Balkonpoëzie (19) - Tijd

9 apr. 2020 · 15 keer gelezen · 1 keer geliket

Ik wist niet dat tijd

zich verdubbelen kon.

Een exponentiële groei,

bij elk nieuw veto.


De tijd tussen muren,

dagen in een straal van tien, uren

te vullen met,

Ja met wat,

met uitreiken

naar wat ver en onaanraakbaar nu.

Met zoeken naar een stem

die de ruimte vult tussen onszelf

en het bed, de keuken, de kamerplant.


Verbod op zitten, elders dan onze sofa.

Lopen, in beweging blijven, niet wegzakken

op een bank, in een gedachte, een gevoel.

Wij zochten niet, wij vonden,

terwijl onze ruimte zich vulde 

met elkaars afwezigheid.


Jawel, wij zaten en zonken weg

zonder enig erg

dat een krijtlijn werd doorkruist.

Hoe peil je anderhalve meter

aan onzichtbare materie.


En de tijd verdubbelde zich.

De tijd van wachten tot muren

worden gesloopt,

lijnen uitgeveegd,

tot wij weer naar andere mensen,

tot wij weer naar mekaar.


Wij.

Mekaar.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

9 apr. 2020 · 15 keer gelezen · 1 keer geliket