Eerlijk
En dan wordt alles zwart.En nat.Mijn ogenmijn schootmijn mouwende tafelde trui van mijn warme troosterde zakdoekjes bij de hoofdverpleegkundigede tafel.Waar collega’s en familieleden starenEr hangt nog een onwennige gloed van de eerlijke uitbarsting met vuile woordenWant niemand herkent me nuDe meegaande, plooibare identiteit met engelengeduldVandaag toon ik mezelf ruw en prikkelbaarEindelijk Na driehonderdvijfenzestig dagen rode huid, rusteloos lichaam en geprikkelde zenuwen te verbergenachter de lieve glimlach op het knikkende hoofdje.Langzaam heeft het ontembare mij overgenomenHeerst er machtsmisbruikwant moest ik ooit vergeten en een dag me zorgeloos of zelfs gelukkig wanen,maakt het mij wakker, om mijn voorzichtig herstellende huid opnieuw aan flarden te krassen.Met de zorgen hoe ik morgen zonder rode huid de dag doorsputterOf iemand mij gaat bekijken, lelijk vindenmisschien zelfs onuitstaanbaarNEE ik ga de dag vroeger trotseren en mijn huid met een extra laag zalf en make up behandelenDe jeuk krijg ik er gratis erbij, maar kan ik negerenzolang niemand mij met ogen kan beoordelen en neerhalen Dan plots knappen die verduurde zenuwdraden
Na dat ik de zoveelste keer mijn energie, mijn ziel overdraag aan de pathetische psychiatrische patiënte die ík net overdroeg van toiletstoel tot bed
Nadat ze uitdrukkelijk vraagt wanneer mijn shift eindigt en ik uit haar dag verdwijn, om nadien zelf haar ziel over te dragen en uit mijn dag te verdwijnen
Zeven dagen kan je doorwaden, sociale opdrachten overleven, uren aftellenalsof je niet bestaatMaar dan wordt het zwart.En nat.