ik laat mijn stem achter
net als mijn krullen
de haren blijven Amy trouw
ze staart, lacht en probeert
me op te fleuren, die wollen pop van mij
weegt te zwaar
in mijn slappe handen
ze valt om op het ziekenbed, mijn eiland
Amy,
ik nevel het universum in
lichtjaren zink je van me weg
ik pulseer en tol een nieuwe wereld tegemoet
nu plooit mijn glimlach zoals de jouwe
mijn telescoop is scherper dan ooit
ik zal je blijven aanraken