En dan wordt alles zwart.
En nat.
Mijn ogen
mijn schoot
mijn mouwen
de tafel
de trui van mijn warme trooster
de zakdoekjes bij de hoofdverpleegkundige
de tafel.
Waar collega’s en familieleden staren
Er hangt nog een onwennige gloed van de eerlijke uitbarsting met vuile woorden
Want niemand herkent me nu
De meegaande, plooibare identiteit met engelengeduld
Vandaag toon ik mezelf ruw en prikkelbaar
Eindelijk
Na driehonderdvijfenzestig dagen rode huid, rusteloos lichaam en geprikkelde zenuwen
te verbergen
achter de lieve glimlach op het knikkende hoofdje.
Langzaam heeft het ontembare mij overgenomen
Heerst er machtsmisbruik
want moest ik ooit vergeten en een dag me zorgeloos of zelfs gelukkig wanen,
maakt het mij wakker, om mijn voorzichtig herstellende huid opnieuw aan flarden te krassen.
Met de zorgen hoe ik morgen zonder rode huid de dag doorsputter
Of iemand mij gaat bekijken, lelijk vinden
misschien zelfs onuitstaanbaar
NEE ik ga de dag vroeger trotseren en mijn huid met een extra laag zalf en make up behandelen
De jeuk krijg ik er gratis erbij, maar kan ik negeren
zolang niemand mij met ogen kan beoordelen en neerhalen
Dan plots knappen die verduurde zenuwdraden
Na dat ik de zoveelste keer mijn energie, mijn ziel
overdraag aan de pathetische psychiatrische patiënte
die ík net overdroeg van toiletstoel tot bed
Nadat ze uitdrukkelijk vraagt wanneer mijn shift eindigt en ik uit haar dag verdwijn,
om nadien zelf haar ziel over te dragen en uit mijn dag te verdwijnen
Zeven dagen kan je doorwaden, sociale opdrachten overleven, uren aftellen
alsof je niet bestaat
Maar dan wordt het zwart.
En nat.