Eindelijk! Na al die jaren mocht het. Staat hier echt een spotlicht? Ze wachtte, onwennig prutsend aan de revers van haar jas.
Het herkenningsteken was snel gekozen, zichtbaar voor diegene die ervan wist. Voor voorbijgangers gaf het, zo mogelijk, alleen een oubollige indruk, die broche van haar grootmoeder zaliger.
De klok in de hal wees vijf over aan. Kleine vertraging, dat kan. Natte handpalmen verraadden haar. Ze zocht. Het zal toch wel doorgaan? Een nieuwsflits op een tv-scherm.
Een flits in haar hoofd! Een onbeheerste vloek in de hal. Natuurlijk! Het laatste weekend van maart. Zomeruur!
Haar aankomsttijd was vervallen.