Laag per laag stippen water stapelen damp uit het zand, de horizon horizon.
De zee spoelt eindeloos vlakte over.
Ik stapel lagen, zo lijkt het alsof we met meer zijn. Silhouetten op het zeil.
Enkel de lucht kan me zien, ik tel golven, in mijn cocon, een luchtkasteel, ik tel golven, laat me niet vangen niet vangen.
Pigmenten rode vezeldraad drukken een wormendeken ruitjes in mijn rug ruitjes in mijn rug.
Het zilt neemt mijn adem over. Zout korrelt water slijm vallen in mijn neus.
Een bries zonlicht streelt mijn silhouette. Wind zeilt over haartjes wiegen op mijn arm. Nee, raak me niet aan.
Raak. Me. Niet. Aan.
Silhouetten op het zeil silhouetten op het zeil sst het is windstil (ik heb ruimte) enkel de lucht kan me zien (ik tel golven) enkel de lucht kan me zien (ik ben veilig).
Juist net iets over de grens: De buitenstaander legt me vast. Autoflash fragment. Laag 2.0.
(originele foto van Nancy Weytens)