Mainscript

Gebruikersnaam Mainscript

Poëzie Kort verhaal Fantasy

Over Mainscript

Tijdens de corona begon ik zoals zovelen iets te zoeken om me nuttig bezig te houden. Wat begon met lezen van boeken is intussen uitgegroeid in het schrijven van talloze verhalen.
Mijn droom is om ooit een sprookjesachtige roman uit te geven.

Tussendoor schrijf ik poëzie en proza.

Teksten

de wanhoop zou mijn ziel verkopen

In een afgeschermde ruimte fladderen zegeltjes die een kant van me tonen die weinigen zien niet gedrukt maar geschilderd ik grap ongestructureerde mopjes ze kloppen niet je valt ze bij met grotere chaos de zegels omrand met konijnentanden weerspiegelen de beelden van onze woorden die we niet hoeven te ontcijferen daarbuiten ben jij hetzelfde huppelende meisje en word ik voor jou onleesbaar daarbuiten dwaal ik als een schim, nog kleiner dan een klein jongetje de jobs met sociale tongen, snel ratelend belemmeren mijn reactievermogen Ik bid dan dat ik een vrouw kan zijn met een selectief klantenbestand mijn gedroomde verkochte lichaam zou enkel de benen spreiden, de mond over latex laten schuren de lotto winnen is nog een grotere utopie mijn verzwakte stempel kan ik niet verbergen sociaal gehandicapt stroom ik mee in die te snel stromende zee en de vergeelde zegels zien er bedrukt uit.

die niet

het normale patroon wordt opgelegd sociale talenten hoeven niet te slikken ze nemen deel en verwachten niet dat er kruimels die niet die niet die niet transparant gefilterd ondergaan rad van tong die vlezig arglistig braken met een stank van intimidatie spelend in grijze zone's het brood breken die niet die niet die niet gekneed zijn voor noodzakelijke weerbarheid onder tere korsten schuilen zwartgallige trauma's regelementen beweren praktijken lopen andere paden die niet die niet die niet de gehoopte hulp bieden.

ouder

de jaren druppelen lijnen huid van karton, afzichtelijk voor jeugdige drang die wil snoepen met verpakking per dag zien we blind was gisteren egaler en is morgen kronkeliger de sprongen bevestigen

voorbeeld na voorbeeld

de kringelende rook gevangen in een glazige bol knetterende landvlekken en schuimende zeeën de massa inhaleeert en ademt uit tot de gebarsten scherven, puntig in de korsten reflecteren, wentenlend met verpulvering in ons geweten dat gewetenloos handelde. onze askegels weerspiegelen in oneindige dieptes, geschaard met de verdiende stank, we boenden het glas op met egoisme het gecreeërde vonnis van een boemerang het sterrenstof polijst de scherven zonder lucht en begraaft de smeulende mensenpeuken de tijd die alle tijd bezit verzandt de planeet zoals Mars een oude planeet zonder bewoners een broer? een zus? een tweeling? lichtjaren ver neemt een zuivere exoplaneet een nieuw begin dat naar de cyclus van het wederkerende einde toewerkt. het inhaleren is begonnen en de long van de broer of zus of tweeling schrijnt kankerig tot een overblijfsel van een triljoenste voorbeeld, het zijn knappende dimensiescherven voor het nest van de vrije keuze.

de eindeloze komma

op deze waarheidsdag hapert de geoefende vinger, trillend op een jachtig ritme, zwevend tussen vraag en uitroepteken. waarom geen vegetarische kogels? zwijg en niet denken! niet denken! niet denken! nu, nu, nu! na de kletterende zandregen vernvelt het opdoemend stof uit de kogelkraters, urinestroom vloeit en verkleeft harige benen met katoenstof, de symptomen denken niet. ik ben een niet bedoelde moordenaar mijn loop blijft een vonkenregen spuwen van knetterende flitsen en knallen flits, knal, flits, knal, flits, knal knal, knal, knal,... hoeveel moeten er opgesomt worden? de breinsignalen aan mijn vinger, de breinsingnalen aan hun vingers, krijsende taal van beiden zijn synoniem voor onze vlag. bestaat er een waarom? de maatpakken discussiëren woord tegen woord en ik en jij bloeden tot de volgende ons vervangt, mobilisatie na mobilisatie en de moeder en het kind snikken onophoudelijk, traan na traan, traan na traan, traan na traan, traan na traan, traan, traan, traan en de komma eindigt nooit,

niet zuiver

mijn tong, de bediener aanslagen op mijn pianotanden melodieuse woorden mijn hart, de slaper bombardementen op mijn dirigeerkamer verstilde slagen dove aarde luistert naar piano mysterie noteert de gehele compositie de klank ruist

Wat is rijk?

je heupen openen voor stijve vormen: groot, klein, breed, smal kassa voor je contouren bankroet voor je ziel.

Bezoek

je woont tussen houten planken, geen klok, geen kaders, eenzame wanden. je ruimte is beperkt, geen voetstappen, geen handelingen, claustrofobische ledematen. je eet of drinkt niet, geen borden, geen glazen, bewegingsloze kaakgewrichten. je stelt het zonder badkamer, geen zeep, geen washandje, bedompte lucht. je slaapt niet, geen bed, geen sofa, donkere stilte. ik sta twee meter boven jou, zonder kus, zonder omhelzing, pratend voor je grafzerk.

AD(H)D leerling - of +

Voor de koude vensterglazen van de gehaaste prestatiemaatschappij slaan de strenge luiken dicht, klap na klap. Hun bliksemsnelle afwijzing dendert als een donderslag in mijn hart, echo na echo. Mijn doorweekte ziel druipt in duisternis. De stoffige draden in mijn hoofd beginnen te flikkeren dankzij individuele begeleiding, helder en helderder. Hun geduldige aanpak steekt mijn creativiteit aan die mijn focus aanwakkert, scherp en scherper. Mijn verhelderde ziel pulseert in sterrenlicht.

Balans

De winter leek wel lichtjaren te duren. Mijn gemoed verpulverde tot maanstof. Gelaten zonk ik in een tranenmeer waarvan mijn luchtbellen de oppervlakte niet bereikten. Maar toen kwam jij, een Melkweg vol glinsteringen die je vrolijkheid weerspiegelde. Jouw straling bracht me in harmonie met het donkerste seizoen. Met jou kan ik drijven.

Manipulatie

Gespeelde emotie met overtuiging gebracht. Ratelend en kakelend, sleur je de menigte mee, met bombardementen van spektakel. Zelfs de waarheid twijfelt. Meer dan tweeduizend jaar geleden speelde het tafereel zich reeds af. De barbaar vrijgelaten. Beslagen spijkers in onschuldige ledematen. De stille, oprechte versie deemstert weg voor ze uitgesproken wordt.

Dream baby, dream!

Ontvangen met gespeelde woorden. Oraal ritueel met oppervlakkige ogen. Een opgevoerd nummertje gebaseerd op massadrang. Op haar waanzinnig ritme met ingestudeerde kreunen vraag ik me af of de droom niet mooier was. Ouderwets knuffelen onder beschermende lakens, een utopie voor de met porno opgegroeide generatie? "Dream baby, dream!"

Ik kan niet stoppen

Terwijl ik zombierust op een bankje in het park omringd met de schoonheid die ik niet meer zie valt een schaduw op mijn schermpje Indigoblauwe ogen op mij gericht De dame praat over de eerste lentezon Het gesprek proeft alsof ze mijn tijd beroofd Scrollen is inhaleren

De cirkel knipoogt

Broze haren. Bedlegerige vlekken. Vervoerd in rolstoelbuggy's. Dementie kreunend. De baarmoeder van de dood wacht de gerimpelde kinderen op.

Het soms terugkeert als een droom

Het stoffigere boek. vergeelde papier. Soms openslaan in opwelling. lezen in herrinering. Terugkeert in kleverige hoop. in smetteloze droom. Als dubbelgevouwen woorden. stroperige inkt. Een droom van bloemrijke boodschappen. van geschreven liefkozingen.

Geen titel (moderne Haiku)

Dimensiescherven. Schuilend in ieders dromen. Een glimp na de dood. (enkel gelet op de 5-7-5 lettergrepen)

Borderline dilemma

Stabiele leefwereld. Het extreme opgesloten. De waardige vrouwen bewonderen mijn zachtaardige uitstraling, mijn teddybeergehalte, mijn scherpzinnig oor. Met een schuldgevoel verban ik hun trouwe bekommernis, hun deugdzame woorden, hun diepste verlangens. Zonder de afvlakking van die pil: een tijdelijke, buitengewone toewijding. Het onhoudbare dieptepunt deed ze desastreus krimpen. Mijn stemming tikte heen en weer. De borderline-wijzer van een metronoom

Verloren in het rusthuis

Mijn stem gevangen. Echo's in mijn hoofd. Sabbelend, knauwend en terug uitspugend, dat soppig, stukje broodkruim Ik schreeuw, ik huil, en smeek. De omgeving negeert de wens in mijn ogen. Een sonde prikt mijn huid. Verkrampt in mijn dag draait mijn verkankerde ziel als een as mee met de wereldbol. Laat het ophouden.

Ooit

Haar woorden, bedekt met stof, vervlogen klanken. Haar countouren rimpelen tot kreukels, onscherpe flits. Ooit was er een ooit.

Nooit meer

Donderende inslag. Sardonische hitte. Een verkoold deeltje landt op de stromende rivier. Was het een stukje huid? Een stukje bot? Zielloos drijft het mee op het klotsende water. Een triljoenste deel van wat een geheel was, een lichaam. Verbrand door een tiranniek regime gehuld in opgetooide kledij. "Nooit meer," zei men.

Ritme

Mijn ritme hindert door je baatzuchtige verlangen naar diepgaande verdoving kletteren mijn waarschuwingen tegen een koppige muur, machteloze noten. Jouw ritme versnelt de verspreidende vlekken op een snel tempo in je lege hoofd, dramatische slagen. Mijn ritme poogt een melodie van parelmoer terwijl ze oplost in je onverzadigde drang, voorspelbare patronen. Jouw ritme verlangzaamt terwijl ik die drugsklodders gedisciplineerd afspons met een laatste beweging, pulserende echo's. Mijn ritme kiest de stille vlucht van je lichaam dat al geïnjecteerd met de vergiftigde donkerte tot je bonsend hart het ritme het opgeeft. verstilde klanken.

Vergankelijk

Het bruine herfstblad waait op doorheen de straat. Een wispelturige wind? Of was het een voorbijrazende wagen? Ontelbare soortgenoten, zonder een woord, zonder een blik. Terugkerend naar de baarmoeder van Moeder Aarde, dwarrelt het neer op Haar fijnkorrelige laag. Ooit verdor ik als een herfstblad.