Die ene vraag doorheen de jaren en ik vroeg me af of die ooit zou verdwijnen.
Hoe nam jij afscheid? Afscheid van dit leven dat voor jou nog lang niet uitgeleefd was?
Hoe namen wij afscheid? Afscheid van de Zon die nooit zal verdwijnen?
De gedachte beangstigt me niet meer. De vraag houdt me niet meer wakker.
Ik heb er vrede mee. Ik zal nooit volledig weten, net zoals ik ook nooit alles tonen zal.
Ook niet in afscheid.
De rauwe rouw die rest, koester ik.
Stilstaan met dat waar we zo dankbaar voor kunnen zijn, nog steeds, voor altijd.
En Zij? Zij rust. Soms nog wakend en lacht me toe vanaf die foto, alsof Ze zegt: “Blijf jezelf, m’n dochter!”