Als de piano … deel 8
Verhaal over onze oudste broer V. ,( ons veel te vroeg ontvallen en zo geen hulde aan en over Pa kon schrijven. ) dit verhaal is geschreven door onze jongste broer M.
Als jongste van acht kinderen in het gezin , kan ik alleen maar vermoeden hoe het moet geweest zijn voor onze V. als oudste kind in de familie . Hij was tevens het eerste kleinkind zowel in de familie A. en H. Vooral in deze laatste familie zouden nog vele nakomelingen geboren worden .
Het jonge gezinnetje thuis telde reeds een zoontje en dochtertje, toen net in 1942 broertje J. geboren werd, het was midden in W.O. 2 , brak er een epidemie ( de kroep )uit in onze gemeente , menige jongentjes overleefde deze ziekte niet . Onze oudste broer V. werd opgenomen in het ziekenhuis te M.. Onze Pa waakte over hem dag en nacht. De tederheid ,het geduld ,de vastberadenheid , de overgave , kortom de pure liefde waarmee onze Pa toen zijn oudste kind heeft verzorgd is niet (meer) van deze wereld en tijd . Hoe kan ik dat weten ? zult ge zeggen . Ik las het uit de brieven , die hij schreef aan Ma en meegaf met bomma en bompa als ze hun kleinkind kwamen bezoeken , ons Ma thuis blijvend, in grote angst om haar zoontje, maar gesterkt en gesteund door haar liefste Dorke en familie, moest blijven zorgen voor de “klein mannen” thuis , maar ze werd minutieus op de hoogte gehouden over het reilen en zeilen in de kliniek. IK wil toch nog extra benadrukken dat dit alles gebeurde tijdens de tweede wereldoorlog. Gelukkig overleefde onze grote broer deze aanval op zijn gezondheid, getekend voor het leven met een litteken, waar hij nog dikwijls over kon vertellen hoe hij daaraan gekomen was .
Onze V ,( verwent als eerste kleinkind ,op 5 jarig jongetje met één voetje in het graf gestaan , verschillende keren dicht bij de dood gestaan. Was hij daarom niet altijd de gemakkelijkste? (wie zal het zeggen?) Toch was hij een avonturier. Het voornaamste voor ons is waar we heel zeker van zijn : “ hij hield zielsveel van zijn vader en moeder, droeg hen op handen, was fier op zijn de familie. Toen Pa twee dagen voor Kerstmis plots overleed, verloren we ons vader, maar ook onze beste maatje en vriend. Onze grote broer sukkelde al langere tijd met zijn gezondheid; de dood van zijn geliefde vader trof hem zeer. Slechts een goed jaar heeft hij onze Pa overleefd en hem zo vervoegd ergens in de blauwe lucht.
Ik zie ze al samen zitten in een vliegtuig met V. aan de stuurknuppel ( altijd zijn ultieme droom geweest, maar verijdeld door een oogafwijking,) en onze Pa op de zetel va de copiloot met een wereldkaart op schoot. Terug verenigd en overgelukkig… M..