Ik heb een hekel aan die typische vraag als ge iemand tegenkomt; en alles goed?
Eerlijk, ge verwacht toch gewoon; ja en met u?
En als ge da toch verwacht, dan betekent da toch niks?
Ik wil eens antwoorden met; ik denk dat de gierigheid van mn pa me met een minderwaardigheidsgevoel heeft gegeven.
Da gevoel is nog versterkt na de scheiding van mn ouders. En ik weet, een deel van volwassen worden is uw ouders niet meer de schuld geven van uw problemen maar ik weet nog steeds niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik kan naar de psycholoog gaan maar da zijn ook maar plakkers op een bloedende wonde! Trouwens, da is het probleem net, ik ga geen geld aan mezelf uitgeven voor een psycholoog. Nu ben ik zelf vader en denk ik; wat als ik overcompenseer voor m'n zoon? Wat gebeurd er dan met mn kleinkind? Misschien heb ik m'n onbestaande kleinkind nu al gedoemd tot een ongelukkig leven en een slechte mentale gezondheid!
En hoe is't trouwens met u?
Goed?