IJsberend loop ik door mijn bescheiden woonkamer. De tv staat aan. Ze praten weer over de vluchtelingen in Nederland. Vaak lopen de discussies hoog op en dan vooral als Geert Wilders aan het woord komt. Ik kijk naar mijn zes jarige zoontje die geconcentreerd naar zijn lego kijkt. Als ik naar hem kijk dan denk ik was het nou maar anders gelopen. Tien jaar geleden heb ik een reis gemaakt om nieuwe dingen te ontdekken. Toen ontmoette ik hem. Ik ontmoette de vader van mijn zoon. Ik geloofde daar eigenlijk nooit in. Liefde op het eerste gezicht. Toch was het wel zo. Ik was verliefd op zijn mooie bruine ogen en zijn brede glimlach. Ik weet het nog precies de eerste keer dat we afspraken. We gingen samen koffie drinken. Ik voelde me op mijn gemak bij hem en dat heb ik niet snel bij mensen. Me echt op mijn gemak voelen. Hij stelde me voor aan zijn familie. Ik werd hartelijk ontvangen maar, stiekem vond ik het toch een beetje eng een hele andere cultuur. De kennismaking tussen mijn ouders en hem liep echter minder goed. Hij is buitenlands had mijn moeder gezegd. Mijn vaders gezichtsuitdrukking zei voor mij al genoeg. Ik was boos weggegaan en had nog geschreeuwd. Ik snapte mijn ouders niet. Waarom vinden ze hem geen goede jongen? Vier maanden heb ik geen contact gehad met mijn moeder terwijl onze huizen maar 10 minuten van elkaar verwijderd zijn. Ze belde me op een donderdag middag dat ze me mistte en of ze een keer langs kon komen. Mijn vader wilde er toen nog steeds niets van weten. Gelukkig veranderde dat snel. Hij werd toch wel een beetje nieuwsgierig zei mijn moeder. Amir had in die tijd een visum aangevraagd. We gingen trouwen en kochten samen een huisje. Hij had een baan gevonden als automonteur. Ons geluk kon niet meer stuk. Een paar jaar later werd ik zwanger van Jamal. Amir en ik waren de gelukkigste mensen op aarde. Zo voelde we ons althans. Ik had een camera gekocht om alles vast te kunnen leggen. Op vrijdagavond gingen we dan foto’s plakken in een album die we hadden gekregen van mijn ouders. De ouders van Amir en zijn twee broers en zussen waren naar Nederland gekomen om onze kleine Jamal te kunnen bewonderen. Ook wij gingen af en toe naar Amir’s ouders dan kwam de hele familie bij elkaar en was het één groot feest. Ik had gehoopt dat we nu nog met z’n drieën op de bank konden zitten. Jamal was twee jaar toen de moeder van Amir in paniek had gebeld. Ik verstond enkele woorden maar kon niet goed plaatsen waar het gesprek precies over ging. Ik moet naar mijn ouders zei hij. Ze zijn niet veilig daar. Op het nieuws werd toen al gezegd dat het onrustig was. Dezelfde dag is Amir vertrokken om iedereen, samen met zijn broers, op een veilige plek te krijgen. Hij gaf Jamal en mij een kus en ging. Ik zat weken in onzekerheid. Mijn ouders kwamen vaak langs en bleven dan ook slapen om me te helpen mat Jamal. De hele dag keek ik naar het nieuws om een beetje op de hoogte te blijven. Het nieuws dat binnen kwam was geen goed nieuws. Een maand later belde de broer van Amir. Ik voelde dat het niet goed zat en ik had gelijk. Amir en zijn oudste broer waren neergeschoten. Ik zakte in elkaar. Mijn vader nam de telefoon over en mijn moeder kwam naast me zitten. Amir’s ouders, zijn twee zussen en zijn jongste broertje zijn naar Nederland gevlucht. Ik was voor een tijdje weer bij mijn ouders gaan wonen samen met Jamal. Een jaar lang hebben ze in een azc gewoond, daarna kregen ze allen een verblijfsvergunning. De familie is erg hecht geworden en komt bijna elke dag even langs. Mijn moeders komen vaak op Jamal oppassen omdat ik weer begonnen ben met werken. Als ik Jamal nu in zijn bruine ogen kijk denk ik nog vaak terug aan de tijd dat Amir en ik voor het eerst samen koffie gingen drinken, hoe verliefd ik op hem was en eigenlijk nog steeds ben. Mensen zoals Wilders zouden dezelfde route af moeten leggen als Amir, misschien hebben ze dan meer begrip voor de vluchtelingen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.