Op zonnige dagen kan het zomaar zo zijn dat je ze spot: een sliert fluorescerend geel beweegt gestaag voort door het landschap. Het is een keurige rij verkeersveilige hesjes, zittend op elektrische fietsen, voorzien van het volledige assortiment accessoires van de rijwielspeciaalzaak. Er zijn fietstassen, kaarthouders, ergonomische zadels, slipvrije pedalen en verstelbare zijspiegels. De hele checklist van de cursus valpreventie is afgevinkt.
Er fietst één iemand voorop die duidelijk wijzend en roepend de route bepaalt. Dat is altijd een witte man. Achter hem aan fietsen een aantal koppels die zich opzichtig aan de verkeersregels houden en daarmee passief agressief een boodschap communiceren aan de andere weggebruikers. De meest assertieve dames uit de groep manen een aantal auto’s tot stilstand door hevig gebarend richting aan te geven. Zij passeren deze dan zeer nadrukkelijk op hun eìgen tempo. Ongeduld van omstanders wordt bestraft met een afkeurende blik.
Boomers aan de fietstocht.
Na de koffie met appeltaart hebben zij zich vanmorgen allen zo reflecterend mogelijk uitgedost waarbij “praktisch” toch echt superieur bleek aan “stijlvol” en dus heeft de hele stoet dezelfde beige fietshelm van de Decathlon. Die past dan wel weer mooi bij de afritsbroek met zakken aan de zijkant en de sandalen van Ineke. Volledig in tenue bestegen zij met een lichte kriebel in de buik het stalen ros. De een met enthousiasme, de ander omdat hij moet van zijn vrouw. “Kom op Herman, bewegen is van levensbelang op onze leeftijd”. Waarop Herman schoorvoetend zijn gele hesje over zijn windjack aantrekt en zich overgeeft aan de sportiviteit van deze ochtend.
De lichte kriebel in de buik ontwikkelt zich gaandeweg tot een constante staat van paniek omdat de elektrische fiets eigenlijk harder gaat dan de Boomer beheersen kan. Daarmee verkeert deze in een continue staat van ontreddering over dreigend controleverlies. En dat is te zien. Angst gemaskeerd door woede straalt uit iedere porie van het gezicht. Wat een ontspannen fietstocht zou moeten zijn is een achtbaan van emoties geworden waarin de Boomer bij iedere bocht, wegversmalling en kruispunt vreest dat de andere weggebruiker net als zijzelf moeite heeft met het juist inschatten van de afstand. Tel daar een rap teruglopende reactiesnelheid bij op en je begrijpt: de stress zit hoog.
En stress is een emotie en die moet weg. Het reflecteren gebeurt daarbij voornamelijk aan de buitenkant zullen we maar zeggen. Het is dus aan de overige weggebruikers om de Boomer een prettige fietstocht te bezorgen door deze liefst ruim van tevoren uit de weg te gaan, niet te reageren op diens kritiek en de dodelijke blikken van zich af te laten glijden. Ook dient men de Boomer ten allen tijden een ten minste 2 meter brede doorgang te verlenen en direct te reageren op de geluidssignalen die deze afgeeft. Daarbij is begrip en geduld zeer gewenst, reactie niet. Als we ons dáár nou allemáál aan houden is er weinig aan de hand.
Ondanks dat gaan ze toch maar weer die Boomers. Hup, niet zeiken maar fietsen.