Onze planeet is aan het verbranden. Zo voelt het. In het nieuws wordt melding gemaakt van de ene hittegolf na de andere. En het houdt niet op bij extreme temperaturen. Onze aardkloot wordt geteisterd door aardbevingen, overstromingen, ijskappen die smelten, orkanen en tyfonen, aardverschuivingen, bosbranden, tsunami’s, dorpen en eilanden die in vlammen opgaan. We proberen onszelf te sussen met het afgezaagde argument dat het de media zijn die ons de kast proberen op te jagen. Vroeger gebeurden al die rampen ook, klinkt het.
Vijftig jaar geleden werden we toch ook via tv, radio en de krant op de hoogte gehouden. Toen was het toch nog niet zo? Of droom ik? De middeleeuwen waren toen toch ook al passé, toen men het nieuws nog via de troubadours of de postduif moest brengen.
Laten we onze kop niet in het warme zand steken. Onze aarde is aan het opwarmen. Het klimaat schreeuwt het uit. De natuur is uit balans. Misschien wel erger dan we willen horen. De frequentie van rampen zwelt aan. Ik houd m’n hart vast voor onze toekomst…
Ondertussen spenderen we onze zondag, met de airco op maximum, binnen. Soms dromen we nog van het zonnige Zuiden, maar dat wordt steeds minder. Temperaturen die rond de veertig graden dansen, trekken ons niet bepaald aan. Onze gedachten gaan de laatste tijd steeds vaker uit naar het hoge Noorden. Daar waar de rivieren en bergen zich nog baden in een koele bries. De vraag is, voor hoe lang nog…