Klokslag achttien uur in de stad
waar glazen vuurtorens het licht weerkaatsen,
hun naarstige mieren uitbraken
die in kolommen de straten bezetten
op weg naar huis
waar zij zich de uniformen
van de huid scheuren en
als gestripte paria’s hun wonden deppen
met rijpe whisky.
Tot de nacht hen knock out slaat.
Hun uniformen binnen handbereik.
Hoe levens worden geregeld
achter schermen op eilanden
in glazen hokken blauw belicht.
Hoe de boel vierkant loopt,
elke ronding afgevijld
tot de perfecte maten,
tot zwart en wit en we stoppen
de gaten in het systeem
met bonussen en wegwerpplastic,
versnellen de raderen
met volgegoten mondjesmaat,
slikken de snelle lunch met cava
tot het echt niet meer gaat en gaan verder in deze collectieve boulemie.
De mens vreet zich vol, holt
zich uit,
schreeuwt ziek en luid:
ik wil die nieuwe smartphone!