Eerste akte/ontvankelijkheid 't Licht
daalde over hem neder
en drukte hem zwaar
lood wervelde om het heden
blote voeten in de rijm
krakende grashalmen
in stichtelijke stilte
de openbaring voorbij
nevel kringelt zacht
om zijn verlaten lichaam
zijn dampende huid
zweet een koude schedel uit
een stoel dood van het wachten
het levende wit vangt de essentie
vier tralies schuiven naar beneden
Noord Oost Zuid West
tweede akte/ de zon was dood
De zon was dood
en de aarde kleurde bloedrood
verdriet voorbij
want materie kent dat niet
het is fysieker dan dat
de oude God
was onder zijn eigen lichtgewicht bezweken
verdwenen in een wit geboortekanaal Duister
het andere kon nu schijnen
grijs licht
ruis van fotonen
een beetje als
uit de ether verdwenen
teevee kanalen
het dode meisje
schikte zwarte papavers
op een tafeltje
haar zolderkamertje
kleurde keurig in diverse onkleuren Vandaag kreeg ze bezoek
van de lang verwachtte
een gearrangeerd huwelijk
van licht en duisternis
vier tralies lichtten op
in de uithoeken van het kamertje
Derde akte/ fletse kaas
Er hangt iets in de lucht,
een knettering, alsof
protonen elk moment
in mekaar kunnen klappen.
Haar lichaam voelt als een fletse kaas
uitgezweet in een ijskoude frigo
met kale schimmel om uit te snijden.
Haar moeder
is reeds twee jaar begraven.
Vader is vanmorgen de tuin ingegaan
en niet meer binnengekomen.
Negentien is ze, fris en ongeschonden,
nog in plastieken staat van Barbie,
maar iets staat te gebeuren,
iedere vezel in haar lichaam
schreeuwt om een uitéénvallen.
Deze wereld voelt aan als een
immanente inconsistentie.
Deze staat van zijn is een vergissing.
Alles heeft een vervaldatum, zelfs
atomen houden het voor bekeken
na grofweg achthonderd duizend jaar.
Maar het is niet het einde, niet het einde...
Vierde akte/ parallelle aarde
Het meisje slikt
de knoop van angst door
haar hart zit
onder het knarsen van haar tanden
heeft ze haar tong doorgebeten?
De wereld is dood
in fractie van een seconde
ze heeft de keuze
van onvermijdelijkheid gemaakt
de keuken laat
een levenloos wezen achter
in een polsslag
reist ze een miljard lichtjaar
en flitst weer tot leven
Groen is blauw, geel is rood
zwart is wit met grijze strepen
bomen hangen ondersteboven
huizen zijn glazen kubussen
straten zijn linten in fluo-paars
Even de twijfel
maar dit is haar wereld
en ze komt weer bij
van het ongeloof
tussen twee harde hartslagen in haar tweelingzus
staat op van de keukenvloer
ze heeft de laatste tijd
last van appelflauwtes
herinnert ze zich weer
het was begonnen twee jaar terug
toen vader en moeder trouwden
Vader komt vandaag terug
van zijn spirituele reis in India
en moeder ging zijn favoriet
'blauwe appeltaart' bakken
ze heeft nog wat bloemetjes geschikt
om haar blijde hart de vrije loop te laten
Ze houdt het hout
van het aanrecht vast
om zich te vermannen
ze moet wat aansterken
straks misschien
wat vettige kaas
uit het vuistje eten
Moeder komt vanuit de tuin
de keuken binnen
en begroet haar kinderen
met een brede glimlach
het plukken ging bijzonder wel
de top van de appelboom
reikt bijna de grond
en is op zijn vruchtbaarst
wanneer hij de oversteek maakt
van de hemel naar de aarde volgens oude legenden
is het groeien dan zo krachtig
dat uit de vruchten
nieuwe planeten geboren worden