De foor in Beerse
‘En van wie zijt gij er eentje?’
Gisteren was het weer zo ver. Jaarlijks vindt in september het groot kermisfeest plaats in Beerse. Van de schoonfamilie dan nog, nota bene. Een oud gebouw met vervallen speeltuin wordt afgehuurd zodat alle tantes, groottantes, neven, nichten, nichtjes van nichtjes… binnen kunnen. Over het eten kan ik zeker niet klagen, een koud buffet en barbecue gaat er bij mij altijd wel in, nog te zwijgen over de tien verschillende zelfgebakken taarten waar ge natuurlijk verplicht zijt van elk een stuk te nemen. Allee, doe maar een kleintje dan.
En dan met een andermans klein mannen de speeltuin in. Normaal dolle pret maar als het kind bij elk speeltuig zegt dat het te eng is, of te hoog, of enkel voor nog grotere kindjes…dan is de fun er snel af. Dan maar op de glijbaan, en nog eens, en nog eens,…
Tijd om naar de kermis te gaan. Diep vanbinnen ben je even blij als alle kleine kinderen die al heel de dag zenuwachtig komen vragen wanneer we nu eindelijk vertrekken. Je hebt speciaal klein geld verzameld de laatste week. Op de kermis zijnde, was dan ook geen enkele grijpmachine in het lunapark nog veilig. Weer een paar euro’s armer. Ach, t ’is maar ene keer op het jaar kermis.
We doen het eigenlijk voor de glimlach op het kleine snoetje van het nichtje, niet waar? Want zij is altijd even blij met elke gewonnen prijs, of ze nu balletjes heeft gegooid, eendjes heeft gevist of met overdreven grote geweren heeft geschoten. Het valt haar zelf niet op dat ze altijd maar uit de prijzen van de eerste rij mag kiezen, hoe groot het gewonnen aantal punten ook is.
Het grote kermiscliché moet ik toch ook deze keer jammer genoeg weer beamen. Overdreven geschminkte tienermeisjes (ach, we moeten niet liegen, het zijn niet alleen maar tieners) in tijgerbloesjes en wel heel erg skinny jeans staan verliefd te lachen naar hun rokende vriendjes. Want zij hebben hun liefjes wel net de grootste teddybeer geschoten. Die houden ze voor altijd bij!
Het is mooi om te zien dat na al die jaren er nog steeds koppels worden gevormd op tentfuiven op een dorpse kermis. Was dat niet iets uit onze moeders tijd, maar dan op een lichtjes aangepaste manier?
Ik geef grif toe, dat je jezelf als kinderloze dertiger nog uitermate kan amuseren en uitleven op de foor. En dat ik misschien nu al terug een beetje zin heb in volgend jaar.
En als laatste nog even dit: lang leve de kermisromantiek!
