Jessica

Gebruikersnaam Jessica

Teksten

Een kunstenaar in de therapiestoel: essay tot de essentie van kunst

"Kunst heft op wat ik vertellen wil" Kunst lezen als boodschap impliceert dat een publiek alle mogelijkheden heeft om te kiezen waar het werk voor hen over gaat. Stel dat het publiek echter denkt dat er in elke kunstvorm een onderliggende boodschap is en dat het doel van een kunstenaar al dan niet is om deze boodschap over te brengen.  Verbergt kunst dan niet teveel deze boodschap? Het feit dat de boodschap onderliggend is aan een kunstwerk vereist namelijk dat een publiek ontrafelt en interpreteert. Wil de maker zijn boodschap overbrengen of wil de maker een publiek de mogelijkheid geven om zelfs de meest tegengestelde ideeën te hebben dan wat hij of zij dacht in het kunstwerk geformuleerd te hebben? Wanneer je niet duidelijk communiceert over de essentie: het gaat om a en b en dat heb ik even in een verhaaltje voor het slapengaan gegoten, wil je dan eigenlijk wel een boodschap overbrengen? Wordt kunst dan geen storende factor om nog open en direct te communiceren? Of wil kunst net verstoren? Mag kunst überhaupt wel gezien worden als een manier om een boodschap over te brengen?    Wanneer kunst door het publiek wordt geïnterpreteerd als communicatiemiddel, wat maakt dit dan van de kunstenaar?   Laten we deze veronderstelling even volgen en ontrafelen vanuit de kunstenaar zijn mogelijke doel om een boodschap over te brengen. Dit eerste voorbeeld zou dan een motief van de kunstenaar kunnen zijn:   "Kunst heft mezelf op tot kunstenaar of verborgen preekstoel waarin ik uiteindelijk altijd gelijk heb." Alles wat jij leest is even waar als wat ik, de kunstenaar, eigenlijk bedoel. Mijn kunst is eigenlijk een narcistische manier om mezelf te verbergen en een publiek van mij afhankelijk te maken. Een manier om zoveel mogelijk likes te krijgen, want alles wat ik zeg is zo vaag en dus juist. Laat het publiek maar denken dat ik, die grote kunstenaar, wel weet waar ik het over heb. Ja, Laat ze maar denken laten we die volgen.  Als de almachtige kunstenaar cijfer ik me zogezegd weg, maar laat je niet vangen. Het is niet omdat de ontvanger zich compleet bevestigd voelt, dat die eigenlijk niet onder mijn almacht wegkwijnt vol vragen, proberen invullen waarom en wat ik bedoel.  Ik wil een bron van voeding voor het ego, terwijl ik, de kunstenaar niet weet aan wie mijn boodschap gericht is, maar dat maakt niet veel uit.   Het publiek doet er niet toe. Het is de kunstenaar die ertoe doet. Is dat wat een kunstenaar wil? Stiekem communiceren met zijn afhankelijk publiek?    Wat drijft de kunstenaar dan? Het idee dat hij of zij iets moet scheppen en creëren om zelf te bestaan? Een soort van almachtige God?    Als ik die kunstenaar was, dan zou ik me ongemakkelijk voelen in zijn of haar positie. Dus laten we een andere veronderstelling volgen vanuit dezelfde vraag. Wanneer kunst als communicatiemiddel door het publiek wordt geïnterpreteerd, wat maakt dit dan van de kunstenaar? Dit zou een tweede mogelijk motief van de kunstenaar kunnen zijn. Deze keer de minder harde route van dienstbaarheid.    "Kunst heft mezelf op tot dienstbaar therapeut" Ik ben een kunstenaar, maar stiekem een therapeut. Voor mij is kunst een manier om mezelf weg te cijferen en in dienst te stellen van een publiek. Mijn kunst verbergt bewust de onderliggende boodschap. Mijn kunst laat bewust ruimte voor interpretatie. Ook al biedt dat evengoed de mogelijkheid om bij lezer a een compleet tegengestelde herkenning dan bij lezer b op te wekken. Mijn kunst dient om mensen te ondersteunen naar de zoektocht van hun eigen zelf.   Is er dan in essentie een verschil met het ego scenario hierboven? Tenzij je als kunstenaar niet betaald word voor je werk, ben je dan wel dienstbaar? Help je mensen in hun zoektocht door wat vragen op te roepen? Maar waar zijn de antwoorden dan? Zijn mensen dan ook niet afhankelijk van jou? Ook al denk je dienstbaar te zijn? Want jij helpt hen toch maar in hun zoektocht. En zij kijken naar jou voor antwoorden. En oh de herkenning! Laten we jou volgen, want jij, jij begrijpt mij!   Wat drijft de kunstenaar dan? Toch nog steeds het idee dat hij of zij iets moet scheppen en creëren om de andere te laten bestaan? Een soort van alwetende God?    Opnieuw, als ik die kunstenaar was, dan zou ik me ongemakkelijk voelen in zijn of haar positie. Dus laten we de vraag beantwoorden met de veronderstelling als antwoord. Wanneer kunst als communicatiemiddel door het publiek wordt geïnterpreteerd, wat maakt dit dan van de kunstenaar? Correct: het maakt iets van de kunstenaar. Het publiek maakt iets van de kunstenaar dat hij of zij niet wil zijn. Het publiek schept een illusie. Het publiek zet de kunstenaar in een positie. De kunstenaar bedoelt juist niets.    Dus wil de kunstenaar wel iets vertellen? Wil de kunstenaar niet gewoon scheppen punt?   "Kunst verheft wat ik vertellen zou." Insinueert deze ruimte voor expressie niet eerder dat er een onderliggende essentie is die voor iedereen gelijk is en voor verbinding zorgt? Maakt het creeëren en de behoefte om te delen van ons allen niet gewoon gelijke mensen? Laten we die vragende blik voorlopig verheffen tot de essentie van kunst. Het antwoord ligt in de open ruimte. 

Jessica
0 0

Stop

If you had enough then just stop stalking me. Not anything I can do about that.  Talking didn't work.  Thanking you didn't work. Keeping silent for all this time didn't work.  Hiding when you came to Belgium even though I told you I didn't want to see you didn't work. So it must be out of my control than.  Must be you.    Again I am so sorry for calling the police after you scared me that much for numerous times. Not giving me a chance to leave in peace.  Again, doesn't sound right now does it?   You must be enjoying all of this attention. Still adding to it on top of domestic abuse and two years of stalking.    You really must be so delusional that you can't handle the shame of being an abuser to just keep going.    Didn't you say it was time to let go and be sad? I'm so sorry for magically preventing you from doing so. Also doesn't sound right does it?   If you know so god damn well that you are a victim and you are right. Then why just not stop and leave it to it? I left anyway. Not harassing you at all. Or is it because you don't respect other peoples opinion? Is that it? Is it about judgement that you need for your ego and image?   I just wanted to get out of there in harmony, away from your abuse. And you wouldn't let me, you kept fighting and fighting, so I pressed charges to make you. Afterwards when I was gone, you wouldn't leave me alone, started stalking me and again I pressed charges to make you stop after you continued to do so after me asking you several times to stop. So all your choice. Never was my choice.    So again. Doesn't sound right that I should stop doesn't it?   Don't drag me along in your little judgemental game anymore and it will stop. You are the abuser. You need judgement. I don't.    I have nothing to be ashamed of, except for your shame that you put in my shoes.

Jessica
0 0

Authority equals empathy or at least it should

If you expect that you are not the first victim of abuse and you count on understanding plus if you communicate understanding that only the abused can help understanding and you do so by providing it, then:   First of all if you expect from a therapist that he will give you a good example and you ask them to help you by acting normal and human, communicating open and vulnerable and by that just. That is not making a therapist a superbeing or a god. On the contrary. So no, doesn’t work to blame it on the patient.   Second of all if you expect from a judge that he will give society a good example and you ask them to help you by acting normal and human, communicating open and vulnerable and by that just. That is not making a judge a superbeing or a god. On the contrary. So no, doesn’t work to blame it on the victim.   Authority equals humanity and by that empathy. But then of course, that requires listening and remembering what previous victims told you in order to empathise with sequels.    Sincerely and voluntarily asking for help is what victims differs from abusers.  Abusers do not want help. Because then they would have to admit that they are at fault. So please listen to my insights on abuse versus normal connections and conflicts, because I know the difference from experience. Abusers can't tell the difference because they always abuse. So please use this information to help me and others.    Please help me.

Jessica
0 0

Statement about stalking for social network support

Dearest social network, I invite you to be the witness of my statement and by that a narcissistic abuser, stalker and psychopath unraveled. Very interesting material to research and write about. As you might have seen in my previous uploads in the form of poetry. Consider this a direct translation of my poetic writing about a psychopath.   Faced with traumatic events people instinctually react by fight, flight or freeze. I have done all of the above, but now I'm trying to put myself above it. Having gained strength by reading "we speak for ourselves", a support group for victims of abuse, I am sharing the facts and taking my voice and space back. Because I have done nothing wrong to deserve this.   The only reason that this person is not in jail and keeps getting away with this behavior is because he uses the loophole in jurisdiction between two countries as a means.   Someone likes to use this platform to make a public scene because he thinks talking to the police about how he abused me and gaining support from my own friends is the same thing. Because his so called image is ruined. Not because he is a criminal no, because the delusional image he has of himself is ruined by facts. Because he can't stand the fact that isolating me with his childish attempts of manipulation by making me look as if I am the insane one doesn't work on me anymore. He has tried however to take away my voice by harassing me, my friends, my employers, people on this platform, etc.   He doesn't understand that crying to be understood and being treated as a human being is misplaced if you point this towards the victim of his abuse and their network. He doesn't want help from a therapist and doesn't want to face up to the consequences of his behavior. He even tries to guilt trip me with the accusation that I am not treating him as a human being even though I was. And more so: even though he didn't treat me as one while he was abusing me. And don't be mistaken. I have tried everything to talk to him as a person. Don't you think I would do this if I had a choice. My choice was taken away from me a long time ago. When he chose to abuse me instead of having a respectfull conversation. And even after that I gave him a chance for that conversation. Of course, you can guess: it wasn't good enough. I did something wrong. I said one wrong word and got punished with even more abuse.   What I would desperately like to say to the abuser, to you Michael: “I see right through you. The past year I have learned everything there is to know about stalking and narcissistic abuse. You are a destructive psychopath and have a condition referred to as narcissistic personality disorder. But, I guess Google translate doesn't help to make your sick little psychotic bubble burst. I would have thought that by now, after two years of stalking me you could have at least learned Dutch but I guess that looking at and working on yourself is too much of an effort. It's easier to focus your obsession on me than to look at the emptiness inside isn't it? The facts are that you have psychologically manipulated me into a relationship with your web of putting me in fear by lies and distortion, you have psychologically and by that physically abused me during a relationship with your pestering, humiliation, aggression and fear by distortion and you have been stalking me and harassing other people I care about for almost two years now. You have tried to isolate me by manipulation. The fun fact is that you are such a manipulative narcissist psychopath that you actually made me believe that I deserved this in any way, that I abused you because of my reaction to the abuse. You raped me of my soul conscience and my voice. But I'm back now, stronger and louder, supported by people who actually do know me as the empathic high sensitive person I am and last but not least: more myself than ever before by fighting the illusion you put in my head trying to break me down.   The content of what you say does not cover up your actions. It doesn't work anymore to say that it is all in my head or to talk about your so called good intentions to in fact very intentionally cross boundaries of another human being who has clearly stated these boundaries by words, actions and even law. These actual facts, your actual actions however you try to make up excuses for them are not only seen by me but by a team of therapists, the police, the court, all the people I care and don't care about and even by the people who manage this platform.   The police saw me right after what you did to me and they don't put people behind bars for no reason. Jail is isolation by law to protect a victim and the rest of society of ongoing criminal behavior.   You are a delusional dangerous psychopath and you belong in jail where you can rot in a corner thinking of yourself as a victim. I am not your victim anymore, I see right through you so you might as well fuck off because I'm not planning on making your abuse burn me out again nor am I planning on killing myself to get rid of your abuse anytime soon.   Now you can go and pretend to be the victim again of me describing your behavior. Doesn't bother me anymore. I'm a very creative person even when it comes to making the best out of a situation. It gives me good practice. At this point I actually enjoy to look into the criminal mind and write about it, so if you like to be the almighty subject so much there you go by all means you're welcome. Doesn't make you look any better though so I suggest you go find yourself a new target to weaken and abuse until they believe the image you so desperately want to sell by abusing others.   You might as well keep your energy to put up the charming mask for a few days and find yourself a new goodhearted person to abuse to the point that she becomes a naive piece of what she once was. But, don't misunderstand me, I rather see you rot away in jail.   If you seriously want to continue this, go ahead I will publish every word that comes out of your psychopath mouth, describing it for the narcissistic personality disorder it really is, as I have been doing already by sending it all to the police with my comments of the actual truth and reality.   If law control doesn't help, social control might do the trick there. And you're craving for attention anyway aren't you? A win win situation.   But I guess your sick ego probably is imploding now by lowering myself to your level and attacking you with your own weapons, your little childish smear campaign and pestering me away for you to take up all my space again. Even the space of victim you turn around to yourself. The only difference is I'm not delusional, I'm describing the truth and your narcissistic abuse doesn't work to get me down anymore, because I see right through it.   Don't want to make even more of a criminal out of yourself by reacting on top of the domestic abuse and the two years of stalking now don't you?   So I wisely suggest you go lick your wounded ego and find yourself a new victim to fill up the void instead. Make her believe that I am the evil bitch who abuses the poor little victim you are.   You are a criminal and you should become isolated and ripped of your freedom of speech from now on, not me.   Goodbye."

Jessica
1 0

De dunne lijn van nuance zie je enkel door abstractie

Borderline is onterecht een containerbegrip geworden op basis van symptomen van narcistisch misbruik. Er is nochtans een groot onderscheid tussen daders en slachtoffers binnen dit containerbegrip. Zij vertonen echter helaas exact dezelfde symptomen, maar met één belangrijke nuance als verschil: veruiterlijking versus verinnerlijking. Daders, die het verleden misbruik veruiterlijken, hun angst en wantrouwen om zich kwetsbaar op te stellen, omwille van de aangeleerde kritische stem om hun grenzen te overschrijden door middel van manipulatie, projecteren op anderen door aan te vallen ten koste van anderen, en zo zelf dader worden terwijl ze in hun beleving en waan slachtoffer zijn. Dit misbruik gaat heel ver, zeker in combinatie met een persoon die zelf slachtoffer was en die stem verinnerlijkte, gezien zij effectief slachtoffer zijn op dat moment en de dader ervan overtuigd is dat hij of zij slachtoffer is. Echte slachtoffers kan je echter onderscheiden omdat het zij zijn die dit misbruik verinnerlijken, hun angst en wantrouwen om zich kwetsbaar op te stellen omwille van de aangeleerde kritische stem om hun grenzen te overschrijden door middel van manipulatie, projecteren op zichzelf door te zwijgen ten koste van zichzelf en zo slachtoffer blijven. Door aanhoudend misbruik verlies je jezelf, dat je nu dader bent of slachtoffer. De lijn is dun, maar ze is er. En ze is belangrijk, want je kan ze toepassen op elk symptoom van borderline. De reden dat slachtoffers dezelfde symptomen van angst in het kwadraat vertonen en toch zwijgen is omdat ze die projectie van daders dat zij eigenlijk het slachtoffer zijn ook nog eens op hun krijgen als ze nog effectief onder manipulatie staan, wat meestal het geval is. Ik vecht nu nog steeds, in een rechtszaak tegen de dader, terwijl ik al lang op ben.

Jessica
0 0

Empathisch lijden en leiden

Empathie is bestemd voor mensen. Empathisch lijden en medelijden voor het stukje menselijke gekwetstheid in slachtoffers.  Empathisch leiden dient om daders het goede voorbeeld te geven.  Dat ook zij empathie krijgen voor hun slachtoffer.  Dat maakt dat zij dader zijn, zij ontbreken alle empathie voor hun slachtoffer. Bewaar de harde aanklacht voor daders, als je dan toch per sé mee wil klagen in plaats van empathie te tonen voor de verkeerde en nog eens de schuld bij het slachtoffer te leggen. Of als je geen empathie kent voor slachtoffers, vertaal dader dan naar kanker. Misschien helpt ervaringsdeskundigheid waar begrip ontbreekt.   Verhaaltjes zijn goed voor het slapengaan, wanneer het veilig is. Abstractie zorgt voor het nuanceverschil in waar het effectief om draait, om actie te ondernemen.   Ik was zo niet in begin. Mensen verliezen zichzelf door misbruik. Ik vecht daartegen. Altijd gedaan. Ik had mezelf al lang gered. Altijd gehuppeld wanneer het kon. Tot ik weer werd misbruikt door iemand dat graag altijd huppelt en over mensen heen. Claimen noemt men dat. Iemand dat zichzelf niet kan redden en dader wordt. Ik moet gered worden van een dader, niet van mezelf. Ik heb mezelf al lang gered.   Maar ik vergeef je, het is niet makkelijk om door narcistisch misbruik heen te kijken.  Het heeft me bijna negentwintig jaar empathisch lijden en medelijden gekost. Het wordt nu wel eens tijd voor puur leven en medeleven, denk je niet?   Ik moet gered worden van een dader, niet van mezelf. 

Jessica
1 0

Natuurtalent

Laat je niet misleiden. Talent komt niet vanzelf.   De natuurlijke variant insinueert het tegendeel. Trendsettende goeroe's in modebladen verwijzen graag naar dat natuurtalent in ieder van ons, daar voor het grijpen, als je maar genoeg investeert in therapeuten en mindfullnes workshops om het te ontdekken. Ik laat me niet misleiden door die new age zorgmaatschappij en al zeker niet door de borderlinemaatschappij. Zo noemt Dirk De Wachter het fenomeen. Nee, ik laat me niet misleiden. Daarom verkondig ik sinds eind maart aan iedereen die te dichtbij komt dat ik een natuurtalent ben, met groene vingers op de koop toe. Eind maart, de prille start van het zaaiseizoen.   Wat eraan vooraf ging is de echte oorsprong van elk natuurtalent: een ontdekkingsreis in het tuincentrum van Aarschot.  Aarschot, vroeger berucht als onderdeel van de marginale driehoek, sinds 2013 de slimste gemeente. 2013, het jaar dat Michiel Devlieger besloot het talent van Erik Van Looy droog af te koken. Natuurtalent valt niet te vergelijken. Het tuincentrum van Aarschot dus. Zoals ik al zei: een talent moet ergens beginnen.   Efficiënte winkelaar die ik ben, stoof ik de deur binnen recht op mijn doel af. Hoewel de automatische draaideuren daar duidelijk niet op voorzien zijn, en de winkelinrichting al evenmin. Maar goed, ik snelwandelde dus rechtstreeks naar de afdeling goedkope zaaizakjes. Ik ben iemand die weet wat ze wil. Mogelijks nog een talent: weten wie je bent en wat je wil.   Mijn eindbestemming werd aan weerszijden afgebakend door muren met een overvloed aan budgetvriendelijke doorbloeiers die, vanuit zorgvuldig opgezette rijtjes, naar mij lonkten. Zoveel keuze. Maar ik wist me te bedwingen, of toch een beetje. Want ik wist wat ik moest en zou hebben. Mijn moeders grote trots. Haar eeuwige ijsbreker, sterker dan het weer. Bijna verheven tot erfgoed van de familie. Stinkers.  Stinkers, belangrijke elementen voor het bloemenrijk die het natuurlijk talent bezitten om insecten te verjagen, enkel en alleen met hun geur. Stinkers, vaak voorkomend in oude van dagen hun tuin in de vorm van een aangelegd perkje.   Zo verwend als ik ooit was, zal ik nu kost wat kost mijn moeders verkankerde lot voortzetten in de vorm van een perkje. Gekoesterde herinneringen voor het wezenkindje dat achterbleef, enkel en alleen. Een aangelegd perkje, want een mens zou voor minder het leven zijn natuurlijke gang niet meer durven laten gaan.  Nu, ik heb er geen problemen mee om die taak op mij te nemen, om als jongste van vier een lelijk perkje te zaaien, om haar dichtbij te houden. Ik ben goed opgevoed. Telt dat ook als talent? Mijn enige probleem op dat moment was dat ik het stinkende goedje van mijn begeerte niet zag staan. Geen zakje met de naam “stinkers”. Misschien noemt het anders in mooie bloementaal. Veel te veel zakjes. Net lange rijen infusen die geduldig wachten op hun lot om geïnjecteerd te worden.    Het vergde wat mijmeren en dralen vooraleer ik de moed verzameld had om me te mengen in het boeiende gesprek van twee verkopers die stonden te niksen aan de klantenbalie.  ‘Excuseer voor het storen. Ik ben op zoek naar stinkers.’ ‘Wat zegt ge, Madammeke?’ ‘Stinkers. Zo noemt men dat in de volksmond. Het zijn bloemen. Geel met rood of oranje. Typisch in de perkjes van grootmoeders hun voortuin.’ ‘Stinkers!’ Bulderlach.  ‘Ja stinkers.’ Droge kuch.  ‘Afrikaantjes dat zijn stinkers!’ Opnieuw een bulderlach om zichzelf.  Misschien was Aarschot toch niet de beste uitvalsbasis om mijn ontluikend talent te voeden.    Ik ben uiteindelijk thuisgekomen met drie verschillende soorten stinkers: kleine Afrikaantjes, grote Afrikaantjes en Sterafrikaantjes. En zonnebloemen. En twee hangplanten. En zaden van radijsjes, bonen, courgettes, ajuinen, veldsla, tuinkers en pompoenen. En aardappelen. En nog wat mooie bloemen voor binnen. En potgrond. En gras.    De natuur en winkelketens gaan niet goed samen. En nog minder met mijn bankrekening. Gelukkig had ik ecocheques. Dat heeft elk natuurtalent nodig: een investering in de vorm van 250 euro startkapitaal aan ecocheques. En zelfgeoogste ingrediënten voor een paleodieet en wat yogareizen en therapie om dat talent te voeden.   Laat je niet misleiden, talent komt heus niet vanzelf.

Jessica
3 1

Opleiding

Publicaties

Standbeeld van het weerwoord (poëzie, Verzin)
Ik staar de dag weg (songtekst, Sir Yes Sir)

Prijzen

Standbeeld van het weerwoord - keuze van de week op Azerty Factor, gepubliceerd in Verzin.
Dagdromer (ik staar de dag weg)
- Boekenbeurs songtekst wedstrijd, gepubliceerd als nummer door Sir Yes Sir