Niet alle muzen zijn barmhartig
Zij was het nooit geweest
Ik trachtte het te wezen
Eeuwig rondzwervend deelde
deze nomade haar eerste adem met mij
Met ons allen vanaf het eerste conflict
De eerste vuist die de huid rood, blauw
en paars en geel kleurde
De eerste steen waaruit bloed ontsprong
Kondigden haar ontstaan aan
Haar enig pad was
voor een lange tijd de dool
Zij was omnipresent
dat was een noodzakelijk kwaad
Want overal waar mens was
Daar was bloedvergiet
Daar werd ik verjaagd
Daar kwam zijn ten tonele
Zodat ik weder kon keren
Haar enig doel was het verdict
In den beginne slechts een kind
Een dochter net als ik
Bekroond met de naam Justitia
Gewapend met zwaard en weegschaal
De gewichten kantelen
In elke schaal een daad, een woord
Vaak een gebroken hart
Wikkend wegend tot het oordeel
Met heldere klank ontschermt
zij het lemmet
Slaat met vinnige slag het vonnis neder
Gestaag blind voor de wereld en
voor zij die worden beoordeeld
Justitia is de ultieme waarheid
Hoe naïef helaas geloven wij ook
blindelings dat het recht
altijd zou zegevieren