Niet alleen voor Kerstmis
Als een gek fiets ik naar het station van Berchem. Mijn muts kleeft nat van het zweet tegen mijn voorhoofd. Waarom moest ik om kwart voor vier mijn oudste cliënte nog aan de lijn krijgen? Helemaal van de Veemarkt naar Berchem crossen op een halfuur is echt geen pretje. Zeker niet als de wind in je huid bijt en je remmen te hard zijn aangespannen.
Ik spring van mijn fiets, ram hem tussen twee andere fietsen in een stalling, zet hem op slot en sjees de stationshal binnen. Het is vier uur zevenveertig en Veroniques trein komt om éénenvijftig aan! Ik ren het perron op waar de trein van Leuven aankomt.
‘Aandacht aandacht, de trein uit Leuven van vier uur éénenvijftig heeft zeven minuten vertraging!’
Ik sta dubbelgeklapt te hijgen. Huh? Heeft de trein vertraging? Ik duw me recht en knipper met mijn ogen. Hmzz, al dat geren voor niets. Laat ik dan maar het perfecte lief spelen en een koffie voor Veronique gaan halen. Ik huppel de trap af naar de Panos.
Vijf minuten later sta ik weer op het perron met twee koffies verkeerd in mijn handen. Mooi op tijd, ik hoor de trein het station binnen rijden. Een grote lach verschijnt op mijn gezicht, Veronique is er zo meteen!
De trein stopt, de deuren gaan open, mensen stappen uit. Ik zie haar niet meteen, het is een lange trein met veel mensen. Ik loop verder naar achter, mijn blik schiet druk heen en weer. Het perron loopt leeg maar ik zie nog steeds Veronique niet. De moed zakt me in mijn schoenen. Ik slof naar een bankje en ga zitten. Ik zet de bekers op de grond en zoek mijn gsm in mijn tas. Een sms van Veronique, ongeveer een uur geleden verstuurd. ‘De meiden willen na de match gaan dansen, ik ga met hen mee. Ik kom morgen in de namiddag naar Antwerpen. Xxx Vero.’ Ik word prompt kwaad. Dat is nu al de vierde week achtereen dat ze me dat lapt! Vorige week kwam ze zelfs alleen maar zondag. De meidenvoetbalploeg die ze coacht is altijd het belangrijkste. Tranen springen in mijn ogen.
Ik sta op, klok mijn koffie in één teug binnen. Ik geef de andere beker aan een man die tegen een paal leunend een krant leest. ‘Schol!’
‘Euhm, bedankt mevrouw, wat voor drank is dit?’ roept hij tegen mijn rug.
‘Koffie verkeerd, geniet er van!’ Ik loop stampvoetend het perron af, het station uit, ren het plein af, de Cogels Osylei in.
Halverwege de straat piept mijn gsm. Ik haal hem boven, ergens hoop ik dat het Veronique is om te zeggen dat ze de volgende trein naar Antwerpen neemt. Er staat een andere naam op het scherm, Evelyn. Ik kom Evelyn vaak op activiteiten van Het Roze Huis tegen, we komen goed overeen. ‘Hey Lies, kom je seffens mee op de zolder film kijken?’ Dat is waar ook, het is filmavond in Het Roze Huis. Ik blijf staan en kijk voor me uit, nu pas besef ik dat ik onbewust richting Het Roze Huis aan het wandelen ben. Ik verpletter de lege beker die nog altijd in mijn linkerhand zit en gooi hem in een vuilnisbak. Veronique kan de boom in, als zij plezier mag maken zonder mij, dan mag ik dat ook.
‘Ik kom eraan!’
‘Goed, ik ben er al.’
Nog sneller dan daarnet hol ik naar Het Roze Huis.
Ik duw de deur van het café open en zie Evelyn aan de bar staan, ze praat met twee andere meiden. Zodra ze me ziet, komt ze naar me toe en geeft me een klapzoen op mijn linkerwang.
‘Hoi Lies, hoe zie jij er uit! Heb je gehuild?’ Ze legt haar hand zorgelijk op mijn schouder.
Ik kijk snel naar de spiegel achter de toog en zie mijn eigen gezicht. Mijn ogen zijn gezwollen en rood, er staat duidelijk miserie op mijn voorkant geschreven. Ik wrijf over mijn gezicht en tover een tandpastasmile tevoorschijn. Die move heeft blijkbaar geen effect, Evelyn blijft me twijfelend aan staren.
‘Niets aan de hand,’ probeer ik.
‘Yeah right.’ Evelyn schudt haar hoofd, haar schouderlang zwart haar wappert heen en weer. ‘Wil je er over praten?’
‘We gaan toch naar de zolder om een film te zien?’ Ik stap richting trap. Als ik de klink van de deur vast heb, voel ik de tranen weer in mijn ogen komen. Wat sta ik hier nu toch de clown uit te hangen? Waarom doe ik zo ‘opgewekt’ terwijl ik Veronique haar ogen kan uitkrabben omdat ze me weeral heeft laten zitten en dat haar dat precies niets kan schelen?
‘Liesje, je weet dat je een babbel nodig hebt en geen liefdesfilm,’ zegt Evelyn streng.
Op dat moment lopen twee meiden voorbij naar de trap, innig gearmd, verliefd als weet niet wat.
Evelyn wijst de vrouwen na. ‘En naar hen kijken wil je ook niet.’
Ik knik, mijn onderlip trilt en ik begin te huilen.
‘Hup naar buiten, ik bestel wel iets om te drinken.’ Evelyn duwt me richting terras. ‘Hé Nathan, twee gin tonics!’
Ik strompel naar buiten en ga op een muurtje aan de rand van het terras zitten. Mijn gsm piept, een sms van Veronique. ‘Ik krijg geen antwoord van je, heb je mijn laatste bericht wel gelezen?’ Ik verkramp, zelf geen x-jes of zo. Haar toon bevalt me ook niet, dwingend vind ik hem.
‘Hey zet je kraan eens dicht!’ Ik kijk op, Evelyn geeft me een glas en kruipt dan naast me op het muurtje. Ze heeft gelijk, mijn tranenkraan staat wagenwijd open, heel mijn gezicht is nat.
‘Die Veronique weer hé?’
Ik bijt op mijn lip en knik.
‘Heeft ze je weer laten zitten?’
‘Ze komt morgen pas,’ fluister ik, ‘Ze gaat dansen met de meisjes van haar voetbalploeg.’
‘Heeft ze zich er voor geëxcuseerd?’
Ik kijk naar mijn gsm, die ik nog steeds in mijn hand geklemd houd.
‘Nee hé?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Ze vindt dat de voetbal voorrang heeft.’
‘En jullie zijn al een bijna een halfjaar samen hé? En toch is haar hobby belangrijker dan jij? Jij die al zo veel voor haar gedaan hebt. Krijg je er ook wel eens iets voor terug?’ Evelyn neemt me bij mijn kin vast en dwingt me haar aan te kijken.
Ik krijg een kleur, Evelyn heeft overschot aan gelijk. Ik ben al verschillende keren midden in de nacht naar Leuven gereden om haar te gaan helpen maar mij laat ze altijd in de koud staan.
‘Maar ze kan zo lief zijn,’ sputter ik tegen. Ik besef meteen dat ik hopeloos klink. Evelyn trekt haar wenkbrauwen omhoog, ze vindt me waarschijnlijk even hopeloos.
‘Weet je schat, je verdient echt wel beter! Zo nu en dan eens lief zijn is echt niet genoeg.’ Evelyn torent boven me uit. ‘Maak het uit met haar.’
‘Maar dan ben ik weer alleen en dat wil ik niet!’ jammer ik, ik verberg mijn hoofd in mijn handen. ‘Alleen met kerst, het idee alleen al!’
Evelyn zucht en legt dan haar handen op mijn schouders. ‘Er zijn meiden genoeg die jou willen. Ik bijvoorbeeld!’ Ze lacht haar tanden bloot.
Ik kijk verwonderd op. ‘Ben je verliefd op me?’
‘Ja Liesje, ik kijk al een tijdje toe hoe je je door die Veronique laat misbruiken. En dat doet me enorm pijn want ik weet dat ik jou veel gelukkiger kan maken dan die trien dat ooit zou kunnen. En ik woon hier in Antwerpen, een pak dichter en gemakkelijker dan Leuven’
Ik glimlach, Evelyn en ik? Het is een heel leuke meid en ik heb ook wel gevoelens voor haar. En ze heeft echt wel gelijk!
Ik ontgrendel mijn gsm en druk het nummer van Veronique in. Ze neemt al na twee tonen op.
‘Liesje? Eindelijk zeg, heb je mijn berichtje gelezen?’
‘Het is uit tussen ons, Veronique!’
‘Wat? Wat beuzel je daar nu allemaal?’
‘Het is uit tussen ons, je hebt me een keer te veel laten zitten. Ik verdien echt wel beter.’
‘Maar, komaan, ik …’
‘Ik hoop dat je ploeg wint vanavond, daag!’