Désiré Dinges

Gebruikersnaam Désiré Dinges

Teksten

Brievenpost van Dinges | Aan dhr. Siegfried Theofiel Hortense Bracke

Geachte heer Bracke Misschien trap ik hiermee bij u een open deur in, maar als er iets leeft bij de mensen is het wel hun pensioen. Ook over politici heeft de bevolking altijd een mening. Maar de poppen zijn pas echt aan het dansen als het over de pensioenen van politici gaat. U hebt er iets van gemerkt. De publieke opinie was de laatste tijd niet vriendelijk aan uw adres, waarbij u zelfs voor ‘dief’ werd uitgescholden. Het werd zowaar nog erger toen u gelijk kreeg van de rechtbank. U blijkt wel degelijk recht te hebben op een maandelijkse uittredingsvergoeding van 1500 euro netto bovenop uw pensioen, zo werd beslist. Ook in café De Kiezel was u enkele dagen het onderwerp van gesprek. U brak hiermee het record uit 1990, toen koning Boudewijn tijdens de mini-koningskwestie dankzij een truc van premier Dehaene en Wilfried Martens een dag geen koning was. Inderdaad, meer dan dertig jaar geleden. Er werd toen drie dagen continu over gesproken. Uw pensioengeval was goed voor vier dagen non-stop cafépraat.   Vooral mijn buurman Gust voerde hierin de forcing. Hij kwam op onze vaste caféavond met een opvallend rood aangelopen gezicht én met een dik boekwerk onder de arm de Kiezel binnengestapt.   "Gust, wat heb je nu bij?", vroeg mijn andere buurman Ömer meteen. We zijn wel wat gewend van Gust, maar zo hadden we hem nooit gezien. "De grondwet van België nondedju", zei hij redelijk luid. "In De Slegte lag nog een goedkoop exemplaar. Luister goed, hier staat het, in artikel  10: "Er is in de staat geen onderscheid van standen. De Belgen zijn gelijk voor de wet." "Awel, als we dan toch gelijk voor de wet zijn, dan hebben wij ALLEMAAL recht op een uittredingsvergoeding. EN NIET ALLEEN BRACKE. OF NIET MANNEN?" Er brak sponstaan een luid applaus los.  Er werd besloten om met alle klanten een uittredingsvergoeding aan te vragen bij de Rijksdienst voor Pensioenen. Dat is nu enkele dagen geleden, maar voorlopig heb ik nog niets zien staan op My Pension.  De beslissing van de rechtbank waarin u gelijk kreeg over het ontvangen van die uittredingsvergoeding wordt nog aangevochten door het parlement, maar los daarvan wil ik het nog over iets anders hebben. Bij het opzoeken van de juiste schrijfwijze van uw naam, zag ik dat uw tweede naam 'Theofiel' is. Nu ken ik persoonlijk niet veel 'Theofielen', op uitzondering van dat onbetrouwbaar sujet uit Suske en Wiske: Theofiel Boemerang. Ik weet niet of u tijdens dode momenten in de kamer wel eens een stripverhaal in de hand nam, maar u heeft wat weg van die Theofiel Boemerang. Zo hebben jullie hetzelfde type snor en dezelfde blik in de ogen. En er zijn nog van die dinges. Maar er is ook een vaste uitspraak van Theofiel Boemerang die me aan u deed denken. Zijn slagzin was 'Kleine percentjes, rijke ventjes’. Zeg nu zelf. Wist u trouwens dat Theofiel 'vriend van God' betekent? Dat is vanzelfsprekend iets dat we u niet kunnen aanwrijven, want u bent een notoir vrijzinnige, maar misschien is al dat geld u toch naar het hoofd gestegen. Wees toch maar voorzichtig, want voor hetzelfde geld komt het als een boemerang terug in uw gezicht. Ondertussen verblijf ik Met de meeste hoogachting   Désiré Dinges PS: de rechtbank kende de door u gevraagde 50.000 euro morele schadevergoeding niet toe. Mijn buurman Gust formuleerde het als volgt: “Het is soms ver zoeken, maar af en toe is er nog een beetje gerechtigheid op deze aardkloot.”

Désiré Dinges
15 0

Brievenpost van Dinges | Aan AI

Geachte dinges Want tja, hoe moet ik u aanspreken? U bent geen mens, maar een machine. Maar we kunnen u niet langer negeren, want u wordt overal ingezet. We spreken tot u zoals we tot een mens spreken. Het is een kwalijke evolutie, als ik me zo mag uitdrukken. George Orwell heeft het allemaal voorspeld. Misschien moet ik hem in het hiernamaals een brief sturen? Zeggen dat het allemaal klopt wat hij 77 jaar geleden heeft geschreven over het uitwissen van de geschiedenis, alternatieve feiten en meer.  Zelfs binnen bedrijven of bij de overheid hebt u een functie gekregen. Zoals bij mijn provider. Als ik iets moet weten over de snelheid van mijn internet of waarom de factuur weeral eens is gestegen, kan ik met de AI-assistent spreken. Afijn, spreken is veel gezegd. Soms geven ze u zelfs een naam, waardoor je nog meer de indruk hebt van tegen een echte mens te spreken, in plaats van met een computer. De chatbots heten Eddy of Roger of wat dan ook. Dat maakt het allemaal nog ingewikkelder.  Maar hoe is het nu zo gekomen, zal u zich afvragen, waarom ik u deze brief schrijf? Het is Marcel van den Boks in café De Kiezel die de kat de bel aanbond. Jawel, die Marcel met zijn opgerolde broekspijpen.  "HAAA, HIER SE, DINGES, GIJ BESTAAT DAN TOCH ECHT. HAHAAHA." Hij riep het heel luid in een vol café toen ik op onze kaartersavond de deur van De Kiezel opende. Het leek dat Marcel weeral eens teveel had gedronken, want hij had zijn broekspijpen al twee keer omgeslagen. Met elke pint rolt hij ze verder omhoog. "Natuurlijk besta ik echt", riposteerde ik meteen. "Hier ben ik toch", waarna ik een zo spontaan mogelijk lachje tevoorschijn toverde.  "DAT WEET IK NOG ZO NIET. GE MOET HET ANDERS MAAR EENS AAN EÉÉI AAAI VRAGEN, OF GIJ ECHT BESTAAT, HAHAHA", riep hij lachend door het hele café.  Ik liet Marcel voor wat hij was – dat is niet veel – en zette mij aan de kaarterstafel waar Gust en Ömer al hadden plaatsgenomen. “Over wat heeft hij het?”, fluisterde ik. “Wie is Eééi Aaai?”  “Dat is een afkorting”, zei Gust. “AI staat voor Artificial Intelligence, of kunstmatige intelligentie. Het is een intelligente toepassing om via de computer van alles op te zoeken, of om iets te maken, een brief op te stellen en wat weet ik allemaal.”  Het deed me een belletje rinkelen en Gust liet me een en ander op zijn smartphone zien, waarna ik hem vroeg om toch maar eens aan u te vragen wie Désiré Dinges is. Het antwoord sloeg in het café in als een bom.  ‘Het lijkt erop dat Désiré Dinges geen echte persoon is’. Jawel, zo stond het er. Maar het werd nog erger.  ‘Désire Dinges is een pseudoniem van een anonieme columnist. Onder deze naam verschijnen er columns. De schrijver stuurt brieven aan verschillende bekende Vlamingen, zoals Tanja Dexters en Gert Verhulst, en geeft zijn mening over de actualiteit of over de persoon in kwestie. Door dit personage wordt de mening van de man in de straat vertegenwoordigd.’  Ik viel bijna van mijn caféstoel. Wablief? Ik? Geen echte persoon? Ik zeg het niet graag, maar Marcel van den Boks had gelijk. Gij beweert potvolkoffie dat ik niet echt besta. Kom maar een keer kijken. Of vraag het aan Gust, Ömer of aan mijn vrouw. In tegenstelling tot u ben ik een manspersoon van vlees, bloed en eigenhandig geschreven epistels. Zeg maar waar ik een kopie van mijn identiteitskaart naartoe kan sturen.  Ik ben echt zwaar ontgoocheld. U weet zogezegd alles, maar hier gaat u lelijk in de mist. Over één ding hebt u gelijk. Dat is het stukje over de mening van de man in de straat. Die wordt vandaag de dag nog altijd te zeer geminimaliseerd.  Ik voorspel dan ook niet veel goeds. Als mensen iets niet weten en u geeft een fout antwoord, dan zijn we verder van huis. De waarheid is dezer dagen al zo fragiel als een beginnend zwemmer die bij springtij in het water duikt. En er zijn nog van die dinges.  Maar u weet wat te doen. Gelieve uw biografische informatie over ondergetekende aan te passen. Ik zal het zelf ook opvolgen.  Voor meer informatie over mezelf kan u me vanzelfsprekend altijd contacteren via de redactie.  Ondertussen verblijf ik  Met de meeste hoogachting  Désire Dinges

Désiré Dinges
13 0

Brievenpost van Dinges | Aan dhr. Nicolas Sarkozy

Geachte heer Sarkozy Bonjour monsieur le président. Nu u in de gevangenis zit, vindt u het wellicht boeiend om brieven te ontvangen.  Toch was ik licht verbouwereerd door enkele nieuwsfeiten aangaande uw gevangenschap in de Parijse La Santé-gevangenis. Volgens mijn buurman Gust hebt u al bedreigingen ontvangen van elke medegedetineerden. Dat heeft hij in de online versie van Le Monde gelezen. Tja, u zal er wellicht niet met iedereen vriendjes worden.  Ook in ons land zijn er wel eens politici met justitie in aanraking gekomen. Ik ga ze niet allemaal opsommen, want dan zou deze brief veel te lang worden. Maar ik denk bijvoorbeeld aan oud-premier Paul Vanden Boeynants die in 1986 een driejarige voorwaardelijke gevangenisstraf en een geldboete kreeg wegens belastingontduiking. Van hem zijn ook de onsterfelijke woorden "Te veel is trop, of trop is te veel, hè." Later werd hij nog ontvoerd, dus ik zou maar voorzichtig zijn als ik u was.  Maar ik was lichtjes geschokt over iets anders. Wat zeg ik, er kwamen zelf jaloerse gevoelens van mijnentwege bij kijken. Onder meer over het feit dat u twee boeken meenam naar uw stulpje in de gevangenis. Meer bepaald ‘De graaf van Montecristo’ van Alexandre Dumas en ‘Jésus’ van Jean-Christian Petitfils. Boeken van respectievelijk 1446 bladzijden en 888 bladzijden. Ik heb thuis ook stapels dikke boeken liggen, maar ik kom amper aan lezen toe. Ik moet werken, mijn sociale contacten onderhouden, met Gust en Ömer een kaartje leggen in café De Kiezel en met mijn vrouw af en toe naar de tv kijken. Naar de Verhulstjes bijvoorbeeld. Daar kunnen we van genieten. Ook mensen met geld, maar die centen komen niet uit Libië. U kreeg immers een boete van 100.000 euro omdat u campagnegeld had ontvangen van dhr. al-Khaddafi. “Ook een schurk”, volgens mijn buurman Gust. “Och, een mens kiest zijn vrienden zelf”, zei Gust daarover.  “Die Sarkozy heeft miljoenen ontvangen. Wedden dat hij binnenkort vrij komt, want hij is al zeventig jaar.” Gust is zo slim als menig advocaat. Hij moet niet onderdoen voor die advocaat met zijn grijs haar dat altijd voor zijn ogen hangt, dinges, Walter Van Steenbrugge. Maar dan nog iets. Uw cel in de VIP-afdeling van de gevangenis is ongeveer 9 vierkante meter groot en heeft een bed - geen matras op de grond zoals in veel cellen -, een eigen douche en een toilet. Voor 7,50 euro per week kan u ook een koelkast huren en voor 14,50 euro zelfs een televisietoestel. Dat geld zal wel geen probleem zijn. Ik wil maar zeggen. Een gemiddeld studentenkot in Leuven is kleiner. En die hebben vaak alleen een gemeenschappelijke douche op de gang. En men betaalt voor een kot al snel 550 euro per maand. U mag er trouwens ook zelf koken, maar u moet daarvoor niet zelf naar de winkel. Sjansaar. Daarom durf ik zeggen dat het een beetje vakantie is voor u, want u mag ook een paar keer per dag gaan wandelen, uw Carla mag regelmatig op bezoek komen en er zijn nog van die dinges. Maar nog even over die boeken. U hebt ze naar verluidt symbolisch gekozen, omdat het verhaal of de personages iets zeggen over de toestand waarin u zich bevindt. Mag ik dan nog enkele titels meegeven? ‘Misdaad en straf’ van Dostojevski bijvoorbeeld. Of ‘De goddelijke komedie’ van Dante Alighieri. En niet dat ik het u toewens, maar toch ook ‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Marquez. Tenslotte nog ‘De man zonder eigenschappen’ van Robert Musil. Dat is echt iets voor u. Alvast veel leesplezier. Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting Désiré Dinges

Désiré Dinges
0 0

Brievenpost van Dinges | Aan mevrouw Tanja Dexters

Geachte mevrouw Dexters Ik moet u bedanken, want u hebt me deze week op het spoor gebracht van beroepen waar ik nog nooit van had gehoord.  Ik had u eerst niet gezien op tv, maar mijn vrouw maakte er mij attent op. Terwijl ik aan de keukentafel door mijn krant bladerde, zei ze plots: "Kijk hier, Tanja Dexters is nog eens op tv." Het deed een belletje rinkelen, want ik had uw naam al eens tegengekomen in de krant. Bij de ongevallen als ik me niet vergis. Ik weet ook dat u van Mol afkomstig bent. Ik moet dan altijd aan mijn grootvader denken. Die woonde vlakbij Mol en hij zei altijd: "In Mol, daar hebben sommigen het hoog in hun bol." Het had iets te maken met het feit dat ze hem daar ooit hebben betrapt tijdens het smokkelen. Hij was in Postel op zijn fiets met smokkelwaar de grens gepasseerd maar de douaniers hadden hem te stekken.  Maar terug naar de tv. Ik had ondertussen plaatsgenomen naast mijn vrouw en daar hoorde ik u tegen Gert Verhulst over uw moeilijke periode vertellen. Toestanden met een rijbewijs, wodka en drugs. Het was me wat. Maar ik heb vooral onthouden dat u een nieuwe job zoekt. U zei het volgende: "Ik ben helemaal terug op het goede pad en ik wil weer een echte BV worden." Kijk, dat intrigeert me, want ik wist niet dat je zoiets kan worden. En wat je dan moet doen of kunnen. U zei ook dat u opnieuw iets de showbizz wilde doen. Wat juist, dat wist u nog niet. Een kleine tip: u moet dat iets meer specifiëren. Dat helpt. ’Iets in de showbizz’ is te vaag. Elke bemiddelaar of jobcoach bij de VDAB zal dat bevestigen. Maar tv-kijkend Vlaanderen kon vorige week niet naast u kijken. Zo was u ook te zien bij 'Komen Eten'. Een andere mevrouw die ik niet kende bleek zowaar 'personal shopper' te zijn. Dat blijkt iemand te zijn die 'die in opdracht van iemand gaat winkelen en advies geeft over kleding en allerlei spullen'. Ik dacht meteen: mijn vrouw heeft haar beroep gemist, want vorige week heeft ze op de markt nog nieuwe sokken en een paar onderhemden voor mij gekocht. Het zit allemaal perfect. Ik heb me vervolgens in al die nieuwe beroepen verdiept. In artikels en interviews kwam ik nog beroepen zoals 'influencer' en 'mediapersoonlijkheid' tegen. En er zijn nog van die dinges. Ik vermoed dat het allemaal jobs zijn die u liggen.  Bij de verklaring van het beroep ‘influencer’ moest ik opnieuw aan mijn grootvader denken, want hij was een influencer ‘avant la lettre’. "Ik heb nog in de gazet gestaan" zei hij altijd. Het klopt, het stond ook bij de accidenten. Ik vertel het u kort. Tijdens het kaarten werd er wel eens onder de tafel geschopt. Een keer tegen het been van je medestander trappen betekende dat hij de slag moest kopen. Twee keer trappen wilde zeggen dat mij moest vluchten. Maar omdat zijn broer Theofiel nogal lange benen had, heeft hij een keer per ongeluk tegen de verkeerde benen getrapt. Waarop die terug schopte en niet veel later zat het spel op de wagen en daarna zijn ze het ziekenhuis beland. Social media bestond toen nog niet, maar er werd alleszins veel over gepraat in de buurt. Maar nu terug naar de kern van deze brief. Ik wens u veel succes met uw zoektocht naar een nieuwe job. Omdat u het met al dat tv-werk ongetwijfeld druk heeft, wil ik u graag helpen. Zo heb ik al eens op de website van de VDAB gekeken, maar ik heb vooralsnog geen job gevonden als BV, influencer of mediapersoonlijkheid. Als ik er eentje tegenkom, laat ik het u zeker weten. Volhouden is de immers de boodschap. Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting Désiré Dinges PS: Wees voortaan toch maar voorzichtig met programma’s zoals Komen Eten. Al dat vreemd volk over de vloer houdt u ook van uw sollicitatiewerk af.  

Désiré Dinges
12 0

Brievenpost van Dinges | Aan de technische dienst van de Verenigde Naties in New York

Beste medewerkers We hebben in België ook de beelden gezien. President Trump en zijn echtgenote Milania arriveerden bij het gebouw van de Verenigde Naties in New York. Bij het betreden van de roltrap viel die plots stil en werd het een gewone trap. Het koppel moest noodgedwongen de benen gebruiken. Verbaasde gezichten alom. Wat gebeurt er? Wie doet dat? Vooral de president was niet in zijn element. Hij verwees er zelfs in zijn speech naar. Die duurde trouwens bijna een uur. Daarmee zit hij nog niet aan het record van Fidel Castro, die op 26 september 1960 niet minder dan 4 uur en 29 minuten speechte voor de VN. Maar vertel het niet aan de president. Hij zou in staat zijn om dat record te willen breken. Zijn woordvoerster verklaarde dat er een onderzoek zou volgen naar de sabotage. De medewerker van de VN die hiervoor verantwoordelijk is, moet ontslagen worden, zo vertelde ze. Pas op, ze gooien daar elke dag een paar honderd man buiten. Hier hebben ze het op jullie gemunt. Maar het klopt niet. Ik ga dadelijk verder over de ware toedracht van het voorval, maar mag ik jullie eerst meenemen naar café De Kiezel in ons dorp? Daar is het ook elke dag van Trump hier en Trump daar. Mijn buurman Gust verklaarde onlangs dat het van Pasen is geleden dat hij een dag niet op het journaal verscheen. Gust houdt dat allemaal bij.  Hij heeft ook een nieuwe uitdrukking bedacht bij het kaarten. Kennen jullie dat kaartspel, wiezen? Als er iemand 'sleept' wil dat zeggen dat een speler een slag niet haalt om daarna met die kaart toe te slaan. Dus eigenlijk ook een vorm van liegen. Daarom zeggen we voortaan 'een trumpke doen' als er iemand sleept. Marcel van den Boks is een geboren sleper, maar in tegenstelling tot bij Trump, kan je het bij Marcel van zijn gezicht aflezen als hij liegt. Nu de ware toedracht. Wat bleek? Een videograaf - gewoon een medewerker met een telefoon - stapte zoals een spelend kind achterwaarts op de roltrap, om de grote entree van het koppel te filmen. Door zijn capriolen raakte hij de beveiligingsknop aan, waarna de roltrap stopte met rollen.  Het blijkt maar weer. De waarheid vertellen is soms moeilijker dan een leugen verzinnen. Laat staan toegeven dat het hun eigen schuld was. Daarom deze brief, om te laten zien dat we jullie steunen. Jullie staan niet alleen. Span ze desnoods een proces aan wegens smaad. Geef ze een koekje van eigen deeg. Ze dagen daar zelf elke dag iemand voor de rechter. En er zijn nog van die dinges.  Tot slot vertel ik jullie nog graag deze anekdote. Ik ging met mijn vrouw geheel vrijwillig mee shoppen in de provinciehoofdstad en op de roltrap van de parkeergarage waren we getuige van een spijtig voorval. Een meisje kwam met haar broek klem te zitten tussen de roltrap. Iemand drukte gelukkig meteen op de noodknop, maar het meisje raakte toch in paniek. Dat was buiten Désiré Dinges gerekend. Ik spurtte snel naar een vlakbij gelegen kledingzaak en vroeg voor een schaar. Ik had snel een stukje stof losgeknipt en het meisje was bevrijd. Maar de jongedame schoot vervolgens in een Franse colère omdat haar nieuwe broek stuk was. Je kan duidelijk niet voor iedereen goed doen in het leven. Maar we doen ons best, net zoals jullie. Stay strong! Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting Désiré Dinges      

Désiré Dinges
13 0

Brievenpost van Dinges | Aan burgemeester Christoph D'Haese

Geachte heer burgemeester Ik wil u graag deze brief bezorgen over de heisa rond het optreden van de Israëlische dirigent Lahav Shani op het Gent Festival van Vlaanderen. U kan die naam wellicht niet meer horen, en ik ga me over de grond van de zaak niet uitspreken, maar ik wil wel even terugspoelen naar uw uitspraak in het VRT-middagjournaal van maandag 15 september. Over terugspoelen gesproken. Dat heb ik een paar keer moeten doen tijdens die journaaluitzending. De vraag werd u gesteld waarom u tijdens de vergadering uw veto niet had gesteld. Ik citeer uw antwoord letterlijk: “Men mocht mij niet onderbreken op het moment dat ik aan het zwijgen was. Ik heb het debat laten lopen.”  Na het vier keer teruggespoeld en herbekeken te hebben, begreep ik er nog altijd geen snars van. Hoe kan je nu iemand onderbreken die zwijgt? Ik had het gevoel dat er iemand een bocht nam. Een bocht zoals bij de start op het circuit van Francochamps, de zogenaamde Raidillon. Als de F1-piloten die bocht goed nemen, zitten ze goed. Maar met alle respect, u hebt uw bocht niet goed genomen. U zit niet goed.  Want laat ons eerlijk zijn. U hebt die beslissing mee goedgekeurd. Ik weet niet wat u tijdens het overleg aan het doen was? Was u afgeleid? Was u een Gents cuberdonneke aan het proeven? Was u een sandwich met Gandaham aan het verorberen? Trouwens, ik heb lang niet geweten dat Gandaham een echt Gents streekproduct is. ‘Ganda’ is oud-Keltisch voor Gent, zo blijkt. Maar kijk, een mens kan niet alles weten. Of zat u met uw hoofd al bij het carnaval in Aalst?  Uw optreden ’s avonds in ‘Terzake’ bracht niet veel soelaas. Ik hoorde u vooral veel moeilijke woorden gebruiken. Ik citeer opnieuw een van uw antwoorden. “Waar het de facto finalitair op neerkomt is dat iemand die een artistieke prestatie wil leveren in ons land, dat die eigenlijk geïnstrumentaliseerd wordt …” Toen was u me al kwijt. Ik zag Pieterjan De Smedt ook met zijn grote wenkbrauwen fronsen. En u hebt meerdere moeilijke zaken gezegd. Er zijn nog zo van die dinges.  We hebben het voorval en uw optreden ook bij een pint in café De Kiezel besproken. Mijn buurmannen Gust en Ömer zaten mee aan tafel. Vooral die eerste is een politieke veelvraat. Om 10 uur ’s morgens kent hij al twee gazetten uit het hoofd. ’s Avonds kijkt hij tegelijkertijd naar twee televisies. Met op het ene scherm ‘Terzake’ en ‘De Afspraak’ en op het andere ‘De tafel van Gert’. Ik heb al eens gezegd dat hij uitzendingen later kan bekijken via het internet, maar daar moet hij niet van weten.  ‘Die burgemeester van Aalst? D’Haese?”, zei Gust. “Dat is een kazakkendraaier. Hij draait met de wind.”  Ik geef u zijn uitspraak letterlijk mee. Omdat het nogal fel uitgedrukt is, heb ik de herkomst van die uitdrukking achteraf opgezocht. Het komt uit het Frans, dat zal u ongetwijfeld plezieren. Zijn ‘kazak keren’ is een vertaling van het Frans ‘tourner casaque’. Met andere woorden: je jas draaien en dus ook jezelf afkeren van wie je eerst aankeek. Het wordt gezegd tegen overlopers of mensen die een serieuze bocht nemen.  U hebt ondertussen ontslag genomen uit de Raad van Bestuur van het festival, maar ik zou u toch graag horen uitleggen wat die zin betekent, van dat onderbreken tijdens het zwijgen. Tegelijkertijd bent u hiermee op de hoogte van wat de man in de straat ervan denkt, zoals mijn buurman Gust. Voor een politicus is dat zeker niet onbelangrijk.  Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting,  Désiré Dinges.

Désiré Dinges
16 0

Brievenpost van Dinges | Aan dhr. Gert Verhulst

Geachte heer VerhulstBeste Gert Ik weet niet of u nog vaak brieven krijgt. Vroeger wel natuurlijk, toen u samen met uw hond dat programma presenteerde. Toen schreven de mensen nog brieven en verstuurden ze gele briefkaarten. Maar ik moet eerlijk zijn, ik had deze brief ook naar iemand anders kunnen sturen. Naar een presentator van het journaal bijvoorbeeld. Gezien het onderwerp van deze brief moest het een BV zijn, maar u geniet duidelijk mijn voorkeur. U wordt immers overal herkend. Tot in Holland toe. Zelfs uw kinderen zijn BV’s geworden. De mensen spreken u massaal aan op de straat. Het is van ‘Gertje’ hier en ‘Gertje’ daar, terwijl u toch een grote mens bent. Of ze roepen: “Is de chocolade nog altijd op?”  Van dat liedje natuurlijk. Hoe u daarmee omgaat verdient alle respect. Precies daar wil ik het met u over hebben. Sinds ik met mijn hoofd in de gazet sta, herkennen de mensen me. Soms roepen ze iets. Zoals in café De Kiezel. Roger van den Boks is de ergste van allemaal. Van den Boks is trouwens zijn bijnaam, omdat hij zijn broekspijpen altijd omhoog rolt als hij er eentje teveel uit heeft.  En een ‘boks’ is in onze contreien dialect voor een broek. Hij is wellicht jaloers. “Hier sè, d’n dinges, van de gazet. Hoe noemt hij toch alweer? Dinges. Hahahaha”. Ik durfde niet zeggen dat “Hoe heet hij toch alweer” moest zijn, want hij zal denken dat ik streek begin te verkopen. Er is nog iemand. Ik ken zijn naam niet, maar hij zit elke middag voor de supermarkt te wachten. Ik denk op zijn fietsmakker. Hij draagt een opvallend geel hesje en een grote helm. Ik moet hem passeren als ik van het werk kom. Toch vrees ik dat zijn helm een beetje knelt, want wat hij allemaal zegt hou je niet voor mogelijk. “Voor een bekende mens zijt gij eigenlijk geen vriendelijke mens. Gij zegt niks.” Dat zei hij terwijl ik hem passeerde. Ik stond perplex, dat zal u begrijpen. De volgende dag sprak hij me opnieuw aan. “Awel, gij zegt nog altijd niks.” “Maar ik kan toch moeilijk tegen iedereen beginnen te praten”, antwoordde ik. “Er staan nog meer mensen in de gazet. Ze gaan denken dat ik van lotje ben getikt. Ik ken u toch niet.” De volgende keer stond er een vrouw bij hem. “Ziet hem daar”, zei hij tegen de dame. “Onze BV is nog te goed om iets te zeggen. Een kwistenbiebel, dat is hij.” Ik ben maar snel doorgewandeld. Ik ga nu voortaan een blokje om, zodat ik hem niet meer tegenkom. Met als resultaat dat ik elke dag te laat thuis ben. Mijn vrouw denkt dat ik op het middaguur al in de Kiezel heb gezeten. Toen ik haar over het voorval vertelde, zei ze dat ik wat meer omhoog moet kijken. Daar zit misschien iets in. Soms ben ik in gepeins verzonken. Er is immers van alles gaande in de wereld. Eerlijkheid is ver te zoeken. Als we vroeger in de tweede kleuterklas bij juffrouw Marie-Louise een leugen vertelden, bond ze ons vast op een stoel. Ik weet nog dat Driek Devleugel er een hele voormiddag heeft gezeten omdat over iets hij had gelogen en hij wou het niet toegeven. Hij mocht pas los toen hij dringend naar het toilet moest. Oké, dat zijn ook geen praktijken, maar ik ben het nooit vergeten. Driekske wellicht ook niet. Naar het schijnt liegt de president van Amerika gemiddeld vijftien keer per dag. Ze zouden hem ook moeten vastbinden. En er zijn nog van die dinges. Maar we wijken af, beste Gert. Deze brief is eigenlijk een vraag voor tips, als bekende mensen onder elkaar. Hoe gaat u hiermee om? Wat zijn uw trucs? Laat het me uw antwoord zeker via de redactie geworden. Ik stuur u met plezier een stuk chocolade op. Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting, Désiré Dinges  

Désiré Dinges
2 0

Brievenpost van Dinges | Aan de mevrouw in de toiletten van het KMSKA

Geachte mevrouw Ik hoop dat u deze brief ergens oppikt, want ik wil onze onenigheid graag uit de wereld helpen. U bezocht net als ik het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. We hebben in de toiletten van het KMSKA niet de kans gehad om beleefdheden uit te wisselen. Trouwens, van beleefdheid was van uwentwege niet veel sprake. Het eerste wat ik moet verduidelijken is een advies van mijn dokter. Hij zegt me dat ik voor een kleine boodschap best ga zitten op het toilet. Gezien mijn leeftijd is dat beter voor mijn prostaat, aldus mijn dokter. Nu ben ik al een paar keer op bezoek geweest in het KMSKA en de toiletten zijn er genderneutraal. Zo staat het ook op hun website. Maar toegegeven, duidelijk is het niet. Zo staan er nog urinoirs en die kan je bezwaarlijk genderneutraal noemen. Afijn, daar moet ik geen tekening bij maken.  Ook de symbolen boven de deuren zijn ietwat verwarrend. Er staat weliswaar geen mannetje of vrouwtje, wat dus betekent dat ze genderneutraal zijn. Mijn advies aan het museum: zorg voor enkel zittende toiletten, zoals bij jullie collega's van het fotomuseum iets verderop.  Ik begaf me voor alle zekerheid naar het lokaal waar de urinoirs staan. Daar is ook een zittend toilet, maar dat bleef de hele tijd bezet. Omdat ik een dringende boodschap had, ging ik naar de toiletten ernaast. Die zijn allemaal zittend.  Daar bevonden zich heel wat vrouwen, waarbij dus ook u. De hele groep keek me aan alsof ik de duivel in persoon was die bij Sint-Pieter komt vragen of hij welkom is. Toen sprak u me aan. "Gij moogt hier niet binnen meneer", zei u. U zei dat redelijk luid, waardoor de vrouwen nog meer naar me keken. Ik kreeg er zelfs een beetje schrik van.  "Daar moet u zijn", zei u opnieuw vrij fors. U nam me letterlijk terug mee naar de toiletten ernaast en u wees naar de urinoirs. "Kijk, die zijn voor u." Ik voelde me een beetje zoals een kleine die door de kleuterjuf naar zijn potje wordt gebracht. Ik zei nog iets over de genderneutrale symbolen boven de deur en murmelde nog wat over zitten, maar dat was water naar de zee brengen. Het had geen enkele zin, u luisterde al niet meer.  Ik besloot dan maar om mijn kleine boodschap al staande te doen. Het advies van mijn dokter sloeg ik noodgedwongen in de wind. Want de deur van het zittend toilet bleef gesloten.  Ik begrijp mevrouw, dat het tegenwoordig allemaal wat verwarrend is. Ik heb bijvoorbeeld nog meegemaakt dat er aan de gevel van café De Kiezel een urinoir stond, waarbij je tijdens het plassen met één hand naar de voorbijgangers kon zwaaien. En er zijn nog zo van die dinges. Het zijn andere tijden.  In de buurt hebben we er ook over gebabbeld. "Ik dacht altijd dat ze het over gember hadden", zei mijn buurman Gust. "Maar het is dus gender. Ze vinden toch wat uit." Mijn andere buurman Omer ("Het is Ömer", verbeterde hij me onlangs) heeft Turkse roots, maar hij heeft nog lang in West-Vlaanderen gewoond. Hij haalde er een beroemde quote uit een tv-serie bij: "Désiré, aje moe kakkn, moe je kakkn!". Och, ge moet hem kennen, Ömer. Maar het is wel een schone wijsheid dat hij zegt.  Ik wil niet langer rond de pot draaien mevrouw. Wat ik vooral wil zeggen is dit: ik had gelijk. Ik had daar naar het toilet gemogen, in tegenstelling tot wat u beweerde. Het is zeker niet mijn bedoeling om de azijnpisser uit te hangen, maar 'zjust is zjust'.  Ondertussen verblijf ik  Met de meeste hoogachting  Désiré Dinges

Désiré Dinges
9 0

Brievenpost van Dinges | Aan de verkeersredactie van VRT NWS

Beste redactie Ik dacht eerlijk gezegd dat het niet meer bestond, maar na even zoeken kwam ik het programma op jullie digitaal platform tegen. Blijkbaar wordt ‘Kijk Uit’ nog altijd uitgezonden, maar niet meer zoals vroeger, meteen na het journaal. Misschien moet u die uitzending in prime time toch heroverwegen, want in de maatschappij, met dat alsmaar drukker wordende verkeer, rijzen er heel wat mobiliteitsvragen.  In de kleedkamers van de VRT hangt wellicht nog een kostuum van oud-rijkswachter Gommar Vervust dat een jonge presenator kan aantrekken. In mijn jonge jaren zag ik hem steevast na het journaal van kwart voor acht een nieuwe verkeersregel verduidelijken.  Geen kwaad woord over de nieuwe presentatoren, maar u kan het ook Hajo Beeckman laten presenteren. Hij is toch jullie mobiliteitsdeskundige. Ik zag hem onlangs bij ‘VRT NWS Laat’ uitleggen waarom het voorstel om overdag maximaal 100 km per uur toe te laten op de autostrade toch geen slecht idee was, terwijl drie vierde van de parlementsleden het tegendeel beweerden. Hij kent er iets van.  Maar kijk, nu ‘Kijk Uit’ enkel nog op zaterdag pal op etenstijd wordt uitgezonden, namelijk om vijf voor zes op ‘VRT 1’, en ergens op ‘VRT MAX’, mis ik telkens de uitzending.  Wellicht daarom heb ik niet meegekregen dat er een nieuwe regel is voor wielertoeristen. Mijn vrouw en ik waren rechtstreeks getuige van de nieuwe maatregel, maar die kwam bij ons, als gewone fietsers, redelijk ingewikkeld over.  Blijkbaar moeten wielertoeristen niet meer bellen als ze in aantocht zijn. Of fluiten. Of 'hallo' en ‘dank u’ zeggen, zodat we braaf en beleefd opzij kunnen gaan. Nee, ze moeten nu roepen waar de andere mensen op rijbaan zich naartoe moeten begeven.  Wat is er gebeurd? Op het verhard en rustiek bospad waar we fietsten, en waar ook wel eens wandelaars te bespeuren zijn, riep een aankomende coureur plots heel luid 'RECHTS!', waarna hij ons meteen passeerde. Ik sprong van het verschieten recht omhoog van mijn zadel. Het kwam me ook ietwat verwarrend over. Moesten wij nu naar rechts? Of ging hij van rechts komen, wat geheel niet logisch zou zijn, want hij kwam natuurlijk van links.  Ik kon hem ook niet vragen wat hij bedoelde, want hij was al snel een paar honderd meter verder. Ik keek achterom of er nog andere coureurs in aantocht waren, want hij reed een pak sneller dan Wout van Aert. Voor hetzelfde geld zaten we in het midden van een wielerwedstrijd.  Nu weet ik niet of hij de nieuwe maatregel correct toepaste, want dat ‘RECHTS!” kwam er bij hem vrij agressief of manu militari uit. Afijn, we waren redelijk van ons melk. Iets verder zagen we twee oudere fietsers aan de kant staan. De fiets van de vrouw lag in de berm. Ik zag de man met zijn zakdoek over zijn voorhoofd wrijven, waarbij hij 'hoezo rechts' mompelde.  U ziet, beste redactie, dat er nog mensen zijn met vragen over deze nieuwe fietsmaatregel. En er zijn nog van die dinges.  Daarom zou ik het zeker appreciëren mocht u een uitzending van ‘Kijk Uit’ in prime time overwegen. Of u laat de nieuwe maatregel door mobiliteitsdeskundige Hajo Beeckman verduidelijken op het journaal, dat mag natuurlijk ook.  Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting,  Désiré Dinges

Désiré Dinges
3 0

Brievenpost van Dinges | Aan mijn krantenbezorger

Geachte krantenbezorger Laat me beginnen met een bekentenis. Deze brief voelt een beetje vreemd aan, want ik ken u niet persoonlijk. Noch van naam, noch van gezicht. U bent zo'n beetje als de onbekende soldaat in Brussel. Maar u leeft godzijdank nog en ik wens u vooral een lang en gelukkig leven.  Onze samenwerking is vanaf het begin stroef verlopen. Zeer stroef zelfs. Het begon allemaal begin dit jaar, toen het krantencontract naar een nieuwe speler op de markt ging. De krantenbezorging draaide vanaf toen vierkant.  Het was telkens het onderwerp van gesprek in de buurt. Ook mijn buurman Gust verscheen elke ochtend aan zijn brievenbus. "Heb jij de gazet gehad Gust?" "Nee, alleen de sport." Daarna kwam mijn andere buurman Omer naar buiten en die vertelde dat hij mijn krant had ontvangen. Waar zijn krant naartoe was, wist niemand.  Het zorgde wel voor gezellige babbels, dat moet ik toegeven. Zo kom je in de buurt nog eens bij elkaar. Maar ondanks al die gezelligheid kwam er voor de krantenbezorging geen oplossing uit de bus. In het weekend kreeg ik de bijlage niet en een andere keer ontving ik een Hollandse gazet. De ellende bleef duren.  Maar zoiets mag natuurlijk niet. We betalen er tenslotte voor. Wat heb ik liggen bellen met de abonnementendiensten van mijn kranten. Kranten, inderdaad, want in het weekend heb ik er twee. Afijn, als ze arriveren natuurlijk.  Telkens waren er heel wat wachtenden voor mij aan de telefoon. Waarbij wellicht Gust en Omer, want die zaten ook nog volop in de krantenellende.  "Weet je wat?", zei ik tegen mijn vrouw. "Ik ga de bezorger 's morgens opwachten. Dan is het zo geregeld." "Niks van", zei mijn vrouw. "Ik zie u daar al staan of zitten." Ik had inderdaad een klapstoeletje van zolder gehaald. Ook had ik een oude thermoskan gevonden, voor de koffie, want ik had mijn plannetje met Gust en Omer besproken. Zij deden mee. "Wat moeten de mensen wel niet denken, als gij daar om zes uur 's morgens bij de brievenbus zit. Ze gaan denken dat ge zot zijt."  Dat werd dus niks. Maar kijk, de aanhouder wint. Ik kreeg, al zeg ik het zelf, een geniaal idee. Mijn oog viel plots op de post-its die we wel eens op de koelkast plakken, als we iets niet mogen vergeten in de winkel.  Ik verklapte deze keer mijn plannetje niet, maar ik ging 's avonds, terwijl ik met onze Bobby nog wat ging wandelen, eerst naar de brievenbus. Daar kleefde ik een post-it op de brievenbus met de naam van de krant die in mijn brievenbus moest belanden. En op vrijdagavond schreef ik er twee titels op. Met telkens een 'bij voorbaat dank' erbij. Ik deed er nog wat plakband over, want je weet hier nooit met die wind.  De volgende ochtend ging ik blij als een kind in mijn pyjamabroek en met een verfrommeld T-shirt naar de brievenbus. Zo stilletjes mogelijk. Wat bleek? Het had gewerkt. Ik had de juiste en een volledige gazet in mijn brievenbus. Sindsdien is het niet meer fout gelopen. Onze samenwerking verloopt nu perfect. Post-its plakken is zelfs niet meer nodig.  Al snel namen Gust en Omer mijn tactiek over en sindsdien heeft iedereen terug zijn eigen gazet. Als ik ’s morgens aan de brievenbus sta, hoor ik Gust al vloeken op de president van Amerika, terwijl hij in de keuken over zijn krant gebogen zit. En Omer foetert op zijn voetbalploeg als ze weer eens hebben verloren. De tijden veranderen natuurlijk. Vroeger kende je de postbode persoonlijk. Bij mijn ouders kreeg hij met nieuwjaar nog een borrel. En er zijn nog van die dinges. Niets blijft hetzelfde.  Als ik tegenwoordig mijn krant lees, zie ik dat er in de wereld veel fout loopt. Dan is het goed dat er tenminste nog iets goed loopt, zoals de krantenbezorging.  Daarvoor wil ik u bedanken. Ook al ken ik u niet persoonlijk. Merci.  Ondertussen verblijf ik, met de meeste hoogachting,  Désiré Dinges  PS: ook een dikke merci van Gust en Omer.

Désiré Dinges
1 0