Ze zit al een hele tijd op het terras, onder zes golfplaten en een druivelaar. Hij vangt
alle blikken. Niet haar man, hij rookt niet. Zij blaast de rook onder de rokken en het kleed van het tuinmeubilair. De buiken bewegen nauwelijks. Hongerig kunnen ze niet zijn, ze kregen zonet nog zwoerdjes.
'Wil je een biertje?'
Haar opstekende duim: top!
'Wat is de lucht mooi!', roept hij uit.
'Een roos-oranje verte', zegt ze dromerig.
Niemand zegt dat daar in de verte een man wordt gestoken met een mes, meermaals en diep, niemand ziet dat de dader er plezier in schept. Ook op die afstand schept een kind van vier een emmer vol tijdverdrijf en zand. Hoor je iemand ritmisch ademen in de slaap, dan fladdert die adem in een buik kortbij.
Je merkt het niet eens dat het jouw lichaam is, de buik en hangende longen in jouw lichaam, jouw leven speelt zich af in het roos-oranje licht.
.beangstigend is fantasie en rustig ademen niet.
'De landen willen dat het geweld stopt', zegt hij.
Landen maken akkoorden. Ze zijn te .bedeesd ze te verbreken.
Zij merkt op dat ze nog nooit eerder sprak over 'mijn' land. Indien zij een ander land zou bewonen, zou zij het land van geboorte als haar land beschouwen. Misschien...eventueel...
'Zie jij dat kind met de emmer?', vraagt ze.
Hij vermoed dat zij het in de verte, met een strand en zand, moe van liggen en waaien, op een akkoord gooide. Een mens ademt en rust in een land, hoort de meeuwen krijsen, schudt aan de pols van de wind. Het strand is kleurloos, het trekt geen mes door de buik van zandkorrels. Alles is moe. Soms is een mens zo moe dat hij meermaals en diep verdwaald, iets opgeeft, iets opheft in de longen en maag, en braakt. Kort daarop landt de reiger.
.behoedzaam worden er nieuwe afspraken gemaakt. De mens met het mes heeft dan toch een gesprek over tijdverdrijf, het zand aan de voeten na een wandeling.