Geen adem meer die op tocht gaat
zonder zich de vraag te stellen:
moet dit gezegd?
Schaarste is de nieuwe norm dus we dienen
spaarzaam en doordacht.
Samen maken we omwegen
van punt A naar punt B
die voor elk van ons anders zijn
en toch is er de vrees mekaar te kruisen.
Zij het niet in woorden
dan wel in verloren gelopen gedachtegangen
of terloops verlangen.
En we wachten.
We onderwerpen ons
aan de tijd die beticht wordt van raadgeverij,
terwijl zij in wezen niets anders doet dan wiggen drijven.
Maar kijk…op ons eiland zijn we veilig…
toch?