Als de piano … deel 4
In gedachten van broer J .
Het is een hele eer en boeiend om kinderen van Dorke en Stina te zijn . Als ge ze in gedachten eens rustig bekijkt en beluisterd ,dan herinner ik mijn ouders terug in hun wezen ,hun taal ,hun klanken ,hun schrijven ,hun stappen ,hun bewegingen ,hun kijken en hun uitdrukkingen . Toch is onze Pa niet te evenaren.
Wat elk kind volmondig kan beamen is dat onze Pa heel veel en hard heeft gewerkt . Nooit opgeven ! Zo bijvoorbeeld bij overwerk in de mijn , was er ’s nachts geen tram (en later ) geen bus meer huiswaarts , dus midden in de nacht dikwijls te voet naar huis en ‘s morgens vroeg was hij toch weer stipt op het werk .
Meermalen zorgde onze Pa er voor dat ’s avonds zijn kroost braafjes in hun bed kwamen te liggen . Alles muisstil tot Pa beneden was , menigmaal werd er dan verstoppertje gespeeld . Dat ging zo : eentje verstopte zich en de andere moesten gaan zoeken ,niet rechtop lopend maar sluipend over de vloer . Op die bewuste avond had onze oudste broer zich verstopt . Wij ,zochten en zochten ,op alle kamers , op den allee , op het trapje naar de zolder … ons broer was onvindbaar … wij werden bang en traantjes vloeiden. Beneden hadden ons Ma en Pa geluid van geween en gesnik gehoord ,er was boven toch iets niet pluis … Plots knipte het licht aan in de hal en vroeg Pa voorzichtig : gaat het daar boven ? Stil allemaal en slapen ! Wij de traantjeslaters : “Pa onze grote broer is verdwenen.” IJzige stilte maar plots bulderde het gelach van onze broer . Hij had zich verstopt boven op de kleerkast . Iedereen terug gelukkig , lachen en slaap wel .
Ettelijke kilometers werden afgelegd op de gammele fiets samen met Pa op familiebezoek . Eén kleine van voor op het stoeltje en eentje achter op het bagagerek . Er waren toen geen verharde fietspaden , dikwijls slechts een karrespoor… het was een gehobbel en gebobbel ,soms platte tube . Maar voor wie van ons toen mee mocht ,was dat een onvergetelijke plezante ervaring .
Nog zo een avontuur was met de trein naar Antwerpen . In de voormiddag bezoek aan de zoo , nadien een hapje eten in de expres bar aan het station . ’s Namiddags met de tram naar Wilrijk , op bezoek bij Pa zijn studie- en jeugdvriend L.V. en zijn familie . We smulden van de koffiekoeken en pasten schoenen ,want M., L. zijn vrouw had een schoenwinkel . Vanzelfsprekend werden de familienieuwtjes uitgewisseld . Tegen de avond reisden we dan moe maar gelukkig terug naar huis .
De tweede wereldoorlog heeft onmiskenbaar sporen nagelaten in het leven van onze ouders . Onze Pa werd samen met veel andere mannen na de 18-daagse veldtocht in 1940 als krijgsgevangenen meegevoerd tot in Nürnberg . Daar werd hij tentverantwoordelijke . Bij de broodverdeling hield hij minuscuul bij wie de korst-van-die-dag terecht kwam , ieder op zijn beurt , eerlijk zijn deel was pa zijn zienswijze . Gelukkig werden Pa en die mannen vrijgelaten rond 9 juli 1940 . Onze Pa heeft daar een dagboek over bijgehouden.
In mei 1951 verhuisden ons gezin naar een eigen woning . Na jaren hard werken en sparen kwam hun wens uit en woonden wij in ons eigen huis ,wat waren we trots op en dankbaar om onze ouders .
Onze Pa zijn interesses waren ruim , hij hield van muziek en alles dat harmonieus klonk . We waren fier als een gieter wanneer we mee mochten naar het concert van de Harmonie in de Casino te B. . Via de radio genoot hij van de luisterspelen , de voetbal- en Prioruitslagen . Hij hoopte ooit een winnende combinatie samen te stellen maar won hij er nooit het grote lot mee . Hij meende wanneer hij beweerde met zijn gezin het grote lot gewonnen had. Pa was ook in onze ogen grootmeester in het schaken . Ik kan me niet indenken ooit van Pa te hebben gewonnen .
Hij zag de hele wereld bij het bestuderen van land- en wegenkaarten en heeft het geluk gehad om samen met Ma , met de al gehuwde kinderen mee op reis te kunnen gaan . Zo bezocht hij de Normandische kust met de herinneringen aan de landing in 1944 . Zo reisden ze ook door Italië met een bezoek aan Rome . ’n Weetje : voor de Lourdesreis samen met de kajotters van heel Vlaanderen in 1933 werd er 330 Bef. betaald hetgeen toen veel geld betrof .
Ik meen oprecht wanneer ik nu stel , dat onze Pa zijn positieve inzet voor de medemens mij en mijn broers en zussen op verschillende vlakken geprikkeld heeft en ons tot navolging heeft aangezet . J.