In en uit de zongele rechthoek stappen haar blote voeten,
stroopt ze haar slaapkleed af – bakerdood strelen haar vingers
het badwater. De ogen op slot in een masker van zeep
neuriet ze het liedje en roert onder haar oksels,
glijdt tussen haar bovenbenen gespreid alsof ze zichzelf
doormidden zaagt. Warm bloedt. Onder de waterstraal
waaieren haar tenen. In de spiegel vinden we onze blikken.
Gloria, manchi tu nell'aria.
In en uit de zongele rechthoek stappen haar blote voeten,
ze buigt voorover, kust mijn voorhoofd. Door het gekiepte raampje
horen we de buurvrouw hakken in droge tuingrond, iets roepen
naar haar man wiens procesgerichte feedback in slechte aarde valt.
Een plastic bal botst op asfalt. Ze kolkt haar vingers
radioactief diep in het badwater. Haar moederborsten blinken,
haar lippen zijn een stille zee. Gloria, manchi come il sale.
Haar woorden zingen in het licht van de laatste uren.