Haar rode haar trekt mijn aandacht.
Ze staat daar als een vuurtoren aan zee.
Ze heeft één voet op haar fietspedaal en de ander rust op het asfalt. Haar lichaam houdt ze zo handig in balans.
Mijn ogen scannen nu het geheel. In haar handen haar camera.
Een stilleven in de ochtendsloot heeft haar doen stoppen zo vlak voordat haar school begint.
Een meisje van amper 14 jaar op deze grauwe ochtend vertraagt mijn denken en ik ben me bewust.
Met waardigheid bergt ze haar camera op en zet haar tweede voet terug op de pedaal.
Haar rode haar bekroont haar bleke gezicht. Ze schenkt me de mooiste glimlach. Als door een god gezonden breekt dit kind mijn dag. De simpelheid van het bestaan; ik was het de hele nacht kwijt.
Ik wou dat ik haar had gezegd hoe ze mijn leven vandaag heeft gered.