g.a.she

Gebruikersnaam g.a.she

Teksten

Ode on 't kamp van vrugger

Ode on ’t kamp van vrugger                                                Geschreven door dingske   Vrugger wast niks anders dan haai en zand Mo de keuning gink is oep reis En zoë buitesloape is ok ambetant En toen zette em hie e paleis   Toen kwamp er ‘t Kamp van Beverloo En de keuning zee “Bon-bon” En schoën braave maskes verkochte “coco” Veur ne cent oep de plas de Canon.   Zoë kwamper os deurpke in ’t midde van ’t bos En de huize waare van stroët En on de karmèl stont ne kios Veu de honde in tijt van noët.   Toen kwam den tijt van de veul soldoate En mee de soldoate diëste cafees Iederiën dee wa tem nie kost loate En de muziek spelde pardeblees.   Toen wierder hie hiël wa menuuse verschoote Zoewel int Vloms as int Frans Toen moeste de joenges veut leger nog loote En dieje der nie bij was had chans.   Toen was het fantastis veu de kommérs In de cafeekes was er plezier Het eete was goe en het vliës was vés En soaves droenk iederiën bier.   Noa den taptoe goenk dan iederieen sloape Mo de manne die waare nie muug Die stonte dan oep veu kartoeche te roape En ze ropte tot smeurreges vruug.   De maskes verkochte toen drank en crème En lings en rechs  soeveniers En soaves zeeje ze oooo… je tème Oep den allée des soepiers.   Zoë kwampe en goenke der veul piotte Ze verteerde hie geld dat  tgoest Doa waare serieuse mo doa waare ok zotte En die bleeve hie omdat tmoest !!!!     Woar is den tijt van de Cavalerie Van maneuvers en rappelees Toen iederiën lussterde , wille of nie As klèroens blieze in de karees.   Oo park royal , Oo malakoff , Oo pjeirepoel Oo schoënen tijt van feir la koer Gelle wet wel wa dakik bedoel Revjein veu tuu ee parlee mwa damoer……..          

g.a.she
41 0

Gebed voor even terug

Gebed voor even terug…   Geschreven door een moedige vrouw ALICE ons veel te vroeg ontvallen.   Geef ons nog eens van die ouwe pollutie    lijk vroeger Heer Een beerton die spuit, een berekuil die open gaat in het vroeg jaar Een dampende paardenvijg Een windstoot na een bord uiensoep Geef ons de Demer van de Witte, de dabbe en de fompe Stop al die cyaankali weer in de films van Hitchcock en in de detectives van Agatha Christie Geef ons een grote birkebezem om heel die smeerlapperij in het meerdegat op te ruimen Geef ons weer sprinkhanen en meikevers Geef ons in de zomer een hooiopper om onze kop tegen te leggen en  in de winter een Leuvense stoof om onze voeten te warmen Vul onze avonden nog eens met gepofte kastanjes Met Karel May en Winnetou of met zo’n ouwe misère met een blote madam Geef ons ook balkenbrij en hakkelummel hemel en aard bokesekoek Knubbelkesvlaai en beerslemp, lemmerkespap, Kerstbroodjes kuststeek, stoemp in de pot Kroeboet potenpetasie en andere lekfieten Geef ons coureurs die nog in hun guidon kunnen bijten Voetballers die op goal kermellen Zusters met gesteven kappen , jagers met konijn , vissers met vis Geef ons toch weer zo’n goeie ouwerwetse droom,  zonder rits of inkijkgaten maar tot boven helemaal toe met knieën in de bloes en  met een heel rij knoopjes op de rug. Geef ons vooral Heer mensen die nog echt content zijn… Mensen die nog echt zijn Leer het mij ook Heer…even maar… als het kan.                                                         Alice.                    

g.a.she
32 0

Uit 't dagboek van 't binkske

Uit ’t Dagboek van ’t Binkske:   Tijdens W.O. 2 : Onze Ceril goat werke.   ‘k Hèm in de vakanse weer wa meegemoakt. In e grooet huishaawe komde van alles teege. Onze Ceril blèft naa ut school en naturlèk moet èm goan werke. “ Oep stroat liere die snotneuze tog niks goets “ zeet ons voader. Ons moeder hat onze Ceril gèren oep ne bero gehat, moar da goat zoe gemèkkelèk nie Em heet geschreve en gevreve en ’t antwoort was altij ’t zelfde : “ de kaders zen bezet “ Wa da ze doar wille mee hemme weet ik nie goet. ‘k Hèm tog altij hoore zegge da die beromannen oep ‘ne stoel aan een toafel zitte en oep giene kader. Moar da zal misschien zèn veur de nieuf amplajees die mee de veloo komissès moete doen noar de post en noar de bank en zoo. Affijn doar was onze Ceril dan tog giene goeie veur gewèst want èm kan nog giene platte band plekke en da moette tegewoordig just goet kenne. Em is dan drij weeke bei ‘ ne bakker gewèst. Hat èm doar potverdekke moar gebleve den ezel. ’t Was lang geleje da we oeit zoveul brood in huis hemme gehat. Onze Ceril kreeg zijne bon oemdat èm giene weg kon mee de temberkes van de klanten. De geburen vertelde da ons moeder diee “weg “ beter kende. Naa, ik moet zegge da ons moeder altij een slum vremmes gewest is. Naa goat onze Ceril koole roapen oan de sjarbenage van Zolder. Doar is ne schoene cent mee te verdiene. Soems blèft em moar efkes achter… ’t Schènt da ze dan de koole brenge tot in Eppen. Ik vin da schooen van die menschen da ze zoe gedienstig zèn. As ekik ut school bleif goan ik tog zurgen da’k e goet pletske kan vast krijge. ‘k Hèm altij zin gehat veur kwaffeur, oemda mijn adste bruur da ok is. En dan moak kik drij bussen: “ Pour le garzon” : ieen veur oep de toafel , ieen veur oan de kapstok en ieen veur oan de klink van de deur. Moar moest den oorlog nod nie gedoan zèn dan goan ik bei ‘ne slachter !!!  ’t Binske.

g.a.she
0 0

DAAN 24 JANUARI 1998 - 2016

DAAN       24 JANUARI 1998 – 2016.   JE WAS HEEL KLEIN MAAR LEVENSKRACHTIG, JE VOND HET LEVEN DADELIJK PRACHTIG… JE WIST AL DUIDELIJK WAT JE WILDE, JE KRAAIDE, STAMPTE EN JE GILDE. JE LIET HET LEVEN NIET MEER LOS, JE BEET ERIN ALS ’n JONGE VOS. WE HEBBEN NU 18 JAAR NAAR JE GEKEKEN, NAAR JE LACH EN NAAR JE STREKEN… WE STAAN PAF VAN JE STERKE WIL, DIE MAAKT ONS EUFORISCH EN DAN WEER STIL… JE ONTSNAPT STEEDS AAN EEN STRENGE HAND, ONTWAPENEND ZIJN IS JE STERKSTE KANT… NIEUWSGIERIG EN LEERRIJK BEN JE ALS GEEN EEN, JE WILT ALLES WETEN EN LIEFST METEEN, JE ONSCHULD VEROVERT ALLE HARTEN, JE BENT IN STAAT JE LOT TE TARTEN. GA ONGEBONDEN, ONVERVAARD MAAR HOU DIT IN JE HART BEWAARD: “HET LEVEN IS HOE JIJ HET KNEEDT “ ’t ZIJ SNEL OF TRAAG, ’t ZIJ SMAL OF BREED… D’R IS KEUS GENOEG MET HIER EN DAAR : AVONTUUR EN SPIJTIG… OOK GEVAAR… UITEINDELIJK BESLIS JIJ WAT EN HOE, HOU JIJ DE DEUR OPEN OF TOE. DEZE VERJAARDAG IS HEEL BIJZONDER, 18 JAAR, DAT WORDT SPECIAAL… HOU HET MOOI EN VOEL DE TRILLING…ZO ’n JAAR BELEEF JE MAAR EENMAAL… WAAR EN HOE JIJ JE OOK GAAT ONTPLOOIEN, BLIJF JEZELF EN HOU JE TAAI, LAAT JE NIKS IN JE OGEN STROOIEN MAAR ZOEK BEWUST JE EIGEN DRAAI, WEET DAGELIJKS DE DAG TE PLUKKEN, GEBRUIK JE KRACHT EN ENERGIE, HET ZAL HEEL TOF WORDEN EN MOOI LUKKEN ALS JE ’t MENGT MET VEEL MUZIEK EN FANTASIE… HOE JE HET AANPAKT, WAT JE OOK DOET, HOU HET ZELF IN DE HAND, DAN DOET JE HET GOED. HARTELIJKE GELUKWENSEN VAN JE FIERE OPA en OMA.

g.a.she
0 0

VIVA LA VIDA

VIVA LA VIDA     Met haar opspringende, zwierige paardenstaart naast haar dartelende, jonge zusje Amapola, een onvergetelijk beeld met hun schattige sproetjes op hun neusje. Net 17 geworden en oh, zo eenzaam zonder jou. Je liegt als ze daar naar gissen met de vraag:” zeg ben je bang voor mij? Dan ga je blozen want als de zomer weer voorbij zal zijn, gaat iedereen een gelukkige verjaardag zingen en gaat de telefoon overspoeld worden met liefde woorden. Een oude kerstmiskaart in een doos, veel herinneringen, van gedeelde smart, halve smart. In je hoofd klinkt het mooie arrivederci… In het verre land op mijn ranch ben ik koning Maar heimwee naar huis knaagt Als el bandido in mij boven komt en ik zweer : geen zomer zonder jou, ik de zigeuner en jij mijn winterroosje, in het hutje bij de zee zonder arme Joe en Angelina die kreunen: Viva el Amor. Je smeekt: “zorg voor mijn hart” en na 20 minuten geduld geef je parels, juwelen en goud. Ik verlang naar Vlaanderen mijn land, maar het kan niet zijn, Liefdesverdriet door hetgeen je niet krijgen kan. Hij had alles en ik niets, Linda, maar hij komt terug met bamboe Jack zonder Addio. In de brief aan mijn darling vertel ik over alles wat je lust en de zonneschijn. Bid voor mij want het is tijd en alle wegen leiden naar Rome en zegt wat je diep treft. Over verboden dromen en er is een plaats in mijn armen, Over een tijd om alleen te zijn als twee oudjes en alle dagen kerstmis… Maar nu sta je daar, Lady en je zien huilen kan ik niet, Donna. Als ik mijn leven nog een keer kon overdoen… Vergeven kan, vergeten niet, maar iedereen heeft iemand nodig en als de muren konden praten…geloof in mij. Een huisje in Montmartre of in mijn caravan, oh my love vaarwel! Hopeloos? Iemand daar boven houd van mij… Mijn deur staat wijd open. Kijk : Twee verliefde ogen  en ga nooit alleen naar Venetië. Toen Nat King Cole van liefde zong… vergeet Barbara, Want ik mis je zo, met een eenzaam hart, aan de zee, alleen op de wereld, Zing ik alleen voor jou en ben stapelgek op jou. De Noorderwind huilt, ik kan niet zonder jou en schreeuwt om liefde, geef me liefde want mooi, ’t leven is mooi zoals die zomer van tien om te zien. Als je de klok terug kon draaien…? Oh wat vliegt de tijd… Overgaan… Hoop doet leven… ALLES…Hemelsblauw… Boven de wolken, een hart van goud met bloed, zweet en tranen. La melodia: ik hoor je toe, wil 17 dagen op zee met de mooiste en laat de liefde niet voorbij gaan. Ga nu en geef al je zorgen aan mij, mijn mooiste droom, Niemand weet waarom, SORRY! Want daar sta je dan, morgen gaat ze weg, zo gaat dat altijd… Wie, een man als ik ? Voor haar liefde in mineur of naar het paradijs! Alleen gaan ? Laat de zon in je hart, onvergetelijk, een vrouw zoals jij, Waar je ook maar bent ! VIVA LA VIDA !!!      

g.a.she
86 0

1954

1954   Over heel de wereld werd het H.MARIA-jaar aangekondigd, zo ook in onze parochie. Er zou een nieuw Mariabeeld: “O.L.VROUW van BANNEUX “ aangekocht worden om in het jaar dat beeld vanaf de gemeentegrens met pracht en praal binnen te dragen tot in de kerk. De families wonende langs en rondom de straten van de doortocht werden vriendelijk verzocht en gevraagd om de gevels en vensters te versieren met christelijke intenties. In voorbereiding van deze plechtigheid werd een Maria-kapelleke ontworpen en vervaardigd om aan de gevels op te hangen .Deze kapellekes werden dan opgesteld in het koorgedeelte van de kerk tijdens de inhuldiging en zegening. Uit elke woonwijk werd een persoon aangeduid om de families te vertegenwoordigen tijdens de plechtige viering en zegening van de kapellekes. Voor de wijk achter de broederschool werd onze pa uitgekozen om de jonge gezinnen van de Sint-Anthoniswijk te vertegenwoordigen. We woonden niet langs de steenweg maar in een zijstraat. Ons huis had een mansarde met een groot raam waardoor je uitkeek op de steenweg, waarlangs de kaarsjes  processie met het Mariabeeld trok. Op het kapje rond de kaars stonden teksten van devote Marialiedjes. Op de grote dag van de processie werd er vanaf de start aan de vrachtkar gebeden en gezongen tot in de kerk door de gelovigen. Als kind van 10 jaar waren het spannende momenten vanaf het versieren van het raam en het uitkijken naar heel het gebeuren. Het was een magisch moment toen bij valavond een lange sliert van mensen met flikkerende kaarsjes de straten vulden tot in de grote kerk, waar een nederige, biddende en toch trotse vader knielend bij de kapellekes plaats nam.

g.a.she
0 0

Mijn droom werd waar...deel 1

Mijn droom werd waar ! deel 1.   Bij de viering van het 75 jarig bestaan van onze school werd ook een monument van lerares gehuldigd. Als oud-leerling was ik uitgenodigd om mee te vieren. Het is toen, dat mijn wensdroom wortels heeft geschoten, door het blij weerzien van leerkrachten en zeker van de klasgenoten. Het was een prachtige lentedag, daardoor nog gezelliger, de verhalen pittiger naargelang de santé’s volgden. Bij het afscheid meermaals de wens geuit en gehoord van : kunnen we eens afspreken met onze klasgenoten om samen herinneringen op te halen? Ja , dat gaan we doen! Maar ja, hoe gaat dat? Druk met het gezin, werk, dagelijkse beslommeringen, lief en leed in de familie. Toen ik in 2004 de kans kreeg om met pensioen te gaan nam ik me voor : nu of nooit ! Begonnen met informatie te vergaren om zo de reünie voor mijn klasgenoten te kunnen organiseren. Namen en adressen opzoeken! Hoe? Bezoek aan de school met beleefd verzoek naar naamlijsten en klassamenstellingen, eventueel foto’s en beeldmateriaal om zeker niemand te vergeten en zo uit te sluiten. Het was niet simpel om iets vast te krijgen in de school… totdat een vriendelijke secretaresse de archiefkast indook, ( in onze tijd werd alles in schoonschrift opgetekend in grote boeken door de nonnekes ) gelukkig kwam ze ook weer uit de kast met, geluk voor mij, de grote boeken van 1960-61-62. De nodige nota’s en koppies konden genomen worden en de zoektocht kon van start. Een klasgenoot uit naburig dorp gecontacteerd, de zoektocht was serieus begonnen…aan de hand van de naamlijsten, thuisadressen van toen, de telefoonnummers die ik tijdens het schoolfeest bijeen had gesprokkeld gaven het startschot. Na  veel telefonische oproepen,  (ge wilt de telefoonrekening van die tijd niet zien) via buren en familie behaalden we een knap resultaat : van de schooljaren 1960-61 en 1961-62 hadden we 56 adressen gevonden. Oef, zover waren we! Door die vele kontakten, kwamen plots aanvragen binnen van klasgenoten die door omstandigheden de laatste 2 schooljaren niet afgemaakt hadden en toch graag wilde komen naar de bijeenkomst. Geen probleem, de naamlijst werd aangevuld tot 69 klasgenoten. Ondertussen zaten mijn schoolvriendin en ik niet stil, er moest een bijzondere dag georganiseerd worden. We opteerde voor een namiddag, het moest geen nachtbraak worden. Alleen de klasgenoten, want niet iedereen had het geluk haar partner nog te hebben. Onze reünie : “ 1960-1962 “ zou doorgaan op donderdag 24 november 2005 vanaf 14.00 uur in het cafetaria “ Hamlet “ van het C.C.. Uitnodigingen werden geschreven in schoonschrift, gepost. Vol verwachting…. De afspraak  met de gerant van het café over het verloop van de namiddag was: “ Zorg voor lekkernijen, natjes en droogjes. De inschrijvingen liepen vlot binnen tot 38 deelnemers. Enkele klasgenoten lieten zich , spijtig genoeg wegens gezondheidsredenen verontschuldigen, met veel pijn in het hart, ze waren er dolgraag bij geweest, misschien een volgende keer?! Hun wens was om de  hartelijke groeten over te brengen aan de aanwezige jeugdvriendinnen. In de uitnodiging vroegen we om foto’s van vroeger mee te brengen, ikzelf was al tijdens het plannen en de voorbereidingen op zoek gegaan naar info van de school en naar foto’s die ik in al die jaren vergaard en bewaard had. Na vragen en veel zagen aan de nonnekes kwam het fotoalbum  te voorschijn over het feest van het 75 jarig bestaan van de school. Een video-opname verkreeg ik via de broer van onze  juf die in het laatste schooljaar klastitularis was, deze opname ging over het feest ter gelegenheid van de op pensioenstelling van drie verdienstelijke regentessen. Na al die moeite en inspanningen was het wachten op “ moment  suprême “ : “ DE Reünie “ 24-11-2005. Iets voor 14.00 uur, plotse drukte, veel beweging in de buurt van het C.C.. Aankomende en parkerende wagens, bekende gezichten ! Ongelooflijk na al die jaren! Hartkloppingen!!! Het was een blij en warm weerzien, velen herkennende gezichten met toch af en toe de vraag : wie is dat toch al weer? Hoe heet jij of zij ? Gelukkig herkende ik bijna iedereen meteen, bij ’n twijfeling…,doch na één woord,  herkende ik ze aan hun stem. Het deed me zoveel deugd dat iedereen mij meteen herkende en me herinnerde. Het was heerlijk! We waren terug : “ die schoolmeisjes! “ Het stille cafetaria gonsden in een paar minuten van blijheid en gelukkige mensen! Bekende stemmen, hoe gaat het? Hartelijke knuffels en traantjes van geluk! We deden de “VROUW “ alle eer aan! Ik hoor nog steeds de naklanken… weet je nog? Is… hier? Heb je van… iets gehoord? … Het voelde zo goed, het deed zo ’n deugd om zoveel hartelijkheid! Alles viel in de plooi, iedereen vond haar schoolvriendinnen van weleer terug, uit onze mooie tienertijd: “ 16-17-18 jaar.” Ondergetekende, zorgde voor het startschot,  ( in schoolse stijl! ) met de aanwezigheidslijst : door naamafroeping, vervolgens een HARTELIJK WELKOM!  Steeds met ‘n  grote knipoog, (soms wel twee ) en af en toe een traantje wegpinkend. Emotie! Het ging van de jeugdidolen tot aan de vriendjes en hoe onze schooltijd was verlopen. De vermeldingen van naam en toenaam van directie, klastitularissen, bijnamen, anekdotes, belevenissen en zoveel meer. Ik kreeg de volle aandacht…, onderbroken met gelach …,soms schaterlachen…, sommige konden niet bijkomen… hadden nog… napret!!! ’n Pauze ingelast,  af en toe,  om te bekomen…, instemmingen…, aanvullingen…,  de nodige commentaren, graag zelfs… en ze kwamen !!! G. In deel 2 lees je mijn toespraak aan mijn fantastische klasgenoten.

g.a.she
58 2

Kristal

  “ KRISTAL “   Ik heb een huisje van kristal, waarin mijn hart weerspiegelen kan. Mijn onmetelijke gedachtenspinsels leest en voelt. Mij dagdromen doet en vertelt van heel vroeger…. Make en Pake… Grote broer en zus… Broer en broertje… Ikke… Opeens, klein babyzusje met kakkebonen en kindekessuiker. Huis met twee voordeuren aan de tramstatie en spoorweg. ’n Paljée, hof ,greppel, konijnenkot en gritsel. Velo (oke ), oei, au, kapotte knieën, pijn, traantjes. Krieken van ’t zonneke, oorwormenappelboom. Zandberg met hanengevechten. Dichtbij Bomma en Bompa, tantes en nonkels . Veel familie en Angeline. Verrassing met Pasen : babybroertje gebracht door de klokken uit Rome. Wijn ( wind ) pokken, dikoor, ( bof ). Kakschool met soeur Marie-Louise en soeur Gilberte. Sjieke soep ( chicken soup ). Ineens, ging ons Bomma Jeanne dood. Bompa bleef alleen in “ le Petit Bazar ”,vol met souvenirs “de Bourg Leopold”. Zicht – en prentkaarten, crayons en gommekes, porte-plumes en cahiers. Puff poeders, rouge en lippenstift, colliers en zakmesjes. Fopsuikers, namaakspinnen en –keutels. Poppen, beren, autokes, puzzels , spellen en nog veel meer. Togen en kasten met sloten en heel veel sleutels. Verhuis naar ons nieuwe huis achter de broederschool…. Plotseling, babybroertje, zo klein, zo mooi. Fier naar school met het goeie nieuws aan juffrouw Manda. Op de speelplaats van een buurmeisje een stamp gekregen, omdat de ooievaar bij ons thuis geweest was en niet bij hen. Commissies aan huis gebracht door bijna allemaal Jeffen : Jef van ’t brood ; Jef van de kolen ; Jef de brouwer ; Jef van de schellen ; Jef van de ziekenkas ; De facteur was … Sjarel. Verstopperke en zoveel spelletjes in de mulle straat, het boske en maisveld. Voor 1 frank een piering opeten. Poppenkast spelen en driekoningen zingen. De “ witte “ met zijn kreemkar en zijn Martha haar snoepwinkeltje. Mella met crème-glace en 4 karamellen voor 1 frank. Van vooruit, achteruit ; ’t kaat zonder hum ; daar is men verstand te klein voor; Stukske eten ; ietske drinken ; zet u neer …. En… Hoor je door dit alles… de pianoklanken… van… Plaisir d’amour…Les millions d’arlequin…Komm Zigani…Wien, wien… J’attendrai…Reviens…We’ll meet again….      

g.a.she
48 2

Als de piano ... deel 8

Als de piano … deel 8 Verhaal over onze oudste broer V. ,( ons veel te vroeg ontvallen en zo geen hulde aan en over Pa kon schrijven. ) dit verhaal is geschreven door onze jongste broer M. Als jongste van acht kinderen in het gezin , kan ik alleen maar vermoeden hoe het moet geweest zijn voor onze V. als oudste kind in de familie . Hij was tevens het eerste kleinkind zowel in de familie A. en H. Vooral in deze laatste familie zouden nog vele nakomelingen geboren worden . Het jonge gezinnetje thuis telde reeds een zoontje en dochtertje, toen net in 1942 broertje J. geboren werd, het was midden in W.O. 2 , brak er een epidemie ( de kroep )uit in onze gemeente , menige jongentjes overleefde deze ziekte niet . Onze oudste broer V. werd opgenomen in het ziekenhuis te M.. Onze Pa waakte over hem dag en nacht. De tederheid ,het geduld ,de vastberadenheid , de overgave , kortom de pure liefde waarmee onze Pa toen zijn oudste kind heeft verzorgd is niet (meer) van deze wereld en tijd . Hoe kan ik dat weten ? zult ge zeggen . Ik las het uit de brieven , die hij schreef aan Ma en meegaf met bomma en bompa als ze hun kleinkind kwamen bezoeken , ons Ma thuis blijvend, in grote angst om haar zoontje, maar gesterkt en gesteund door haar liefste Dorke en familie, moest blijven zorgen voor de “klein mannen” thuis , maar ze werd minutieus op de hoogte gehouden over het reilen en zeilen in de kliniek. IK wil toch nog extra  benadrukken dat dit alles gebeurde tijdens de tweede wereldoorlog. Gelukkig overleefde onze grote broer deze aanval op zijn gezondheid, getekend voor het leven met een litteken, waar hij nog dikwijls over kon vertellen hoe hij daaraan gekomen was . Onze V ,( verwent als eerste kleinkind ,op 5 jarig jongetje met één voetje in het graf gestaan , verschillende keren dicht bij de dood gestaan. Was hij daarom niet altijd de gemakkelijkste? (wie zal het zeggen?) Toch was hij een avonturier. Het voornaamste voor ons is waar we heel zeker van zijn : “ hij hield zielsveel van zijn vader en moeder, droeg hen op handen, was fier op zijn de familie. Toen Pa twee dagen voor Kerstmis plots overleed, verloren we ons vader, maar ook onze beste maatje en vriend. Onze grote broer sukkelde al langere tijd met zijn gezondheid; de dood van zijn geliefde vader trof hem zeer. Slechts een goed jaar heeft hij onze Pa overleefd en hem zo vervoegd ergens in de blauwe lucht. Ik zie ze al samen zitten in een vliegtuig met V. aan de stuurknuppel ( altijd zijn ultieme droom geweest, maar verijdeld door een oogafwijking,) en onze Pa op de zetel va de copiloot met een wereldkaart op schoot. Terug verenigd en overgelukkig… M..  

g.a.she
5 1

Als de piano ... deel 7

Als de piano … deel 7  De benjamin aan het woord , broer M. Ik heb ontzettend veel schone herinneringen aan onze Pa . Al mijmerend kwam ik eerst bij het biljarten , waarvoor hij mijn interesse opwekte . In de zestiger jaren bestond het snookerspel nog niet in onze kontreien , er werd wel veel drieband gespeeld . Vandaar ook de vele wereld -kampioenschappen die ons landje telde . Vele cafés werden omgetoverd tot biljartclubs, waardoor vele amateurs er hun “ sport “ konden beoefenen. Zo gebeurde het dat onze Pa en ik na de zondagsmis naar café “ Au Prince Royal “ afzakten en hij mij de eerste kneepjes van het biljart vak leerde . Niet dat onze Pa mij in het verderf wou stortte door regelmatig op café te gaan , neen hoor , gelukkig , er waren de man en schoonvader van ons oudste zus ook biljart –minded . Er kwam een biljarttafel te staan in de refter van hun bedrijf en op dinsdagavond , als de dames met hun wekelijkse kaart – en kwebbelavond begonnen ,zakte de mannen af , richting naar de refter . Ik mocht als jonge kadee ook mee en brachten zij en onze Pa mij de liefde voor het biljarten bij . Als je de basisregels van dit spel beheerst , zal je die nooit vergeten . Dat zal ook wel de denkwijze zijn geweest van onze Pa , vele jaren eerder , toen ik nog niet geboren was . Hij was werkzaam als paswerker in het ketelhuis van de steenkoolmijn te B.. Om de middagpauze op een aangename en toch leerrijke manier te laten verlopen had hij de werkmakkers het schaakspel aangeleerd . Dat was, denk ik, op het eerste zicht , toch een niet zo voor de hand liggend idee , maar zijn collega’s zagen dit wel zitten en zo werden er elke middag , enkele wedstrijden gespeeld . ( het niet afgewerkte spel werd de dag nadien verdergezet .)  Zo zie je , hoe een eenvoudige man , maar iemand met een bredere kijk op de wereld , zijn directe omgeving naar een hoger niveau kon tillen. Dit betrof niet alleen , het ontspannend item . Onze Pa was klein van gestalte , (1,62 m) maar zijn daden waren groot , heel groot ! dank je wel ! Pa , we missen jou , nog elke dag , waar je ook bent , doe de groeten daarginds aan iedereen ,niet alleen degene van tussen de biljarttafels en aan het schaakbord , maar aan allen , die dicht bij ons hart liggen . M..

g.a.she
0 0

Als de piano ... deel 6

Als de piano… deel 6 Gedachtenspinsels van broer G. “Pa , had je mij vroeger maar gestraft !” Onze grootvader baatte in de jaren stillekes ,rond 1925 , de “ Friture Renommée” uit in L. Vooral tijdens de weekends kwamen de officieren er met hun dames dineren en nadien werd er gezongen en gedanst .In die tijd was er nog geen juke-box . Ons vader werd daarom verplicht om bij de nonnekes notenleer te gaan volgen en vervolgens piano te leren spelen . Voor Pa moet dat toen aangevoeld hebben als een straf , want terwijl zijn kameraadjes voetbal speelden , moest hij notenbalken aan mekaar rijgen . Hij wilden zijn zonen dat niet aandoen om hen naar de muziekschool te sturen . God , Pa had mij toen maar gestraft, want ik mis deze lessen wel ! Zelf bezit ik ondertussen twee piano’s , maar dat is een ander verhaal . Onze Pa had een absoluut gehoor en kon alle liedjes meteen naspelen . Hij was samen met Ma een grote liefhebber van operettes , bekende opera-aria’s of liederen gezongen door beroemde tenoren van weleer zoals :Benjamino Gigli , Mario Lanza ,enz …. Hij was ook verzot op fanfare – en brassbandmuziek . Welk wenend kind en kleinkind werd met een tararaboem – deuntje gesust al stappend door het huis ? Binnen de minuut kalmeerde het kleintje of sliep het weldra in ,op de armen of op de brede schouders van Pa of bompa .         Door zijn klassieke opleiding had ons vader veel muziekpartituren . Het moet rond mijn vijf en twintigste geweest zijn, toen ik Pa vroeg of hij die kon lezen en wel eens speelde . Ik kreeg als antwoord : “natuurlijk , kan ik die lezen en spelen ,daar heb ik lang genoeg voor gestudeerd en gezweet bij de nonnekes.” HIJ vertrouwde me ook toe : “ ik hield er ook niet zo van .” Op mijn vraag om te bewijzen dat hij het wel kon , speelde hij maar eventjes een airke van Chopin … ! Ik had in al die jaren , Pa nog nooit zoiets zien doen of hem zo horen spelen …. Als aan de grond genageld  stond ik daar, met de krop in de keel , sprakeloos , overdonderd , ik was er niet goed , moest serieus bekomen van de emotie , ik stelde vast , na het terug met twee voeten op de grond te zijn geland ,na  al die prachtige klanken en muziek , spijtig genoeg , dat door dit privé piano concert uitgevoerd door Pa ,we op het gebied van klassiek pianospel toch al die jaren iets gemist hadden . Chopin is inmiddels m’n lievelingscomponist . Ik kan amper een partituur lezen maar al wat Pa nooit gespeeld heeft , zit inmiddels in mijn geheugen geprent en bewaart in mijn hart . Dank je wel Pa dat je mij ( ons ) de liefde voor MUZIEK hebt bijgebracht . Geniet samen met ons Ma van op jullie wolkje mee , wanneer wij tijdens onze familiebijeenkomsten een liedje zingen of elkaar nieuwtjes bezorgen over de ontdekking van een nieuw zangfenomeen of muzikant . Opvolging verzekerd op muzikaal gebied ! Een achterkleinzoon die op jonge leeftijd , barstend van talent , op de t.v. , de finale van Junior Eurosong haalt samen met een vriendinnetje onder de naam: “DNA.” Wat zouden jullie trots geweest zijn en Pa had onmiddellijk het liedje meegespeeld op de piano . Een kleindochter mocht de titel van Ambassadeur van de Klassieke Muziek dragen en een kleinzoon , heeft het professioneel al ver gebracht als maestro van een muziekensemble en als dirigent van een harmonie die de muziek speelt waar jij zo verzot op was . Een deuntje of muziekstuk uit de oude doos …,een aria gebracht door een lading nieuwe tenoren of soprano’s…,een opvoering met wat jij “ machtige muziek “ zou hebben genoemd… denkt ieder van ons steeds , jouw kinderen ,kleinkinderen en nog veel meerdere : “ DAAR had Hij moeten bij geweest zijn ! “ Pa , wij missen je zozeer . G.

g.a.she
0 0

Als de piano ... deel 5

Als de piano … deel 5 Herinneringen van zus P. aan onze Pa : Aan Pa terug denkend , geeft me altijd een warm en rustgevend gevoel . Nochtans stond hij synoniem voor een hardwerkende man ,uiterst zelden rustend in de zetel . Een heel fijne herinnering was op zondagmorgen naar de mis te voet langs de spooroverweg in het kielzog van onze Pa . We stapten samen in de maat ,neuriënd met soms zelfs hoorbare pom-pom-pom , pararapampom-pom over de straat tot aan de kerk . Alle marsen die onze Pa kende kwamen aan bod en zodoende kennen we er sommige nog van . Het gaf een geweldig samenhorigheidsgevoel. De band die toen gesmeed is ,is nu bij het ouder worden nog steeds van groot belang . Wat die marsen betreft , die komen op onze familiefeestjes nog regelmatig boven water ,we kenden toen alleen de pom-poms , maar nu weten we zelfs dat de mars van de zweetmuttekes er bij zat . De zusters karmelietessen konden altijd op de hulp van Ma en Pa rekenen en zij op hun gebed . Was er iets stuk , het werd hersteld , moesten vijzen of moeren los , die dikwijls verroest waren , kreeg onze Pa ze toch los met het tovermiddel : (in onze kindertaal : heksentuf .) Wat alle bezoekers bij ons thuis volmondig zullen beamen en herinneren ,was de joviale ontvangst met de gekende uitspraken : ietske drinken ? stukske eten ? alles goed ? zet u neer ! Onze Pa had iets van een grappige clown , met zijn guitige ogen , gekke sprongen ,gebaren en bekkengetrek ,waardoor na het bezoek aan bomma en bompa ,de kleinkinderen nog minutenlang schaterlachend op de achterbank van de auto zaten en we huiswaarts keerden met de liedjes en gedichtjes van bompa Dorke op de achtergrond , ze zongen en kwebbelde , tot ze in slaap vielen. Tot het dagelijks ritueel thuis waren een kusje en een kruisje op het voorhoofd van elk kind gegeven door Ma en Pa , voor het slapen gaan, zowel voor groot en klein . Met zo ’n veilig gevoel de nacht in gaan . ONVERGETELIJK ! Wat was het leven toen simpel en wondermooi ! Achter , beter gezegd naast onze Pa stond een sterke vrouw ,ons Ma . Zonder mekaars eindeloze liefde zouden zij niet het hechte liefdevol koppel geworden zijn zoals wij ze hebben gekend en mochten ervaren . Ze hebben al hun liefde op ons overgedragen en ons alzo steeds een warm nest en thuis gegeven . Ik besef dat wij waren gezegend met zo’n zorgzame vader en moeder , beide met een immens groot verantwoordelijkheidsgevoel .Pa en Ma , duizendmaal dank . P.  

g.a.she
0 0

Als de piano ... deel 4

Als de piano … deel 4  In gedachten van broer J . Het is een hele eer en boeiend om kinderen van Dorke en Stina te zijn . Als ge ze in gedachten eens rustig bekijkt en beluisterd ,dan herinner ik mijn ouders terug in hun wezen ,hun taal ,hun klanken ,hun schrijven ,hun stappen ,hun bewegingen ,hun kijken en hun uitdrukkingen . Toch is onze Pa niet te evenaren. Wat elk kind volmondig kan beamen is dat onze Pa heel veel en hard heeft gewerkt . Nooit opgeven ! Zo bijvoorbeeld bij overwerk in de mijn , was er ’s nachts geen tram (en later ) geen bus meer huiswaarts , dus midden in de nacht dikwijls te voet naar huis en ‘s morgens vroeg was hij toch weer stipt op het werk . Meermalen zorgde onze Pa er voor dat ’s avonds zijn kroost braafjes in hun bed kwamen te liggen .  Alles muisstil tot Pa beneden was , menigmaal werd er dan verstoppertje gespeeld . Dat ging zo : eentje verstopte zich en de andere moesten gaan zoeken ,niet rechtop lopend maar sluipend over de vloer . Op die bewuste avond had onze oudste broer zich verstopt . Wij ,zochten en zochten ,op alle kamers , op den allee , op het trapje naar de zolder … ons broer was onvindbaar … wij werden bang  en traantjes vloeiden. Beneden hadden ons Ma en Pa geluid van geween en gesnik gehoord ,er was boven toch iets niet pluis … Plots knipte het licht aan in de hal en vroeg Pa voorzichtig : gaat het daar boven ? Stil allemaal en slapen ! Wij de traantjeslaters : “Pa onze grote broer is verdwenen.” IJzige stilte maar plots bulderde het gelach van onze broer . Hij had zich verstopt boven op de kleerkast . Iedereen terug gelukkig , lachen en slaap wel . Ettelijke kilometers werden afgelegd op de gammele fiets samen met Pa op familiebezoek . Eén kleine van voor op het stoeltje en eentje achter op het bagagerek . Er waren toen geen verharde fietspaden , dikwijls slechts een karrespoor… het was een gehobbel en gebobbel ,soms platte tube . Maar voor wie van ons toen mee mocht ,was dat een onvergetelijke plezante ervaring . Nog zo een avontuur was met de trein naar Antwerpen . In de voormiddag bezoek aan de zoo , nadien een hapje eten in de expres bar aan het station . ’s Namiddags met de tram naar Wilrijk , op bezoek bij Pa zijn studie- en jeugdvriend L.V. en zijn familie . We smulden van de koffiekoeken en pasten schoenen ,want M., L. zijn vrouw had een schoenwinkel . Vanzelfsprekend werden de familienieuwtjes uitgewisseld . Tegen de avond reisden we dan moe maar gelukkig terug naar huis . De tweede wereldoorlog heeft onmiskenbaar sporen nagelaten in het leven van onze ouders . Onze Pa werd samen met veel andere mannen na de 18-daagse veldtocht in 1940 als krijgsgevangenen meegevoerd tot in Nürnberg . Daar werd hij tentverantwoordelijke . Bij de broodverdeling hield hij minuscuul bij wie de korst-van-die-dag terecht kwam , ieder op zijn beurt , eerlijk zijn deel was pa zijn zienswijze . Gelukkig werden Pa en die mannen vrijgelaten rond 9 juli 1940 . Onze Pa heeft daar een dagboek over bijgehouden. In mei 1951 verhuisden ons gezin naar een eigen woning . Na jaren hard werken en sparen kwam hun wens uit en woonden wij in ons eigen huis ,wat waren we trots op en dankbaar om onze ouders . Onze Pa zijn interesses waren ruim , hij hield van muziek en alles dat harmonieus klonk . We waren fier als een gieter wanneer we mee mochten naar het concert van de Harmonie in de Casino te B. . Via de radio genoot hij van de luisterspelen , de voetbal- en Prioruitslagen . Hij hoopte ooit een winnende combinatie samen te stellen maar won hij er nooit het grote lot mee . Hij meende wanneer hij beweerde met zijn gezin het grote lot gewonnen had. Pa was ook in onze ogen grootmeester in het schaken . Ik kan me niet indenken ooit van Pa te hebben gewonnen . Hij zag de hele wereld bij het bestuderen van land- en wegenkaarten en heeft het geluk gehad om samen met Ma , met de al gehuwde kinderen mee op reis te kunnen gaan . Zo bezocht hij de Normandische kust met de herinneringen aan de landing in 1944 . Zo reisden ze ook door Italië met een bezoek aan Rome . ’n Weetje : voor de Lourdesreis samen met de kajotters van heel Vlaanderen in 1933 werd er 330 Bef. betaald hetgeen toen veel geld betrof . Ik meen oprecht wanneer ik nu stel , dat onze Pa zijn positieve inzet voor de medemens mij en mijn broers en zussen op verschillende vlakken geprikkeld heeft en ons tot navolging heeft aangezet . J.            

g.a.she
0 0

Als de piano ... deel 3

Als de piano … deel 3 Verhaal van broer A . Onze Pa is een echte “Kampenaar “.Eerstgeboren zoon van V.A. en J.B.. In 1935 huwde onze Pa met J.H. eerstgeboren dochter van J.H. en C.V. , die onze lieve moeder zou worden . Dorke werd als jonge man sterk aangegrepen door de boodschap van priester ( later kardinaal ) Jozef Cardijn , die vond dat jonge arbeiders een eigen zending en verantwoordelijkheid hadden . Gefascineerd door de woorden en de figuur van Cardijn werd hij kajotter in hart en nieren . Hij is dat zijn verdere leven gebleven . De rode draad in onze Pa zijn leven is deze van dienstbaarheid , trouw en nederigheid tegenover iedereen en vooral in het bijzonder voor de zwakkeren in de maatschappij . Onze Pa zijn karakter betrof optimisme ,moed , kop omhoog , vooruitkijkend en toch het verleden koesteren . Kortom in elkeen het goede zoeken , warmte en genegenheid rondstrooien met gulle hand . Onvoorwaardelijke en niet aflatende werkkracht , steun en toeverlaat op sociaal , parochiaal en gemeentelijk vlak . Op de koolmijn in B., waar hij altijd heeft gewerkt , werd hij de eerste (en dit gedurende 12 jaar ) secretaris van de ondernemingsraad . Voor zijn inzet werd hij geëerd als laureaat van de arbeid . Onze Pa was een heel christelijk ,vroom ,en sociaal bewogen man met groot respect voor ieders overtuiging . Het zware werk op de mijn , de zorg voor een groot gezin en zijn bejaarde vader ,alsmede zijn bewogen leven en inzet hebben vroegtijdig hun tol geëist . Hij is ons veel te vroeg ontvallen twee dagen voor kerstmis in 1982 . Zijn familie , vrienden  oud-werkmakkers , kennissen van heinde en ver , de kampse bevolking ,allen bewezen ze hem hun eer en dank op zijn begrafenis door massaal aanwezig te zijn . A.  

g.a.she
14 0

als de piano ... deel 1

ALS DE PIANO …  deel 1 . Ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de geboortedatum van onze PA : een eerbetoon aan hem . In 1977 schreef Nelly Byl een tekst op muziek van Will Tura . dit lied kreeg als titel : “ Als de muren konden praten .” Will zong dit lied reeds duizend maal , het heeft een vaste waarde in zijn concerten . Hij brengt het telkens met volle overtuiging en wordt door de fans laaiend enthousiast onthaald met een daverend applaus . We zijn ondertussen in het jaar 2012 .Honderd jaar geleden , meer bepaald op 26 februari 1912 , werd onze “Pa Dorke” geboren . Naar aanleiding van deze herdenking wens ik dit volgend verhaal te brengen met als titel : “ Als de piano van onze Pa kon praten ! “ Bij het bekijken van foto’s en het ophalen van herinneringen aan onze familie komen dikwijls de piano en het pianospel van onze Pa naar boven en dan volgen de verhalen . Onze Pa bespeelde de piano bij elke gelegenheid en gebeurtenis , bij vreugde , angsten ,verdriet ,geluk ,amusement en gewoon uit plezier . Onze Pa was begaafd met een muzikaal gehoor en eigen stijl van uitvoering . Ik herinner mij elk jaar het Eurovisiesongfestival op t.v. .Zodra het winnende liedje bekend was zette onze Pa zich aan de piano en speelde vrolijk het gekozen wijsje lustig mee . Tijdens zijn jeugd was hij lid van de kajotters . Er werden bonte avonden georganiseerd in zaal Patria . De piano werd dan met de stootkar naar de zaal gebracht waar onze Pa menige sterren voor één avond begeleidde . Meermaals is dit verhaal verteld tijdens zeer aangename ontmoetingen en gesprekken , over vroeger , dan borrelde de verhalen op over onze Pa en zijn begeleiding op de piano en welke capriolen hij daarbij uithaalde. Bij de bevrijding in 1944 werd de piano buiten gesleurd ,Pa speelde populaire deuntjes en de buren en omstaanders dansten en zongen op de noten van de muziek . Gelukkig , de oorlog was ten einde !!! Het moet een hele karwei van heffen zijn geweest om die piano op straat te krijgen want dat meubelinstrument is immers loodzwaar . Bij elk familie – en vriendenbezoek werd er duchtig piano gespeeld en uit volle borst meegezongen . Door de kleinkinderen werd onze Pa ‘ bompa Dorke ‘ genoemd . Hij was geliefd door jong en oud . De vriendinnetjes van ons dochter wilden gegarandeerd mee naar bompa Dorke om hem te zien en te horen pianospelen ,om te luisteren naar zijn verhaaltjes en hun krom lachten met zijn grapjes , terwijl ze ondertussen smulden van de lekkere wafels , gebakken door bomma Stina . Ons Ma zag het levenslicht ook in 1912 en wel op 7 januari . In 1935 huwde Dorke met zijn geliefde Stina . We stellen ons dikwijls de vraag : hoeveel muzikale liefdesverklaringen ons Ma ooit  gekregen heeft van Pa , in een sfeer vol van oprechte gevoelens en tederheid ? We zijn er zeker van dat ze ontelbaar keren door het huis weerklonken . De piano thuis staat in ons familiaal collectief geheugen met zijn prachtige klanken eeuwig verbonden met en door het leven van onze Pa Dorke . Fijn voor mij want Pa zijn piano staat al jaren bij ons thuis , hij wordt gekoesterd , doet ons dagdromen en geregeld bespeeld door onze kleinzoon . Naar aanleiding van deze herdenking over Pa en Ma ,100 jaar geleden geboren , laat ik ook mijn broers en zussen aan het woord , zij wisten niet wat de andere geschreven had . Voor hun medewerking ’n dikke merci en hartelijke knuffel . G .

g.a.she
140 0

Mijn droom werd waar ! Deel 2.

Mijn droom werd waar ! Deel 2.   Mijn allerbeste klasgenoten ,   Van ganser harte welkom op onze reünie : “ klasgenoten van 1960-61-62 . “ Het is inderdaad 43 jaar geleden en voor sommige meerdere jaren als dat we afgezwaaid waren  ??? (om het in termen van ’t kamp te zeggen.) Wat waren we fier en gelukkig , eindelijk van ’t school af ,gedaan met huiswerk maken ,lessen leren ,luisteren naar maar vooral gehoorzamen aan de nonnekes en juffen ,in de rij lopen ,groeten ,reverences met neergeslagen ogen , een uniform dragen , het ergste zeker was die platte vlaai op ons hoofd dragen voor in de kerk en niet te vergeten de witte sokjes. Eindelijk het grote mensenleven tegemoet … In 1962 werden we 18 jaar .EINDELIJK !!! Nu mochten we alleen een café en dancing binnen , toch dikwijls paspoort tonen , zeker in de dancings.       We waren zeker niet altijd met studie , leren en school bezig. We dweepten met idolen , de een wat meer als de ander ,o.a. Ricky Nelson ,Elvis Presley ,Fabian , Pat Boone , Paul Anka , The Everley Brothers ,Harry Belafonte ,Little Joe en Adam uit Bonanza en zelfs WIILL TURA , ( algemeen luid applaus ,er waren grote fans in onze klas ! ) We gingen dansen in de LUNA ; de GRAZIELLA ; de GALA PALACE ; de ARISTO ; de  CENTRAL ; CAFE CINEMA ; de DEPOT ;de ROMA . Onze filmidolen gingen we bewonderen in de SPLENDID ; de CASINO ; de APOLLON ; de PALACE ; de REX . Graag zou ik even willen overlopen hoe onze tijd op school is vergaan … In 1957-58 werd het lager onderwijs hervormd van 8 graden naar 6 leerjaren . We hadden net het zevende studiejaar achter de rug en zouden na de grote vakantie naar het achtste  gaan , dat kon niet doorgaan ,  dus kwam er de oplossing : een jaar eerder naar de leerwerkschool. De leerplicht was toen tot 14 jaar. Het orientatiejaar werd geboren ,er werd tijdens eind jaren ‘ 50   flink gebouwd , de nieuwe klassen waren nog niet klaar , daarom kregen we lokalen  in de oude gebouwen van voor de wereld oorlog 2 . De school en klooster waren toen gedeeltelijk verwoest door het bombardement . Er was een A klas met juf J. en klas B met juf A. Ze waren onze klastitularis . De directrice ,de grote aanvoerder was niet SOEUR SOURIRE maar SOEUR IRENE de GONZAQUE . 1958 Wereldtentoonstelling te Brussel , schoolreis in groepjes verdeeld van 6 meisjes vergezeld van een leerkracht. We hadden onze knapzak mee , in het paviljoen van het Vaticaan mochten we die verorberen , we bestelden daar onze eerste export 33 cl., met lekkere frietjes . We proefden EXPO brood met PLANTA margarine , 3 kleurenijswafeltje . Allemaal lekker ! Onze juf M . was onze begeleidster op de expo , toen ik haar later ontmoeten vertelde ze mij  hoezeer ze genoten had in  ons gezelschap want we waren beleefde en slimme leerlingen . (Zij heeft het gezegd ! ? ) De opleiding was snit-naad en confectie maar ook drie jaar huishoudkunde . Van soeur J. (plekpot) kregen we koken en voedingsleer . Anekdote : wanneer we niet oplettend waren klapte ze in de handen en maanden ons  aan om ons voor te stellen dat zij de T. V. was en wij aandachtig moesten kijken en luisteren . Hilariteit alom met de vraag : zuster Brussel Vlaams of Frans of Holland ? Het ging zo eventjes door en het lesuur was voorbij. Ze was nochtans een schatje maar haar nonnen pij hing altijd vol plekken van bloem , boter en andere smurrie. Juf M .( 1-2-3 ) leerden ons de was  en onderhouden van alle materialen in huis .Menige generaties weten onmiddellijk over wie je spreekt wanneer je zegt : juf 1-2-3 . Soeur H.C.  gaf  de geheimen prijs van verstellen en strijken . In de klas stond een prachtige kast , steeds op slot , met elektrische strijkijzer toch maar alleen om naar te kijken en zeker niet om te gebruiken . leren strijken gebeurde met ijzeren strijkijzers  ook  van voor de oorlog , die  op de kachel  verwarmd werden . Er werd ons perfect geleerd hoe je kon voelen of de warmte oké was . Ze kenden zelfs zwart werk door dactylo – en Franse taallessen te geven , zeker niet te versmaden was haar jaarlijks optreden met sinterklaas . Het schooljaar 1958-59 kwam er aan met de start in de prachtige nieuwe klaslokalen . Voor ons eerste jaar Technisch Beroeps . Klas a. :soeur M.D. ( de madonna ) ? vraag me niet waarom . Klas b .: juf R . (van de post ). De eerst gehuwde leerkracht kwam ons les geven over de algemene vakken en Nederlandse taal . Juf J .( de spin ) gaf parlez-vous de français . Soeur A . en juf M.J. leerden ons zingen en musiceren; Het jaar vloog weer snel  voorbij . Schooljaar 1959-60 kondigde zich aan met voor ons het tweede jaar , dit  had 69 inschrijvingen , deze werden in 3 klassen ingedeeld : a .: soeur A.R. (den aap ) ? b juf A . en c.: juf R . .Voor de c klas was in de nieuwe bouw geen plaats dus vlogen we in een lokaal van de lagere school .Bij het einde van dit jaar waren  ook de lessen huishoudkunde ten einde . Met getuigschrift onder de arm naar de verdiende grote vakantie ,  om te snel weer naar en op de schoolbanken voor het  derde jaar , 1960-61 , tof jaar met fijne lesgevers. Klas a.: soeur L. ( heeft ons leren walsen voor een schoolfeest ) Klas b .: juf M ..    We werden in het oog gehouden bij het binnen en buiten gaan door juf M . Er werd serieus ( niet altijd ) hard gestudeerd , patronen getekend , geknipt , gedriegd ,genaaid en gestikt ,gezucht en geblazen …We vroegen om een schoolreis , het was geleden van de expo trip ,op ons verzoek naar keuze werd niet ingegaan  en als protest ging de helft van de klas niet mee , we waren een beetje rebels en haalde streken uit , in de leraarskamer werd er dikwijls met onze kapriolen gelachen , ( maar dat wisten we toen nog niet ) De directrice maanden de lesgeefsters aan om geduld en compassie te hebben met ons daar we oorlogskinderen waren , geboren in 1944 . Het schooljaar 1960 -61 eindigde met een mooie modeshow die heel wat volk op de been bracht van ver over de grenzen van en naar onze gemeente. Door de jaren heen was  voor en bij de nonnekes het voornaamste onderricht : GODSDIENST . Ik vergeet nooit dat ik enkele dagen thuis bleef om ons ma te helpen na een zware operatie. Mijn ouders hadden daarvoor de toelating gekregen , daar ze beloofd hadden dat ik zeker de godsdienstlessen zou komen volgen. De laatste jaren waren paters uit L . die de lessen gaven . Die ene pater , moeder natuur was niet mild geweest voor hem , (sorry ) het was een echte smoelentrekker . De plezantste van de klas kon hem geweldig imiteren en dat resulteerde in buikpijn van het lachen bij ons . De volgende pater wilde ons seksuele voorlichting geven ,maar werd op miraculeuze wijze steeds onderbroken door de komst van de directrice met de melding dat er een dringende bespreking was.                                                               Daar komt 1961-62  aan met klas a.: juf R . en klas b.: soeur M.R. Op de eerste dag werd ons aangeraden om ons te gedragen als bijna 18 jarige ,  dan zouden we er ook naar behandeld worden , voilà , het was werken volle bak  want de jaarpunten  telden mee. De rode draad en uitlaatklep van onze schooltijd was turnen en lichamelijke opvoeding door juf S .  soms oef en dan bah , de koprol met lendeslag over de plint staat nog steeds in mijn geheugen en voel ik nog steeds aan de rug . In het laatste jaar kwamen er dan ook nog verkeersreglementen lessen bij gegeven door juf S . De dag voor de examens had in de Luna een studentenbal plaats met gastoptreden van WILL TURA . Daar kwamen veel meisjes op af en zo feest en sfeer en kassa kassa ,  voor de studenten. Samen met vriendinnen waren we present ,heel de avond dansen ,zingen flirten ,kusjesdans ,dus niets geleerd, uitslag 4/10, mijn eerste buis ,mijn reactie : joepie , werd niet gesmaakt en ik werd op het matje geroepen bij de non . IK bekende dat ik heel de avond veel plezier gemaakt had en gedanst  met officieren ( dat laatste was gelogen ) maar dat lag gevoelig bij de nonnekes en het pasten  in hun kraam , dan en mijn slechte punten werden door de vingers gezien . We hebben ook nog in de lessen van plastische opvoeding : Juf C . deelgenomen aan een wedstrijd voor dessin van behangpapier . Het gewaagde en pikantste (toen in onze ogen ) waren de maandelijkse biecht in de kapel . We maakte werk van de lijst der zonden die we dan steeds aframmelden . Bij het opmaken van het lijstje liepen we de tien geboden af en noteerden een reeks zondekes voor ons groepje ,we hadden het nog nooit over het zesde en negende gebod gehad dus dit item inlassen  : onkuisheid . Ik was  eerste in het alfabet dus eerst aan de beurt .Ik belijd mijn zonde met enige vrees ,aarzel even ,en dan het laatste item . Stilte in de biechtstoel … plots de vraag : alleen of met twee ? Ik  In mijn geval met verstomming en totaal stilzwijgen …   Drie weesgegroetjes en de absolutie . Iedereen benieuwd ,wat speelt er zich af en wat zegt die biechtvader ? Tot ik de biechtstoel verlaat en mijn vriendinnen met de vraag : wel ? Ikke stilletjes : die vroeg alleen of met twee ? Hilariteit en gibberen , er waren die rijper en meer wisten op dat vlak .                                                                          Iets dat we ook zeker nooit zullen vergeten : wat hebben we gepoetst en gekuist al die jaren bij de nonnekes. Tot zover. De namiddag verliep veel te vlug ,maar mijn droom was uitgekomen en wie durft zeggen dat dromen bedrog zijn heeft het mis ! Nog een dikke knuffel voor mijn klasgenoten . G .                

g.a.she
56 1

Opleiding

Publicaties

kort verhalen

Prijzen