Ik dacht dat je terug zou komen…
Ochtend - vroeg
Ik kwam de trap af en liep de keuken in. Slaperig nog. Op de tafel bij het raam zag ik je favoriete mok, die met de gele tulpen die we kochten in zo’n protserige souvenirwinkel aan het station van Amsterdam - Centraal. Ze was nog half gevuld met koffie die kleine wolkjes dampte. Dat je nog niet lang weg kon zijn, bedacht ik.
Misschien zat je gewoon op het toilet. Misschien was je aan het bellen in de tuin.
Snel at ik een kom inspiratieloze cornflakes met melk, dronk een glas water. Ongewassen, zonder mijn tanden te poetsen en in jogging ging ik boodschappen doen. Na amper een halfuur was ik weer thuis.
Jij was er nog steeds niet. De koffie was intussen koud geworden.
Ochtend – later
Ik maakte me klaar om te gaan werken. De beker koffie liet ik staan, vlak naast de sanseveria. Het bruine randje in het witte porselein liet zien tot waar je voor jezelf had ingeschonken. Het palet van groen, geel, bruin en wit bood een troosteloos stilleven.
Middag
Ik kon me niet concentreren, zag quasi elke minuut passeren op de klok van mijn laptop. Zou je al terug zijn?
Vooravond
Vroeger dan gewoonlijk vertrok ik van kantoor, wendde het excuus van hoofdpijn aan. Het huis was leeg.
Avond
Gedachteloos at ik een diepvriespizza op de bank. Iets in de stijl van Dr Oetker met vier kazen. De tv stond op stil. Mijn hersenen registreerden de bewegende beelden niet.
Nog steeds hoopte ik dat je terug zou komen, dat je de deur zou openen en naast me zou komen zitten. Dat je mijn hand zou nemen. Dat we samen tv zouden kijken. Dat ik mijn hoofd op je schouder zou leggen. Dat we af en toe naar elkaar zouden glimlachen. Dat we vooral niet zouden praten. Ik hoefde geen uitleg.
Nacht
Slapen kon ik niet. Vooral voor mezelf deed ik alsof. Eigenlijk lag ik wezenloos naar het plafond te staren, maar dan met mijn ogen dicht.
Af en toe tastte ik naast me. Je lag er niet. Pas toen ik de kerkklok middernacht hoorde slaan, gaf ik het op. Ik realiseerde me dat het echt was.
Je kwam nooit meer terug.