22
De sfeer in het rust- en verzorgingstehuis de Korenbloem kan je met één woord samenvatten: kerst. Het personeel tracht met de moed der wanhoop een persoonlijke toets aan de door bovenaf opgelegde kerstversiering te geven. De hele anders zo steriel witte gang, die aan de rechterkant begrensd wordt door ramen die uitgeven op een rij bomen die een park moet voorstellen, is voor de decembermaand getooid in rood en groen en slingers in zilverkleurig engelenhaar. De feeërieke muurbekleding wordt abrupt onderbroken voor en rond kamer 12, bij de verpleging ook gekend als kamer 666. Daar verblijft immers, sterk tegen zijn zin, de vader van Reginald, Jules Sabbe. Postman op rust, nagel aan de doodskist van zijn klanten destijds en het verzorgend personeel nu. De enige waarvoor hij – en iedereen – een al dan niet terechte schrik heeft is de verpleegster genaamd Zulma Martha Van Suypeene, ook Zulma geheten. Zulma is een beer van een vrouw die vroegtijdig de menopauze is ingedoken, met grijzend krulhaar dat op één of andere manier wordt gekleurd, of een poging tot, waardoor het een paarse schijn heeft. Ze is niet echt om te zeggen een reuzin, een standaard meter zeventig groot, maar ze geeft de indruk minstens even wijd te zijn als ze hoog is en eerder gespierd dan dik te zijn. Ze rolt de kar met het eten de kamer van Jules binnen en gooit, met een zekere accuratesse alsof ze niet aan haar proefstuk is, het avondmaal op een diep bord als een discus op de tafel van Jules, zonder dat er iets gemorst wordt.
‘Hier,’ snauwt ze, ‘vreet op. Ik vermoed dat ge straks toch nog iets zult krijgen bij die klootzak van een zoon van u.’
‘Wat vind ik het jammer,’ antwoordt hij, ‘dat we hier niet in Duitsland zitten. Anders ben ik zeker dat Krampus u zou meepakken. Als hij niet van benauwdigheid in zijn broek schijt, tenminste.’
‘Als die Krampus zijn muil hier durft te vertonen, schop ik hem in zijn kloten. Waar blijft die onnozelaar van u? Dat ik mij kan bezig houden met oudjes die het wél waarderen wat ik voor hen doe.’
Een klein detail dat nog niet vermeld werd: Zulma Martha Van Suypeene is de zus van Marjolein Van Suypeene, de eeuwig gekwelde huisvrouw, -moeder en -slaaf van Reginald Sabbe. Zij was het die tijdens het huwelijk geroepen heeft dat haar zus zich in haar ongeluk zou storten, iets wat niet in dank is afgenomen door Reginald die sindsdien alleen maar het hoog- en broodnodige heeft gewisseld met haar, wat woorden betreft.
Reginald stapt het WZC binnen. Het verzorgend personeel dat hem tegenkomt, weet wie hij is. Hij is de zoon van die bruut in kamer 12. Zelf ook een hoogst onaangenaam persoon, de indruk gesterkt door de verhalen die, overdreven of niet, Zulma meebrengt wanneer ze op de koffie gaat bij haar zus Marjolein. Ze ontzien hem, omdat ze weten dat hij ook maar een product is van zijn vader, het bedrijf waar hij werkt en de tijd en armoede waarin hij is opgegroeid. Ze weten dat hij nooit een moederfiguur heeft gekend, omdat deze zich van kant heeft gemaakt na de zoveelste afrospartij door Jules, waardoor deze laatste overbleef als voorbeeldpersoon voor het vormen van het karakter van Reginald. Jules is een held, dat is waar, hij heeft deelgenomen aan de bevrijding van Kortrijk bij het verzet en was niet te beroerd om een collaborateur neer te kogelen, maar het vermoeden gaat dat het verzetslidmaatschap een goed excuus was om diegenen om zeep te helpen die hem een strobreed in de weg hebben gelegd, áls ze maar konden verdacht worden van collaboratie. Desalniettemin is Jules een held en heeft die oorlog hem gevormd, misvormd, tot de persoon die hij nu is.
Gelukkig is het geen lange weg naar kamer 12 want Reginald voelt de blikken op zijn rug, het stil oordelen en veroordelen, de verzachtende omstandigheden, de grimassen. Hij staat in het deurgat van de kamer en kijkt achter zich naar het taartje dat ondertussen van de ruit is afgegleden en herleid is tot een kwakje met een stukje kiwi op. Hij draait zich om.
‘Pa,’ zegt hij terwijl hij kijkt hoe zijn vader als een wild roofdier de door het rusthuis aangeboden kalkoenbout verorbert, ‘is dat uw werk?’
‘Heb ik stront geropen? Neen. Dus hou uw muil.’
Jules knaagt verder aan de bout. Hij maakt knor- en snuifgeluiden. Voor een oude man barst hij van vitaliteit wanneer hij eet. De jus heeft zijn wit slabbetje reeds bruin gemaakt.
‘Sorry, pa.’
Reginald slaat als een mak lammetje zijn vader gade, alsof die een herdersstaf bij heeft die elk moment keihard op Reginalds hoofd kan neerkomen. De er door de jaren ingedramde en ingeramde nederigheid van Marjolein verbleekt bij die van Reginald wanneer hij en zijn vader zich in dezelfde kamer bevinden en er geen vreemden bij zijn.
‘Zijt ge gereed, pa?’
‘Ge gaat mij niet opjagen, hé. En doe godverdomme de deur dicht, mijn kamer is het huis van Oostenrijk niet.’
‘Sorry, pa.’
Jules schraapt de rest van zijn aardappelpuree bijeen en lepelt die in zijn mond. Het is alsof de schrik hem om het hart slaat als zou Reginald het idee krijgen deze van hem af te pakken. Hij blijft snurken en brommen.
‘Straks,’ zegt hij terwijl hij de rest van de jus naar binnen giet, ‘gaan die klootzakken mijn factuur weer omhoog jagen. Omdat er teveel gestookt wordt.’
‘Het is toch het OCMW die dat betaalt, wat kan u dat schelen.’
‘Hoor ik u nog?’ vraagt Jules.
‘Neen, pa, sorry, pa.’
‘Bon,’ zegt Jules en hij laat een boer, ‘ik ben klaar. Tijd om naar het feest te vertrekken.’
Eindelijk, denkt Reginald.