Tom Keysers

Gebruikersnaam Tom Keysers

Teksten

Stoppen met roken op het Westers front

De sigaretten in de asbak zien eruit als lijkjes. Opgezwollen in het regenwater, bleek en week. Net als die soldaten in de loopgraven in die film over de eerste wereldoorlog. Bleke hompjes vlees die alle uitdrukking van leven op hun gezicht verloren zijn. Sporen van bloed en modder de enige overgebleven tekenen dat ze ooit rondliepen, dat ze ooit riepen, dat ze ooit lachten. Nu liggen ze opgeblazen met dood. Van alle liefde leeggelopen. De lijkjes mij aan. Zwevend in het regenwater, sporen van tabak als modderig bloed rond hen drijvend. Heb ik ze doodgemaakt? Of maak ik mezelf gewoon dood? Zal ik ook eindigen met mijn gezicht naar beneden, roepend van de pijn om de liefde die op een vergeelde foto in mijn binnenzak steekt? Is de pijn die ik nu op diezelfde plek voel om mijn Braziliaanse liefde minder dan dat? Ik zou denken van wel. Ik hoor geen kogels om mijn horen vliegen, ik zie geen vrienden voor mijn ogen sterven met ledematen die meters verderop liggen, ik zie geen ratten aan mijn tenen peuzelen. Toch stromen de tranen over mijn wangen terwijl ik al mijn ledematen nog heb. Tranen die mij al even hard doen opzwellen als die dode sigaretten in het modderwater. Ik voel me als een slachtoffer van liefde en van afstand en van pijn, pijn, pijn, en lig ik in een bommenkrater in de modder te wachten tot het water me komt verslinden en me langzaamaan gaat opblazen en doen verrotten. Er is zoveel pijn in de wereld. In onze botten, in onze grond. Ik blaas de laatste rook uit en gooi nog een lijkje op de stapel. Op de schoorsteen zie ik twee zwarte vogels zitten. Misschien kraaien. Ze lijken wel te zoenen, zo met hun snaveltjes dicht bij elkaar. Als zwarte kraaien hun liefde kunnen botvieren, waarom ik dan niet? Waarom blijft deze oorlog en deze pijn voortduren, als kraaien al kunnen dansen.

Tom Keysers
6 0
Tip

Witte leugens

Twee silhouetten zitten tegenover elkaar aan de eettafel. Man en vrouw. Hun hoofden zijn naar beneden gericht, druk bezig hun gekookte aardappelen met mayonaise in de ogen te kijken. Het is een scène die ik al door duizend-en-een verschillende ramen heb aanschouwd. De avond is mijn favoriete moment. Dan ontvouwt zich een podium dat baadt in het artificiële, vaalgele licht, en kan ik ongestoord binnengluren. De vrouw richt haar hoofd op naar de schim aan de overkant van de tafel en opent haar mond. Ze zegt wat. Met hangende schouders die bijna in haar bord vallen, wacht ze een reactie af. De man geeft haar een korte blik, een knikkend gebaar en een paar woorden terwijl hij met zijn vork werktuiglijk in het bord wroet. Zijn kaken malen als een lopende band. Dit is het punt waarop de vrouw haar man vraagt of hij het lekker vindt, en waarop de man liegt wat hij elke avond liegt. Iets in de trant van 'Heel lekker, schat'. Het superlatief durft wel eens te variëren, en aangezien mijn lipleesvaardigheden nog niet op punt staan is het ook in dit geval wat giswerk – maar van die 'schat' ben ik vrij zeker. Soms is het ook ‘lieveke’, 'bolleke', of 'zoetje'. Maar meestal ‘schat’. In ieder geval zo'n koosnaampje met een dikke kwak mayonaise. Een kwak die bedekt, doorweekt, doordrenkt, tot er enkel een kleffe brei overblijft. Ik walg, maar ik kijk verder. Zoals altijd. Elke woonkamer en elk raam lijkt net een andere vaalgele tint te hebben. Het is een beetje zoals Tolstoj zijn Anna Karenina opende: "Gelukkige gezinnen lijken allemaal op elkaar, maar elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier." Ik zou het liefst van al met een kopie van dat boek hun raam aan diggelen willen gooien, hen bij de haren nemen en hen pagina voor pagina laten zien wat ongeveinsde emoties en authentieke identiteiten zijn, en hoe je nuances en variaties kan aanbrengen in gevoelsbeleving. Maar ik blijf toekijken. Net zoals dat boek geschreven en gelezen moet worden, moet ik mezelf ook voor dit drama zetten. Dus ik verstop me wat verder in mijn kraag, trotseer de donkere kou, en staar recht vooruit. De avond is nog steeds jong. En wat zou ik in godsnaam anders moeten doen?    

Tom Keysers
216 6

Opleiding

Publicaties

Prijzen