Mainscript

Gebruikersnaam Mainscript

Poëzie Kort verhaal Fantasy

Over Mainscript

Tijdens de corona begon ik zoals zovelen iets te zoeken om me nuttig bezig te houden. Wat begon met lezen van boeken is intussen uitgegroeid in het schrijven van talloze verhalen.
Mijn droom is om ooit een sprookjesachtige roman uit te geven.

Tussendoor schrijf ik poëzie en proza.

Teksten

Geen geluk

Het rolstoelmeisje hunkerende naar de breedgeschouderde man die een wedstrijdje beachhandbal speelde, en de meeste punten wist te scoren. Al struikelend kaatste hij de matchbal haar richting uit. Het rolstoelmeisje knipperde met haar ogen. De stuitende handbal had haar recht in het gezicht geraakt. De lachende klanken priemden in haar oren. Het rolstoelmeisje stootte hyperventilerende klanken uit na het schouderklopje van de gespierde dader, die later zijn lief en vrienden berrispte om hun spottende gedrag. Het rolstoelmeisje zonder benen droomde 's nachts van de breedgeschouderde man, spartelend in het witte schuim, en de golven die hem inpakten in een onderwaterwereld waar hij niet kon ademen. Het rolstoelmeisje schoot zwetend wakker. Naakt kroop ze in haar metalen lichaamsdeel. Buiten bolde ze de dijk af, en trotseerde ze de ruisende golven. Nadat ze verdronk, was ze geen rolstoelmeisje meer maar een vervloekte ziel op zoek naar goede daden om haar straf van driehonderd jaar te verkorten. Elke zelfmeelijwekkende traan die uit haar gezicht vloeide, zou er een dag aan toevoegen. Een hedendaagse versie van De Kleine Zeemermin in de stijl van magisch realisme. Gebaseerd op het originele verhaal van De Kleine Zeemeermin van Hans Christian Anderson.

Het verval van de maîtresse

De maîtresse observeerde de eerste nerflijnen op haar gezicht. Ze vroeg de spiegel of ze nog steeds de mooiste was. "Met de aankondiging van de herfst van je leven zal je elke dag je best moeten doen om dat te blijven." Met een zorgelijke frons verliet ze het bordeel, en zette ze de eerste stappen naar de schoonheidskliniek. De klanten leden onder de torenhoge prijzen, om de botoxkuren van hun koningin te bekostigen, die in een gebeeldhouwde pose voor de spiegel, de laatste keer de fluwelen woorden ontving. De daaropvolgende dag sloeg ze het spiegelglas aan diggelen, toen de spiegel haar had verteld dat er een aantrekkelijk meisje, met een gezicht wit als sneeuw, in haar territorium was binnengedrongen, en haar titel van de mooiste had overgenomen. Het meisje met de ravenzwarte haren hanteerde eerlijke prijzen, waardoor de geldbriefjes in haar netkousen al snel uitpuilden. De ingrepen werden voor de maîtresse duurder, complexer en gênanter. Doordat Sneeuwwitje al haar klanten had ingepikt, moest de gewezen koningin van de schoonheid noodgedwongen als cabaret danseres optreden, waar ze met hoongelach werd ontvangen, terwijl haar hoerenkast naakt achterbleef. Met een verdorde huid sjokte de onttroonde vrouw naar de zeven dwergen, die haar enkel giftige appels konden schenken. Een eigentijdse, afwijkende versie van Sneeuwwitje.

Scharlakenrood

Het meisje wiens hoofd omlijst was door de maagdelijke, rode schouderdoek, huppelde al fluitend door het bos. Hunkerend naar de mysterieuze minnaar die haar amoureuze geschenken had achtergelaten,vervolgde ze het kronkelende pad dat naar het huis van haar grootmoeder leidde. De hartendief met zijn borstelige wenkbrauwen kwam haar onverwacht tegemoet,begroette haar met een hoffelijke buiging, en nam haar rieten mand over,ze liet zich betoveren door de duisternis van zijn gotische klederdracht terwijl hij de geur van haar onschuld in zich opnam,met de prille menstruatiedruppels tussen haar dijen liet ze zich meevoeren in zijn bedrieglijke woorden van parelmoer. Bij de grootmoeder ontwaakte er een groene nijd toen ze haar volgroeide kleindochter zag, diein de deuropening haar arm rond de markies van de verleiding sloeg,de oude vrouw spuwde dreigementen uit, maarze vervlogen in het niets bij het flikflooiende paar,hun gegiechel deed pijn aan haar puntige oren,zijn dierlijke en haar vochtige reuk irriteerde haar platte neus, enhun brutale woorden snoerden haar brede mond. De nukkige grootmoeder verliet stilzwijgend het huis,kleedde zich uit terwijl haar botten kraakten, entransformeerde in een hongerig beest met asgrijze pels,het gehuil van de wolvin klonk als de symfonie des doods, terwijlde goth een spel speelde,met het jonge meisje,in grootmoeders bed. De linnen lakens waarop de opengereten goth zijn aangeslagen prooi had gepenetreerd,kleurden scharlakenrood.

zoveel kussens

jouw zachte contouren in melodieuze lakens omstrengelde armen, omstrengelde armen rond dat zijdezachte kussen knijpend, niet loslatend en huilend wakker in de droom waren we waren we wat? een geheel? een utopie? er is geen nu, vroeger of later, er is alleen dat kussen, dat maagdelijke, witte kussen een belachelijke, opgevulde vierkant, veerkrachtig als je het indrukt de vorm komt altijd terug maar jij, ja jij en ik, zeker ik. Ik scheur het kapot, een pluizenregen van frustratie geen nu of later, geen nu of later dat laten we beiden niet toe morgen koop ik een nieuw en hou ervan, houden tot ik het scheur een kussen kan ik niet houden, daar kan ik niet van houden, net als dat ik van je hield maar niet kon houden.

ouder

de jaren druppelen lijnen huid van karton, afzichtelijk voor jeugdige drang die wil snoepen met verpakking per dag zien we blind was gisteren egaler en is morgen kronkeliger de sprongen bevestigen

voorbeeld na voorbeeld

de kringelende rook gevangen in een glazige bol knetterende landvlekken en schuimende zeeën de massa inhaleeert en ademt uit tot de gebarsten scherven, puntig in de korsten reflecteren, wentenlend met verpulvering in ons geweten dat gewetenloos handelde. onze askegels weerspiegelen in oneindige dieptes, geschaard met de verdiende stank, we boenden het glas op met egoisme het gecreeërde vonnis van een boemerang het sterrenstof polijst de scherven zonder lucht en begraaft de smeulende mensenpeuken de tijd die alle tijd bezit verzandt de planeet zoals Mars een oude planeet zonder bewoners een broer? een zus? een tweeling? lichtjaren ver neemt een zuivere exoplaneet een nieuw begin dat naar de cyclus van het wederkerende einde toewerkt. het inhaleren is begonnen en de long van de broer of zus of tweeling schrijnt kankerig tot een overblijfsel van een triljoenste voorbeeld, het zijn knappende dimensiescherven voor het nest van de vrije keuze.

de eindeloze komma

op deze waarheidsdag hapert de geoefende vinger, trillend op een jachtig ritme, zwevend tussen vraag en uitroepteken. waarom geen vegetarische kogels? zwijg en niet denken! niet denken! niet denken! nu, nu, nu! na de kletterende zandregen vernvelt het opdoemend stof uit de kogelkraters, urinestroom vloeit en verkleeft harige benen met katoenstof, de symptomen denken niet. ik ben een niet bedoelde moordenaar mijn loop blijft een vonkenregen spuwen van knetterende flitsen en knallen flits, knal, flits, knal, flits, knal knal, knal, knal,... hoeveel moeten er opgesomt worden? de breinsignalen aan mijn vinger, de breinsingnalen aan hun vingers, krijsende taal van beiden zijn synoniem voor onze vlag. bestaat er een waarom? de maatpakken discussiëren woord tegen woord en ik en jij bloeden tot de volgende ons vervangt, mobilisatie na mobilisatie en de moeder en het kind snikken onophoudelijk, traan na traan, traan na traan, traan na traan, traan na traan, traan, traan, traan en de komma eindigt nooit,

niet zuiver

mijn tong, de bediener aanslagen op mijn pianotanden melodieuse woorden mijn hart, de slaper bombardementen op mijn dirigeerkamer verstilde slagen dove aarde luistert naar piano mysterie noteert de gehele compositie de klank ruist

Bezoek

je woont tussen houten planken, geen klok, geen kaders, eenzame wanden. je ruimte is beperkt, geen voetstappen, geen handelingen, claustrofobische ledematen. je eet of drinkt niet, geen borden, geen glazen, bewegingsloze kaakgewrichten. je stelt het zonder badkamer, geen zeep, geen washandje, bedompte lucht. je slaapt niet, geen bed, geen sofa, donkere stilte. ik sta twee meter boven jou, zonder kus, zonder omhelzing, pratend voor je grafzerk.

AD(H)D leerling - of +

Voor de koude vensterglazen van de gehaaste prestatiemaatschappij slaan de strenge luiken dicht, klap na klap. Hun bliksemsnelle afwijzing dendert als een donderslag in mijn hart, echo na echo. Mijn doorweekte ziel druipt in duisternis. De stoffige draden in mijn hoofd beginnen te flikkeren dankzij individuele begeleiding, helder en helderder. Hun geduldige aanpak steekt mijn creativiteit aan die mijn focus aanwakkert, scherp en scherper. Mijn verhelderde ziel pulseert in sterrenlicht.

Balans

De winter leek wel lichtjaren te duren. Mijn gemoed verpulverde tot maanstof. Gelaten zonk ik in een tranenmeer waarvan mijn luchtbellen de oppervlakte niet bereikten. Maar toen kwam jij, een Melkweg vol glinsteringen die je vrolijkheid weerspiegelde. Jouw straling bracht me in harmonie met het donkerste seizoen. Met jou kan ik drijven.

Manipulatie

Gespeelde emotie met overtuiging gebracht. Ratelend en kakelend, sleur je de menigte mee, met bombardementen van spektakel. Zelfs de waarheid twijfelt. Meer dan tweeduizend jaar geleden speelde het tafereel zich reeds af. De barbaar vrijgelaten. Beslagen spijkers in onschuldige ledematen. De stille, oprechte versie deemstert weg voor ze uitgesproken wordt.

Ik kan niet stoppen

Terwijl ik zombierust op een bankje in het park omringd met de schoonheid die ik niet meer zie valt een schaduw op mijn schermpje Indigoblauwe ogen op mij gericht De dame praat over de eerste lentezon Het gesprek proeft alsof ze mijn tijd beroofd Scrollen is inhaleren

De cirkel knipoogt

Broze haren. Bedlegerige vlekken. Vervoerd in rolstoelbuggy's. Dementie kreunend. De baarmoeder van de dood wacht de gerimpelde kinderen op.

Het soms terugkeert als een droom

Het stoffigere boek. vergeelde papier. Soms openslaan in opwelling. lezen in herrinering. Terugkeert in kleverige hoop. in smetteloze droom. Als dubbelgevouwen woorden. stroperige inkt. Een droom van bloemrijke boodschappen. van geschreven liefkozingen.

Geen titel (moderne Haiku)

Dimensiescherven. Schuilend in ieders dromen. Een glimp na de dood. (enkel gelet op de 5-7-5 lettergrepen)

Verloren in het rusthuis

Mijn stem gevangen. Echo's in mijn hoofd. Sabbelend, knauwend en terug uitspugend, dat soppig, stukje broodkruim Ik schreeuw, ik huil, en smeek. De omgeving negeert de wens in mijn ogen. Een sonde prikt mijn huid. Verkrampt in mijn dag draait mijn verkankerde ziel als een as mee met de wereldbol. Laat het ophouden.

Ooit

Haar woorden, bedekt met stof, vervlogen klanken. Haar countouren rimpelen tot kreukels, onscherpe flits. Ooit was er een ooit.

Nooit meer

Donderende inslag. Sardonische hitte. Een verkoold deeltje landt op de stromende rivier. Was het een stukje huid? Een stukje bot? Zielloos drijft het mee op het klotsende water. Een triljoenste deel van wat een geheel was: een lichaam. Verbrand door een tiranniek regime, gehuld in opgetooide kledij. "Nooit meer," zei men.

Ritme

Mijn ritme hindert door je baatzuchtige verlangen naar diepgaande verdoving mijn waarschuwingen kletteren tegen een koppige muur, machteloze noten. Jouw ritme versnelt de uitdijende vlekken in je lege hoofd, dramatische slagen. Mijn ritme poogt een melodie van parelmoer terwijl ze oplost in je onverzadigde drang, voorspelbare patronen. Jouw ritme verlangzaamt terwijl ik met een laatste beweging, de drugklodders gediciplineerd afspons. pulserende echo's. Mijn ritme kiest de stille vlucht van je lichaam dat al geïnjecteerd is met de vergiftigde donkerte tot je bonsend hart het ritme het opgeeft. verstilde klanken.

Vergankelijk

Het bruine herfstblad waait op doorheen de straat. Een wispelturige wind? Of was het een voorbijrazende wagen? Ontelbare soortgenoten, zonder een woord, zonder een blik. Terugkerend naar de baarmoeder van Moeder Aarde, dwarrelt het neer op Haar fijnkorrelige laag. Ooit verdor ik als een herfstblad.