Er is een tunnel aan het einde van het licht, zou Katja met een lach gezegd hebben.
Waar vroeger de bloemenwinkel was, huist nu een begrafenisondernemer. Bloemendaele. Eddy. Danny mag ook. Toch ben ik de laatste die Katja heeft aangeraakt. De kist heb ik zelf gemaakt. Ik heb haar gewassen, wit aangekleed en voorgoed in duisterheid gelegd.
Op een bordje, net voor De Rampe, staat het te lezen. Katja, 22 jaar. Overal staan van die bordjes. Ze verwijzen naar overreden jongeren. Allen meisjes. Allen heten ze Katja. Alleen de leeftijd verschilt naargelang het uur van de dag.
Soms prijkt er naast zo'n bordje een bloempot. Soms bloeit er onkruid, vaak zijn het chrysanten hetzij zonne-ogen. Soms staan er gietijzeren olifantjes die een theekransje houden maar niet roeren kunnen, niet in tasjes, niet in het verleden en terwijl alle suiker wegzakt, komen ze weer boven die geuren, van bosandoorn, verdriet op een braadrooster, azijn van de blauwe hand.
uit de reeks 'Residu'