Hij kreeg ook veel terug. In haar laatste brief meldde Fatima dat er in dierenspeciaalzaak Vogelparadijs te Mariakerke een koppeltje Timorese zwarte duiven te koop aangeboden werd. Met de woorden ‘tot gauw’ was ze geëindigd.
Plan B en geen gele wisselsmeerders of spoorwegpolite zouden hem dan bij zijn pietje hebben. Kalkoengroene anorak aantrekken en kruipen zoude hij, achter in een oplegger, geladen met onderdelen bestemd voor de Volvo-fabriek te Mariakere. Een Roemeense trekker bracht hem wel naar zijn bestemming. Eerst naar Vogelparadijs om die duiven te aanschouwen, te controleren of die beesten wel degelijk zwart genoeg waren.
Helaas, ‘gesloten wegens vogelgriep’ en Somers trok te voet verder, belde na drie straten stappen krop-in-de-keel aan bij Fatima. Er werd niet gezoend toen ze opendeed. Ze had rode wangen, Marokkaanse krullen, hoestte. “Gewoon de griep”, stelde ze hem gerust, zette gemberthee, sprak met schuchtere stem, ook over de gekke sprongen in zijn brieven, “alsof je de passages met ondraaglijke schoonheid weggelaten hebt”.
Hij zweeg, zoals altijd, moest, nodig, staarde op het toilet naar de lavendeltakjes. Daarna naar zijn nietszeggend exemplaar, ervoer beroering –de ranzige rijmelaar- door de geur van het afgescheiden vocht, net zoals eergisteren gisteren slecht schuimend theewater everyday unipils.
Somers ging het niet meer proberen, haar te strelen met zijn beide ogen; hij verstarde, slibde dicht. Had hij zich zitten volvreten met vette gedachten, spande zijn broek nu te veel en was dat op zijn prostaat gaan drukken waardoor hij wee voelde in de ballen?
Neen, hij wilde weg, weg van alles, vluchten, kop schouders lijf ergens langs de sporen laten liggen. Of alles in een doos met een proper etiket : twee dozijn belogen lezers + één belegen loser.
"Voor het containerpark", grinnikte Arabella.
'Ander bier', een kortverhaal in de reeks 'Ignace Somers'