beloftes
als je dood wordt word je achteraf
je woont dan aan de achterkant
van het leven met de deur op een kier
uitgepuurd van deze tot gene zijde
de terugkeer met een miljard lichtjaar
de schriele hoop ligt op zijn keerzijde
het zicht benepen tot tussenruimte
als een gespleten atoom de gestaltes
ternauwernood als krassen in het licht
de ogen genepen in het tegenlicht
met het neon van alle onkleuren
je kan alleen niet meer de deur uitgaan
tot iemand het leven wendt en de deur dicht doet
elk uitzicht verstoken van nagedachtenis
hoe dat zo komt is een overbodige vraag
dat is gewoon omdat we niets anders gewoon zijn