Dat het kerkhof vol ligt met witte veren. Dat de vlinders er je huid strelen. Het was me nog niet opgevallen. Ik liep er gewoon doorheen. Een korte weg naar mijn werk, langs de zerken en de sereniteit. Als het regent, buig ik mijn hoofd evenveel als die eenzame bezoeker die steevast zijn geliefde komt opzoeken. Als de zon warmte over de plaats drappeert, knuffel ik die warmte evenveel als die rouwende vrouw die haar onsterfelijke liefde elke ochtend aan haar zielsverwant geeft.
Door het verdriet heen, heffen ze het hoofd en knikken ze stilzwijgend maar met een lach. Altijd een lach.
Het zijn de witte veren en de vlinders die ik nu zie. Die me tonen dat verlies nooit echt verlies is. Er hangt iets geruststellends, iets moois. Er hangt “graag zien” in de lucht. Tranen die tonen hoe mooi een verhaal was. Of blijft. Want je leeft door, het is nooit echt af.