De bank in het park stond vol met potjes verf en schildergerei. De eigenaar van de spullen, in wie ik een schilder vermoedde, was nergens te bespeuren.
Zodra ik over mijn verwondering heen was, zag ik een eind verder een man op me toekomen. Hij droeg een schildersezel en naast hem liep ook een ezel aan een touw. Een breed omrande hoed sierde zijn hoofd.
Bij de bank gekomen maakte hij het touw met ezel aan de leuning vast. Het dier toonde totaal geen interesse voor wat er met hem gebeurde. Het personage met hoed, die ik de rol van schilder had toebedeeld, trachtte hem om te draaien, maar zoals het een ezel betaamt bleef die koppig staan. Dan nam de man maar de andere ezel, de schildersezel beet en plaatse hem naast de bank op het gazon. Het was een lage ezel. Op deze ezel plaatste hij een doek dat bij nader toezien reeds met felle kleuren was beschilderd. Uit een tas die al op de bank stond haalde hij een wortel. Daarmee slaagde hij er vooralsnog in om het dier te keren zodat het met zijn achterste naar het doek gericht stond.
De hele tijd sloeg ik het gebeuren gade maar werd totaal genegeerd, tot de man mij plots aankeek, naar mij toestapte en vroeg of ik een telefoon had en of hij die even mocht gebruiken. Ik overhandigde hem mijn nieuwe Huawei smartphone. De man verwijderde zich en stond even later hevig gesticulerend met iemand te bellen.
Dan werd mijn aandacht gevestigd op een grote groep vrouwen en mannen die ondertussen het park binnenkwamen. Aan het materiaal dat ze bij zich hadden merkte ik dat het een cameraploeg was. Ze stelde zich op voor de bank met de ezel, die verder zijn wortel verorberde. Er kwam een troep actrices en acteurs toe, gekleed in kleren van omstreeks 1900.
Een jonge dame die waarschijnlijk dacht dat ik bij de crew hoorde kwam naast mij staan. Zij had een klembord in de hand en vroeg of ik het even wou vasthouden terwijl ze instructies gaf aan een aantal acteurs. Op de papieren die op het bord zaten geklemd las ik : Documentaire over Boronali, de beroemde schilder die een ezel was. Tot mijn grote verbazing zag ik hoe aan de staart van de ezel een schilderskwast werd bevestigd.
Mijn middagpauze zat erop, dus gaf ik snel het klembord terug aan de dame, die de wenkbrauwen fronste toen ze me uit het park zag lopen.
Weer op het werk zocht ik op het internet meteen de naam Boronali op en vond er het ongelooflijke, spannende en hilarische verhaal van het kunstwerk dat zogenaamd door een ezel met zijn staart werd geschilderd. De Fransman die het in 1910 allemaal verzon heette Roland Dorgelès en wou op die manier de spot drijven met het artistieke milieu en zijn kleinzielige snobs en criticasters.
Pas uren later ontdekte ik dat ik mijn telefoon miste.