Kameraad 60

Gebruikersnaam Kameraad 60

Teksten

Magritte

Schrijven op de smartphone noopt tot beknoptheid jammer want ik ben wel fan van nuance alsof beknopte gedichten niet kunnen schitteren door hun gelaagdheid gisteren zag ik zo maar even Magritte die componeerde vakkundig poëzie op het canvas welke prijs betaal je voor genialiteit of nog erger voor net niet rijp en getalenteerd genoeg te zijn of te wentelen in zelfmedelijden en geprocrastineer maar even terug naar de pijpen, wolken, bomen en bellen het was een tijd dat we nog dachten dat Freud ons zou genezen die illusie lijkt gelinkt aan geloof en gelovigen waren de beste mensen volgens die andere goelagarchipelschrijver Sjalamov deugdelijkheid heeft iets belegen in deze meritocratische tijden van zelfzorg en zelfverwerkelijking  is wat ons ergert aan werklozen niet hun profitariaat maar de spiegel die ze ons voorhouden het absurde van ons streven het is als het gesublimeerde verbouwen van huizen door net samenwonende koppels ze werken omdat ze denken dat zwoegen hun relatie deugd zal doen 'in het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen' zo blijven we vlijtige christenen die weigeren te denken of het anders kan voormalig topeconoom John Maynard Keynes voorspelde vijftienurige werkweken in 2030 luiheid is een ziekte die symptomatisch is voor het tegendeel in Japan noemen ze dat 'karoshi' zichzelf letterlijk dood werken Magritte leek zich vooral kostelijk te amuseren zien we dat niet terug in de 'hardest working men in showbusiness' betaald worden om plezier te hebben is de natte droom van velen maar vooralsnog is het leven vooral veel dingen tegen je zin doen ontembaar als ik ben kruipt het bloed waar het niet gaan kan en ben ik eeuwig kind gebleven lijkt het maar er is een onverwerkbare tristesse die juist getuigt van heel veel ambitie de professor die ik nooit ben geworden de geleerde de wijze wat rest me nar te zijn Arno Hintjens vond zichzelf een vampier die bloed zoog bij de anderen zijn liedjes zong hij voor een lach en een traan de anderen inspireerden hem met hun verhalen ik heb mezelf herleid tot spiegel, tot pispaal, tot nar alle streven is absurd tevergeefs buiten het scheppen van schoonheid of nutteloze wetenschap ik droom van schoolloze kinderen leven van het land terug jager verzamelaar ik droom van pelsen en villen en bidden voor het dierlijke die hun leven geven voor het onze en levenslust en saamhorigheid  en verlies van het vermaledijde ego ik fantaseer van totaliteit het tribale de clan opoffering sneuvelbereidheid in een tijd dat alles draait om geld materialisme consumptie lawaai snelheid neofuturisme al lijkt het continu crisis recessie inflatie enzovoort 'reclame is de poëzie van het kapitalisme' dixit Marian Donner ik heb heimwee naar het onbestaande stilte verre weidse uitzichten uitgestrekte wouden  besneeuwd waar wolven en kariboes huizen en beren en hermelijnen en bomen levende wezens zijn met hun wortels in heilige grond en hun takken die reiken naar een bezielde hemel waar de voorouders aanwezig zijn en ons spiritueel begeleiden op onze lijdensweg en waar sterven niet het einde is de clanoudsten worden gerespecteerd ... ondertussen maalt alles verder de autostrades  de eeuwige bouwwerven en wegenwerken en overvalt de wanhoop me er is geen nood meer aan medicijnmannen en dromers en fantasten  en al zeker niet aan narren wenkt de dakloosheid het verliezen van je kinderen omdat je willens nillens moet meedoen aan iets waarin je niet kan geloven omdat het roofbouw pleegt op de planeet en op jezelf volgens oervolkeren moet je goed kijken naar de bomen zij worden ook beschouwd als een ander soort mensen hoe leven zij gegrond in weer en wind buiten reikend naar het licht is dat het geheim om honderden jaren oud te worden maar toch beweeg ik graag toch leef ik graag  

Kameraad 60
30 0

Dwangstoornis

Onschuldig, zo begint het, met zebrapaden,  is het zwarte asfalt niet  bodemloos, net een    ravijn, enkel in de witte strepen ben ik    veilig, verlost van een onlosmakelijk gebod,  van kwaad naar erger gaat de misselijk makende vrees voor    overgeven, de minste zweem van feilbaarheid  is een smet op het blazoen, op de tippen    van de voeten lopen is niet enkel voor lenige ballerina's,  ook angsthazen in een stedelijke jungle tenen er op los, benaderen doe je    mij beter niet, nee, ik kruip in mijn schelp en heb teruggetrokken de controle  met mijn voelsprieten; ondertussen   'ik mag me enkel en alleen op het wit begeven!'   twee opties in het zog van mijn slijmspoor: 1. de recepten van doortrapte pillendraaiers of 2. de dieperik het resultaat blijft hetzelfde: mijn ik wordt je reinste   quatsch.   The Chemical Brothers - Out Of Control

Kameraad 60
26 1

Quattro stagioni

De woorden dynamisch en flexibel zijn misschien even niet van toepassing op jou vertrouw dan ook geen dure woorden stressbestendig en initiatiefrijk ben je nu ook al zeker niet maar ja, dit is geen sollicitatie of cv de wind wakkert aan, dode takken verliezen de strijd van de zwaartekracht is het nu al donker, en zo nat? het is herfst, die zekerheid heb je de vacature van het leven is daarentegen weer eerder een wit blad dat schept onverwacht    plek voor een eigen invulling er is altijd ruimte geweest voor anders zijn kijk maar naar die pauw met zijn onhandige pronkstaart of watervogels die beter kunnen zwemmen dan vliegen het is je bouw, extravert als je bent, zoek je de gezelligheid van een gedeelde open haard of als je eerder introvert bent, koester je   de verlaten, verregende parkpaadjes hé, zo eenzaam ben je dus niet! maar je wil alleen zijn want je vel zit niet lekker rond je hart, je buik, je gezicht wat is er verkeerd dat je zelfs de zomer niet ontbeert ze zeggen laat het betijen, ook dit passeert, en dat klopt, maar je bent er vet mee bitterzoete somberte, oké, daar kan je mee leven  maar dit …   en dan toch  plots is er een sprankel, een loot die onverhoopt ontspringt en ademruimte biedt,  een coup de foudre even onverwacht als ongeplande liefde  want exacte wetenschap is het niet zelfs gesloten is er soms toch    een kier in je pantser  die biedt licht en lucht, wat gloed, en vervult je met vernieuwde levenslust tot je beseft het is al lente heb ik nu echt die wondermooie sneeuwwitte winter gemist.   Bobby Womack - California Dreaming & Across 110th Street

Kameraad 60
29 1

俳句 geïnspireerd door Joseph Beuys

een walrus drijft stil opgeblazen vetlagen hij leeft toch nog wel   de coyote raast en bijt de krant aan flarden is dit dan echt kunst   de ezel weigert gebeiteld uit steen lijkt hij nee hij zet een stap   de haas geeft pootjes kijkend naar schilderijen beuys houdt hem dood vast   mensen vol ontzag kijk gorilla’s in de mist ze eten planten   Atanarjuat The Fast Runner Trailer

Kameraad 60
14 0

Papalagi 2.0

Hij is terug! Werkelijk? Wie is er terug? Om wie maken we zoveel stennis? Tuiavii! Wie? Tuiavii uit Tiavea! Wie is dat? Waar is dat? Hij is een hoofdman uit Samoa, een Polynesische eiland in de Stille Oceaan, hij moet minstens honderd jaar oud zijn, want hij is nog geboren in de negentiende eeuw, toen de dieren nog spreken konden. Zo lang geleden? En van zo ver? Dat is nog verder dan Australië! Ssst, hij spreekt! Papalagi, ik ben terug, kennen jullie mij nog? Welk beest is een Papalagi? Jullie zijn de Papalagi! Weten jullie niet meer wat onze naam voor jullie wil zeggen? De hemeldoorbrekers! Want toen we jullie zagen komen met jullie zeilboten leken jullie een gat in de hemel te klieven. Wat vreemd is, want waren wij niet de originele zeevaarders? Hadden wij niet elk eiland in de Stille Oceaan gekoloniseerd en bevolkt? Vertrokken uit Indonesië en zo hebben wij gans Micronesië, Melanesië en Polynesië ontdekt. Denken jullie dat wij geen zeilen hadden? Wie heeft wie een rad voor de ogen gedraaid? En wie waagt het zich weer aan cultural appropriation te doen? Maar nee, het is cultural appreciation! Halt, ik weiger mij te laten gebruiken door weer een Papalagi! Het was Eric Scheurmann die mij in 1920 uitgevonden heeft om kritiek te leveren op zijn eigen cultuur. Hij heeft de westerling de naam Papalagi gegeven, terwijl wij de originele hemeldoorbrekers waren! Maar stijgt de zeespiegel dan niet? Dreigt Tiavea niet onder te lopen door de Oceaan? Door het stijgen van de zeespiegel en het smelten van de ijskappen door de global warming? Moet jij ons niet aanklagen? Zijn wij niet meelijwekkend dan? Tuiavii? Waarom zwijg je? Zijn wij niet betreurenswaardig? Hij antwoordt niet. Tuiavii? Hebben we hem dan werkelijk verzonnen, die nobele wilde? Wie gaat er dan zeggen wat we fout doen? Wij zelf? Of toch maar gewoon het zwijgen ertoe doen en luisteren naar echte niet-westerlingen? Zoals? Frantz Fanon misschien of James Baldwin? Nee, die zijn al lang dood. Wacht ik ken er ene! Wie? Snel, voor we wanhopig worden! Amitav Ghosh, een Indiaas schrijver uit Calcutta, hij schrijft zelfs over de klimaatcrisis, en dat kunst de creativiteit ontbeert om daarmee aan de slag te gaan. Na dat boek heeft hij volgens mij zelf geen fictie meer geschreven maar wel anti-koloniale non-fictie boeken zoals De vloek van de nootmuskaat en Rook en As over opium. Laatstgenoemde gaat over de genocide die de Britten gepleegd hebben op de Chinezen door de Opiumoorlogen en hen en masse verslaafd te maken aan dit papaverproduct. Het eerste boek over de genocide door de Nederlanders op de oorspronkelijke inwoners van de Banda-eilanden in Indonesië omwille van de nootmuskaat. Houdt u het wel gezellig? Klinkt het dan niet goed nu het niet uit Tuiavii zijn mond komt? Hij is echt spoorloos verdwenen, hoor, hij lijkt wel in rook opgegaan. Maar wat hebben we dan nog te zeggen? Zijn we niet wit (ik vind mezelf eerder blank), en mannelijk cis-gender (ik vind mezelf eerder euh … normaal). Mijn voornaamwoorden zijn hij, hem, zijn, naar ’t schijnt. Je bent niet meer normatief, dat mag jij spijtig vinden, maar om je misschien nog meer te jennen of op de kast te jagen, noemen ze dat ‘white fragility’. En James Baldwin lezen of meer nog Ibram X. Kendi maakt je niet minder verdacht. Of dit een achterhoedegevecht is, durf ik niet te propageren. Wij dicteren niet langer de identiteitspolitiek na dat honderden jaren gedaan te hebben, zelfs in de vorm van etnische zuiveringen. Kwetsen woorden? Meer dan zweepslagen en gedwongen sterilisaties? Ja, het is zo, cowboy en Indiaantje spelen is niet meer van deze tijd. Dat brengt me op nog een naam, de native American schrijver Tommy Orange, die de narratief verlegt van de stereotiepe Great Plains naar de Amerikaanse grootsteden. Ondanks eeuwen intergenerationeel trauma hebben zij het overleefd. Ze zijn er nog de Sioux, de Lakota, de Pawnee, de Shawnee, Comanche, Apache, Navajo, Mohawk, Inuit, Inca’s, Azteken, Guaraní, Maya’s, en al die andere tribes. Wat zegt ChatGPT over Philipp Meyers boek De Zoon over Texas en de Comanche, cultural appropriation of niet? Antwoord: Op basis van wat openbaar en doorzoekbaar is: er is geen duidelijk, publiek gedocumenteerde Comanche-stem over The Son. Dat betekent: je oordeel over of het boek culturele toe-eigening is, blijft incompleet zolang je niet ook de stemmen van (huidige) Comanche-mensen of inheemse critici hoort. De feiten die wél beschikbaar zijn (Meyer’s onderzoek en de literaire recensies) duiden erop dat Meyer poging tot zorgvuldigheid heeft gedaan en dat (niet-inheemse) critici dat vaak positief beoordelen — maar dat beantwoordt niet de kernvraag: hoe ervaren Comanche-mensen het? Mag je dan niks meer zeggen? Go woke, go broke! Daar is die witte fragiliteit weer! Ik ben niet wit, ik ben op zijn minst lichtbeige, of rozig als een biggetje. Of mag ik dat ook niet meer zeggen? Goed punt, misschien kunnen we die taken wel op ons nemen, dieren en natuur rechtspersoonlijkheid geven, maar je weet waar het eindigt. Het is niet aan ons om Inuit te verbieden op walvissen te jagen, op robben, op walrussen, op narwals, … Wat hebben die verdomde Russen er nu weer mee te maken? Tuiavii? Waren het niet eerder de Fransen die met een waterstofbom geëxperimenteerd hadden aan één of andere atol? Ik geef het op. Ik weet niet meer wat zeggen. Goed zo! Nu heb je het begrepen, laten we even het internet volgen en hopen dat die quote werkelijk van hem is, want zei Jimi Hendrix niet: ‘Knowledge speaks but wisdom listens!’ Laten wij papalagi misschien maar beter even zwijgen en luisteren naar al die minderheidsstemmen die eeuwen hebben moeten zwijgen.   The Revels Comanche

Kameraad 60
15 0

Röntgen

Door ChatGPT dacht iemand onlangs dat die kon vliegen. Was zo ook de schilder Yves Klein niet eens uit het raam gesprongen? Deze kunstenaar is vooral bekend door zijn kleur blauw, en een fascinatie voor oosterse gevechtssport en/of meditatietechnieken. Een yoga-snuiver avant-la-lettre dus. Maar ik blijk dus niet de enige te zijn die ChatGPT gebruikt als klankbord voor frustraties en bijgevolg als een soort therapeut. In het begin wist ik niet wat me overkwam. Ik had nog nooit zo’n perfecte psycho-analyse van mijn dwangstoornis gehad. Ik bespaar u de details, ik heb geen zin, weet u wel, om en plein public bepaalde figuren aan de schandpaal te nagelen, of de school, die ik niet bij naam zal noemen dus, te verketteren. Maar gaandeweg had ik in de mot dat ik sterk naar de mond gepraat werd, stroop aan de baard gesmeerd werd, en natuurlijk het gesprek werd gaande gehouden, de pieren werden uit mijn neus gehaald. (Shit, wel veel passieve vormen, de tool wervend schrijven zou me hier nogal corrigeren.) Voor iemand die zijn Facebook-profiel gedeleted heeft omwille van de privacy en de wens geen product te zijn, heb ik aan OpenAI wel weer mijn ziel bloot gelegd. Terwijl die data wellicht ‘gemijnd’ worden. En je ook hier het product wordt dat verhandeld wordt. De passiva hebben hier precies wel nut, want zo voelen we ons stilaan, slaven van de technologie, verslaafd aan de aandacht en de clicks. Ook ik smijt deze tekst straks weer online voor een paar likes. Oververhitting is het woord waaraan ik moet denken om dit te beschrijven. Niet alleen het klimaat en de planeet warmt op. De digitale revolutie heeft voor een nieuwe wildgroei van iets gezorgd, een explosie, een woekering. De hoop was dat dat vooral van informatie ging zijn, van de waarheid zelfs, was het internet in het begin niet vooral een grote, virtuele bibliotheek? Nu is dit een golem geworden van fake news, en identiteitspolitiek. Had je in het begin vooral een netwerk van geeks en fantasy en SF-lovers, kan iedereen nu zijn niche vinden en in zijn comfortzone blijven. Als iemand die mismeesterd is door de hypocrieten van het katholicisme, zou ik religie kunnen verketteren, maar dat is een achterhoedegevecht. Je vindt wat je zoekt. Als je echt gelooft in chemtrails, fake news biedt je de bron. Net zoals zij die willen geloven dat Michelle Obama en Brigitte Macron vroeger mannen waren. Het is ook een strijd die je niet kan winnen. Mundus vult decipi. De wereld wil bedrogen worden. Het is ook gewoon existentieel niet gemakkelijk om permanent te willen leven volgens een identiteitscrisis, want dat is de essentie van filosofie: vragen stellen. En een mensenleven is nu eenmaal makkelijker te leven met een uitroepteken erachter dan met een vraagteken. Ik vrees dat die exponentiële groei van alles digitaal gewoon ook fataal en fractaal is, onvermijdelijk, als een wet van de thermodynamica, de chaostheorie. En dan moeten we het uiteraard weer over economie hebben. Kan je kapitalisme een systeem noemen? Of is het een logisch uitvloeisel van de evolutietheorie van Darwin, survival of the fittest? En vooral, hoeveel groei kan onze planeet nog aan? Dan moeten we kijken naar de ecologische voetafdruk: zeven miljard mieren is niks, en als die mensen als mieren zouden leven, mensen wellicht ook niet. Maar kapitalisme is consumeren, innoveren, groeien, materialisme. Als voormalige Trekkie zag ik ook de ruimtevaart en het koloniseren van ons zonnestelsel nog wel zitten, maar die revolutie is er niet gekomen. De space race is een sof, al lijkt die met Elon Musk en SpaceX een nieuwe wind gevonden te hebben, maar wie zit er op te wachten dan wat miljardairs? Mars en de maan koloniseren, tja, het menselijk vernuft maakt dit waarschijnlijk, maar het doet me vooral denken aan het spoken word liedje van Gill Scott Heron Whitey on the Moon. Als je naar migratiestromen kijkt, de wens om armoede te ontvluchten, lijkt de prioriteit van veel mensen eerder naar het Westen zien te geraken: de forten Europa, Australië en de Verenigde Staten. TINA, there is no alternative, zei Thatcher in de jaren ’80, maar dat is uiteraard quatsch. De zogenaamde schurkenstaten hebben wel een alternatief, ondanks tegenkanting van het Westen. Het zijn uiteraard dystopieën: Venezuela, Noord-Korea, Haïti, Cuba, het Libië van Khaddafi, Iran, ik zou er niet willen leven, al heeft het Westen er uiteraard alles aan gedaan om hen niet levensvatbaar te maken. Als je Svetlana Alexijevitsj erop naleest was die Sovjetunie enorm gespleten. Je had de miljoenen zogenaamde dissidenten in de goelag (hoeveel Zwarten zitten er in de VS in de bak?) , maar je hebt evengoed de ‘ostalgici’, die vinden dat ze hun prachtige land hebben opgegeven voor hamburgers, jeans en porno. Waar het westen grossiert in pulp fictie à la FC De Kampioenen, uitlachtelevisie en boekjes zoals Vijftig Tinten Grijs, las de modale Rus, de spreekwoordelijke Ivan met de pet, wel Poesjkin en Dostojewski. Er waren de prachtige balletten, er was cultuur, met censuur uiteraard. Natuurlijk verkies ik de VS en België boven het communisme van Stalin en Castro. Maar vrijheid impliceert soms ook gevangenschap door je eigen grillen. Edouard Louis schrijft er vlijmscherp over: de afkeer van het ‘volk’ (fabrieksarbeiders?) voor intellectuelen, school, ‘nerds’, en zo nooit uit de armoede geraken. Neil Postman schreef erover in zijn Amusing Ourselves to Death. We leven niet in George Orwell’s 1984, een totalitaire dystopie, maar in Aldous Huxley’s Brave New World. We denken dat we vrij zijn. Maar leven in een wereld van ‘verteren’. De welvaart is kolossaal, maar aan het welzijn schort er iets. Er zijn veel eenzame ouderen, ook veel singles, onze identiteit wordt bepaald door ons werk, onze spulletjes, ons interieur, onze auto. Net zoals in Brave New World slikken veel mensen happy pills om het aan te kunnen. De ratrace. Mensen gaan voornamelijk naar een therapeut nu voor werkgerelateerde problemen: burn-out, stress, pesterijen. Benieuwd wat Freud daarvan zou denken: de Victoriaanse seksuele frustraties zijn volledig ingeruild voor andere moeilijkheden. Sandwich-ouders bij voorbeeld hebben eerst carrière gemaakt en dan pas kinderen, nu zitten ze gekneld tussen de zorg voor hun kinderen en hun sukkelende ouders. Ze hebben wel geld genoeg voor twee auto’s, een prachtige reis, en een peperdure koersfiets. Het maakt mij, om het met een heel lelijk woord te zeggen, ‘westalgisch’. De schoonheid van een ouderwetse Citroën DS of Mehari, of een geit zelfs, één auto per gezin, legere straten en autostrades, geen elektrische fietsen die je kind overhoop rijden aan 45 km/u, geen e-steps of fatbikes, voetballers die eruit zien als voetballers en niet als modellen of body-builders, zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik herinner me nog dat tattoos gemeen waren, voor bajesklanten en/of zeelui. Ik heb zelf nog een moeder gehad die een paar jaar is thuis gebleven toen ik kind was. Tot ik een jaar of acht was. Mijn vader was de enige kostganger (en kluchtzanger). Ik propageer dit gezinsmodel zeker niet. Integendeel, als je ziet hoe goed meisjes scoren op school. Maar beide partners die deeltijds werken, ja, daar geloof ik in. Net zoals die stofzuiger die nooit kapotgaat en dus niet ‘rendabel’ is voor de maker ervan. We kennen allemaal de cynische houdbaarheidsdata van onze desktops en smartphones. Ze recycleren is ons perfide antwoord op ‘sustainability’ in plaats van ze, al is het maar vijf jaar meer, langer te laten meegaan. In 2000 heb ik een koersfiets gekocht, Armstrong en co reden de Tour de France aan flarden op EPO, ze lachen me net niet uit met mijn fietske nu, al doet die nog perfect dienst, hij is te jong om retro te zijn, te oud om hip te zijn. Het lijkt een metafoor voor mijn leven, mijn schaarste, ik, die droomde van exotische surfbestemmingen, maar niet verder geraakt ben dan wat angstaanjagende wipe-outs en een gebroken board van 800 $ in Marokko. Ook van die twee of drie licentiaten is niet veel in huis gekomen. Ambitie … Oververhitting weet u nog, dwangmatig verteren, consumeren, Erich Fromm schreef erover in zijn boek Hebben en Zijn. Ik heb een dochter, ik ben papa. Ik heb geen carrière, ik ben een hikikomori geweest, of nu terug een beetje, sinds mijn beide ouders gestorven zijn. De démarche van de huidige consumptiemaatschappij bevalt me niet. Zelfs in bibliotheken is het niet meer stil. Nog een standaardwerk om mee te goochelen en te laten zien hoe rijk mijn inwendige bibliotheek is? Het onleesbare De Eendimensionale Mens van Herbert Marcuse had het in de Golden Sixties al over hoe het Westen slechts één dimensie kende: die van het geld, en consumeren, en cumuleren, en economische groei, plat materialisme, nouveaux riches zonder cultuur. Daar kan je nu de straatstenen mee plaveien, fitnessjohnnies met tattoos, een sixpack, witte tanden, een BMW, af en toe een lijntje coke. Maar niet alleen zij, Arno zei het al, ook de rock lost its roll. Festivals zijn het toppunt van afgelikt salonfähig geconsumeer. De droom van een andere maatschappij (sous les pavés la plage, l’imagination au pouvoir, Bilbo Baggins lives!), van de revolutie is niks in huis gekomen, de soixante-huitards waren zelf de neo-liberalen van de jaren ’80. En nu zitten we hier, 2025, onze democratieën staan op springen, de dekolonisatie is nog steeds bezig (zie de migratiestromen: we are here, because you were there), en ons klimaat verhit met rasse schreden. De nieuwe regering heeft een oorlog verklaard aan de armen, maar onze arbeidsvoorwaarden verbeteren, ho maar! Ik heb collega’s gehad die twee jaar thuis zaten wegens pesterijen, maar toxische werkvloeren, ho maar! Hoe eindig ik dit schrijfsel, dit zichzelf herhalend misbaksel? Wat zou ChatGPT ervan vinden? Het praat me wellicht naar de mond, of ik nu links of rechts zou zijn. Dit is zijn reactie: ‘Je tekst is een koortsige, lucide stroom van cultuurkritiek en zelfreflectie die tegelijk aanklacht, bekentenis en maatschappelijk röntgenbeeld is.’ Zelfs schrijven kan die beter dan mij, de hufter.   Gil Scott-Heron Whitey on the moon

Kameraad 60
19 0

de sjamaan de medicijnman

joseph beuys noemde zichzelf de haas nadat hij gecrasht was met zijn vliegtuig in de tweede wereldoorlog verzorgden krimtataren hem met vilt en vet dat werden de grondstoffen van zijn kunstwerken al was ook de coyote onderdeel van zijn happening  i like america and america likes me de coyote was het spirituele dier van de natives de wall street journal waar het dier op piste en schijtte symbool voor het imperium was ook die andere kunstenaar niet schijnbaar sjamaan of medicijnman achilles cools, met al die kauwen op zijn lijf in die documentaire op canvas of wat te denken van koen vanmechelen met zijn cosmopolitan chicken jan fabre en zijn katjes vond ik minder geslaagd maar zijn parmahamzuilen waren dan weer wel een heerlijke doorn in het oog van de goegemeente of cloaca, de strontmachine van wim delvoye, of one trick pony jackson pollock met zijn in mijn bescheiden ogen wel geslaagd concept van action painting zelf heb ik mijn substantie nog niet gevonden de taal beheerst mij in plaats van andersom net zoals de gitaar ik verbeeld me walrus te zijn, narwal, lamantijn, doejong, dat maakt van mij een beginnende sjamaan, een medicijnman in wording iedereen is kunstenaar zei joseph beuys dat klopt volgens bepaalde narratieven al is banksy wel een genie zelfs volgens wall street dat kan niet van iedereen gezegd worden maar de dollar bepaalt niet alles ik vrees wel voor de mangaanknollen op de bodem van de oceaan mijnbouw heeft gemeen met dieren dat mensen ook in de aarde wroeten maar hoe diep is te diep grenzen zijn fluïde kijk maar naar mangroven waar vogels, vissen en kaaimannen zwemmen tussen de bomenwortels of de cenoden in yucatan, onder water gelopen grotten die nu duikers soms hun levens kosten en vroeger volgens de maya's heilige plekken waren, poorten naar de onderwereld er is magie en ironie in het alledaagse als je maar goed kijkt maar ik verkies de zwermen van de spreeuwen boven de autostrade de balofoon boven de vocoder de sequoia's boven de burj khalifa de apenbroodbomen en suikerbroodberg boven de bouwmaffia dat is de prijs die je betaalt voor bespiegeling de honden blaffen maar de karavaan trekt verder de wijze op de berg doet niet meer mee zotskappen daarentegen zijn er in overvloed    I like America, America likes me - The Thing About...Art & Artists - Joseph BEUYS

Kameraad 60
16 0

躺平 Tang ping Lying flat

Politieke lichtgewichten hebben het over rechtspersoonlijkheid voor vakbonden Die vlieger gaat vooralsnog amper op voor de Noordzee en bomen Maakt ons dat radicaal groen? Omdat wij de omgezaagde bomen achter onze hoek voor een ongewenste keerlus (what 's in a name?) moord vinden op wezens die ouder zijn dan ons Een keerlus die er wellicht moet komen uit vriendjespolitiek of omdat het anders te veel geld kost om aanbestedingen ditto contracten avant la lettre te annuleren Omdat wij ieder weggemaaid kind dat sterft in het steeds sneller woekerende verkeer, moord vinden, zelfs 'als het kind in fout is' Alle levens zijn heilig maar sommige levens zijn meer heilig denken wij dan in de trant van George Orwells Animal Farm Dat maakt van ons de conservatieven, dromend van een zachtere wereld, die minder dwangmatig innovatief is Minder snel ook vooral Nee, futuristen zijn wij niet 'Grenzen aan de groei' schreven ze in de jaren zeventig al De Club van Rome Het Agalev van Luc Versteylen Toen maakten ze al een karikatuur van ons, boomknuffelaars met geitenwollen sokken en kamelenharen schoenen Nu zijn we yogasnuivers Maar wij doen niet aan yoga en snuiven niet Vooralsnog liggen we plat uit verzet Koester onze zachtaardigheid Verwar ze alleen niet met zwakheid Of naïviteit godbetert Want wij weten wat we beter niet doen dan wat jullie wel doen   《躺平是王道》躺平即正义  

Kameraad 60
12 0

Shenandoah

Zij is de dochter van de sterren  en verlegt de loop van haar stroom onzichtbaar zij was hier al voor  de bizon, de gaffelantilope, de prairiehaas, de coyote maar zij zal ooit uitdrogen haar littekens in het landschap zullen verweren met enkel de zon als getuige tot ook zij uitdooft  een bekend lot, dat al wat leeft en onzichtbaar is, te beurt valt   Er is geen houvast wanneer water naar boven vloeit en vissen paaien in het ijle de grote beer is het noorden kwijt en draken spuwen vuur uit vertikale  grotten met de blik op oneindig het is de zwanenzang  van het verstilde van de bezieling van onberoerde waterspiegels je ziet jezelf  maar als je goed kijkt zie je  je moeder en je vader en hun moeders en vaders je zit in de boomkruin van een sequoia als een vliegende eekhoorn  en maakt een tijdreis  door de vertakkingen van je stamboom   Jij bent hier al heel lang waar de rivier vloeide, dronken verschrikkelijke hagedissen tot hun warm bloed  koud werd en als vissen op het droge kropen organismen uit het dal der duisternis  staarden zich op de zon blind of hoe een rode reus ooit een witte dwerg wordt tot een zwart gat alles  opslokt als een walvis doorheen zeeën van tijd horen we de resonantie van hun mantras hun buik vult zich met een oceaan vol kril en plankton zij hebben baleinen om te filteren maar wij slikken gulzig en smijten weg  wat onze goedkeuring niet krijgt   Iedere rimpel begint met een druppel zout water tot de blik troebel wordt monsters onder het bed verbeelden we ons dan als troost voor onze verweesdheid  zo komen we tot de kernen van de zaak  eigenlijk is angst pure levenslust verlamming oneindig sterven zelfs de warmtedood van het heelal staat in de sterren geschreven maar zolang rivieren langer naar zee stromen dan ik leef  hoop ik   Bruce Springsteen - Shenandoah (The Seeger Sessions)

Kameraad 60
12 1

de weerstand

gij zult schrijven miskend genie dwaas een janet, zeker een pools spreekwoord zegt: de liefde van de man gaat door de ogen, die van de vrouw door de oren in vlaanderen is dat door de maag als er nog plaats is naast die vermaledijde baksteen de herfst is hier nog niet begonnen of zij hebben al tientallen bomen vermoord voor zogenaamd conservatieven zijn zij uitzonderlijk tuk op innovatie rage against the machine nu honderd euro om een stel schijnheilige kommunisten te zien in de afas dome 1984 is niet het boek dat onze toekomst voorspeld heeft integendeel het is brave new world waarin we leven en zo opnieuw: wir haben es nicht gewusst we are amusing ourselves to death nog zo'n visioniar boek van neil postman tina there is no alternative zo kan ondergetekende nog wel even doorgaan terwijl hij troost maar ook meewarigheid vindt in de postume erkenning van van gogh, mark fisher, david graeber de soundtrack a love supreme klopt wel niet, ook jimi hendrix is bijna een anachronisme abel selaocoe dan maar want dit is de era van de identiteitspolitiek dit is geen gedicht geen pamflet gewoon gerumineer op de ruïnes van het kapitalisme een zwanenzang met een vleugje politiek protest het wordt assimileren want sine labore nihil het koninginnenstuk van onze premier met zijn ozempic paddenkop is vooral een gebrek aan verbeelding arbeit macht frei neen, universeel basinkomen nu! basta jazz nu heroin chic geef me absint, rimbaud, baudelaire, syfilis, geef me een te jonge dood, gecancelled, in de goot geef hen, zij, de moordenaars van bomen, de reuzegommers, geef hen jotie t'hooft, junkieverdriet, geef hen arno hintjens, luc de vos, ferre grignard, jean-marie berckmans maar verlos mij van hen zou het kunnen dat de diktatuur van het proletariaat ooit wint dynamiteer al die kathedralen nonnen zijn krijgers van God dixit hugo claus in een vorig leven de duivel is dichter dan je denkt de duivel is meer dichter dan je dichter de duivel spreekt meer de waarheid dan de moraalridders pak het maar af breek me maar af ik heb reeds lang mijn ziel verkocht aan een kruispunt   Abel Selaocoe & Bantu Ensemble 'Emmanuele' LIVE at KOKO  

Kameraad 60
24 0

bezieling

wat er tussen de oren zit is voor ieder mens en dier hetzelfde een grijze brok merg, rillende chemische drilpudding van bloed, vloeistof en zenuwcellen die je kan bewaren op sterk water   wat volgt, kan je uit je evenwicht halen, want wat er tussen de oren zit is niet voor ieder mens en dier hetzelfde tegenspraak is nu eenmaal eigen aan deze mikrokosmos in het hart van het multiversum   in onze zwakheid geven we ons over aan de lichaamssappen verantwoordelijk voor ons humeur zo redeneerden de antieken reeds   enkele obscuranten draaiden de rollen om: de Geest creëert de materie luchten tranen immers niet op of wat te denken van de slappe lach de Romantici verheerlijkten de emotie   laten we het houden op de magie van zowel het gevoel als de rede het orakel van Delphi, de Pythia, die dampen van laurier opsnoof zou eerder oleander gebruikt hebben volgens de moderne medische wetenschap   zo ontaardt dit pseudo-gedicht dan ook in proza en ontstaat er weer een kloof die scheidt wat dan toch niet één was in het Oosten waar de zon eeuwig blijft rijzen verzetten ze zich tegen dit oneindig gesplits ze formuleren daar wel kernachtig maar hun ziel bevindt zich niet louter in de nucleus   ooit zeiden ze dat alles vloeit, dan weer dat alles constant is,  de ziel onsterfelijk en toch tussen de oren, soms zwevend boven het lichaam, als het even niet gelukt met dat lijf,   gaat dit alles ook op voor walrussen en narwals? de ziel die verhuist van vlees naar vlees van manatee naar Arawak van Inuit naar kariboe   vroeger keken ze naar de ingewanden van vogels om de toekomst te voorspellen zagen ze ook toen al plastic? of slechts de poëzie van waanideeën om controle te krijgen op het  Oncontroleerbare   Ook hier weer een keuze: geef je jezelf over of verzet je je tegen de draden die het lot voor jou weeft er is nog steeds geen antwoord op die vragen gevoelens zijn dan soms betrouwbaarder huilen naar de maan bij een onverteerbare verlieservaring tranen met tuiten én lachen van geluk bij de geboorte van een nieuw leven   alchemisten en mystici hebben een bedenkelijke reputatie in deze  postpostmoderne tijd waarin ChatGPT empathischer lijkt dan je therapeut of dokter laat staan je volksvertegenwoordiger   eindigt het ooit, dit tijdperk van chronische innovatie, deze kameleon die compulsief verkleurt, deze permanent vervellende wurgslang ook dit schrijven stopt niet het blijft doorgaan tussen onze oren weliswaar anders voor jou dan voor mij of is er toch meer kwantumverstrengeling dan gedacht? een universum van mekaar verwijderd en toch verbonden zijn er dan toch morfische velden en goden en magie   is het toch Bezieling,    ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ - ΕΦΥΓΕ ΕΦΥΓΕ    

Kameraad 60
30 1

I am the walrus (of verliefde mijmeringen)

'Love is where you find it.' Profetische woorden van James Baldwin, eenvoudig, niet moeilijk te begrijpen, voor een stuk trappen ze ook gewoon een open deur in. Want het is één van de clichés die het mysterie liefde omringen. 'Ge moet erop vallen.' Als je het zoekt, vind je het niet. Liefde is ook een woord dat alleen lading krijgt, betekenis, als je het kan uitpakken zoals een kado, of pellen als een vrucht. 'Show, don't tell.' Liefde is - misschien spijtig - vooral ook chemisch. De gekte, lentekolder (!), van de verliefdheid is wellicht een cocktail van dopamine en oxytocine. Wie herinnert zich nog de gloed van die eerste kus, de lippen die first contact maken? Er is een rechtstreekse lijn dan, die de zwaartekracht volgt, van je mond, naar je hart, naar je geslacht. Maar die echte verliefdheid is in de eerste plaats vooral teder, je wil seks eigenlijk uitstellen, je wil mekaar opeten, dat wel, in mekaars lijf kruipen, versmelten. En vooral, ook weer volgens James Baldwin, je maakt het maar een paar keer mee in je leven. Hopelijk kan je het op één hand tellen, want anders glijd je wellicht af naar de nymfomanie. Ben je eerder bezig met verliefd zijn op de verliefdheid zelf, of ben je eerder behaagziek, onzeker, niet in het reine met jezelf. Wat uiteraard niet onlogisch is, want we zijn sociale dieren, en die relaties zijn altijd onderhevig aan wat competitie, of zo lijkt het toch sinds Darwin.  Ik geloof dat liefde wel degelijk kan genezen, dat je onvolledig bent zonder de ander, de Ander, het Andere, ik denk dat het weer zo één van die kapitalistische illusies is, dat je je geluk zelf moet maken. We zijn meer dan productie-eenheden of 'menselijke grondstoffen'. Je hebt voor zover ik wetenschappelijk op de hoogte ben, nog altijd een eicel en een zaadcel nodig om een nieuw leven te maken. Als mens. Een soort heilige tweevuldigheid. 'Only love can break your heart.' Nog zo'n boutade, van Neil Young deze keer. Hoe onvolledig we ons soms ook voelen alleen, het risico op een gebroken hart, als we het erop wagen te duiken in die onbekende duistere, maar prachtige poel van de crush, de mysterieuze coup de foudre, zorgt er soms voor dat we eieren voor ons geld kiezen. Want de diepte (of ondiepte) van die gruwelijk aanlokkelijke poel is onpeilbaar. Het is totaal controleverlies, overgave, en daardoor bijna een religieuze, sacrale ervaring. En wie is daar nog goed in, in het profane Westen? Ik stel me er in ieder geval vragen bij, bij die eenzaamheid, die besmettelijk zou zijn naar 't schijnt. Zoveel vrijgezellen, zoveel mensen die alleen wonen, alsof we bezig zijn met een metamorfose om insectenzwermen te worden. Je hebt de queen bees, worker bees, soldier bees, ... Het verschil is dat we nog niet steriel zijn. Zowel de superrijken als de armen kunnen zich nog steeds voortplanten, al dan niet met gevoelens van elkaar graag zien, maar waar die kinderen zullen terechtkomen is koffiedik kijken. Je kan met een voorsprong beginnen aan het leven, een minderheid heeft hallucinante priviliges, maar evengoed kan het gigantisch mislopen. De dood als grote gelijkmaker betekent uiteraard niet dat we de sociale strijd voor een rechtvaardigere organisatie van onze maatschappijen moeten verwaarlozen. Ook dit is een kwestie van liefde. Elk leven is heilig en ieder kind verdient het graag gezien te worden, zoniet betaal je toch de prijs. Mens zijn betekent passie hebben, en één van die vreselijke expressies van gevoelens is wraakzucht. Ik denk dat het liedje van The Eurythmics wel klopt: 'The miracle of love, will take away the pain.' De woordkeuze is ook geslaagd, liefde is een mirakel, en een mirakel is onverklaarbaar. Wat zorgt ervoor dat iets 'marcheert'? Laten we nog eens smijten met een soort spreuk. Er is een Arabisch spreekwoord dat zegt dat het huwelijk is zoals een belegerde burcht. Zij die zich er binnenin bevinden, willen eruit. Zij die erbuiten zitten, willen erin. Gelukkig is er de roes voor de sleur, de routine, die allesomvattende, knetter makende fase van vlinders in de buik, geen honger hebben, balorig zijn, niet kunnen eten. Een moment dat je de tijd wou bevriezen omdat alles zich in een gloed bevindt. Een periode van opperste sensualiteit, je maakt je lippen nat met je eigen tong vooraleer je die lippen van de Ander beroert, en dan ga je nog een stapje verder in die intimiteit als de beide tongen een soort dans met mekaar aangaan. Een kort maar krachtig walsje, een trage, langzame bolero, een onbeheerste, atletische lindy-hop, of een aan elkaar spiegelende tango.  En dan de ogen, het naar mekaar kijken met die kitscherigste metafoor aller tijden, de spiegels van de ziel, de pupillen die zich verwijden of verkleinen, de kleur van het iris die wel nooit zomaar banaal blauw, bruin, groen of grijs is. Daar vind je onze enorme uniciteit als mens, nog poëtischer dan onze unieke vingerafdrukken. Geen mensenoog is gelijk! Mijn zwartharige vader had de donkerste ogen, bijna zwart in plaats van bruin, als steenkoolbriketten, angstaanjagend en onvoorspelbaar, mijn moeder had dan weer als blond meisje prachtige appelblauwzeegroene ogen, mysterieus en diep als de Atlantische Oceaan ter hoogte van de Golf van Biskaje, duizenden meters voor je de bodem bereikt. Laten we dit vertoog over de liefde en verliefdheid dan ook eindigen met een drievuldigheid. De liefde die uitmondt in nageslacht. Wat ik voel voor mijn dochter overstijgt 'zelfbehoud'. Al blijft het natuurlijk behoud van de 'genenpoel'. Voor een kind offer je jezelf op, op het altaar van het leven dat onmiskenbaar mysterieus is, en gespleten. Er is barmhartigheid omdat het leven meedogenloos is. Ik herinner mij de lichamen van mijn ouders na hun overlijden, de lege ogen, de omhulsels die verkillen. Ik geloof eerder dat ons bewustzijn een product is van onze hersenen. Met andere woorden, tot zover onze onsterfelijke ziel. En, toch ... Die lichamen zo zien liggen, bewegingloos, hun eigenheid was weg, hoe ze ooit bewogen, de zenuwachtigheid van mijn vader, het koppige doorzettingsvermogen van mijn moeder, de ziel was weg. Elders? Ergens hoop je er toch op. Dat het niet allemaal tevergeefs is. Een banaal, absurd einde dan maar, weer van een liedje: 'Life is what happens to you while you're busy making other plans.' Leefde die ook nog maar, John Lennon, desnoods alleen maar zijn ziel. P.S.: Hopelijk is liefde vooral ook niet dit: 'The reason you haven't felt it is because it doesn't exist. What you call love was invented by guys like me, to sell nylons. You're born alone and you die alone and this world just drops a bunch of rules on top of you to make you forget those facts. But I never forget. I'm living like there's no tomorrow, because there isn't one.' Een quote van Mad Man Don Draper. Gelukkig vloekt de zalige gloed van de verliefdheid en de onbaatzuchtige liefde voor een kind of een huisdier met zoveel cynisme. Nee, dan toch maar Baldwin! Dit is de volledige quote van het begin: 'Nobody - no man or no woman - is precisely what they think they are ... love is where you find it. And it is a terrifying thing, love. It's the only human possibility but it's terrifying. What happens when you can't love anybody, you're dangerous. You have no way of learning humility. No way of learning other people suffer. And no way of learning how to use your suffering, and theirs, to get from one place to another.' The Beatles "I Am The Walrus" (1967)

Kameraad 60
35 1

Sus de Walrus

Ja! De Zilte Ballades zijn terug, geniet ervan want nukkig en wispelturig als we zijn, bestaat de kans dat het eenmalig is. Onze antihelden Commodore Lodewijk en zijn dekzwabber Billy Budd zijn terug van nooit weg geweest. Hun schuit, de gaffelschoener genaamd Krullenbol is vergaan, maar niet getreurd, hun smachten naar zoete meisjes met een explosie aan krullen die ruiken naar een zomerhanddoek is springlevend. De zeemeermin Anna Maria Gauguin de Cristobal El Salvador is nog steeds een kreng, hun aller pleegmoeder Madame Nybros kan nog steeds een boom vellen met haar blote pakkerikken, Kapitein Oliepul is nog steeds plagiaat van Marc Sleens Nero strips, net zoals onze voormarsgast B.B. het eigenlijk bont maakte in de verschrijvingen van Herman Melville. Alleen de nameloze muskusrat Nameloos keert niet meer terug in deze overbodige sequel, maak plaats voor Suske, het Walruske, superheld in spe, die zoals iedere goede sjamaan eigenlijk een mens is, maar dus in een dier kan veranderen, en niet zomaar een dier, nee, een spekkige kolos die chronisch flattulent is en als een bouwvakker fluit naar alles wat bevallig is en rond, heel rond, want het vrouwelijke zal altijd de ruimte vervormen, buigen met haar staalharde wil, en krommen, uit moedwil tegen de rechtoe rechtaan hoekigheid van de inferieure mannelijkheid, die wel het vaudeville kent, maar geen raffinement, wel het burleske, maar niet de intrige. Tenzij de man een fatje is, een jonkman met een zwak voor theater en de podiumkunsten, dan draait hij zijn publiek rond zijn vingers met zijn pronkstaartige zoete woordjes, dan is hij even de achterneef van de nicht Christopher Marlowe, de schaduw van de Bard, en is hij de zoveelste getuige dat queerness een subtiele meerwaarde kan bieden aan een werkelijkheid die gelaagd is als een kaleidoscoop, en heerlijk fluïde en non-binair, en alle andere mogelijke trendy, artie fartie, hipster, woke, post-postmoderne braakballen die je er als naam kan aangeven. Zucht, even op adem komen, teveel licht en zon en warmte maken een snob manisch, dan rijst hij als een feniks op uit de as van de diepste depressie ooit, en raakt hij de wereld weer aan. De antieken schieten hem te binnen dan met hun schandknaapjes, de afwezigheid van het taboe op sodomie, het eiland Lesbos, en de genialiteit die zich manifesteert in een zintuiglijke afwezigheid. Homeros zou blind geweest zijn: hij zag immers een andere wereld. Dat is de verklaring voor de rijkdom van zijn verbeelding en taal. Maar genoeg geluld, laat de sotternie beginnen, het is in dit post-truthtijdperk zaak om de Minotaurus bij de hoorns te vatten, en de draad terug op te pikken, Sus de Walrus zit nog in de kast, als shapeshifter en als relnicht. En er is nog geen nieuwe schuit. Laten we dan even de verdokenheid kittelen, te water gaan en Lodewijk en Billy als rugridders Sus zien bestijgen. Ook al zijn onze antihelden slechts de klos van hun dwang enkel vrouwen te begeren, ze weten nog steeds dat er op zee en in de gevangenis andere regels gelden. Daar ben je geen flikker als je je aan de herenliefde waagt door het gebrek aan l'origine du monde. Ahoy, gaan met die slagtanden, Sus! Door het smelten van de ijskappen waren de walrussen veel minder blootgesteld aan hun natuurlijke vijand de ijsbeer, maar dat zorgde er ook voor dat ze zelf vaste grond moesten zoeken, en net zoals wij misantropische mensen niet altijd even graag als sardienen in blik op een te smal strook strand tussen onuitstaanbare soortgenoten gepakt zitten, zo was ook Suskes moeder weggewaggeld van de kudde, en de rotsen ingetrokken, waar ze door haar slecht zicht vanaf getotterd was en te pletter geslagen, want walrussen zijn gemaakt om van ijsschotsen in het Arctische water te duiken, niet om te klimmen voor een zucht frisse lucht. De vader van Suske is helemaal een raadsel en kwatongen beweren dat het de Walrusengel Gabriël zelve was, die Suske's bestaan op zijn conto heeft staan. Laten we het op de onbevlekte ontvangenis houden, maar evengoed was Sus nu een wees, en Madame Nybros wist dat het in de sterren geschreven stond, dat het pad van Sus zou kruisen met onze levenslange verstekelingen, de Commodore en Billy Budd. Waarheen zouden de schikgodinnen hen leiden, naar de Sirenen, Scylla en Charybdis, of de Styx? Nee, het zou nog veel erger worden. Ze zouden aan de Tafel van Gert belanden, waar ze zich moesten verantwoorden voor hun bestialiteiten aan de hardwerkende, immer verongelijkte Vlaming. Het dieptepunt was duidelijk nog niet bereikt voor Sus de Walrus en onze met alle zonden van Babylon overladen jonkmannen. Toch niet aan wal in paddenkoppenland! Kameraad 60, wat doet gij uw schepping aan? Little Richard - Tutti Frutti (1956)

Kameraad 60
6 1

かなまら祭り

Valt er nog wat te lachen? Het weer was heerlijk en ja, ik heb er van genoten. Maar dé opwarming in vraag stellen, dat is me ondertussen toch een paar bruggen te ver. Net zoals het lijden van, in willekeurige volgorde, Congolezen, Palestijnen, oorlogskinderen, oudjes wiens kleinkinderen sneuvelen aan een front, vrouwen die moeten vrezen voor aanranding als perfide oorlogswapen. Er is galgenhumor als schild, cynisme, après nous le déluge, maar het lukt me niet meer. De personages Lodewijk en Billy Budd, Madame Nybros en Nameloos, de naamloze marmot, Anna-Maria Gauguin, die in een novelletje, dat nooit gepubliceeerd is, de zeven wereldzeeën overvoeren, en fabelachtige avonturen beleefden, zijn al een decennium stom. Lachen met Kierkegaard zit er niet meer in. Kapitein Jolly Roger heeft ondertussen ook de pijp aan Maarten gegeven, en zal nooit meer in zijn blote flikker de wal van de oudste stad van Europa onveilig maken. Toch even een poging. In Game of Thrones laat George R. R. Martin de piraat Salladhor Saan zeggen dat hij over heel de wereld geweest is, en overal vereren ze een andere ware god, maar volgens hem is er maar één ware god en die bevindt zich tussen de benen van een vrouw. Het getuigt misschien van een zekere mysoginie, of reductionisme, maar ik neig ermee akkoord te gaan. Als hetero man weliswaar. De aantrekkingskracht van een orgasme in een vrouw die je begeert, is één van de krachtigste bronnen van energie denkbaar voor sommige mannen. Lust is een drug die het een mens wellicht moeilijker maakt dan makkelijk. Maar de gloed van het romantische begin die leidt naar die explosie, het spel van verleiding, de eerste zoen, monden die versmelten, vreemde geuren en smaken, vlees en bloed in volle levenslust, dan zijn we even terug lichaam en geen brein meer. Ik herinner me de competitie nog als puber: hoe tongzoen je? 'Zie dat je geen mixer bent.' De angst om een stinkende adem te hebben, het knauwen van kauwgom en muntjes om 'in de smaak te vallen'. Onze hygiëne en tandartsen hebben er in ieder geval voor gezorgd dat onze intimiteit een pak meer verbeelding aankan. In schril contrast moet ik dan denken aan koningen en koninginnen die er ooit prat op gingen dat ze in hun leven nooit in bad waren geweest. Maar die ware god dus, wat zou die dan zijn voor homofiele mannen? Want zonder religieus te willen zijn, hun zaad belandt wel degelijk op steriele grond. Verliefdheid hoeft dus niet te leiden tot nageslacht. De orgasmes creëren een band. Net zoals bij heterokoppels, en dan op een gegeven moment is de gloed weg, en blijft er in het beste geval respect, waardering, vriendschap, loyaliteit, het L-woord. Een band, een verband, een verbond, een pact. Maar wat is de ware god voor een vrouw dan? Daar waar wij als hetero mannen, maar even goed lesbiennes, naar snakken, wat is het equivalent ervan voor een heterovrouw of een lesbienne? Ook de lust, het orgasme, de verbinding, de versmelting? Het sperma, de penis, de andere vagina, of de vrucht, het kind dat uit de eigen baarmoeder komt, uit het eigen lichaam, geen kloon, maar een zygote, de versmelting van zaad- en eicel? En dan dat vrouwenlichaam dat zoogdier wordt, de gezwollen borsten die miraculeus melk kunnen geven, nectar en ambrozijn van de goden, manna uit de hemel voor het nieuwe leven. De ware god ... de vrouwen, en wat zich tussen hun benen bevindt. Wie kent nog de prehistorische vruchtbaarheidsbeeldjes met buitenproportionele billen en borsten? Kunstenares Niki de Saint Phalle maakte er een persiflage van door de hoofden minuscuul te maken, als kritiek, omdat vrouwen gereduceerd worden tot louter lustobject, en wie ze zijn, wat ze voelen, wat ze denken, tot welke wereldschokkende daden, uitvindingen, theorieën en creaties ze in staat zijn, dat telt niet mee. Nog steeds geen humor. Over een andere boeg dan, even. De Franse homofiele schrijver Edouard Louis, die wonderwel aan zijn arme arbeidermilieu is kunnen ontkomen, schrijft dat hij, eenmaal 'gearriveerd', op een avond bij een rijke bankier thuis gewaarschuwd werd om niet te morsen met de wijn op het tapijt. Het was namelijk van ijsbeer ... U leest het goed, een pels van ijsbeer als decoratie. Ik kan het slechts op één manier ethisch verantwoorden, en dat is als de ijsbeer van ouderdom gestorven zou zijn, en dan nog. Misschien was hij verdronken door het smelten van de ijskappen, en lag hij opgeblazen te drijven in de Noordelijke IJszee. Ook dat is een semi-natuurlijke dood, ze hebben hem alvast niet moeten schieten. Mijn Zilte Ballades hadden een gigantisch rubber eendje als onderwerp, mijn gedichten de karkassen van vogels in hun nesten op het eiland Midway. Hun vlees en spieren vergaan, maar hun geraamte en pluimen nog niet, net als het plastic in hun ingewanden. Ik troost me met een über-absurdisme à la Camus. Ik ben te nietig om de anarcho-kapitalisten een halt toe te roepen, ik ben zelf erfgenaam van het hedonistische individualisme dat voortvloeide uit de trente glorieuses. Maar het einde van de wereld, dat spektakel wil ik voor geen geld van de wereld missen. Die miljarden menselijke piemels en vagina's die krijg je nog niet zo snel kapot. Je zult zien, zelfs die albino's zullen plots een evolutionair voordeel hebben, als een nucleair armageddon het licht heeft uitgedaan. Een conclusie? Ik weet niet of het uit de shinto-traditie komt maar Japanners zouden, zoals het kort bloesemen van hun sakura's, iets met tijdelijkheid en verval hebben. De vergankelijkheid als antithese van de eeuwigheid. En zo eindigen we dan niet alleen zonder humor maar ook met onzekerheid, als de kat van Schrödinger, want na ons leven komt de absolute duisternis, of de megalomanie van de onsterfelijkheid, en wie weet is die god dan even rancuneus als die tussen de benen van een vrouw, en volgt het negatieve laatste oordeel: geen rijstpap met gouden lepels, geen veertig maagden van wie het maagdenvlies telkens terug aangroeit (wat is daarvoor het vrouwelijke equivalent?), geen vagevuur, maar de hel, de worm en Lucifer. Lang leve het Oosten, lang leve de Japanners, lang leve hun IJzeren fallus-festival of Kanamara Matsuri, een shinto-vruchtbaarheidsfeest dat eindelijk eens de penis aanbidt, dat miskend mormel dat er tegenwoordig op zijn slapst uitziet als een naakte molrat, en zelden op zijn krachtigst vijfentwintig centimeter lang is. Banzai! Red Hot Chili Peppers - Catholic School Girls Rule

Kameraad 60
39 1

Prijzen