Vanavond komt de uitslag had Irène gezegd. De uitslag van wat wilde Leen weten. Vanavond komt de uitslag van mijn zwangerschapstest had Irène geantwoord. Oh wat fijn had Jacqueline gekird. Het wordt zeker the good shot danste Nicole.
Irènes oogjes fonkelden, haar wangen rood van de opwinding. Want vanavond was de avond, de avond van het nieuwe leven. Het leven in Irène.
Ik zat er maar wat bij. Niemand lette op mij. Dat ik de beginreden voor de zwangerschapstest was, leek iedereen te ontgaan. Ik was maar de man met het zaad. Het zaad dat ondertussen niet meer op natuurlijke wijze werd afgeleverd. Wel met buisjes en pompjes voorzien in een potje, bewaard in de frigo. Ingebracht door een veel te dikke kerel met stinkende handschoenen. Oh wat romantisch had ma gezegd. Heel romantisch, ik mocht alleen maar toekijken.
Hier zit ik nu met mijn plastic smile. Ik word misschien wel vader. Ja misschien ook wel niet. Ik kan alleen toekijken en wachten tot mijn zaad weer faalt en niet kan binden tot een kindje.
Nu zitten we hier bij de gynaecoloog. Irène kijkt hoopvol. Ik lach en zoek onder tafel haar hand. De man in het wit haalt ons dossier boven. Sorry niet voor deze keer. Irène huilt, mijn blik versteent. Een nieuwe afspraak voor volgende keer? Ja meneer.