Als wapens welbespraakter dan verhalen,
de huis-, tuin- en keukenheld op Facebook radicaler,
onvolwassen nostalgie naar geschiedenissen waarvan men al lang
niet meer weet waarom we ze vreesden, nie wieder wat ook weer?
Een angsthaas met de vinger op de kiesknop, het rood van
democratisch recht(s) morst plasjes bloed ver van ons bed,
een noodzakelijk kwaad om hun haat met raketten te verdrijven,
en een hele generatie collateraal naar de vaantjes, ontelbaren
op de vlucht en wij in onze burcht bang snakkend naar krachtdadige
haviken, postgevat aan de marge van onze welvaart, die desnoods
de trekker overhalen, want er zijn grenzen overschreden.
Gemilitariseerde vrijheid achter hekken. Dit kan werken.
Alles plat, dat zet de vijand aan het... denken?
Wat is dat nog waard, zo'n leven in Raqqaraqqarakkatakkattack...
een terras... een concertzaal... binnenkort misschien een school.
Onze straten op zijn Syrisch... en wij heel cynisch: #JeSuisParis
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.