Je ogen stralen terwijl je daar zo zit op de passagiersstoel vooraan.
Je voelt je groot, hoewel je toch op de stoel het dichtst bij mij wilt zitten.
Je praat honderduit.
Ik lach maar het stoort me ook.
Heeft die nu niets zinnig te zeggen?
Het is jouw wereld.
Ik doe mijn best om die te volgen.
Eerlijk, ik begrijp het niet altijd.
Ik vind het vermoeiend en hink achterop.
Even snel als je vertelt, zijn ook de video's die je bekijkt.
Vluchtig, zo zit de maatschappij vandaag in elkaar.
Ik luister maar niet echt en zoek naar iets dat ons verbindt.
We zingen luid mee met 'God, je bent complex maar dat heb ik graag'.
Ik weet niet helemaal hoe Pommelien het bedoeld heeft
maar ik denk: dat is het!
Jouw leefwereld is voor mij complex.
Maar jij hebt dat graag en ik …
Ik heb jou graag.