Later dan deel 1: +++
Titel zoekertje:
Jos Pauper
Beschrijving:
(N): Slechte vader
(E): Bad father
(F) : Malheureuse père
Prijs:
Bedrag
Gratis
Ruilen
Prijs overeen te komen
Niet van toepassing
Levering:
Ophalen
Verzenden
Conditie:
Gebruikt
Nieuw
Tegelijk met deel 1: o
6 chocoladekoekjes van het huismerk, een fles rode wijn en een pakje condooms lagen op de kast van zijn hotelkamer.
"Hey, heb je een vuurtje voor mij?"
"Nee, sorry." Waarop de tiener een aantal vloekwoorden uitsprak.
Jos zat op een trein van Barcelona op weg naar zijn hotel. Zijn wagon, die gevuld was met brullende schoolkinderen, had iets weg van een bijennest gevuld met een zwerm zoemend ongedierte. De tieners aan de andere kant rookten met de raampjes dicht.
Iemand sprak tegen hem.
"Je krijgt dat er nooit meer uit," Zei de vrouw die tegenover hem zat.
"Uhm," stamelde Jos.
"Die aardbeienvlek op je hemd."
"Oh."
"Ik kan het er misschien uit krijgen, maar ik kan niets beloven."
"Dan kan ik je in de plaats trakteren op een etentje."
Er verscheen bij beiden een opgewonden glimlach.
De trein arriveerde waarna alle passagiers uit de trein ontsnapten zoals lucht uit een doorgeprikte ballon.
Jos en de vrouw waren de twee laatste luchtdeeltjes die de ballon verlieten en zich nu op het lege perron bevonden.
Het hotel waar Jos verbleef was een honderdtal meter verderop te zien door een groot bord met de lichtgevende letters: RO A DA IMA.
Het verbaasde Jos dat de mensen die op de snelweg ernaast reden nog nooit verblind waren door het felle licht.
Met een zwierige pas liep de dame van de trein voorop naar binnen en nam plaats aan een van de vijf tafels in het restaurantje dat meer leek op een inkomhal. Het keukenpersoneel zat een tafeltje verderop iets te roken dat op wiet leek.
Eén iemand moffelde zijn rolletje snel maar voorzichtig in een asbak, om er straks nog een paar trekjes van te kunnen nemen. Met losse veters beende hij naar Jos en de vrouw.
Jos had intussen ook plaats genomen tegenover de vrouw.
Na hun bestelling zaten Jos en de vrouw af en toe speels naar elkaar te staren.
"Hoe heet je?" vroeg Jos.
Een korte stilte.
"Ik heb geen honger," zei ze afwezig. Haar ravenzwarte haar kwam even voor haar glanzende groene ogen.
"Wat?"
"Ik heb geen honger," herhaalde ze.
"Ik ook."
Langzaam haastten ze zich uit het inkomrestaurant naar Jos' kamertje, zonder te betalen. Het potje rattenvergif in de hoek van de hotelkamer moest weer opgevuld worden.
"Je kunt hier een nachtje blijven als je wil?"
"Kan niet, ik wil morgen naar Madrid."
Ze nam een lichte aanloop naar het bed, nam een halve draai en sprong met armen gespreid als een bungeejumper erop. Jos legde zich naast haar.
Toen hadden ze seks, met ingehouden adem en gesmoorde kreunen; ze gingen ervan uit dat de muren zo geluidsdicht waren als karton. Jos' hemd met de vlek lag op de grond. Na de seks nestelden ze zich naast elkaar.
"Mijn naam is Anita," fluisterde ze en ze legde haar hoofd naast zijn borst (niet erop, dat lag niet goed).
Het geruis van voorbijrazende auto's wiegde hen in slaap.
Later dan deel 1: ++
6 chocoladekoekjes van het huismerk, een fles rode wijn en een leeg pakje condooms lagen op de kast van de hotelkamer.
Zondag dood, maandag begrafenis! Wel dat was niet de eigenlijke slogan van Ruyts rouwcentrum, maar daar kwam het wel op neer. Zijn Spaanse vakantieliefde, verloofde, grauw hoopje as zat nu in een urne. Iedereen die haar ooit heeft gekend, familie, vriend of klasgenoot, zat te huilen. Een uur later zat iedereen buiten de nieuwste modetrends te bespreken terwijl Anita's overblijfselen via de achterdeur in een camionette werden gekieperd. Tot zover zijn maandagnamiddag. Eenmaal thuis, toen de straatlantaarns aansprongen, plofte hij in de zetel.
Hij realiseerde zich dat hij zijn dochter was vergeten op te halen van school.
Hij schuifelde, alsof hij in een wachtrij voor een attractie was, naar zijn auto. De grijze verf begon af te bladeren net als zijn geluk de voorbije jaren dag na dag begon te eroderen. De groeven als resultaat waren duidelijk te zien op zijn asgrauwe gezicht. Op het tempo van een schildpad kraakte de Volkswagen door de bebouwde kom.
Hij kwam piepend tot stilstand voor de gezonde voedingswaren-winkel die alcohol, sigaretten en nog meer alcohol verkocht.
De winkelier die van een ander afkomst leek, lachte hem vriendelijk toe met een snuifje argwaan.
"Ik ga niets stelen," zei Jos droog. De man keek hem heel bevreemdend aan met zo een 'oh, dacht je soms dat ik dat dacht?'-blik.
Sloffend tussen de rekken griste hij een fles rode wijn mee. Het etiket was intussen niet meer leesbaar, maar hij bekeek het optimistisch; die wijn heeft vast goed gerijpt.
Met een zwier liet hij de fles op de toonbank landen.
"Foer juros plees."
Jos rolde 2 euro naar hem toe, zei dat hij het wisselgeld mocht houden en verliet met een rustige pas de winkel.
Onder de nachtelijke hemel reed hij naar de parking van de school van zijn dochter.
Hij lag op de grond en dronk de hele fles wijn op.
Twee minuten later smeet hij de lege fles aan duigen op de grond. De scherven glinsterden in het witte maanlicht.
Er schoot een hevige pijnscheut als een bliksemschicht door hem heen naar zijn linkerhandpalm. Hij had niet door dat hij met een scherf in zijn tere huid zat te krassen.
Hij liet zich vergezellen door de maan die zo helder scheen dat ze op de zon leek.
Later dan deel 1: +
6 chocoladekoekjes van het huismerk, bloedrode scherven van een rode fles wijn en een pakje lege condooms lagen op de kast van zijn hotelkamer.
"Kom! Hier zijn de koekjes," riep Jos' dochter uitbundig.
Jos keek aandachtig naar de prijs, alsof het zou dalen door ernaar te staren.
"Godver..."
"Wat zeg je, papa?"
"Wil je vanille of chocolade?"
"Chocolade. Mijn vriendinnetjes hebben ook altijd chocoladekoekjes, met die dino op."
Hij legde de koekjes in de mand.
"Waarom mag ik die koekjes met de dino niet?"
"Ik dacht dat je bang was van dino's."
Ze stond op het punt te antwoorden, maar hij snoerde haar de mond door naar de kassa te stappen.
Even later zaten ze in de auto op weg naar huis. De benzinemeter stond al een week in de rode zone.
"Mama zou die dinokoekjes hebben gekocht."
Ze vulde haar monoloogje aan.
"Waarom is mama me niet komen halen?"
"Mama is op reis, naar Spanje," fluisterde Jos nauwelijks verstaanbaar door de regendruppels die op de vooruit kletterden.
"Ze heeft me geen afscheidskusje gegeven."
"Mij ook niet, ze moest haar trein halen."
Het melodieus getik van regen was in harmonie met het gesnik op de achterbank.
"Zitten al jouw vriendinnetjes nog in je klas?"
"Ja." stotterde ze terwijl zoute tranen haar lippen streelden.
Toen ze thuis waren, verwarmde Jos een magnetronlasagne voor beiden en dan stopte hij zijn dochter in bed.
"Luister, het kan zijn dat ik je morgen wat later ophaal. Ik moet naar... een feestje. Als ik je niet op tijd kan ophalen, zeg je dat maar aan je juffrouw. Deal?" Hij aaide haar wang.
"Deal."
"Slaapwel," liet Jos zijn dochter na terwijl hij even later in de deurpost stond.
"Papa, mag ik maandag twee koekjes meenemen naar school?"
"Morgen? Ja. Natuurlijk."
"Slaapwel," geeuwde ze.
Jos rolde de zetel in en dacht aan een website waarvan hij had gehoord. Hij ging dat Kapaza-ding zeker eens bekijken.
Later dan deel 1: +++
4 chocoladekoekjes van het huismerk, bloedrode scherven van een rode fles wijn en een pakje lege condooms lagen op de kast van zijn hotelkamer.
Jos zat voorovergebogen op een stoel naar z'n computerscherm te staren. De oude computer zat luid te zoemen. Door de tranen in zijn ogen leken de woorden op het scherm te dansen.
Hij had zichzelf te koop gezet op Kapaza.
1 reactie(s):
Locatie: in de buurt van Rome, Italië.
'Ik kom naar je toe, vader - J.P.'