wat er tussen de oren zit
is voor ieder mens en dier hetzelfde
een grijze brok merg,
rillende chemische drilpudding
van bloed, vloeistof en zenuwcellen
die je kan bewaren op sterk water
wat volgt, kan je uit je evenwicht
halen, want wat er tussen de oren zit
is niet voor ieder mens en dier hetzelfde
tegenspraak is nu eenmaal eigen aan deze mikrokosmos
in het hart van het multiversum
in onze zwakheid geven we ons over aan de lichaamssappen
verantwoordelijk voor ons humeur
zo redeneerden de antieken reeds
enkele obscuranten draaiden de rollen om:
de Geest creëert de materie
luchten tranen immers niet op
of wat te denken van de slappe lach
de Romantici verheerlijkten de emotie
laten we het houden op de magie van zowel het gevoel als de rede
het orakel van Delphi, de Pythia, die dampen van laurier opsnoof
zou eerder oleander gebruikt hebben volgens de moderne medische wetenschap
zo ontaardt dit pseudo-gedicht dan ook in proza
en ontstaat er weer een kloof die scheidt wat dan toch niet één was
in het Oosten waar de zon eeuwig blijft rijzen
verzetten ze zich tegen dit oneindig gesplits
ze formuleren daar wel kernachtig maar hun ziel bevindt zich niet louter
in de nucleus
ooit zeiden ze dat alles vloeit, dan weer dat alles constant is,
de ziel onsterfelijk en toch tussen de oren,
soms zwevend boven het lichaam,
als het even niet gelukt met dat lijf,
gaat dit alles ook op voor walrussen en narwals?
de ziel die verhuist van vlees naar vlees
van manatee naar Arawak
van Inuit naar kariboe
vroeger keken ze naar de ingewanden van vogels om de toekomst te voorspellen
zagen ze ook toen al plastic?
of slechts de poëzie van waanideeën om controle te krijgen op het
Oncontroleerbare
Ook hier weer een keuze: geef je jezelf over
of verzet je je tegen de draden die het lot voor jou weeft
er is nog steeds geen antwoord op die vragen
gevoelens zijn dan soms betrouwbaarder
huilen naar de maan bij een onverteerbare verlieservaring
tranen met tuiten én lachen van geluk bij de geboorte van een nieuw leven
alchemisten en mystici hebben een bedenkelijke reputatie in deze
postpostmoderne tijd
waarin ChatGPT empathischer lijkt dan je therapeut of dokter
laat staan je volksvertegenwoordiger
eindigt het ooit, dit tijdperk van chronische innovatie, deze kameleon die compulsief verkleurt,
deze permanent vervellende wurgslang
ook dit schrijven stopt niet
het blijft doorgaan tussen onze oren
weliswaar anders voor jou dan voor mij
of is er toch meer kwantumverstrengeling dan gedacht?
een universum van mekaar verwijderd en toch verbonden
zijn er dan toch morfische velden en goden en magie
is het toch Bezieling,
ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ - ΕΦΥΓΕ ΕΦΥΓΕ