De dag was weder braaf voorbijgetrokken zonder zich al te gek te vertakken in rare verbeeldingen en Ons Kookboek, dat aan vier euro geprijsd stond, was verkocht geraakt, aan een man zowaar. Die had lang voor het boekenrek gestaan. Had hij gewoon vol bewondering staan kijken hoe Somers alle boekjes vol recepturen perfect van klein naar groot gerangsschikt had? Of toonde hij daadwerkelijk een zeer grote interesse in de kookkunst, daarbij vrijwillig de slaaf geworden van enkele potten, pannen en een al te scherp patattenmesje?
Een Safirglas had Somers voor zichzelf gekocht, voor de luttele prijs van vijftig cent. Die steenezels, die heden ten dage overal verkondigden dat Cara Pils ‘cultureel erfgoed’ was, hadden het goed mis. Als men echt van vergane glorie, culturele teloorgang, zelfs van een misdaad kon spreken, dan betrof het veeleer het ter ziele gaan van Safir. De unipilsmagnaten, die op hun vergaderingen enkel Château Pénétrus dronken en zich niet zouden verlagen om ook maar één druppel van de door hen tot bier verklaarde unipils door te slikken, hadden erover beslist : Safir is voortaan zaliger. Geen kat die daar verder over gekraaid had. Enkel Bierman, de imaginaire vriend van Somers, had het op zijn blog over “de lafhartige moord op een pils met een zeer volle en aangenaam bittere smaak”.
De sinds 1939 gebrouwen ‘hoerenkotpils’ was niet meer en Somers staarde naar het glas, niet wetende wat ermee aan te vangen. Gewoon ter nagedachtenis dan, ook aan de twijfelachtige etablissementen in de streek waar hij opgegroeid was : de Red Light te Maldegem en de Clio te Donk, waar pastoor Dewitte vaste klant was in de jaren van Somers’ laatste geloofstwijfel. In het college hadden ze nog geprobeerd het erin te wrijven, door meditatie die weifelaar het licht te laten zien, maar hij had daarbij alleen maar aan fonkelende ogen boven in gehoorzaam, controleerbaar vlees met blonde lokken kunnen denken.
In de Clio en de Red Light, daar dronken de klanten al decennia lang Safir omdat ze die chichi bubbles kotsbeu waren en ook de 'nieuwe dienster' spoelde die andere zaken het liefst door met dit gerstevocht van brouwerij De Gheest. Gewoon parate kennis prevelde Somers, alsof hij aan de leegte uitleg verschuldigd was. Hij zoude er nooit durven binnengaan Somers, die toen al een mensenschuwe, het uitsluitend met zichzelf doende snaak was. Al had hij ooit wel eens aan een ezelin als liefdessubject gedacht, en die siliconeloze meisjes uit de Snoecks, die woonden veel te ver.
Safir deed hem ook aan zijn verwekker denken. Die man, zijn vader dus, had op een dag besloten om bij Discount Maenhout te Sijsele tien bakken te kopen van dit merk. ‘In reclame’ en hij zoude zo wel zeventig Belgische franken besparen. De aankoop konde maar net achter in het voertuig met nummerplaat C.492.P, een grijze Ford Taunus ‘stationwagon’ (best op zijn Engels uit te spreken).
Zijn vader, een vrouwenzot, met straks in de kelder tien bakken cabardouchebier, mama's zwijgen, krampachtig, Croky, mijmeringen en een zakje paprika chips voor de jonge Somers.
'Ander bier', een kortverhaal in de reeks 'Ignace Somers'