“Mamaaa, hier” klinkt het vanaf de achterbank. Ik krijg de zoveelste lege verpakking in mijn in een reflex naar achteren gestoken hand geduwd en zoek nog een plekje tussen de zakken broodjes, lege broodtrommels en tassen. Links van mij een snoer waarmee de jongste haar iPad oplaadt en waar ik omheen manoeuvreer om blikjes cola, tucjes, de pinpas, menthol snoepjes en bakjes voorgesneden komkommer aan te geven.
Ik buig mij in een halve pretzel bij het vastmaken van de gordels tussen kussens, knuffels en spullen voor algemeen vermaak op de achterbank en verrek mijn bilspier bij het gegraaf in de koeltas, uiteraard onder het snoer van de lader door.
Daar zit ik dan, omringd door rotzooi die niet van mij afkomstig is, het de overige passagiers gemakkelijk te maken terwijl bij mij de randen van de koektrommel in mijn kuit gedrukt staan. Mijn kinderen liggen languit op de achterbank hun filmpjes te kijken, gestut door zachte kussens en doen af en toe een dutje of steken een riekende zweetvoet naar voren met het verzoek om een massage. Ik zit opgepropt voorin tussen de afvalresten te luisteren naar wéér diezelfde stomme playlist van de reisgenoot omdat hij ook dit jaar niet aan mijn herhaaldelijke verzoeken om een update heeft voldaan. Dus krijg ik Rockclassics of the 80’s voorgeschoteld van Milaan tot aan Livorno. De afspeellijsten die ik wél heb gedownload op mijn telefoon wil hij niet streamen op de zijne. Kost teveel data. En mijn telefoon is niet fijn als navigatie. En hij rijdt al. Dus. Radio ga ga.
Net wanneer ik een dutje wil doen komen we bij een punt waar ik toch echt ook even acuut mee op moet letten en mag mijn stoel niet naar achteren want dan kan mijn dochter de Bellinga’s niet goed zien.
"Nog 1 uur en 39 minuten mama".
Joepie.