Je zei altijd om door te gaan,
mijn bord leeg te eten,
mijn hart niet te laten breken
door een meisje van negen.
Maar ik had geen meisje nodig van negen,
en doorgaan deed ik tot het bloedde in mijn tenen.
Als het maar gelukkig is,
hoor ik moeders altijd zeggen.
Ze hebben het over hun kinderen,
kinderen die groot worden,
kinderen die beginnen te begrijpen
dat niet alle pijntjes verdwijnen
met een kusje van de moeder.
Zouden ze zich gefaald voelen
als het kind niet wil huilen
omdat het bang is dat het nooit meer zou kunnen stoppen?
Zouden ze zeggen: we hebben het geprobeerd
en verder gaan met het theekransje bij de vriendinnen?
Want niemand houdt van treurige mensen.
Behalve de psychiater en de psycholoog,
als ze tijd hebben
want er is veel werk,
dat is zestig euro, kom je volgende week weer?
Alsof verdriet zich naar uren keert
of de kalender leest.
Als ze maar gelukkig is,
denk ik ook vaak over jou,
maar je ziet de tranen op mijn armen
en dan zie ik het vocht in je ogen
en weet ik: als ik mezelf pijn doe, doe ik jou pijn.
Je strijdt dus een strijd,
die maar niet te winnen valt,
en je strijdt hem niet alleen.
Sun tzu zei dat zo’n strijd zinloos is,
maar wat moet je dan?
Stoppen met doorgaan?
Stoppen met je bord leeg te eten,
stoppen met je hart te breken?
Ben ik misschien zelf dat meisje van negen?