Melanieke

Gebruikersnaam Melanieke

Poëzie Flitsverhaal Kort verhaal Cursiefje

Over Melanieke

Creatieve duizendpoot met zeer werkzame hersenen. Schrijven is gedachten ordenen, energie kanaliseren, rust.

Teksten

Het einde van de zomer

Vanochtend deed ik mijn ochtendwandeling. De laatste van de zomer. Exact hetzelfde rondje op exact hetzelfde tijdstip als op elke andere vakantiedag. Ik verwachtte je te zien op het bankje bij de vijver in het park. Ik keek uit naar je bruine krullende haar en je donkere ogen achter de glazen van je zonnebril. Je las boek na boek na boek. Ik wist dat je niet op zou kijken. Toch zou je me hebben gezien. De klok bij de fontein wees 7u46, net als elke dag. Ik liep langs jouw bankje. Je was er niet. Mijn adem stokte even. De ritmische cadens van mijn passen haperde. Mijn dwalende gedachten stopten bruusk. Hulpeloos keek ik om me heen. In paniek bedacht ik scenario’s voor je afwezigheid. Je was aangereden door een auto of gestikt in een stuk brood bij het ontbijt. Misschien was je op reis vertrokken of had je gewoon eens een dag geen zin in een boek op het bankje in het park. Ik liep ik drie extra rondjes rond de vijver in de hoop dat je alsnog zou verschijnen. Ik ging zelfs, heel even maar, op jouw bankje zitten. Langzaam kwam ik terug bij mijn zinnen. Ik bedacht dat dit misschien jouw stilzwijgende manier van afscheid nemen was.

Hittegolf

Wanneer spreekt men in België van een hittegolf? Ik plukte een definitie van de website van het KMI : “Het KMI spreekt van een landelijke hittegolf wanneer de maxima in Ukkel gedurende minstens vijf opeenvolgende dagen tenminste 25 graden halen (zomerdagen), waarbij op minstens drie dagen 30 graden gehaald wordt (tropische dagen).” Algemene hysterie treedt dan op. In het nieuws wordt de hittegolf uitgebreid besproken. Jonge kinderen en ouderen moeten in het oog te houden. In bejaardentehuizen draagt het personeel voetbadjes en ijsjes aan. Gegarandeerd is er ook een journalist die aan de kust badgasten interviewt over hun strategie om het warme weer draaglijk te houden. In Griekenland lachen ze hiermee. Met deze definitie leven de Grieken van pakweg begin juni tot eind september onafgebroken in een hittegolf. Pas als het kwik richting 40 graden gaat voor enkele opeenvolgende dagen nemen ze het woord “kafsona” (hittegolf) in de mond. Als de “kafsona” toeslaat, moet een bezige Belgische als ik noodgedwongen haar activiteiten aanpassen. Met enige creativiteit ontdekte ik dat er best wel wat opties zijn met een hoog vakantiegehalte. Je kan de hele dag in bed of in de zetel blijven met een ventilator op je lijf. Af en toe slof je naar de frigo voor een glas koud water en herhaal je zuchtend dat het warm is. Een betere optie is naar het strand te rijden. Met de scooter sta je in een dik halfuur aan wat toeristen de “Atheense Riviera” noemen. De strandjes zijn niet de mooiste van het land, maar er is schaduw en verkoeling van de zee. Dan handel je als volgt: je gaat het water in om af te koelen. Vervolgens laat je jezelf opdrogen op een strandlaken terwijl je wat soest of leest. Als je het weer te warm krijgt, herhaal je dit proces tot je er genoeg van hebt. Als je geen zin hebt in strand zijn er de verschillende shoppingcentra waar je in de gekoelde lucht kan winkelen of mensen kijken. Ook in Jumbo, een soort van Action maar dan groter en (nog) goedkoper, kan je terecht. Het duurt minstens 30 minuten voor je alle gangen hebt doorlopen. Ben je dan nog onvoldoende afgekoeld? Koop dan een ijsje uit de diepvries die strategisch aan de kassa staat opgesteld. De cafetaria van supermarkt Sklavenitis is een andere mogelijkheid. Het is er koel en rustig. Je kan er de hele middag zitten lezen met een drankje van 1 euro zonder dat iemand je wegjaagt. De plek met dé beste airco van Athene is echter Ikea. Na een wandeling in de showroom en/of in het warenhuis kan je uren vertoeven in het restaurant met een goed boek of een podcast. De refill voor frisdrank en water kost 2 euro én er is uitzicht op de Acropolis. Beter wordt het niet, toch?

Frappé

Het is amper 9u ’s morgens en al 1000 graden in de schaduw. Ik ben gehuld in een enkellang, katoenen kleed met lange mouwen. Op mijn gezicht kleeft een dikke laag factor 50+. Geregeld duw ik mijn zonnebril iets hoger op mijn neus. Met mijn nieuwe hoed van 57 cm diameter en lint heb ik iets van een Aziatische vrouw. Te voet haal ik het net tot de lokale koffiebar op het einde van de straat. De vaste klanten zijn op post. Ze zitten op het voetpad naast elkaar. Ze kijken mensen, lurken af en toe aan het rietje van hun koude koffie of drinken een slok water. Als steeds word ik vriendelijk begroet : “Kalimera, ti kanete? Goedendag, hoe gaat het met u?”. Ik antwoord wat van me wordt verwacht: “Kala, esis? Goed, en u?”. Ik schuif aan bij de bar voor mijn vaste bestelling: een deca frappé zonder suiker met een beetje amandelmelk. Soms vraag ik er een beetje cacaopoeder op. Dat mijn favoriete drankje erg 80’s is en cacaopoeder er eigenlijk niet op hoort, trek ik me al lang niet meer aan. Ik vraag ook nog “ena neraki, een halfliterflesje water” van een halve euro. Ik plof neer in de rij op de stoep. De oude man naast me stelt zich voor als Konstantinos of afgekort Kostas. Hij maakt zich vrolijk in het voederen van de vogeltjes. Van een broodkorst pielt hij kruimeltjes die hij naast zijn voeten gooit. Mussen doen zich tegoed. Eentje waagt zich zelfs tot op zijn tafeltje. Dat het zijn kleine vriend is, zegt Kostas, dat het vogeltje elke dag bij hem komt eten. Ik doe mijn best om te zitten en te blijven zitten. Lang, heel lang. Met maar één drankje. Want dat mag in Griekenland.

Mevrouw Maria

De bel gaat. Het is kuria Maria, mevrouw Maria. Zo wordt onze buurvrouw van een flink eind in de tachtig eerbiedig door iedereen aangesproken. Ze begroet me, neemt mijn hand en trekt me naar zich toe voor twee klappende zoenen en een knuffel. Ik word blij van haar hartelijkheid en stort me in haar armen. Ze houdt me zeker twee minuten vast. Dat ze blij is me te zien, roept ze. Als ik me uiteindelijk heb losgemaakt, duwt ze een bord met gevulde courgettes in mijn handen. Ze verklaart dat ze gisteren geen zin had om te koken, maar het toch had gedaan. Zo gaat het elke keer als ik in ons appartementje in Athene aankom. Mevrouw Maria veinst dat ze voor zichzelf heeft gekookt en veel te veel maakte. Ik weet dat ze dat stiekem voor mij heeft gedaan. De traditie wil dat je het bord nooit leeg teruggeeft. Je zorgt voor iets lekkers, het liefst zelfgemaakt. Ik voorzie mevrouw Maria dan van perzikencake of cheesecake met citroen. Ik houd van dit gebruik dat vooral bij de oudere generatie nog leeft en bedenk hoe fijn het zou zijn als het ook in België zou bestaan.

STIL LEVEN

STIL LEVEN Ze zat bij het raam en staarde naar de bloemen in de vaas. 5 roze pioenen. Ze had ze gekocht op de zaterdagse markt. Een boeketje geluk voor 10 euro. Ze verwelkten snel, die mooie, roze pompons. Te snel naar haar zin en veel sneller dan de bloemenjuffrouw had voorspeld. Eerst verkleurden ze van intens fuchsia naar een haast doorzichtig lichtroze. Van sterk en felgekleurd aanwezig werden ze broos en flets. Van echte, trotse bloemen werden ze net als die flauwe crêpepapieren neppers op het strand. 10 couteautjes per stuk. Daarna loste elke bloem langzaam haar blaadjes. Alsof het moeilijk afscheid nemen was, alsof ze wilden vasthouden aan wat was geweest. Na 4 dagen had het boeket iets intens triest. Het deed haar denken aan het versje in het vriendschapsboek uit haar jeugd : Bloemen verwelken, scheepjes vergaan, maar onze vriendschap blijft eeuwig bestaan.

Schuldgevoel

’s Avonds in bed overliep ze alles wat ze had gezegd. Wat ze dacht gezegd te hebben. Het gesprek, de zinnen, speelde ze af in haar hoofd als een slechte film. Ze kon maar niet vinden waar het fout was gegaan. Een schuldgevoel bekroop haar langzaam. Het begon in haar tenen en voeten en kroop omhoog. Eerst leek het nog een streling, zacht. In haar darmen werden het mieren, meer en meer, ze trokken naar haar maag en borst, haar keel en neus, Tot ze uiteindelijk haar hoofd bereikten. Het gevoel was allesomvattend. Er kon niets anders meer bij. Ze WAS het schuldgevoel. De volgende ochtend bleef ze in bed. Hoewel ze het graag wilde, lukt het haar niet op te staan. De routineuze handeling, linkerbeen en rechterbeen uit bed steken, gaan zitten, zich opdrukken met beide handen en staan, bleek onmogelijk. Het was donker in de kamer. Ze sloot haar ogen en voelde dat Schuld er nog steeds was. Ze voelde ook bonkende hoofdpijn. Dat had ze anders nooit. Ze wilde iemand bellen, haar dokter, een collega, eender wie, om te zeggen dat het niet ging, maar ze had de moed niet haar telefoon te nemen die nochtans gewoon op het nachtkastje lag. Als ze nog wat kon slapen, zou het straks vast wel beter gaan. Ze sloot haar ogen en hoopte overspoeld te worden door een heerlijk verdovende golf.

Water

Vrijdagochtend, 6u22. Net als op alle andere weekdagen werkte Lea 60 lengtes af. Met haar een handvol andere fanatiekelingen. Ze zwom 25 meter heen en 25 meter terug in een soepele crawl met tussendoor een goed ingeoefend keerpunt. Ze voelde zich als een muis in zo’n loopwiel dat doet denken aan het reuzenrad op de kermis, maar dan zonder pretparkvibe. Zouden muizen zichzelf die monotone beweging opleggen net als zij? Zouden ook zij die routine nodig hebben om niet gek te worden? Dat ze eigenlijk veel verder wilde dan die 25 meter, vertelde ze aan niemand. Ze verlangde naar eindeloos zwemmen, slag na slag, met om de drie slagen een gecontroleerde ademhaling. Ze hoopte zichzelf zo langzaam uit te wissen. Ze wilde verdwijnen uit het hier en nu, overgaan in een parallel universum zonder gedachten. Er zou enkel water zijn met happende, stille monden en langzame, zwemmende bewegingen. 60. Lea tikte de rand van het bad aan. Ze duwde zichzelf op haalde haar spullen uit de locker. Bijna vergat ze haar eurostuk. Zwijgend droogde ze zich af. Op de grond van het kleine hokje lagen een klit lange, zwarte haren en een verdwaalde pleister met nog wat bloed. Ze walgde. De chloorgeur en de warme, vochtige lucht maakten haar draaierig. Ze haastte zich naar buiten en hapte naar adem. Ze voelde de frisse ochtendlucht in haar longen. Ze bedacht dat ze morgen naar zee zou rijden. Ze wilde het open water in.

Zaterdag

Ik dacht dat ik erover was. Ik dacht dat ik “het” een plaats had gegeven. Ik dacht dat je enkel nog bestond in mijn herinnering. Net toen ik dacht dat ik je was vergeten, op een goede manier, dook je weer op. In de man met de wandelstok die vorige zaterdag de straat overstak en traag zijn hand opstak en vriendelijk nadrukkelijk “goedendag” zei als was het om me te laten weten dat je er nog bent. Dat je er altijd zal zijn.

Metamorfose

Er wringt iets. Ze voelt het, al jarenlang. Overdag gaat het nog. De demonen komen ’s nachts. Haar lichaam ligt op bed. Haar geest verdwaalt in diepe, donkere gedachtenkerkers. Seconden worden minuten worden eindeloze uren tot de ochtend. Het patroon op het behang kent ze vanbuiten. 52 madeliefjes tot het raamkozijn. Ademhalingsoefeningen, kalmeermiddelen en koppen warme melk. Niets helpt. Ze is gedoemd tot slapeloos gepieker. Tot die nacht waarin ze besluit gehoor te geven aan de stem in haar binnenste die steeds luider klinkt. Haar huid lijkt te barsten. Ze vervelt en ontpopt zich tot een grote, stralende nachtvlinder. Eindelijk.

Lege dagen

Als ik binnenkom in je favoriete koffiebar merk je me niet op. Je zit te schrijven. Het koordje van je blauwe armband danst op en neer, ritmisch mee met de beweging van je hand. Ik vraag me af wat je neerpent. Gaat het over mij? Ik neem een grote slok koffie, lepel langzaam wat melkschuim. Zonder suiker. Ik wil proeven hoe ik me voelen. Bitterdroef. Ik wil bij je komen zitten en je hand nemen. Je vingers strelen, langzaam. Net als toen. Zou je het toelaten? Kon ik maar en had ik maar. Spijt verteert me. Ik at al dagen niet. Het huis voelt leeg. Het bed is half beslapen, het laken rimpelvrij. Ik kook teveel, zit eenzaam in de sofa. Niemand moppert om de vuile vaat. De kat miauwt vertwijfeld. Hoe lang nog? Wat daarna? Mijn leven staat in wacht. Ik staar verweesd naar mijn kop. De koffie is lichtbruin geworden. Koud en smakeloos. Als ik opkijk, ben je weg.

Het had zo mooi kunnen zijn - DE BESLISSING

na de kolkende vloedgolf van verdriet de eindeloze maalstroom van gedachten het gevoel dat alles is gezegd dan – eindelijk - de conclusie GA.WEG.

Het had zo mooi kunnen zijn - HET BESEF

in boosheid draait het om en om in mijn gedachten nestelt het zich in de kleinste achterhoekjes van mijn brein verdooft het mijn lichaam spieren pezen botten tot uiteindelijk het besef het is te laat

Het had zo mooi kunnen zijn - DE BOM

ik kan niets meer bedenken alles is gezegd woorden gewoon strengen aaneengeregen letters zonder gevoel

Het had zo mooi kunnen zijn - DE WANHOOP

ik zie je mond bewegen - vis op het droge ik hoor de woorden niet de toon je stem dringt koppig door naar verdriet in eindeloze tranenzeeën ik probeer nog want jij bent jij om jou ben ik mij ben ik bij jou wie ik ben wil ik - nog steeds – bij je zijn

Verwaarlozing

De sanseveria staat bruin te worden in de pot op de vensterbank. Zijn lange tongige bladeren hangen treurend een gebrek aan water. Genegeerd langdurig in de steek gelaten schreeuwt hij om aandacht in kleur. Sanseveria’s sterven niet.

Weemoed

Er is niets ergs. je treurt droefheid zonder reden je staart somber zonder te zien de wereld grijs ga je naar buiten afleiding een poging tot Het lukt niet.

Andante

De matinée met Kader Abdollah was afgelopen. Het publiek gaf een staande ovatie. Greta klapte op automatische piloot mee vanop haar stoel. Ze vroeg zich af of ze zijn nieuwste boek zou lezen. Abdollah was weliswaar één van haar favoriete auteurs en een absolute meester-verteller, maar het thema sprak haar niet zo aan. Hij had trouwens net al zo boeiend en gedetailleerd over zijn terugkeer naar Iran verteld dat het boek alleen maar kon tegenvallen. Greta had de voorstelling minder aandachtig gevolgd dan gewoonlijk. Steeds dwaalde haar blik af naar de gestalte van de rijzige zeventiger met het spierwitte haar die ze de voorbije maand een paar keer was tegengekomen in de stad. Ze zag hem al in de bibliotheek, op de vrijdagse markt, in het koffiehuis waar ze dagelijks kwam… Hij moet onlangs ergens in de buurt zijn komen wonen, dacht ze. Zelf woonde ze al jaar en dag op dezelfde plek, in het oude herenhuis dat ze vijftig jaar geleden met haar man zaliger kocht toen het centrum nog betaalbaar was. Na vijf of zes toevallige ontmoetingen begonnen ze elkaar toe te knikken bij wijze van herkenning. Van een echt gesprek was het nog nooit gekomen. Toch was er iets, een aantrekking of zo. Misschien verbeeldde ze zich dat ook maar. Misschien wilde die man gewoon beleefd zijn, knikte hij naar iedereen die hij tegenkwam om vriendelijk te zijn. Greta stond op en begaf zich naar de foyer. Ze wilde nog even koffie drinken voor ze naar huis ging. Zou Tina hier niet zijn? Ah ja, daar bij de bar. Fijn! Greta liet zich voorzichtig op de vrije stoel naast Tina zakken. Haar vriendin gaf haar een stevige zoen op de wang. “Oh Greta, wat fijn dat je er nog even bij komt zitten. Alles goed met je?” Die vraag was eerder pro forma want Tina ging naadloos over in een uitgebreide update over haar lichamelijke kwaaltjes. Daarna ging haar monoloog over in geroddel over buurvrouw x die iets zou hebben met buurman y, over de marktkramer van dat kraam met die lekkere paling die had gezegd dat ze zo knap en nog helemaal niet oud was, over de huisarts gespecialiseerd in homeopathie die haar was aangeraden door een vriendin… Greta luisterde maar half. Toch hield ze van het geklets. Het leidde haar af van haar eigen gedachten. Het enthousiasme en de lach van Tina werkten altijd aanstekelijk. Soms was zo’n gesprek, waarin ze zelf eigenlijk niets moest zeggen, net wat ze nodig had. Greta besefte dat ze vaak met opzet ergens langer bleef hangen. Dan moest ze niet terug naar huis. Ze zat er toch maar eenzaam aan de keukentafel, starend naar het behang en luisterend naar het monotone getik van de oude hangklok. Na de dood van Gustaaf vijf jaar geleden had ze even overwogen een hondje te nemen. Ze was zelfs bij het asiel langsgegaan. Tobi, een dwergteckel, had haar hart gestolen. Ze was gecharmeerd door zijn lange oren en vriendelijke, ovale ogen die haar leken te begrijpen. Na lang twijfelen had ze hem toch maar niet meegenomen naar huis. Een hond moet buiten kunnen om te rennen, vond ze. Zij geraakte amper tot bij de bakker op de hoek, laat staan dat ze een hond kon uitlaten. Bovendien was haar “tuin” eerder een streepje gazon naast 4 tegels terras. Er konden net twee stoelen op, maar het was geen plek waar een hondje kon spelen. Ze had dus maar van het plan afgezien. Haar dochter had haar, bij wijze van alternatief, een kat willen kopen. Dat had ze kordaat afgewimpeld. Sinds ze als kind een flinke jaap had gekregen van een straatkat had ze een heilige schrik van die beesten. Geen gezelschapsdier dus. Op de meest eenzame momenten zette ze dan maar de tv op. Sturm der Liebe, Mooi en Meedogenloos, het WK darts… Wat er te zien was, maakte haar niet veel uit. Het gebabbel gaf haar toch tenminste de illusie van gezelschap. Iemand tikte op haar schouder. Ze schrok op. Ze had niemand horen komen want had haar hoorapparaat afgezet. Dat deed ze meestal als ze in groep was. Geluiden kwamen anders extra hard binnen en gesprekken kon ze toch niet volgen. Dat lukte tegenwoordig enkel nog één op één, met haar gesprekspartner recht voor zich zodat ze kon liplezen. Ze draaide zich om. De knappe man met het witte haar keek haar vragend aan. Hij had een thermos koffie vast. Zijn andere hand rustte op haar schouder. Bleef die daar nu niet veel te lang liggen? Ze voelde zijn warmte door de stof van haar blouse. Een tinteling ging door haar hele lijf. Ze keek verward in zijn ogen. Greta probeerde doodnormaal te doen. “Anton, aangenaam,” las ze van zijn lippen. “Wil je nog koffie?” Ze knikte. “Melk en suiker?” Ze schudde dwaas haar hoofd. “Dat ze haar koffie altijd zwart dronk,” wilde ze antwoorden. Ze wilde ook haar naam zeggen, maar praten leek haar niet te lukken. Ze lachte schaapachtig en voelde zich ontzettend stom, een bakvis van 16 of zo. Hij vulde haar mok. Zijn hand trilde. Hij morste een beetje. Ze zag hem zachtjes vloeken. Ze wilde al opstaan om een doek te halen, maar met diezelfde hand van daarnet drukte hij haar terug in haar stoel. Ze bood geen weerstand, had nog steeds die dwaze grijns op haar gezicht. Waarom gedraag ik me zo onderdanig? Die rol wil ik toch niet meer spelen? Haar hele getrouwde leven had Greta de brave huisvrouw gespeeld. Ze had zich ten dienste gesteld van haar kinderen en haar man zoals dat indertijd van De Vrouw werd verwacht. Ze was jong toen ze trouwde, amper 20. Vijf jaar en vier kinderen later had ze zich een vaste routine aangeleerd die ze meer dan 40 jaar had volgehouden. Opstaan, de tafel dekken, boterhammen smeren, boodschappen doen, koken, poetsen… Eigenlijk hadden die huishoudelijke taken en de zorg voor de kinderen haar nooit echt gestoord. Toch had ze vaak in stilte gemijmerd over een ander leven. Ze had verlangd naar iets anders, iets naast die dagelijkse routine, iets voor zichzelf. Een eigen job, vrijwilligerswerk, een boekenclub of zelfs een echte studie… Toen de kinderen het huis uit waren, kwamen er al snel kleinkinderen. De hele cyclus van baby’s, peuters, kleuters en pubers was voor haar gewoon opnieuw begonnen. Want moeke, zij dus, is toch alleen en nog gezond. Ze doet dat graag, dachten haar kinderen. Greta begreep best dat het leven van jonge ouders niet gemakkelijk was en dat je met twee voltijds moet werken om rond te komen. Toch vroeg ze zich af waarom mensen dan toch absoluut kinderen wilden als ze die toch de helft van de tijd bij hun moeder dumpten. Ach ja, het was haar eigen fout. Had ze haar mond maar moeten opendoen om te protesteren. Daar was het nu te laat voor, veel te laat. Anton was teruggekomen. Hij stond opnieuw naast haar, nog net iets dichter dan daarnet. Hij veegde de tafel schoon. Daarbij tikte hij zogezegd per ongeluk even tegen haar hand die de warme koffiekop omklemde. Weer die tinteling. Zou hij dat ook voelen? Hij ging tegenover haar zitten, begon een gesprek met zijn buurman en keek haar intussen heel uitdagend recht in de ogen. Ze dwong zichzelf staalhard terug te kijken en voelde dat ze langzaam rood werd. Haar mond hing een beetje open. Dat het zou gaan sneeuwen, hoorde ze, en dat hij geen zin had in de dagschotel van blinde vinken met puree en witloof die hier op het menu stond. Dat hij ging eten bij Andante, kon ze duidelijk verstaan. Zei hij dat nu met opzet extra luid? Anton maakte aanstalten om te vertrekken. Bij de kassa draaide hij zich nog even om en keek hij haar opnieuw recht aan. Ditmaal sloeg ze haar blik verlegen neer. Greta voelde dat ze zelf ook voorzichtig opstond en hoorde Tina nog vragen of er iets mis was. Ze waaierde met haar hand en antwoordde dat ze zich draaierig voelde en thuis op bed ging liggen. Snel nam ze haar sjaal van de stoelleuning en waggelde zo goed en zo kwaad als het ging naar de uitgang. Bijna vergat ze te betalen. Ze dacht er nog net op tijd aan, griste gepast geld uit haar portemonnee en legde het bij de kassa. Eenmaal buiten zag ze Anton de hoek van de straat omslaan. Ze hinkte hem achterna. Waarom had ze het gevoel dat hij haar had uitgenodigd om samen te eten? Ze voelde haar hart veel te snel bonken. Van de lichamelijke inspanning of van de opwinding, vroeg ze zich af. Ook zij draaide de hoek om en inderdaad, bij de deur van restaurant Andante stond hij haar op te wachten. Zou hij weten dat dat haar lievelingsrestaurant was, dat ze haar hart had verloren aan de Italiaanse keuken en dat de pasta vongole en tiramisù della casa haar favoriete comfort food waren? Galant hield hij de deur voor haar open. Steunend op zijn arm ging ze naar binnen. Hij nam haar jas aan en schoof zelfs haar stoel achteruit zodat ze gemakkelijker kon gaan zitten. Hij wenkte de ober. “Twee keer sherry graag,” zei hij nog voor ze kon protesteren. Normaal gezien vermeed ze alcohol, dronk ze enkel water en zwarte koffie. Ze besloot haar principes voor één keer opzij te zetten en gewoon van de avond te genieten. Het glaasje alcohol deed haar stijve houding van daarnet verdwijnen. Ze voelde dat ze zich langzaam ontspande. Loom zakte ze onderuit op haar stoel. Haar tong werd wat losser en haar gepieker stopte. Greta en Anton begonnen te praten alsof ze elkaar al jaren kenden. Over zichzelf, over het verleden, over pijn en verdriet. Anton bleek ook weduwnaar te zijn en vaak eenzaam thuis te zitten. Al snel spraken ze ook over de tijd die hen nog restte, over wat ze nog wilden doen met hun leven. Wat ze die avond gegeten had, wist ze niet meer. Ze gokte natuurlijk pasta vongole omdat ze daar nooit iets anders bestelde. Wel herinnerde ze zich nog het heerlijke dessert. Ze at niet vaak zoet want moest op haar suikerinname letten van de dokter. Die tiramisù was haar guilty pleasure en blijkbaar ook die van hem. Ze hadden één portie gedeeld en langzaam genietend opgelepeld. Daarna had ze ook nog het kleine glaasje ijskoude limoncello opgedronken dat hen met de rekening werd aangeboden. Hij vroeg of ze nog met hem meeging naar huis. Ze knikte. Was dit niet iets uit romantische Hollywoodfilms? Was ze hier niet te nuchter en vooral niet te oud voor? Tot haar eigen verbazing dronk ze even later ook nog vlot het glas whisky leeg dat hij haar voorzette. Een beetje smokey, honingachtig. Lekker. Ze likte haar lippen af en voelde zich licht in haar hoofd. Ze schopte haar schoenen uit en duwde hem zachtjes, maar toch dwingend in de stoel. Haar rok trok ze op zodat ze met gespreide benen op zijn schoot kon zitten. Hij keek haar verwonderd aan. Ze las opwinding in zijn ogen. Zo kende hij haar nog niet. Zo kende ze zichzelf ook niet. Hij was benieuwd naar het vervolg. Zij ook.

Verwarring

vaak meen ik je waar te nemen een man op de fiets die de hoek omslaat een bos witte haren net voor me in de wachtrij van de supermarkt die jas die jij ook droeg de geur van mattentaart bij de bakker gezouten spek koffie peperkoek woorden die me aan je stem doen horen die rustig met me praat kalmeert val ik stil weet ik weer niet wel jij weg komt nooit meer terug

Handleiding voor gemis

na de begrafenis plots in regeltjes goedbedoeld maar ongevraagd ik probeer ze - plichtsbewust braaf na te leven te huilen op momenten dat het van me wordt verwacht te lachen als het tijd is om opnieuw - in 3,2,1 vrolijk te zijn soms gaat het wel denk ik vandaag tot die vlinder in de tuin weer tranen eindeloos

Liefde

plots was je er - zomaar je leek te komen uit het rookgordijn van de goochelshow waar ik als kind zo van hield en ik zwol aan tot passionele feniks met blauwgouden veren trotseerde de hitte met jou vurige vlammen likken nu mijn gedachten bijeen naar een totale meltdown wat van me overblijft niets meer dan as

De leeszaal

Een zaterdagochtend in januari. Eva was veel te vroeg wakker en staarde naar het plafond. De stilte overviel haar. Ze schoof het gordijn een beetje open. Het was nog donker. In het licht van de straatlantaarn zag ze dat het pijpenstelen regende. Ze had geen zin om op te staan, draaide zich om en besloot zo lang mogelijk in bed te blijven. Toen ze uiteindelijk opstond, was het een stuk na de middag. Ze trok naar de bib om zich minder alleen te voelen. Eva ging aan de lange leestafel zitten om haar boek uit te lezen. Nog vijftig bladzijden. Zoals gewoonlijk las ze een romantisch verhaal. Wat ze zelf zo hard miste in haar leven, vond ze terug in boeken die door recensenten minachtend als chicklit werden afgedaan. Uit. Mooi. Nagenietend bleef ze zitten. Ze sloeg haar ogen op en keek recht in de ogen van een knappe man. Keek hij haar met opzet zo doordringend aan? Ze kreeg kippenvel. Kwam dat door hem of door het verhaal dat ze net gelezen had? Hij leek ook de kluts kwijt. Ze bleven maar staren. Plots wist ze heel zeker dat hij hetzelfde voelde als zij. Dit was het. Voor altijd.

Sportieve strijd

Sportieve strijd Op 17 februari was het weer zover: ik vierde mijn verjaardag. Hiep, hiep, hoera voor mezelf. 39. Nog net geen nieuwe voordeur. Het is niet jong, maar ook niet echt oud. Vlees noch vis als het ware. Hoe dan ook, ouder was het beslist en beter zou het er niet op worden. Dat de fysieke aftakeling reeds 9 jaar geleden was ingezet, realiseerde ik me enkele weken voordien. Een wetenschappelijk onderbouwd artikel stelde dat spiermassa al vanaf de leeftijd van 30 gestaag afneemt. De enige remedie bleek krachttraining. Work that body bleek de enige echte remedie te zijn. Als verjaardagscadeautje aan mezelf schafte ik me dus een abo op de fitness aan. Ik moest en zou een poging doen om te redden wat er nog te redden viel. De gym was me niet onbekend. In mijn studententijd was ik er kind aan huis. Vrij fanatiek met enkele vriendinnen stond ik toen zo’n 4 keer per week op de step, gewoon voor de fun. Nu probeerde ik twee vaste momenten per week in mijn agenda te zetten en geen excuses te verzinnen. Ik geef eerlijk toe : zo erg is het nu ook weer niet. Die me time in mijn weekschema vind ik best ok. Ik vertrek in joggingbroek en hoodie om lekker anoniem met mijn koptelefoon op een uurtje te zweten. Meestal start ik met wat cardio voor de hartspier. Geef mij daarvoor maar een crosstrainer want vanop dat toestel kan ik onopvallend mensen kijken. Als ik erop geraak tenminste. Dat moet ik ’s morgens om 7u niet proberen, weet ik nu. Dan zijn die toestellen bezet, worden ze geclaimd door de geriatrie (niet mijn woorden, maar die van een andere gefrustreerde sporter). Drie kwieke zeventigers, stormen elke dag bij opening de zaal binnen en gooien hun handdoek over zo’n ding alvorens ze naar de kleedkamer trekken om zich om te kleden. Het zijn net van die Hotelmensen die in Benidorm om 6u30 een strandzetel claimen op het beste plekje bij het zwembad. Stiekem bewonder ik hun volharding want wie doet het hen na en hoe zal ik zelf zijn op die leeftijd. Sinds ik, zalig onwetend, een poging deed er een te bemachtigen en bijna mijn neus kwijt was, wacht ik nu wel wijselijk tot na 9u om in alle veiligheid mijn geliefde crosstrainer bestijgen. Na zo’n 40 minuten trek ik naar de krachthonk. Ik sta er als klein dametje tussen de krachtpatsers met brede schouders. Ze liften met gemak halters van 50 kilo en meer. Met dumbells van 3 kilo werk ik dapper mijn lunches en Bulgarian split squats af. Daarna doe ik wat oefeningen voor de triceps en biceps en zit mijn full body workout erop. Flink gedaan. Ik mag dan van mezelf weer in de zetel gaan liggen in de veronderstelling dat ik mijn spierdegeneratie heb vertraagd en enkele levensmaanden heb gewonnen. In een ander, meer recent artikel las ik trouwens dat vrouwen maar half zolang als mannen moeten sporten voor hetzelfde effect. Sindsdien stop ik elke training 10 minuten vroeger. Ik zou zo maar eens teveel moeite kunnen doen.

Dystopia

De luide knallen waren gestopt. In de verte ratelden de rupsbanden van de laatste tank. Daarna hoorde Pjotr enkel nog een oorverdovende stilte. Hij verliet zijn ondergrondse schuilplaats en keek voorzichtig door de gebarsten kelderruit. Er was niemand op straat. Alles lag in puin. Waar eens huizen stonden, lagen nu hoopjes verbrokkelde stenen, scherven van dakpannen. De bomen waren kaal. Verbrand, verdord. Hij zag een dampend paardenlijf naast enkele levenloze lichamen. Mensen die niet langer mensen waren. Onherkenbaar verkoold. Het dorp was geen dorp meer. Hij voelde een kilte in zijn botten en wist dat die nooit meer zou weggaan.

Rust

groen en kalm lieve bomen in de harde zachte wind wolken in slierten zo traag gewoon zwevend blauw grijs wit geel oranje stilte met vogels blaadjes een rups vlinders ik - eindelijk diep in en uit mijn hoofd kijkend ademend weg kolkende gedachten naar rustig kabbelen de cadans van het bos zuurstof

Onrust

helder lukt niet chaotische gedachten verbeten lijf pezen spieren maag darmen vol razende kolken krampachtig dolen rond mijn binnenste tegelijk mijn hoofd mijn benen weg zonder vijand - reptielenbrein verbeten poging tot kalmte ik geef op

Kwetsbaarheid (Voor Hanna en Matthias)

door een waas van tranen zie ik je tegelijk ook niet tastbaar kwetsbaar ben je dichtbij - veraf ik ken je door en door en weet niet wie je bent zo graag wilde ik ontdekken jij en ik wij samen hoe ik wil je aanraken met kleine kusjes beter maken kom mee naar huis bij mij slaap zacht

Berusting

ik zit naast je nu bedenk ik mis je al jouw vroegere zelf hoe je was hoe wij waren samen mag dat - schuld nog zoveel te zeggen praten helpt niet meer ik zal jou altijd bij mij dragen nu al en straks je zal er zijn niet weg

Ik mis je

een handleiding voor gemis komt ongevraagd goedbedoeld door vreemden en vrienden familie je probeert ze - plichtsbewust braaf na te leven te huilen op de momenten dat het van je wordt verwacht te lachen als het tijd is om - in 3,2,1 opnieuw vrolijk te zijn diep vanbinnen gaat het – geen verdriet of wel het komt als het komt of niet

Opluchting

IN een ballon met helium een veel te strakke broek een rugzak volgestouwd tot scheuren UIT een leeglopend hoofd ploppende gekmakende gedachten haar opgehouden adem lost een langgerekte zucht van eindelijk

Verdriet

dat ze het wel aankon dacht ze verdrongen gevoelens opgekropt diep binnen in een illusie van controle tot de tranen kwamen eerst druppelend net lenteregen die straks ook wel weer stopt aanzwellend tot striemend een storm zonder verweer eindelijk huilt ze de dam kapot haar tranen de verlossende loop vrijheid

Spijt

kwamen plots de woorden die ze NIET had gezegd wat WEL leek hopeloos verkeerd voelde ze geen tranen alleen leegte - de naaktslak tegelijk haar hoofd zo vol zeurende gedachten dreinend opnieuw opnieuw opnieuw opnieuw roekeloos raderwerk radeloze stroom van kon ik maar had ik maar wat als ik MISSCHIEN ?

Eenzaamheid

na dag tien begint ze het te voelen het dringt langzaam tot haar door : de deur die gesloten blijft de telefoon die niet meer rinkelt de maaltijden voor één stilte hangt als een verstikkende grijze wolkendeken in haar hoofd ze krijgt hem niet weggeblazen hij blijft en wordt steeds donkerder tot hij haar bijna versmacht

Vreugde

Vreugde lachen kan ze aanstekelijk luid om kleine zotte dingen die ze zelf maakt in haar hoofd of erbuiten wervelende wankelend bruisend energiek levenslustig dartelend kind - of zoiets schaterend giechelend wentelt ze iedereen met zich mee in haar draaikolk van plezier erbij staan ernaar kijken niet meedoen geen optie

Wanhoop

liever verkies ik bloed te drinken dan toe te geven aan de pijn die mijn binnenste verscheurt de sneetjes in mijn ziel hebben mij toch al opengereten voor ik had bedacht dat er ook maar iets mis met me was dokters proberen me op te lappen weer geheel een mens te maken ik voel dat fysieke hechting mentale eenheid verstoort, dat ik niet wordt geheeld alleen dan uiterlijk

Drakenkoppen met slagroom

Kleine Anna ligt te woelen. Ze valt maar niet in slaap. Die draak uit het verhaaltje houdt haar wakker. Ziet ze nu zijn kop bij het raam? Ze gaat rechtop zitten en knipt het nachtlampje aan. “Mama, mama!” Even later komt mama de kamer binnen. Slaapdronken strompelt ze naar het bed. Ze nestelt zich tegen Anna aan en streelt over haar rug. Dat kalmeert. “Kan je niet slapen, meisje? Wat is er dan?” “Het is de draak, mama. Hij zit achter het gordijn!” “Draken bestaan niet,” zegt mama. “Denk aan je verjaardag van volgende week. Dan wordt je 9. Meisjes van 9 geloven niet meer in draken. Die zijn groot.” Anna knikt. Door de warmte begint ze langzaam in te dommelen. “Ik bestel morgen een taart zoals we dat voor elke verjaardag doen, bij ons in de familie. Zo’n grote met veel slagroom, kaarsjes en je naam in chocolade. Daar houd je toch van?” Mama mijmert verder. Anna hoort het al niet meer. Ze droomt van drakenkoppen uit slagroom en chocolade.

Wat eten we vandaag?

Wat eten we vandaag? Te veel, te vet, te zoet en te alcoholisch… Na dagen van vreten en schransen kan ik geen eten meer zien. Hoera voor de matigheid. Gezond eten staat dan ook (alweer) met stip op één op mijn lijstje met goede voornemens. Helaas, de intentie is goed maar verwatert vast weer snel in de dagelijkse ratrace. Dan lonkt opnieuw die vettige hap van het frietkot op de hoek en is Dr Oetker weer mijn beste vriend. Is er dan echt geen manier waarop ik mijn goede voornemen kan waarmaken? Er zijn firma’s die beweren de ultieme oplossing te bieden aka de maaltijdbox. Mag ik eerlijk zijn? Het concept is niet aan mij besteed. Agressief met eten Als je nog nooit hebt gehoord van Hello Fresh, Food Bag of Quiso, dan leef je op een andere planeet. Ga maar eens na hoeveel keer je al werd gebeld door een overijverige jobstudent en hoeveel flyertjes met 15 euro korting je al bij het oud papier gooide. Hield je echt nog nooit je voordeur dicht als een promoteam aanbelde? Ik krijg dan trouwens een flashback naar mijn kinderjaren. Toen verstopte ik me onder de keukentafel als de getuigen van Jehovah voor de deur stonden. Omwille van deze agressieve marketingstrategie heb ik het niet voor maaltijdboxen. Die stalkneigingen roepen bij mij weerstand op. Ooit belde zo’n firma me op: “Mevrouw, hebt u even? Mag ik u iets meer vertellen over ons uitzonderlijke aanbod bij het afsluiten van een abonnement?” Ik antwoordde pretentieus dat ik zelf sneller, beter, gezonder én creatiever kan koken, dat ik het te duur en te omslachtig vind. Ik vermoed dat het studentje me toevoegde aan de blacklist want dergelijke telefoontjes kreeg ik niet meer. Dood aan de culinaire creativiteit Eén keer liet ik me toch overtuigen. In de winkelstraat. In een vlaag van emotionele zwakte bestelde ik een kennismakingspakket. Alles werd netjes aan de deur geleverd op het afgesproken moment. In net zo’n fancy box als in de reclame. De ingrediënten waren individueel verpakt en aanwezig in exact de vereiste hoeveelheid voor de bereiding van het voorgekauwde recept. Best grappig om één eenzame preistengel in een plastic hoesje te zien liggen. Hoewel ik dubbel zo lang als aangegeven deed over de bereiding van mijn gerecht, moet ik toegeven dat het resultaat best smakelijk was en er min of meer uitzag als op de foto. Als een braaf schoolmeisje had ik de instructies gevolgd. Flink gedaan, hoor. Kus van de juf en een bank vooruit. Wat me naast de agressieve marketing dus stoort, is de afstomping van mijn eigen culinaire creativiteit. Tegen betaling dan nog wel. Onthaastingsritueel Het bleef bij die ene bestelling. Liever schuim ik voor de sport bewust traag supermarkten en buurtwinkels af, check ik de Too Good to Go apps van deze wereld en duik ik promobakken in. Ik kick op kortingen van -30% tot -50%. Trots overzie ik bij thuiskomst mijn oogst en daag mezelf uit met het verzamelde allegaartje iets creatiefs te maken dat nog lekker is ook. Probeer het eens, zou ik zeggen. Quality time voor jezelf met resultaat voor het hele gezin. Beschouw het als een nieuwe hobby. Vrijheid blijheid Misschien heb jij een superdruk leven en vind je die maaltijdboxen juist de heilige graal. Jij doet misschien een vreugdedansje als de doos van de week voor de deur staat en je weet dat je alweer enkele dagen healthy and safe bent. Of je bent vastbesloten je goede voornemen dit jaar nu eens echt waar te maken en gelooft rotsvast in een maaltijdboxabonnement als partner in crime. Je hebt je vorige week een laatste keer goed overeten aan een grote friet met stoofvleessaus én curryworst in je favoriete frituur en at gisteren weemoedig je laatste diepvriespizza. Nu ga je ervoor! Welke keuze je ook maakt, ik respecteer je beslissing en duim voor jou. Zelf houd ik me ver weg van de maaltijdboxen. Ik blijf trouw aan mijn onthaastingsritueel en hoop stiekem dat ik je heb overtuigd het op zijn minst eens te proberen. Vrijheid blijheid, uiteraard. Is dat niet schoon bij het begin van het nieuwe jaar?

Elba

Elba Buiten adem arriveert Anna op perron 2. De trein richting luchthaven staat met 22 minuten vertraging op het bord. Daarnet in de app waren het er nog maar 8. Ze focust op haar podcast en probeert zich niet te ergeren. Na zijn mislukte veldtocht in Rusland werd Napoleon in 1814 tot aftreden gedwongen en verbannen naar het eiland Elba. Het eiland behoorde toen tot het Oostenrijkse … 34 minuten al. En geen andere opties. Fuck. Om op te warmen stapt ze dan maar het stationscafé binnen. “Een cappuccino met havermelk en een kaneelbroodje graag.” “Verder nog iets?” “Neen, dank je.” “Dat is dan 8,40 euro, alstublieft.” Ze wappert met haar bankkaart. …Rijk. De Oostenrijkse keizer maakte Napoleon tot soeverein vorst van het eiland. Op Elba leefde hij in een gouden kooi. Het was hem niet toegestaan het eiland te verlaten, maar hij beschikte wel over een luxueuze villa en een leger van 600 man. Toch was dit leven voor hem niet bevredigend. Op 26 februari 1815 ontsnapte hij, keerde terug naar Frankrijk en pleegde een staatsgreep. Napoleon intrigeert haar sinds ze vorige maand de film met haar favoriete acteur Joaquin Phoenix zag. Het is haast een obsessie zonder dat ze goed weet waarom. Ze herinnert zich een schooluitstapje naar de leeuw van Waterloo in het vijfde leerjaar, waarbij de suikerspin later die dag interessanter was. En vaag het schilderij van de keizerskroning in het Louvre. Nu heeft ze in amper een maand twee biografieën gelezen en zit ze middenin de laatste episode van een boeiende podcastreeks. Na episode vier over zijn ballingschap naar Elba boekte ze impulsief tickets naar het eiland. Wat ze er hoopt te vinden, weet ze eigenlijk niet. Napoleon alleszins niet. Waarschijnlijk enkel zon en lekker eten. Hoewel Napoleon amper een jaar op Elba verbleef, liet hij er toch zijn sporen na. Hij maakte van de hoofdstad Portoferraio een bloeiende stad dankzij de modernisering van oude ijzermijnen en een verhoogde wijnproductie en -export. Hij liet ook twee forten en twee paleizen bouwen. De IC-trein met bestemming Kortrijk via Brussel-Nationale luchthaven komt aan op spoor 2. EINDELIJK. Anna wurmt zich de trein in. Met een halve bil op het enige nog vrije bankje leunt ze ongemakkelijk tegen haar grote valies. Ze wil net op play drukken als de trein alweer vertraagt en met piepende remmen tot stilstand komt. Serieus? Geërgerd rukt ze haar koptelefoon af. Ze heeft geen idee waarom ze zo plots stoppen. Tien minuten later weet ze het nog steeds niet. De man naast haar probeert wat op te schuiven zodat ze plaats krijgt voor haar hele zitvlak. Hij is lang en licht kalend, draagt een blauw hemd en een jeans. Geen fotomodel, wel een vriendelijk gezicht. Door haar jarenlange ervaring met Tinderfoto’s schat ze hem 35. “Waarom staan we stil?” “Geen idee. Dat gebeurt de laatste tijd wel vaker.” “Het is uitzonderlijk dat ik de trein neem. Dat doe ik dat enkel als het werk betaalt.” Ze knikt. “Waar ga je heen?” “Naar een congres over cyber security in Londen. Ik ben…” Goedemorgen, dames en heren. Omwille van een aanrijding met een persoon staat deze trein stil. Wij excuseren ons voor het ongemak en houden u op de hoogte. Anna luistert niet meer naar het gekwebbel van haar buurman. Starend naar zijn bewegende lippen overweegt ze haar opties. Terug naar huis? Om wat te doen? Twee weken alleen thuis te piekeren? Ze wil juist weg, weg van de moordende routine van werken, eten, sporten en slapen. Met een vast contract bij de koffiebar om de hoek, drie krachttrainingen per week en een abonnement op een biologisch groenten- en fruitpakket heeft ze haar volwassen leven goed op orde. Ze vindt het gewoon zo saai. Daar veranderen die occasionele dates weinig aan. Die doet ze enkel om zichzelf wijs te maken dat die fijne partner er vroeg of laat zal komen, als ze het maar blijft proberen. Eigenlijk wil ze nu vooral weg van haar eigen gedachten, uit haar eigen hoofd. Ze wil iets avontuurlijks, of toch ten minste al eens iets anders. Via de chatbot op de site van Air Malta probeert ze haar tickets in te ruilen voor een latere vlucht. Ze staat tweede in de wachtrij. “Waar ga je heen? Je lijkt klaar voor een lange reis.” Haar reisgenoot kijkt haar vragend aan. “Naar Elba, maar door die kutvertraging mis ik mijn vlucht naar Pisa. Verdomme, hé. Waarom ben ik ook zo laat vertrokken?” “Elba? Voor werk? Reis je alleen? Heb je daar vrienden?” Dat zijn teveel vragen tegelijk. Ze heeft geen zin om te antwoorden en gebaart dat ze dringend verder moet doen op haar telefoon. Uiteindelijk krijgt ze tickets vast voor de namiddagvlucht. 100 euro extra. Dat moet dan maar. Opgelucht en gefrustreerd tegelijk besluit ze er het beste van te maken. Wachten moet ze toch. Die kerel wil alleen maar vriendelijk zijn. Wie weet waar het toe leidt. “Ik reis Napoleon achterna. En er is zon en pasta.” “Gelukzak. Ik wil mee. Pokkenweer hier. Het is drie jaar geleden dat ik vakantie nam.” “Werk je voor de politie?” “Neen, ik doctoreer en hoop in Londen een uitgever te vinden voor mijn laatste artikel. Dat zou goed staan op mijn CV. Nu riskeer ik de inleidende netwerkreceptie te missen. Gelukkig vertrekt mijn Eurostar pas over drie uur.” Ze zwijgen even. “Wat een toeval. Ik ging vorige week ook naar Napoleon kijken. Hij boeit mij sinds ik als kind met mijn ouders de leeuw van Waterloo bezocht. Heb je het boek van Johan Op de Beeck gelezen trouwens? Dat is echt een aanrader.” “Neen. Op de Beeck zeg je? Bedankt voor de tip. Misschien download ik het boek straks op mijn e-reader. Voor in het vliegtuig.” Dames en heren, deze trein rijdt verder tot Schaarbeek. Daar zullen bussen klaarstaan om u naar de luchthaven of naar het station van Brussel-Zuid te brengen. Wij excuseren ons nogmaals voor het ongemak en wensen u een prettige reis. De trein remt af. Ze ziet het naambord Schaarbeek-Schaerbeeck verschijnen. “Fijne reis. Geniet van Elba. We moeten nog eens afspreken als ik terug ben uit Londen.” “Ja. Dat zou fijn zijn.” “Ik zal je …” Door het plotse geroezemoes kan Anna zijn antwoord niet meer horen. De mensenmassa duwt haar uit de trein. Bij de uitgang van het station staan twee bussen. Die naar de luchthaven is al overvol. Snel perst ze zich nog met bagage en al naar binnen. Ze kijkt om en ziet dat hij hetzelfde doet in de bus naar Brussel-Zuid. Kort steekt ze haar hand op. Hij zwaait terug. Ze bedenkt dat ze niet eens zijn naam heeft gevraagd. Hij de hare ook niet.

Adem

Opgejaagd ademloos loop ik de dagen af slaap - eet - werk Ik haast maar door tot ik rusteloos vermoeid thuiskom bij jou vind ik mijn adem terug

De flat waar het licht altijd brandt (1) en (2)

De flat waar het licht altijd brandt (1) - 15 december 2022 Bij het opstaan om 5u30 zie ik door het raam een flat waar altijd licht brandt. Elke dag, bij mijn eerste koffie, vraag ik me af wie daar woont en waarom het licht er niet wordt gedoofd. Is het iemand met schrik in het donker? Een single mum met huilbaby, oververmoeid door een eindeloze reeks slapeloze nachten? Een drugsbaron die de veiligheid van de nacht opzoekt voor zijn louche praktijkjes? Of een schrijver die zich graag omhult met duistere stilte voor het schrijven van zijn nieuwste misdaadroman? Hoogst waarschijnlijk is het gewoon iemand die systematisch vergeet het licht uit te doen. Ik bedenk vervolgens dat de verrassing hoe dan ook komt bij de volgende elektriciteitsfactuur. De flat waar het licht altijd brandt (2) – 19 december 2023 In de flat waar het licht altijd brandt, brandt het licht nog steeds altijd. Als ik opsta, check ik het. Het stelt me gerust, dat is alvast één zekerheid in mijn dag. Nog steeds weet ik niet wie er woont en waarom het licht nooit wordt gedoofd. Stiekem keek ik al op het naambordje. De gedachte om aan te bellen, spookt steeds vaker door mijn hoofd. Het wordt stilaan een drang. Die baby moet nu toch al minder huilen, de alleenstaande moeder is nu ongetwijfeld in a relationship of in iets dat complicated is. Die vermoeidheid moet zijn verholpen met een multivitaminekuur. Van de arrestatie van een drugsbaron of de publicatie van een nieuwe misdaadroman heb ik geen weet. Torenhoge elektriciteitsfacturen veranderden niets aan de realiteit: het licht is aan, altijd. Vaak beeld ik me ook het onmogelijke in: dat het licht op een ochtend opeens is gedoofd. Nu leef ik met de prangende vraag: wat zal ik doen als het licht niet meer brandt in de flat waar het licht altijd brandt?

De gouden oorbel

Fuck, ook dat nog. Tomas gromde. Stomme Veerle. Wie gaat nu in het bos wandelen met dure juwelen? Had ze toch wel een gouden oorbel van haar overleden oma verloren. Nu kon hij die gaan zoeken. Door de invallende duisternis zag hij nauwelijks een hand voor ogen. Hij trok zijn laars los uit de modder en rilde. Liever was hij onder een dekentje in de zetel gekropen met een grote mok warme chocolademelk en enkele speculaasjes. De gedachte daaraan maakte hem nog kwader. Op Veerle maar ook op zichzelf. Was deze zoektocht echt nodig? Waarom moet ik per se bewijzen dat ik geen minnares heb? Dat die sms’jes aan Tamara niets betekenen? Een fijn contact met je ex is toch juist goed? Wie checkt trouwens de telefoon van zijn partner? Hij probeerde zich te herinneren hoe ze waren gelopen. Waarom hebben we niet gewoon het betonnen wandelpad gevolgd? Hij stak de lamp van zijn oude Nokia 3010 aan. Dat kon die baksteen gelukkig nog net. Hier zijn we naar rechts gegaan, dan daar naar links, hier weer een beetje naar rechts. Plots stond Tomas stil. Hoorde ik nu net geritsel? Hij draaide zich om. Niets te zien. Ik zal het me wel verbeeld hebben. Hij zette enkele stappen. Dat geritsel weer. Word ik nu gevolgd? Tomas besloot het te negeren. Straks word ik nog paranoïde. Hij stapte koppig verder. Tot hier zijn we gelopen, daarna zijn we teruggedraaid. Zag ik nu net een flits? Hij voelde een lichte paniek opkomen en versnelde zijn pas. We liepen hier naar links, dan bogen we af en daarna terug een beetje naar rechts. Alweer een lichtstraal. Nu was hij er zeker van. Hij begon te lopen. Die oorbel kan me gestolen worden. Ik koop wel een nieuwe. Aan het pad kwam maar geen einde. Dit klopt niet. Hier zijn we nooit geweest. Die lage struikjes heb ik nog nooit gezien. Tomas besloot een eindje terug te keren in de hoop een herkenningspunt te vinden. Waarom wilde ik ook alweer geen smartphone? Ik had nu wel een GPS kunnen gebruiken. Dat licht weer. Plots zag hij een soort kleine vuurtoren naast de weg. Het leek wel het huisje uit Hans en Grietje maar dan in steen, niet in peperkoek. Daar komt dat licht dus vandaan. Nieuwsgierig sloop Tomas dichterbij. Hij keek rond. Niemand te bespeuren. Is dat de deur? Hij duwde er voorzichtig tegen. Kleren en een slaapzak. Een nachttafeltje en een opengeslagen boek. Hier woont iemand. Dat kan toch niet? Tomas kon zich niet bedwingen en stapte naar binnen. Een gasstelletje en enkele blikken witte bonen in tomatensaus. Een half opgegeten stuk brood. Twee paar Dr Martens en een verscheurde foto. Wat ruikt het hier raar. Tomas zag nog een deurtje en duwde het open. De geur werd sterker, indringender, haast niet te houden. Hij bedekte zijn mond met zijn sjaal. Is dat een lichaam, onder dat doek? Behoedzaam ging hij dichterbij. Hij schoof het doek een beetje weg, schrok van de plotse aanblik van het bleke vrouwengezicht met wijd open ogen en deinsde achteruit. Hij draaide zich om, wilde het op een lopen zetten en zag nog net iets blinken bij het oor van de vrouw.

Veldboeket

Vrijdag 10 november, 3u47, toonde het schermpje van de digitale alarmklok. Helena lag klaarwakker en met wijd open ogen in bed. Een luid gebonk had haar gewekt. Net nu Thomas op zakenreis was en ze voor het eerst een nachtje alleen sliep in hun nieuwe huis. Ze vloekte stilletjes. Een beveiligingssysteem hadden ze overwogen maar uiteindelijk toch niet geïnstalleerd wegens te duur. Ze hadden zich immers al laten verleiden door een luxueuze sofa met bijhorend eikenhouten salontafeltje. Misschien was het de investering toch waard geweest? Nu lag ze daar. Alleen. Angstig was ze niet, eerder ongerust. Zou er iemand beneden zijn? Zou een inbreker er met de mooie designsofa en het tafeltje vandoor zijn? Ze overwoog vanuit bed de politie te bellen. Helena, doe niet zo kinderachtig, waarschijnlijk is het gewoon Rémy die van de kast is gesprongen. Zo sprak ze zichzelf moed in en besloot te gaan kijken. Voorzichtig gleed ze vanonder het warme dekbed in haar pantoffels, griste haar badjas van het haakje aan de slaapkamerdeur en baande zich een weg naar de trap. Trede per trede sloop ze naar beneden, zorgvuldig de plekken vermijdend waar het hout zou kraken. Rémy, haar geliefde grijze Chartreux, lag vredig te ronken in zijn mand. Hij was het dus niet geweest. Vanop de laatste traptrede keek ze rond. In de ruime living met open keuken was niets of niemand te bespeuren. Alle meubels stonden ook nog keurig op hun plaats. Had ze gedroomd, zich het geluid gewoon ingebeeld? Ze voelde een koude windvlaag en rilde. Nu werd ze wel bang. Plots zag ze dat de schuifdeur naar de tuin op een kier stond, net breed genoeg om de nachtelijke bries binnen te laten. Dat had ze zich alvast niet ingebeeld. Gauw trok ze de deur in het slot. Ze keek nog een keer rond in het lege huis. De maan zorgde voor juist voldoende licht om te zien dat alles rustig was. Helena liep naar de keuken, vulde een glas met kraantjeswater en besloot terug naar bed te gaan. Vermoedelijk had Thomas de schuifdeur niet goed gesloten na zijn laatste sigaret. Ze voelde zich nu eerder geërgerd en best wel kwaad. Haar nachtrust verstoord voor niets voor zo’n prul. Ik geef Thomas onder zijn voeten als hij thuiskomt. Na een halfuurtje woelen en draaien, viel ze uiteindelijk terug in slaap. Pas toen ze de volgende ochtend nog half slapend beneden kwam om koffie te zetten, merkte ze de enorme vaas met prachtig boeket veldbloemen op in het midden van de salontafel. Had die er vannacht ook gestaan? Plots hoorde zachte muziek. Your Song van Elton John. Hun liedje. Was dit wat ze dacht dat het was? Ineens voelde ze beweging achter zich. Twee sterke armen namen haar stevig vast. Ze draaide haar hoofd en zag het gezicht van haar lieve Thomas. "Ja, ja, ja !!!" Helena riep het nog voor Thomas iets kon vragen of zeggen. Hij lachte breed. Zijn nachtelijke plannetje was dan toch gelukt.

Chrysanten II

In Athene staat de pot met kleurrijke chrysanten, wit met geel, te pronken op het balkon. Het is vrijdag drie november 2023. De vrolijke bloemenzee stelt de winter nog even uit. In t-shirt en short in de zon denk ik aan jou. Ik voel me niet triest, eerder blij, opgewekt. Ik zie voor me hoe we samen op de dijk wandelen in Heist-aan-Zee. Een warme herinnering. Enkele dagen later plaats ik een pot chrysanten op jouw graf in Leuven. In datzelfde geel en wit. Er staat een koude noorderwind. De lucht is grijs. Het regent net niet. Zo Belgisch. Ik draag mijn warmste winterjas. Een sjaal, muts, handschoenen. Ik voel me onnoemelijk droef, zou de hele dag dikke tranen kunnen huilen. Er is niets dan gemis en eenzaamheid. In mijn binnenste is het kil. Nooit was het contrast groter. Het lijkt alsof het weer mijn gevoel met opzet wil versterken. Alsof verdriet erger is als de zon niet schijnt.

Chrysanten I

Begin november tooien kleurrijke chrysanten jouw graf, trieste bloemenpracht in de gietende regen. Vanonder mijn paraplu huil ik met de wolken mee in dikke, druppende tranen. Die bloemen weten niet welke wrede pijn ze trachten te verzachten.

Dagen zonder jou

Soms gaat het is de dag gewoon kom ik hem door zonder kleerscheuren denk ik plots aan iets kleins vanille-ijs of jouw favoriete bloem en ik breek Soms ook de godganse dag aan je denken huilen zonder echte oorzaak huiveren maar het is niet koud dat je er niet bent altijd weer in verschillende gedaanten en ook een steeds terugkerende gedachte die ik niet wil hebben maar toch komt was je er maar nooit geweest dan kon ik je ook niet missen

Het gaat niet. Versie 2.

Ze ligt in bed en slaapt nog lekker, de klok slaat vier uur in de nacht. Ze weet heel goed: straks gaat die wekker, steeds veel vroeger dan verwacht. Ze schrikt heel erg, om zes uur stipt. Als ze dan opstaat is ze nipt. Ze heeft geen zin in veel gejaag maar voelt toch schuld, gewetensvraag. Ze wil weer stil en klopt. Haar hoofd draait verder, de wekker stopt. Ze is kapot, het gaat echt niet. Wat ze wil, is keihard schreeuwen: ik heb veel te veel verdriet!

Lekkerbek

Ik houd heel erg van snoep en koek, van zure beertjes, peperkoek. van pannenkoeken, chocola, van rijstpap en vanillevla. Een dieet is niets voor mij. Eten maakt me juist erg blij. Geef mij maar een vier bollen ijs of vol-au-vent op Vlaamse wijs. Ik heb dus nog nooit opgelet Nu is ‘t zover: ik ben te vet! Neen, ik wil echt niet diëten want ik ben toch geen konijn? Ik wil verse frietjes eten!

Het gaat niet

Nu is het nacht ze slaapt nog lekker. Straks gaat weer die stomme wekker zoveel vroeger dan verwacht. Dan moet ze weer functioneren in het radwerk mee roderen. Écht geen tijd voor veel gepieker het maakt haar alleen maar zieker. De wekker gaat. Ze klopt. Hij stopt. Vandaag is ze niet paraat. Het gaat niet wil ze keihard schreeuwen. Ik heb veel te veel verdriet.

De schouder van Christos

Slapend naakt in het bed niet zichtbaar wel aanwezig Rond en stevig is getraind gespierd ook stabiliteit zekerheid rust troost geborgenheid Om tegen te liggen in weg te kruipen voor altijd in verstopt erin te blijven

Mist

Met je ogen mat je de afstand tussen jezelf en de aanrijdende auto Dat het nog net zou lukken dacht je Het lukte net niet

Oudejaarsavond - Nieuwjaarsdag

Oudejaarsavond Wat doe jij met de jaarwisseling? Dé vraag die vanaf begin november gemiddeld drie keer per week komt. Mijn 15 jaar jongere ik kreeg er FOMO van. Ik zocht tot ik iets vond dat door kon gaan als leuk genoeg voor de avond van 31 december. En nu… Eerlijk? Nu heb ik er lak aan. Dat iedereen maar doet wat hij wil. Dat iedereen maar hard gaat feesten en zich lazarus drinkt. Dat iedereen maar lekker een nachtje doordoet. Ik nestel me na het avondeten van 18u30 onder een deken in de zetel. Met een boek of Netflixserie, een grote mok thee. Laat. Mij. Allemaal. Gerust. Om 22u kruip ik in mijn bed. Oordoppen in. Geen vuurpijl of uitgelaten vreugdekreet krijgt me wakker. Nieuwjaarsdag Ik heb er niets mee. Die lamlendige, lege dag waarop het leven stil ligt, het land slaapt. Ik start het jaar, élk jaar, monter en fris om 5u45. Boterhammetje en koffie. Wandelingetje daarna. Het is een dag zoals een andere. Na het douchen onderga ik de verplichte huisbezoeken. Geforceerd glimlachen naar familieleden die vermoeid in de zetel hangen. Liever waren ze in bed gebleven want vaak nog half dronken, brak van een nacht zonder slaap. Luister naar zatte nonkels, roddelende tantes, conversaties over de prijs aan de pomp, vastgoed en geplande citytrips. Eten dat vreten om te vreten wordt. Het derde stuk taart dat m’n strot uit komt na die afgezaagde gourmet of kaasfondue. Een stroom van onverstaanbaar voorgelezen, zeemzoet rijmende nieuwjaarsbrieven aan meters en peters in ruil voor een briefje van 20 euro. Liefste peter, hoe meer ge mij geeft, hoe beter. Maar geeft ge mij niets, dan zijt ge mijne peter niet.

Vlucht

Wollige witte wolken drijven voorbij. Ik wil ze als kussen gebruiken of zachte matras. De vroege vlucht doet me dommelen, dutten. Ik slaap net niet. Een stem vraagt wat ik wil drinken. Ik zeg cola. Dat is er niet. Water dan. Vervolgens kleine bakjes met één aardappel, twee wortelen, iets wat kip zou moeten zijn geplet tussen twee andere passagiers wil ik hier weg. De enige uitweg is de wc.

Rommelmarkt

September is rommelmarktenmaand. Menig Vlaming haalt daarvoor graag zijn kelder en/of zolder leeg om allerhande afdankertjes ten toon te spreiden op een plaid of geïmproviseerd kraampje. Ik probeer te onthouden welke markt waar is en wanneer want ik snuister er graag rond. Het lukt me niet. Er zijn er gewoon teveel in ons Vlaamsche land. Vorige zondag, tijdens mijn ochtendwandeling, kwam ik zo’n vergeten markt tegen. Van oude laarzen, over Tupperwareboxen vol kinderkleertjes via roestige wandelstokken, plompe asbakken, beduimelde kaartspellen en protserige Chinese vazen naar speelgoedsoldaatjes en terug. Ik nam mijn tijd voor een uitgebreide inspectieronde maar niets leek me de moeite waard. Bijna had ik het opgegeven maar plots ontdekte ik tussen alle spullen drie grote glazen. Je weet wel, van die hoge retro met dikke ribbels. Zo’n glazen waar je als kind bananenmilkshake uit dronk bij de bomma. Ik betaalde één euro vijftig. Voor de drie samen. Het maakte mijn dag.

Wandeling

Er zit een steentje in mijn schoen. Het schuift en prikt. Ik weet niet hoe het er is gekomen. Mijn schoenen zijn goed dicht. Ik wil mijn wandelende voeten niet stoppen, de rustige cadans niet onderbreken. Het brengt mijn warrige hoofd tot rust. Zuchtend geef ik uiteindelijk toe. Ik houd halt aan de kant van de weg en maak mijn veter los. Ik draai mijn schoen om en zie het minuscule pretbedervertje wegketsen op het asfalt.

Motorrit

glooiende bergen bijenkorven en hooibalen een kudde geiten perzikbomen in bloei een veld vol zonnebloemen een trage schildpad een schichtig hert en boven dat alles een staalblauwe hemel, de brandende zon Achterop de moto bedenk ik dat al die dingen er ook zijn als ik niet kijk.

Luizen

Ik zit op een hoog kussen op een stoel voor de enige lavabo in de badkamer. Mijn hoofd achterover, mijn nek ongemakkelijk over de rand. Mama kamt en kamt en kamt. Met haar nagels peutert ze alle luizeneitjes weg. We lijken wel twee aapjes. Ze legt een washandje op mijn voorhoofd en gesloten ogen. Ze doet shampoo in mijn haar, schrobt en krabt en wil spoelen met lauw water. Net als ze wil spoelen met lauw water, schuif ik wat met mijn billen. Nu prikt het toch.

Tekst tot tattoo

De tocht niet de bestemming Op verkenning in mezelf Gek gekker gekst

Zomerdagen

Vanuit bed – drie hoog – zie ik twee duiven op de nok. Parmantig paraderen ze. Roekoe roekoe maal 10. Boodschappers zijn zij, van nog maar eens een veel te warme dag. Trillende luchtlagen boven het asfalt kondigen de hitte aan die in de nacht nooit is weg geweest. In short en korte mouw veel te bloot slenterende stadsmensen op zoek naar verkoeling in de fontein spelende kinderen overal ijsjes zweet en gepuf. Het zomert in de stad.

De bijenkorf

Amper ochtend is er al gezoem bedrijvigheid Naarstig gegons van werkende bijen heen en weer naar bloemen en bloesemende bomen Langzaam veranderen zij nectar in zoete zomerhoning

Loopneus

Kessel-Lo, donderdag 2 maart om 7u36 Situatie: Het vriest stenen uit de grond. Mijn neus loopt en ik heb geen zakdoek. Mogelijke oplossingen: 1) Het snot laten druipen, laten lopen waar het loopt. En af en toe stiekem likken. Het is toch net water. 2) Van die vervelende ophaalgeluidjes maken. Ik ben alleen op straat. Niemand kan me horen (denk ik). 3) Met mijn mouw discreet mijn neus afvegen. Wel met de binnenkant, zodat de verse vochtplek niet opvalt. 4) Op zoek gaan naar een openbaar toilet (onbestaand), geopend café (no way) of koffiebar (meest waarschijnlijk). Verdwijnen in het toilet en hopen op Wc-papier.

Toverbal

Waar het altijd goed is, waar er kip aan het spit is, waar de kerk in ’t midden staat. Ik groeide op in de streek die Raymond van het Groenewoud zo liefdevol bezong. Op het Vlaamse platteland, in een stad die eigenlijk die naam niet waardig is. Heerlijk rustig was het er, zo tussen de varkensboerderijen en maïsvelden. Vlaanderen boven. Zo was het een traditie om elke zondagmiddag op de koffie te gaan bij de grootouders in een naburig dorp. Vaak met de auto maar bij mooi weer ook op de fiets. Dan maakte een bezoek aan Fons het uitstapje compleet. De lieve man baatte destijds een winkel uit in visgerief, op de hoek van het centrale plein. Open op zondag, al was dat niet zo duidelijk. Pas als er een klant binnenkwam, ging één enkele TL-lamp aan en verscheen de brave man in ruitjeshemd en debardeur. Zijn moeder in blauwe werkschort ging achter de toonbank staan. Naast vislijnen en aas werden er ook conserven en drankjes verkocht. Ik had echter enkel oog voor het rek naast de kassa waar het schepsnoep stond uitgestald. Ik kreeg een plastic bakje en mocht dat opvullen met smoelentrekkers, lange matten, perziken, aardbeien met en zonder suiker, kikkertjes, smurfen en colalollies. Heerlijk, heerlijk. Een zakje vol voor 20 frank. Het summum was de toverbal, zo’n hele grote witte met spikkeltjes. Je kent hem wel, hij heeft van die gekleurde laagjes en laat een wit laagje achter op je tong. Je likt en likt en likt tot je écht niet meer kan. Dan ligt hij daar op een bordje te wachten tot de volgende dag. Wat ik als tienjarig meisje haast magisch vond, is nu wansmakelijk.

Oranje boven

Onlangs verbleef ik voor werk tien dagen in het buitenland. Meer concreet treinde ik in vier uren naar Zwolle, een vriendelijk stadje bij onze noorderburen. Ik hoor je al denken: Pffff, Nederland, dat is het nu toch écht niet? Noem jij dát het buitenland? Bij die gierige Hollanders, die keeskoppen, die brutale betweters? Bij deze wil ik luid protesteren. Ik weerleg alle vooroordelen, want I love Holland. Ik ben fan. Alles is er zo heerlijk efficiënt geregeld en de communicatie direct en duidelijk. Zo werd ik nageroepen omdat ik op de fiets mijn hand niet uitstak om de richting aan te geven. Bij mijn retourtje Harderwijk kocht ik stroopwafels op de markt en kruidnootjes bij Van Delft in de smaken appeltaart en hagelslag. Ik ontdekte dat ik houd van zoute drop en haalde gezwind een vegan kroketje uit de muur. Na mijn mok verse gemberthee met sinaasappel kon ik lekker pinnen en kreeg ik keurig de bon. Bovendien keek niemand raar toen ik om 11u30 aan het lunchen sloeg met een tosti kaas en een glaasje melk. Ik kon er ook al dineren om 17u30. Helemaal mijn ding. Op de terugreis, in de trein naar België, wenste ik dan ook dat ik al die kleine Nederlandse gewoontes in mijn rugzak mee kon nemen naar huis. Dat gevoel in mijn living parkeren en er af en toe een beetje van nemen. Helaas, die pot pindakaas uit de Albert Heijn volstaat niet ter compensatie. Die zoute lik op mijn boterham zorgt hooguit voor een zweempje nostalgie.

Het appartement in Athene

Athene op een ochtend in februari. Ik kijk naar de twee citroenbomen in de tuin. Het wordt langzaam licht, veel vroeger dan in België. De zon schijnt al. Natuurlijk. Ik kook water voor sterke instantkoffie en een bord havermoutpap. Een schep Griekse yoghurt erbij en een sinaasappel. Ik ga zitten en vind langzaam mijn routine in het nieuwe oude appartement in Athene. Ik schakel de elektrische waterboiler in omdat ik binnen 20 minuten wil douchen en denk terug aan de vorige avond. De hartelijke verwelkoming door buurvrouw Maria. Met veel gebak en chocolaatjes. Griekse gastvrijheid en nieuwsgierigheid liggen dichtbij elkaar. Geduldig wachtend tot de tank van 80 liter voldoende warm water bevat, maak ik nog mijn dagelijkse sudoku op de app van De Morgen. Dan baan ik me een weg naar de douche. De vouwdeur van de badkamer werd reeds verwijderd. In afwachting van een volle deur verwittigen we elkaar dan maar als we naar de wc moeten. Ik word stilaan gewoon aan de logge, oude stoelen met foute bekleding, de uitklapbare salontafel, het bijzettafeltje met de porseleinen vaas en bloemen in glas, de herderspostuurtjes op de eikenhouten kast, het Chinese theeservies met veel te veel kopjes. Dit zou op Camping Flamingo vintage zijn. Prijzen tot 100 euro niet vreemd. De nieuwe airfryer van Xiaomi staat te pronken op het aanrecht. Glanzend wit en vierkant met bijhorende app. 24u op voorhand te programmeren én met 100 eenvoudige recepten. Van een stijlbreuk gesproken.

Hoe het zou zijn om te roken

De medische wetenschap staat verder dan ooit tevoren. Recente ontdekkingen en moderne technieken laten ons toe kanker en andere ziektes steeds beter te behandelen. Nooit eerder waren we ons zo bewust van ons eigen lichaam. Nooit eerder wisten we zo goed hoe we onszelf moeten verzorgen. De maakbare mens in een krampachtige poging om zo oud mogelijk te worden. Op bakfietsen en voorzien van katoenen zakjes halen we dus boodschappen bij de verpakkingsvrije biowinkel. Onbespoten en van de korte keten, met respect voor boer en dier. Daarna trekken we het bos in voor een wandeling of gaan we naar de yogales. Want aarden en dichtbij onszelf blijven in het “nu” schijnen cruciaal te zijn. In deze tijd van gezondheidshypes à la ginger shots, collageenpoeder en botox overweeg ik geregeld te beginnen met roken. Hoe zou het zijn om een sigaret op te steken? vraag ik me af. Gewoon, ’s morgens, net uit bed met een verse pot koffie. De balkondeur open, een aansteker zoeken en dan eens goed trekken aan die eerste sigaret van de dag. De dwarrelende rook in de koude ochtendlucht heeft iets romantisch. Het doet denken aan de affiches voor Hollywoodfilms uit de jaren 50. Toen roken nog stoer en sexy was. Toen nog niemand stilstond bij Fumer tue en de zieke longen op het pakje. Nu klinkt dit bijna als vloeken in de kerk. Hoogstens kom je nog weg met vapen. Dat elektrisch gedoe met veel stoom en kauwgomballengeur. Verstokte rokers zijn verbannen. Je vindt hen tegenwoordig in een kamertje op het eind van de gang of verregend in een hoekje van de binnenkoer. Hun glorietijd is voorbij.

Burn-on, baby

Zondagochtend, 8u30. Ik haast me met een warrig hoofd vers gewassen haar naar de yogales. Ik gooi mijn ecologische yogamat in de elektrische bakfiets en race ervan door in mijn legging van Lululemon. Tijdens de les Yin yoga lopen de werkafspraken van de komende week door mijn hoofd. Ik kom dichter bij mezelf. Zoiets toch. Na afloop van de les haal ik snel 10 pistoleetjes en 6 koffiekoeken bij de beste bakker van de stad voor de zondagse brunch van 11u. Omstreeks 13u app ik mijn beste vriendin x of ze mee wil naar die nieuwe film van Adil en Bilal want dat is toch dé “must see” van het moment. Als we om 15u voor de cinema staan, bel ik nog even mijn man. Hij mag niet vergeten de was binnenhalen want het zou gaan regenen. En die man van Hello Fresh zou langskomen om 16u30. Bij het naar huis gaan, pik ik gauw een koffie mee bij de leuke, nieuwe buurtbar. Caramel Latte en De Morgen. Het artikel over burn-on neem ik diagonaal door. Veel mensen zouden vermoeid en opgebrand blijven doorgaan, constant flirtend met de grens van volledige uitval. Ik betaal en haast me naar huis. De Hello Freshmaaltijd wacht.

Haiku met koffie

Geurige koffie. De stilte van de nacht hangt in huis. Ik geniet.

Fermenteren

Ik heb schrik van hoge facturen voor elektriciteit en gas. Want dat is tegenwoordig verplicht. Dat besef ik op zaterdagochtend als ik, in badjas, het wasrek vol zwarte onderbroeken passeer. Die waste ik gisteren nog om 22u aan nachttarief, uiteraard. Ik ga op de wc zitten en scrol door inventieve besparingstips in mijn nieuwsoverzicht op Facebook. Ik bedenk dat de bodywarmer die ik vorige week aan -50% kocht bij H&M goed van pas zal komen deze winter en bestel toch maar dat warmtekussen uit tip nummer 529 op bol.com. Ik deel op mijn Insta met #besparen en #goebezig. Zo blijf ik mee met de actuele trends want #fomo. Ik spoel door. Aan het Nespressoapparaat schrijf ik me in voor de cursus “fermenteren en confituur”. Dat is tip nummer 530. #proudofmyself

Ongeschoren

Het is vrijdag 28 oktober 2022. 12u30. Na de korte lunchdate met mijn man via Skype klap ik mijn laptop dicht. De soep is op, het bord is leeg. Ik besluit een terraske te gaan doen. Zomaar. Omdat dat kan tegenwoordig. Op een dag als vrijdag 29 oktober in België. “We moeten ervan profiteren,” bedenk ik luidop. “Is dit nu nog normaal,” vraag ik me tegelijk af. Ik besluit het gelaten te ondergaan want er asap zelf iets aan veranderen, kan nu eenmaal niet, toch? Ik ga in de volle zon zitten, zoals een echte Belgische bleekscheet als ik dat gewoonlijk graag doet. Koffie en De Morgen met de benen bloot. Ongeschoren. Ik dacht bij het begin van de maand in wintermodus te gaan.

Achtenveertig

Hij zit in de zetel, onder de groene plaid, en staart met wijd open ogen in het halfduister. Hij vergat het licht aan te doen. Zijn hoofd beweegt steeds van links naar rechts en terug. Ik vraag of hij thee wil maar wacht vergeefs op reactie. Hij bijt op zijn nagels en ik weet dat hij zijn hoofd breekt over een probleem waarvoor zeker een oplossing kan worden bedacht.

Lelies

Felroze lelies bieden troost bij eenzaamheid zolang ze bloeien.

Herfstige haiku's

I Bomen in herfsttooi. Intens kleurenpalet vóór de winterse kaalheid. II De kale takken van de eik. Verraden de nakende winter.

Opleiding

Licentiaat in de Taal- en Letterkunde, Romaanse talen (Frans-Italiaans)

Master in de Bedrijfscommunicatie

Geaggregeerde voor het secundair onderwijs

Diverse schrijfcursussen bij Wisper en Creatief Schrijven