Met de urne tegen zich aangedrukt smijt ze de autokoffer dicht.
Koffie zus?
Ja hoor! Ze komt binnen met natte wangen, het was een betraande rit.
Ik neem de urne van haar over, zet mijn moeder op het salontafeltje.
Mijn zus zoekt een zakdoek die ze niet kan vinden, ik reik haar de rol keukenpapier aan.
Ik zet twee tassen neer, sla mijn arm om haar schouder, mijn blik op de urne gericht.
Bij het opruimen, snottert ze, in één van de dozen vond ik het zwart op wit. Ze huilt nu luider, geeft zich over aan verdriet.
Waar heeft mijn zus het over? Het lijkt zo ongepast om nu koekjes op tafel te zetten.
Haar huilbui neemt af, vertraagt als een trein die op bestemming aankomt.
Vertel, zeg ik.
Mama, onze mama, erfde acht miljoen in negentienvijfentachtig! Ik moet terugspoelen. Wat zei mijn zus zojuist? Dat onze mama veel geld heeft geërfd toen Dorianne 19 was, ik 24?
Waaaat? Ik werp een blik op de urne, mijn moeder kijkt me niet eens aan.
Ik denk, jij vals mens!
Ik vond het bewijs, zegt ze. Mama was rijk. Twee jaar later stonden er appartementen te koop, nieuwbouw, ze had er vier kunnen kopen.
Ik slik iets weg, misschien is het as?
Je méént het niet?
Toch wel.
En je bent niet boos?
Nee, zegt ze, en leunt achterover in de bank. Ik buig me naar een kop, sta recht, neem de thermos koffie. Ik hoor dat mijn zus rustiger wordt.
Waar zetten we de urne?
Geen idee, zeg ik. Eigenlijk interesseert het mij niet maar dat verzwijg ik.
Mijn moeder moet nu echt wel uit de weg, de koppen willen op tafel! Bij die gedachte grijp ik de urne en loop ermee naar de keuken. Onze poes doet me struikelen, de urne valt uit mijn handen, dit is zo voorspelbaar.
Oh god, roept mijn zus uit.
Ik denk: Oh poetsvrouw zuigt mijn moeder op.