. Nu hang je uitvergroot boven mijn bureau, je ogen volgen me doorheen het huis. Verder blijf je voor eeuwig onbeweeglijk, immer onbewogen.

Hilde Christens

223 2

De grote stad

Oh mijn hart, kijk ook langzaam aan de rechterkant Dit is de grote stad Twee armen aan elke zijkant gestrekt tot mijn binnenkant Het ritme van de vrijheid aanbid ik in extase De rivier vergeet nooit de heilige aarde Dit is de grote stad Niemand weet hoeveel mensen ons roepen Slaapwandelen om verloren te lopen in de zee Als lichamen achterblijven De deur open voor geven, ontmoeten en terugkeren Dit is de grote stad De enige mensen die in onze buurt kwamen Waar zij in de ochtend Toen niemand ons durfde te verlaten Heb ik in hun stem melodietjes gehoord Dat nog anderen gaan komen Dit is de grote stad De dag werd onderbroken door geschreeuw In het hart van het hart Werden we wakker door het geluid Een groep mensen in huis maakte een groot probleem Ze aanbaden de verkeerde goden Dit is de grote stad Het vuur brandde vlam na vlam De toekomst werd door geld en het lot geschreven Zorg voor verdrukten, luister naar die andere stem Vrees zoveel je kan en beledig niemand Laat de zielen leven Aan het einde van een verschrikkelijke pijn Dit is de grote stad Kom vandaag naar mij toe Van alle talen, van alle volkeren, van elke religie Heb vrede Omarm mij met al je armen Kom naar mij toe en word verliefd Maak je debuut op deze pelgrimstocht Want dit is jou stad https://autismestorm.home.blog

Autisme Storm

0 0