Ze zucht. Een lange, diepe zucht die bol staat van verlangen. De grote ronde ogen waarmee ze naar me kijkt, glanzen in hun zilte vijvers. Langzaam. Tergend langzaam traceer ik met de achterkant van mijn hand het traject dat aanvangt bij haar hals en via het holle van haar rug de weg vindt naar haar kont. Een pareltje. Wanneer ze zachtjes rilt kan ik amper mijn geestdrift beteugelen. Mijn vrije hand verdwijnt onder het laken en gaat tastend op zoek. Ik vind wat ik zoek en verken met mijn vingertoppen liefkozend het fijngevoelige instrument. Een moment later houd ik het ding in de palm van mijn hand. Hoewel het donker is in de kamer reflecteert het vale maanlicht op het koude harde staal. Met mijn vrije hand grijp ik in haar lange blonde haren en trek zachtjes haar hoofd achteruit. Ik was nooit een liefhebber van het ruwe werk. Ik kus haar hals met het vlijmscherpe lemmet en ze slaakt een gesmoorde gil. Daarna volgt slechts de stilte. Oorverdovende stilte. De kleur van het bloed dat haar nek bevloeit is gewelddadig intens. Op de omgewoelde lakens komen dieprode bloemen tot bloei. Ze groeien onverstoord door in de macabere witte tuin.
Buiten ruist de wind. Een hond blaft.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.