La petite marraine leest ontzettend veel, misschien te veel want op hogere leeftijd slaat het noodlot toe en verliest ze langzaam het zicht. Gelukkig zijn haar talrijke nakomelingen bereid om haar iets voor te lezen.
Ze is Franstalig, maar vraagt bij elke gelegenheid aan haar achterkleinkind om het gedicht ‘Boerke Naas’ van Guido Gezelle voor te dragen:
Wie heeft er ooit het lied gehoord,
het lied van Boerke Naas?
’t En ha, ’t is waar, geen leeuwenhert,
maar toch, ’t en was niet dwaas….
Ze verstaat amper een woord van de tekst maar negentien strofen lang luistert zij opgetogen naar het ritme en de klank. Daar maakte Gezelle in zijn poëzie volop gebruik van, waardoor hij de zwaarte vermeed die het gebruik van traditionele metra vaak met zich meebracht.
Omdat ze niet meer lezen kan, kijkt ze uit verveling TV. Nou ja, kijken? Ze zet zich pal voor het scherm en ziet waarschijnlijk bitter weinig, maar horen doet ze eens te scherp. Ze herkent alle nieuwslezers en presentatoren aan hun stem.
Vandaag wordt ze gevierd voor haar zesennegentigste verjaardag. Bij het aperitief zit ze in de zetel. Haar handtas heeft ze links van haar gezet. Rechts naast de zetel staat een krantenhouder met handvat. Wanneer ze opstaat voor de maaltijd neemt ze de krantenhouder mee en verkeert in de waan dat het haar handtas is. Ze maakt zich boos als iemand haar het ding uit handen wil nemen, maar lacht smakelijk wanneer ze verneemt wat ze vast houdt. Ook al ziet ze geen steek, zegt ze al ginnegappend : "J’allais lire mon journal à table."
Eenmaal aan tafel eet ze smakelijk. Toch vindt ze het eten wat flauwtjes en vraagt naar zout. Voor haar gezondheid moet ze zout vermijden. Daarom doet een tafelgenoot alsof hij zout op haar eten strooit door hevig met het zoutvat te schudden dat hij rechtop houdt. Ze ziet niets, maar hoort hoe het zout in het vaatje beweegt. Amper één zoutkorrel valt op haar bord, maar ze vindt dat alles nu veel beter smaakt. Wat een geluksmoment! Quel bonheur!
Enige jaren later, net voor ze honderd zou worden, slaapt la petite marraine vredig in en komt zo aan haar zouteloos einde.